FRED VAN DER WAL: “KORTE TIJD HEB IK MET DE FUNDAMENTALISTIESE EVANGELIESE BEWEGING GEFLIRT

FRED VAN DER WAL: “KORTE TIJD HEB IK MET DE FUNDAMENTALISTIESE EVANGELIESE BEWEGING GEFLIRT TOT IK ZAG DAT ‘T EEN STEL HYPOKRIETEN WAREN…”

Korte tijd heeft U met het fundamentalistische christendom geflirt tussen 1976 en 1996?

Verloren jaren geweest. Zonder meer. Een hypocrisie die ik in die kringen heb on tmoet, dat wil je niet weten. Ze knijpen daar allemaal de kat in het donker op sexu eel gebied. Niet dat ik daar iets op tegen heb of me beter gedraag, maar het moet toch even gezegd worden. Mijn beeldend werk werd aanvankelijk niet geaccepteerd door diverse gereformeerde organisaties rond Christian Artists, Art Revisited en Stich ting l’Abri waar mijn vrouw en ik bij voorbaat al niet welkom waren en het feit dat mijn echtgenote roomskatholiek was bleek ook een groot bezwaar voor H.v. S., produ cer bij de E.O. die zijdelings bij die christelijke terreur organisaties betrokken is. De "lei ders" van die beweging zijn gefrustreerde tekenleraren, totaal talent lozen, zoals provincialen als Marc en nog een aantal anderen die afgewezen zijn voor Arti et Amicitiae omdat ze kwalitatief ver onder de maat zijn. Marc , die nu in navolging van de Joodse lobby deel neemt aan de Shoa industrie met zijn boekjes over zijn fictieve kamp verleden (hoe maak ik mij populair in de Joodse enclave) is drie maal voor het lidmaatschap van Arti afgewezen, waar hij mij de schuld van schijnt te geven achter mijn rug om. Een echte Jodenstreek, zouden anti-semieten zeggen, maar daar hoor ik niet bij. Niet dat ik het cliché ooit zou willen gebruiken dat ze vergeten zijn om ‘m te vergassen, want dat zou pas echt smakeloos wezen, dat laat ik over aan voetbalfans . Nee, zo ben ik niet. Er zijn ook andere, meer fatsoenlijke methodes om je onmin kenbaar te maken of de medemens uit de wereld te helpen dan een blik Zyklon B van IG Farben, nietwaar? Je kan het zo'n verwende Bube ook niet kwa lijk nemen.
Ik ben door een heel christelijke Zweedse beeldhouwende juffrouw van Christian Artists (Britt W.) maar ook door mevr. Rookmaaker van l’Abri zonder enige aanleiding op een schandalige wijze afgebekt, dat wil je niet weten. We waren absoluut niet welkom. Ze kenden ons niet eens, maar "had van horen zeggen negatieve berichten door gekregen"! Nou vráág ik je! De uiterst reactionaire Prof. Rookmaaker wilde mijn tentoonstelling aan de VU in 1976 aanvankelijk verbieden op gristelijke grondslag, want "de Heere Jezus zat gedeeltelijk niet in mijn werk en de Heire Heire al hele maal niet". Over beeldende criteria gesproken. Gotsalmeliefhebbe! Ik heb een maal thuis bij die art. 31 vrijge maakt gereformeerde drs. H. v. S. uit Groningen die vreselijke stijve Jezus ds. W. Rietkerk, de zwaar brillende bijziende bleekscheet van l’Abri ontmoet, dan heb je gegeten en gedronken. Je bent gelijk genezen van elke sympathie voor het geïnstutionaliseerde funda mentalistiese christendom, dat wel en als iets gezond maakt!

U heeft de gristelijke jongeren zowel als de voorgaande nog gristelijker generatie zachte kuipjes halvarine genoemd. Er zit totaal geen fut meer in.

Nou, fut, fut, fut... om daar meteen maar over te beginnen is weer eens een brug te ver. We hoeven volgens de Bijbel natuurlijk niet te twijfelen aan de geniale schep ping mens, die zichzelve in stand houdt met of zonder Zijn toestemming, want de vleesmolen draait voorlopig door en kun je nog neuken, neuk dan mee is het CDA devies, dan kan de kinderbijslag ook weer omhoog alsmede het begro tingstekort. Aan de andere kant : hoe meer kinderen, des te meer kans op een genie, zoals Fred van der Wal, maar ook meer kans op een arrogante randdebiel als de tekenleraar H.P. of de beroepsjood M.d.K., die kleine werknemer van de holocaust industrie Maar iets geheel anders: de frustratie tolerantie is terug gelopen constateer ik, het zelfmoord percentage onder jongeren neemt niet voor niets hand over hand toe, het drugsgebruik, het lesbisme onder gehuwde vrouwen (overigens een goede ontwikkeling), de ongebreidelde flikkerij in darkrooms waar je anoniem sex hebt tot je d’r bij neer valt in het donker. Ik ben daar zo op tegen! Alles uit behalve het licht! Dan denk ik weer aan die prachtige pop song van dat wijf Paulien Haenen; "Buk nog een keer". Ik val wel op billen, maar ook op benen, borsten, een felle, goed opgemaakte kop. Daarom ben ik tegen darkrooms, alhoe wel ik er niets op tegen heb een paar flinke ballen te kneden, de fluit mondeling te (laten) bespelen of de pijp te laten door blazen, zo lang het vlees gezond is, dan wil ik voor ie dere man een vrouw en voor ieder vrouw een man zijn op z’n tijd. En wat de endlosung van het dark room probleem betreft…
Het moeten juist light rooms worden die dark rooms, met chroomstalen meubilair waar je kunt rummykuppen en ganzeborden of elkaar liefdevol aan vast kan binden. De jonge mensen van nu, dat is niet meer dan ouwe meuk, vooral dan de artistiekerige jongeren, zij willen zijn als wild stromende rivieren, alles op hun weg vernietigende modderstromen en woeste kolken, die net als Fred van der Wal (exponent van de silver sixties) straffeloos over alle dijken van konventies en afspraken in wilde golven heen wensen te beuken, te slaan en te spoelen, maar wel met behoud van de waardevaste uitkering,de WAO of het staatspensioen en dat gaat nu eenmaal niet! Het is het een of het ander! Of je woont op een kleurloze flat in de Bijlmer te Zuid Oost Amsterdam, een naargeestig doorsnee flat komplex in Zeist, eventueel in een rijtjeswoning in Kampen of in een voornaam landhuis van drie verdiepingen van dertig bij tien meter omgeven door een enorm afgerasterd park met een vijver en een boomgaard, zoals Fred van der Wal in Frankrijk bezit en sjouwt met een punt 44 en een geladen parabellum door het hoge gras over je landgoed. Er is voor mij als ex-patriate namelijk geen an dere oplossing. Er was geen plaats voor mij in Nederland en dan, ja dan trek je de konsekwentie! Zeg nou toch zelf! Ik heb het gehad met Nederland klein, kaal, koud kolerekloteland. Volkomen oninteressant voor iemand die gewend is risicos te nemen als ondernemer zo als ik. Wie mij te na komt die zal het weten. De drooggevallen waterput voor mijn huis is namelijk dertig meter diep, wie ik daar in takel komt er nooit meer uit. Er is maar één keuze; of je wordt tot aan je pensioen als ambtenaar de idealistische onderwijskracht uit hangen aan de Kees Boeke werkplaats of je leidt een spannend, wild, artistiek, vol leven zoals Fred van der Wal overlopend van bizarre sex, sloten drank, wagonladingen drugs en oorverdovende rock ’n roll.

De laatste jaren heeft u niet veel geschilderd.

Nee, dat kwam omdat ik veel te maken heb gehad met de voorbereiding van mijn werk in boekvorm en de verkoop van onze huizen. Ik ben met voorbereidingen bezig voor mijn eerste twee boeken, die ik zelf schrijf - ik ben niet alleen mijn eigen beul, mijn eigen slachtoffer, maar vooral mijn eigen ghostwriter - en samen stel in Frankrijk, met voorwoorden van mijn we derhelft en van de aange naam ogende Marijke de Muinck, die nog steeds sprekend lijkt op een kruising tussen Brigitte Bardot en Claudia Schiffer, ook toen ze jong was en er nog steeds uitstekend uit ziet, samen met de onvergetelijke, on vergelijkelijke, maar nog altijd even aantrekkelijke (hè Leen) , modegevoelige Ria L., die beiden een bijzondere plaats in mijn leven in nemen. De verloving zal wel weer niet door gaan, maar dat geeft niet: tegenslag staalt de mensch en mijn generatie heeft zich altijd heel flink gedragen, uitzonderingen zijn er altijd, maar die worden onderuitgeschoffeld. Mijn eerste verhalenbundel vol immorele stories (alleen voor volwassenen) " Een vuilnisroos uit Franeker" is zo goed als af, dat zijn allemaal kulturele uit stapjes voor me geweest. Daar tippen die kalvinistiese kuttekoppen van Art Revisited en Chistian Artists niet aan, die kunnen hun eigen naam nog niet eens foutloos schrijven met hun mond vol tanden, de braakzieke brallebek vol builenbal, om over die Friese kunstkinkels maar te zwijgen want die komen er helemaal niet aan te pas! Ik ken een jofele keramiste (T.D. te L., die ik nog ken uit de tijd dat ze in een minirok tien centimeter beneden d’r kudt op Vlieland als serveerster werkte in een zwart Coco Chanel jurkje (net als Catharina) en ondernavels een klein wit schortje voor zich uit d’r naad werkte, dat was heel opwindend om aan te zien, daar krijgt iedere normale man een konstant erektie van…) die aan de lopende band asymmetrische, bont gekleurde fopkutten maakt in keramiek voor op de schoorsteen van het eigentijdse interieur. Fopkutten die wel 167 euro kosten! Nou, mag ik bedanken? Daar stop ik ‘m voor geen goud in, dan kan ik beter naar Christine Le Duc gaan voor een fris roze "Made in Taiwan" rubberen fopkut die al van uit de schappen wervende kushandjes met getuite lippen lijkt te werpen naar de beschroomde klant! Een kuttenkijker ben ik overigens helemaal niet, ook nooit geweest, want het ziet er allemaal niet uit. Het komt allemaal op het zelfde neer tussen de dijtjes van de andere sekse; een zootje slordig door malkander gegooide paarse gerafelde rosbief lappen, vooral als ze kindjes hebben geworpen. Gave schaamlippen en ongelikte, kersverse pruimpjes worden steeds zeldzamer. Ik heb het zelf gezien in de Candy, dat vakblad voor de vlees verwerkende sexindustrie. Je wordt er mee dood gegooid! Daarom prefereer ik de achteruitgang als voor ingang te gebruiken in het seksjuweel kontakt. En ik heb vier jaar lang mijn incontinente moe der moeten ver plegen, dan heb je gegeten en gedronken, dan word je van zelf wel latent of openlijk homoseksjuweel, dan ga je niet meer zo hard voor kutspek in het algemeen. Een enorme smeerboel zo’n verpleging, maar het bleef gotzijdank in de familie. Ik heb het ook niet naar buiten durven brengen! Gekleurd ondergoed. Geel van voren, bruin van achteren! De luierbroeken waren niet aan te slepen per gros en dat kost wat centen. Ik kon haar alleen kalmeren door hoofdstukken uit de Bijbel in de Roomse Canisiusvertaling voor te lezen, dan lag ze heel even niet te schuimbekken of obscene bewegingen met het onderlijf te maken.
In 2003 komt er een nieuwe verhalenbundel van mij uit en een katalogus van mijn surrealistiese periode van 1966-1977. U kunt er nog beperkt op in schrijven, maar het kost natuurlijk niet niks.Alles wat je gratis krijgt wordt toch niet gewaardeerd.
En U komt op een wachtlijst en wordt van te voren via de AIVD gescreend of U toevallig geen lid bent van het op art. 31 vrijgemaakt griffermeerde Art Revisited gefundeerde, het zij een andere fundamentalistiese fanatiek christelijke minderheidsgroep, want die kun nen allemaal de pot op en zijn bij voorbaat uitgesloten van levering!
Bent u nog vaak in Nederland?
Nee, gotzijdank niet, ik ben vaak weg of onderweg of terug van weg geweest. Wie als kunstenaar èn als mens beeldende en andere kwaliteiten heeft, verlaat spoorslags het land en gaat zeker niet in Friesland wonen, dan moet je een af wijking hebben, masochist zijn, leerkracht op een basisschool of bij de PTT werken, want deze provincie loopt binnenkort gotzijdank onder het kwelwater, de dijken zijn van koek en dan is de prangende Friesche Frage opgelost, dan wordt het niet van Theresienstadt of Auschwitz Revisited voor de inwoners en hoeven de treinen ook geen overuren te rijden. Ik leid daarom alleen al een reizend bestaan. Ik ben niet een man van louter overpeinzingen met alleen maar een mooie studeerkamer vol dure kunst- filosofie- en literatuur boeken hoor, zoals de kolle gaatjes of die indolente, initiatiefloze, ingedutte, laffe kunsthistoricus als de slappe, gereformeerde, onbetrouwbare hangjurk, de jam merende doedelzak Dr. Graham Birtwistle te Amsterdam, die futloze onbestemde gristendemokratische binnenhuiskamerfilosoof van de VU, die Schotse huilebalk, die wij indertijd nog aan een woning hebben geholpen, dat soort griffermeerd schorum vind ik kut met peren en er is veel, veel meer, wat nog niet gezegd of aangeraakt is, dus we kunnen voorlopig nog wel even door gaan…
Dr. Birtwistle? Kut met peren? Is dat persoonlijk bedoeld?
Ja. En dan is de kut ongeneeslijk geslachtsziek en blijken de peren achteraf ook nog rot! En ruiken dat het doet! Dat wil je niet weten! Als je Birtwistle ziet begrijp je niet dat die Engelsen de tweede wereldoorlog hebben gewonnen. Het is een griffermeerde onderkruip er. Een laffe luilebol en een lapzwans. Indertijd was hij er trots op dat hij een gehuwd wijf jakte. Enfin; smaken verschillen, maar ik ben dan ook niet griffermeerd! Ik roer nu eenmaal liever niet met mijn roomblanke schuim spaan in andermans kwakkie, net als hoofd redakteur Jules van Rooyen mij eens mede deelde toen zijn eerste wijf (de zuster van de streng gereformeerde tekenleraar M. d. K. te Kampen, die zelf een eerste jaars leerlinge van de gristelijke akademie plat neukte) zich een houten kut had laten timmeren door een ingehuurde bouwvakker met een houten pik in een bronstige broek.
Vindt u alleen reizen prettig?
Dat is een veel moeilijker vraag om te beantwoorden dan je zo zou denken. Begrijp me goed, een mens moet zo nu en dan er even uit en tussen de mensen verkeren, hoe verachterlijk ze ook zijn in aanleg; hij moet er voortdurend voor waken om niet te vervreemden van zijn met minder talenten gezegende merkwaardig genoeg meestal fijngristullukke, dus ingeslapen medemens. Dat wordt dan wel een probleem wanneer zijn onafhankelijkheid, zijn principes, diametraal staan op de samenleving waar hij van nature in thuis hoort, dus reizen wij voor alle zekerheid immer eerste klas en wel per Thalys. Fred van der Wal zegt : "Ik hoor misschien dan wel tussen de mensen met hun mensen wensen, de mensen die van mensen houden, maar vooral niet in de tweede klasse van de NS", maar de sa menleving en het kulturele ambtenarenbestel (Friezen als Sikke Doele, Godt hebbe zijn ziel, de importmof Asingh Walthaus, Johan na Schuurman en Huub Mous) in Friesland als zodanig pesten mij weg naar de periferie. Dat is een existentieel probleem van de eer ste orde. Maar ik laat me niet dwingen door de maatschappij, ik vecht meedogenloos terug en de poederbrieven zijn al lang onderweg. Mijn Godt; waar hebben we het eigenlijk over? En daarbij heb ik de jaren des onderscheids al lang bereikt, van de volwassenheid. Het gaat mij niet meer om het doel zelf, het al of niet slagen in het leven, het gaat mij om de Weg van b.h. (behoud) die je te gaan hebt. En of dat resultaat heeft of niet is nauwelijks nog interessant. Je hebt het maar te doen. Het gaat toch om je eigen b.h. Net als met kick boksen. Je ken in het leven bij voorbaat gaan liggen en wordt voorganger van een pinkstergemeente of gaat bij de E.O. en barst al in tranen uit als je een speld hoort vallen of je ken als Fred van der Wal doorvechten en wil je niet opstaan moet je maar zien wat er van komt. Nou dan kies ik voor het laatste. Op staan dus. Steeds terug komen, steeds terug komen, steeds maar weer terug ko men. Upper cut na uppercut, maar wel afgewisseld met dreunende, hersen beschadigende linkse en rechtse hoeken, trappen naar het gezicht, de gebitsbeschermer vliegt ze de bek uit na een machtige ura mawashigeri jodan gevolgd door adem benemende stoten naar de lever voor de zieke bever en direkte stoten naar de glazen kin, hetzij als de scheids niet kijkt anti reglementair ver onder de gordel tegen het genitale klokkespel , dat gaat dan van zelf van bimbambeieren; de koster lust geen eieren. Counteren, jongedame; dat is een kunst die Winners, zoals ik verstaan. Ik krijg brieven binnen van minvermogende bejaarden die stijf staan van de rheumatiek en het vocht… .nou, nou, nou; het kamer breed uitgemeten zelf medelijden van die stukken frustraat druipt van het met een goed kope bol punt geschreven op nog uit de tweede wereldoorlog afkomstige inferieure hout houdende lijntjespapier. Arremoe troef, gotsamme; hier verkoopt men toverballen! Arme mensen op huursubsidieflatjes zijn sowieso slechte mensen anders waren ze niet arm!
De pamfletten die u schijft zijn vaak vrij moeilijk van stijl. Lange zinnen, Oudt Nederlandsch taalgebruik, die aan de Staten vertaling doet denken zoals de jury in zijn rapport reeds zei …
O, dat is natuurlijk helemaal niet waar! Ik wil een iegelijk uitnemender achten dan mijzelve, hoor, maar hij/zij dient dat dan eerst even te bewijzen voor we verder met malkander het diep in gaan. Dat we zo lakoniek met de taal omgaan moet iedereen zelf weten, maar ik houd hem graag in ere. Als je een meubelmaker die zijn hele leven met eikenhout is om gegaan vraagt om over te gaan op triplex, dan zegt-ie "krijg nou gauw de tyfus met je tinnef" en geeft je daarna een rotschop onder je hol dat je van hier naar Tokyo vliegt. Terecht natuurlijk. Dat heb je verdiend! En als ik bij voorbeeld zie hoe gering de gemiddelde woordkennis is van bijvoorbeeld een scholier of mummelende be jaarde op de verzorgingsflat, dat is me een arme wereld. Dan ben je onmiddellijk vierkant voor onvrijwillige euthana sie. Men praat binnen een heel enge marge van woordkennis. Bijvoorbeeld de woorden "bullshit", "weet je wel" of "vet cool" dekt een hoeveelheid lading die in honderden definities uiteen kan vallen. Dat vind ik zo arm, dat vind ik zo gemakkelijk, dat vind ik zo be krompen en zo in- en in ordinair. Maar er is nog wat, ik krijg veel korrespondentie van willige maagdelijke middelbare scholieren van de manlijke zowel als van de vrouwelijke kunne, hordes echt aantrekkelijke vrouwen ook, met knoertharde indianentieten met nik ke len doppen, die door hun bloesje heen branden en allemaal met mij uit roeien willen. Dan schrijf ik ze terug dat ik twee tennisarmen heb, ingezwachtelde natte, open benen waarvan de etter een zoete, onaangename geur verspreidt, gekoppeld aan een twijfelachtige serostatus plus binnenkort een houten been dankzij een voort woekerende gangreen, verschrikkelijk uit mijn rotte bek naar knoflook stink en verder toevallig uitsluitend in kontroeien in teresse heb en wie dan over blijft; ja, dat is de ware lief hebster c.q. liefhebber, die geen seksjuwelen zee te hoog gaat! Daar kunnen we mee uit de voeten! Ik eet in seksjuweel op zicht als geniaal kunstenaar van vele wallen uiteraard! Eenkennig ben ik niet en monogaam al helemaal niet! Nooit geweest ook! Toch ben ik nooit regelmatig naar de hoeren of een sexclub geweest zoals Jaap en Koos V., want waarom zou je betalen voor een artikel dat gratis verkrijgbaar is? Zo als ik al eens mededeelde aan de eens zo bevallige Henriët I. te L. Het is mij trouwens opgevallen hoe het nivo an sich overal gedaald is van af het begin van de zeventiger jaren. Het begon met de aanspreekvorm. Op een gegeven ogenblik wist en ze niet eens meer hoe ze me moesten aan spreken. Toen zag je dat ze niet meer in staat waren om een tekst te komponeren, een brief op te stellen. Daar na waren ze bijkans niet eens meer in staat hun vragen te stellen, en ik maak het nu mee dat men niet eens meer weet wat men te vragen heeft en mij verzoekt de vragen op te stellen die zij misschien zouden willen vragen en de antwoorden omwille van de eenvoud zelf in te vullen, maar ook daar zijn ze niet zeker van.
Bent u erg gesteld op materiële dingen?
Je ziet, ik ben geen allochtone woudaap, afkomstig uit de overzeese geslachtsdelen en draag daarom geen gouden ringen, botje door mijn neus of tatoeages. De tepelringen zijn van het tiepe die je ’s avonds voor het slapen gaan af kan gespen. Ik heb een plaatstalen bedrijfszekere knoepert van een horloge, die ik eventueel als boksbeugel kan gebruiken in geval van nood als ik de stalen schakel ketting over de knokkels van mijn karatevuist plooi, dan wordt het sowieso breekfeest en ach en wee in het gebeente. Ik heb een serie wagen, maar ik heb wel een hele speciale, lichte rijbewijsvrije motor met verwarmde handvaten en een opgevoerde knalrode scooter met een breed zadel en een forse toeter. Daar houd ik van. Materie, materie? Ik ben normaal geschapen en denk gezond, hoor. Wanneer ik iets wil, dan zorg ik dat ik het krijg, dan dwing ik dat de maatschappij of mijn naaste af onder geweld. Zo eenvoudig is het. That’s all, folks. Een beetje pressie kan geen kwaad als je omhoog zit. En dat ik van dominante, hetzij onderdanige vrouwen en dito mannen houd wil nog niets zeggen over mijn habitus. Ze mogen met liefde op naaldhakken over mij heen lopen, mannen of vrouwen, maar geen polonaises of hele marsen met de fanfare voor toe en een majorette voor op! Voor Hanneke F. te L., Catherina S. te Z., Wytske V. te U., Ria V. te G. en Ria L. te R. wil ik nog wel eens een uitzondering maken, dat zijn me een stel pittige meiden, die kunnen hun gang gaan, zo lang ze willen. Zachtjes gaan de paardevoetjes. Daar zul je mij niet over horen, die kan ik niets kwalijk nemen, daar leg ik mij met liefde bij neer, dan voel ik mij echt niet gelijk op mijn pik getrapt, hoor. Wel eis ik dat ze pumps met van die stiletto naaldhakken aan hun hoeven aan trekken. Ik zit nu eenmaal liever voor in naast de prettig ogende bestuurster van een echt chique sedan zoals de wagen van de goed ogen de high societygirl M.d. M. te L. a.d. V. op weg naar haar villa aan de Vecht dan in een walmende Goggomobiel van een of andere derderangs onooglijk gefrus treerd talentloos Fries artiestenwijf met harige poten en een slechte adem als die dramatiese vormster Gertrut Toth(ebel) van Galerie Bloemrijk Wantrouwen uit Oudkerk of dat verzuurde, gerimpelde leraresje textiele werk vormen Tineke Boerma uit Visvliet die met d’r gratekut op een paar oude deuren slaapt in een kippenhok te Visvliet, of all places. Vandaar dat ze zo’n magere reet heeft met kleine jongensbillen. Friese galeriehouders vormen zonder enige uitzondering een hoogst incapabel, arrogant, zelfingenomen soort kruideniers, met een gluiperige, achterbakse boer enslimheid, luitjes waar de spruitjesgeur van de armoede aan zit vast gebakken, waar voor ik in de loop van de jaren een diepe, diepe minachting voor heb gekregen.
En wat zou het Nederlanse volk nog meer over de geniale Fred van der Wal willen weten?
Het Nederlanse volk wil helemaal niks weten, want zalig zijn de onnozelen, zo zegt de Roomsche kerk. Het Nederlandse volk leidt een puur plantaardig bestaan en wordt geleid door een plantaardig bewind. En als ze maar op tijd hun lauwe watertje en een paar scheppen pokon op hun kop krijgen en van file naar file voort sukkelen met de GSM vast gebakken aan hun oor is het hun al lang goed.
En hoe zijn de Fransen?
Het zijn hier vrolijke Fransen en werken kunnen ze. Tegen ouderwetse lonen. Voor een gulden per uur en dan nog kijken ze je dank baar aan na afloop als je vijftig centimes fooi geeft. Ik zorg ook altijd voor gratis Pepsi. Ik smijt er wat pervetine tabletten in. Werken ze nog harder. Grijpen dank zij de overdose cafeïne en pervetine dankzij het bonken in de borstkas regelmatig naar de hartstreek. En die Pepsi koop ik uiterst voordelig bij Lidl op, in kombinatie met een grote partij af gekeurde gasmaskers. Want dat je schallende boer en en roffelende scheten laat van dat fosforzure spul, dat weten we. Midwinter blazen! Dat wil je niet ruiken! Zo speel ik in op de be hoeftes van de medemens. Maar ik woon dan ook in een streek van Hugenoten en dat is andere koek. Ja, die mensen verlaten hun dalen nimmer, kennen elk dal op hun elfde vinger en blijven immer verrukt over elke kei en ook die kastanjes, walnoten en padde stoelen. Hier wonen geen Groninger kulturele Groninger ontbijtkoeken als Henk Helmantel en die lulhannes Hans van Seventer.
Op een gegeven moment in Holland wordt het je allemaal gewoon teveel, dan heb je het gehad, pak je door en zeg je tegen elkaar: weg wezen hier voor het onder loopt! En laat je al die klootzakken in Friesland achter je.
Landleven! Dat realiseer je je weer als je in de vroege ochtendnevel door de prachtige tuin naar je echtgenote die voor het geopende raam van de slaapkamer op de eerste etage staat en loud en clear roept (dit is een dienstbevel!) : "Ina; gooi de pis emmer even leeg!" En bedenk dan wel dat ik even drie passen opzij doe voor die goudgele Niagara, want in pissex ben ik nog steeds niet in hoge mate geïnteresseerd.
Wat gaat u kopen voor uw boekenbonnen?
Ik zal het aanwenden voor een hele dure aanschaf, zijnde een uitgave in zes hele dikke delen van een achttal Bijbelvertalingen en wel op CD Rom, want daar kun je je in het ongunstigste geval nog in spiegelen. Als je al die vertalingen naast elkaar legt, met de kennis van het Hebreeuws en het Grieks, maar ook de Talmud en de werken van Flavius Josephus dan pas krijg je het juiste inzicht en eerder niet. Het is alsof je sjablones over elkaar heen legt en dan heb ik het over historisch verantwoorde beeldvorming. En dan blijft er nog genoeg geld over voor die pakkende sociologische studie van mijn Amsterdamse korrespondentievriendin, dat zwaar brillende hondje Hannie Hanson " Biseksjuwelen in Nederland" die ik wel mag aanbevelen ter lehringhe ende vermaeck, want wat U daar leest, leest U gotbetert nergens. D’r is me wat aan smeerlapperij op de boekenmarkt! Hannie wil de me in 1994 interviewen in de sociëteit Arti et Amicitiae aan het Rokin, maar dat heb ik toch gecanceld, want ik houd het graag diskreet en wil niet overal de bisexuele bonte hond uithangen. In de in leer uitgevoerde rode oren edietsie met duim grepen en goud op snee kom ik zelf nog voor. Anoniem uiteraard, want aan publiciteit op het horizontale tegennatuurlijke vlak heb ik een broertje dood aan. Ik hoef niet zo nodig na meer dan 35 jaar be roeps beeldend kunstenaarschap mijn hele leven uit de doeken te doen! Ik trek daaglijks de gordijnen dicht, doe de luxaflex omlaag en zet binnenshuis een zonnebril op.
Vindt u de Bijbel een belangijk boek?
Ja, dat is het enige boek. De rest is spielerei en onwelriekende kruisbevruchting c.q. zelfbevlekking. En van rukken word je himpel stimpelstapelgek, krijg je ruggemergverweking, een zacht schedeldak, de fontanellen gaan wijken, de gijze smurrie druipt er uit en je vingers rimpelen, gaan op de duur geel uit slaan en naar rotte vis ruiken. Nee, dat krijg je er met geen mud Omo meer uit. Je kunt je armen en benen nog beter gelijk laten afhakken met een kaasbijltje van Blokker om als romp verder door het leven te gaan dan dat je ledematen je tot zonde verleiden, zo spreekt de Schrift!
U bent gelovig?
Voor U een vraag voor mij een weet! Dat is alleen maar een woord. Gelovig of niet gelovig, dan moet ik altijd aan balkenbrei, paling in het groen of aan hangop denken, maar vooral aan dat zelf ingenomen griffermeerde smoel van Balkenende. Babyface verrukke lijk! Zum Kotzen dus! Balkenende? Bak ellende zul je bedoelen! Geloven alleen betekent helemaal niets. Zeker weten; daar gaat ’t om. Geloven doen we op zondag in de kerk van tien tot elf. En op maandag doen we weer alles wat het dikke boek verboden heeft. Wie weet het nou beter op dat gebied; jij of ik? Ik toch zeker? Hoe lang heb ik tegen heug en meug niet onder griffermeerden ver keerd in dat vreselijke gezin van de familie Deutekom aan het Mariotteplein 17 te Amsterdam waar die bleekscheet Lieko Helmus als bank klerk het hoogste woord had over de Heere Jezus die van alle mensen hield als ze maar gereformeerd waren? Geloof? Het heeft te maken met de konsekwenties de je er uit trekt, de verantwoordelijkheden die je aan of voor wendt. Je zou er een veneries groezelig kolensjouwerssmoel of een doorgroefde grijze intellektuwelen zorgenkop van krijgen als je ‘m niet al had. Gotzijdank zie ik nog pri ma! Ondanks mijn hoge leeftijd. Ik kan nog steeds kakken zonder bril! Nou U! Wat zeggen we daar van?
Bofkont!
Ik ben een bofkont, en ik zal je vertellen waarom. Ik heb in de silver sixties een tijd meegemaakt in mijn eigen land, waarin er ver wachting was en hoop op ‘ the times they are a changin’, zoals de protestzanger Bob D. neuzelde bij zijn onbeholpen van Woody Guthrie geleende guitaaarspel, de idee dat er een eindelijk een nieuwe mens zou komen op te staan. Wat zien ik vervolgens tot mijn stomme verbazing? Anneke Kreunloo. Henny Huilman. Albert Mol. Henk Binnensijk. Jan Mulder. Marcel van Dam. Dat hele verhaal van love and peace, nou, daar pies ik elke ochtend een pot vol van! En Green peace? Als je groen piest moet je naar de lullensmid van de Kliniek Voor Geslachtziekten of je pijp eens laten doorblazen in de mannensauna waar Willem Oltmans komt. Dat zet nog eens zoden aan de dijk. En tegen die politiek o-zo-korrekte fans van Amnesty International kan ik alleen maar zeg gen als overtuigd, aktief S.M.-er : martelen moet! Een beetje martelen moet absoluut kunnen en dat is ook politiek! Ik heb daarentegen in tweede instantie bij voorbeeld de socialisten van het eerste uur nog gekend, die simpele mensen die een absoluut geloof hadden van: niet in onze tijd, maar, eh… pas op, pak ‘m beet Stanzi, in de tijd van onze kinderen, dan ... Maar ik heb ook mee gemaakt dat het gebouw van het Vrije Volk, hèt socialistische dagblad, aan een Amerikaanse hotelketen werd verkocht en hun fotograaf Egbert van Zon, een persoon lijke kennis van mij, op straat werd gezet en hoe hij daarna gelukkig miljonair werd door bij dat linkse zootje wereldverbeteraars weg te gaan. En ik heb ook gezien hoe de buurtkoöperatie, die keten van levensmiddelenwinkels op socialistiese grondslag, werd verkocht aan Albert Heijn waar de hoog alcohol houdende zuinig kijkende marketingman JanMaarten Reynders zo goed op de kleintjes let en nu een puik salaris tilt, maar uit zelfhaat en schaamte zijn loon naar de kroeg brengt en drinkt als een geranium met zijn weelderige echtgenote Jacintha, die ik al sinds 1966 ken. Naakt heb ik haar in bed zien liggen, maar ik las liever het Financieel Dagblad. Haar borsten zeiden mij namelijk niets, haar tepels nog minder. In de rest had ik helemaal geen zin. En waar is de Vana eigenlijk gebleven? De Gruyter in de Bilderdijkstraat? De buurtwinkel Pasteuning in Amsterdam Oud Zuid? O, ja, die bestaat nog maar is geheel veran derd in een delicatessenzaak. Begrijp je waar ik heen wil met de Gruyter? Juist! Het snoepje van de week. Missen we dat? Ja, dat mis sen we! En juist die meedogenloze ontwikkeling gepaard gaan de met een angst aanjagende verschraling heeft zich op elk gebied mee dogenloos voortgezet. Het socialisme is al lang failliet, het CDA verworden tot een islamieten, hindoe- en turkenrukkerspartij en de prins heeft persoonlijk een eigen waterhuishouding. Ik ook; in mijn broek! En de hele psychosociale hulpverlening is toch ontaard in grijpgrage gulpverlening, dan is het cirkeltje weer rond. De hele filosofie van ’t socialisme valt nu terug op twee procent prijs kompensatie meer of minder en dat au fond aangename, frisse, blote billen gezicht van Wouter Bos, die er altijd uit ziet alsof hij net van onder de douche vandaan komt spreekt mij toch echt wel aan. En ik vind dat heel erg, juist voor de jongere mens die net begint te denken dat ie kan denken. Want ik kan nu wel kritisch tegenover ze staan met een zure kop alsof ik stront ruik, maar als ik in hun schoenen, of in hun geval Naaikies (ordinaire Nike gympies), stond, dan moet ik zeggen: ja, jezus keristus, wat hèbben ze ook voor mogelijkheden, ze hebben en kunnen haast niks meer. Geen enkele tegenwind en daarom vallen ze om. Ze kunnen niet wortelen. Er zijn er nog maar weinig die hun eigen weg zoeken. Ook in de beeldende kunst. De artistieke sien wordt beheerst door kleine kruide niers en nog kleinere zelfstandigen van het tiepe benepen kultuur nsb-er zo als fijnpijnige schoolmeesters Diederick Kraaijpoel, Hans van Seventer c.s Dat eigen weg zoeken is ooit zo populair geworden- en het komt ook wel weer eens terug-, omdat het financieel haalbaar was door allerlei subsidies, beurzen, toelages, stipendia en dergelijke zoethoudertjes. Die bejaardentehuizen en de maltentige mantel zorg flatjes zullen dankzij de PVDA ook wel torenhoge subsidies hebben nietwaar, konijnenhokken, al waar hele volks stammen werkschuwe, beroeps invalide loodgieters amechtig achterover liggen voor de buis met een kratje goedkoop hoofdpijnpils en wijdbeens het onmachtig, stopverf kleurig geslachtsdeel onder handbereik en zelfs nog te beroerd zijn het eigen wijf een loden kut met knelkoppelingen aan te laten gieten of het WAO formulier maandelijks korrekt in te vullen. Ja toch? De kollegaatjes in Fries land? Keristenezielen! Dan moet ik altijd weer denken aan die prachtige, klaaglijke, weemoedige country stem van Hank Locklin’; met zijn number one hit in the country charts in de sixties met op de a-side " Please help me I’m fallin". Zo is de mentaliteit van de door de overheid in gepamperde, onmondige, gelijkgeschakelde, gesubsidieerde linkse artistieke medemens toch? Ik heb er compas sie mee, diepe compassie! Maar wat doen we d’r allemaal aan? Waar vinden we met z’n allen de oplossing? Ik zeg daarop: de pot op. Misschien is Zyklon B toch de enige oplossing voor veel problemen en heeft de heer A.H. het toch heel goed gezien.
Ja, maar misschien duurt het allemaal niet lang meer als rechts wint.
Wat zullen we nou beleven? Wat niet lang meer? O, maar dit interview komt toch zeker nog wel uit en wat jullie verder doen met je onbeduidende blaadje zal de mensheid een worst wezen. Al veeg je je eigen ontuchtige reet d’r mee af als je maar niet met je middel vinger door het natte papier prikt voordat je me een hand geeft! Ik krijg liever geen vuile handen. Ik ben Sartre niet! Over de mens heid geproken. Balkenende? Kristenezielen nogantoe! De mensen lachen zich sowieso het schompes als ze gekonfronteerd worden met minvermogende sukkels en mallotige minkukels in flatjes (de benummering van die betonnen zelfmoorddozen loopt daar in de tien duizenden. Als ik bij mijn biseksuele ex-minnares op bezoek kom in Z. loop ik van flat 1 tot 2049 meer dan een half uur te zoeken voor ik aan het juiste adres ben omdat dergelijke behuizingen eender zijn en de televisie in al die kijkdozen op dezelfde plaats aan gesloten zijn. Geknipt voor de fantasieloze gemakzuchtige lower mid dle classs. De bewoners zien er allen hetzelf de uit in die casual look. En toch zal ik haar weerhouden van suïci dale pogingen, want daar is zij mij veel te lief voor). Ik krijg veel applaus van mijn kristullukke lezers als ze lezen hoe die Friese artistieke sukkels door mij op effektieve wijze verbaal te pakken worden genomen als het heidenen zijn of ze voelen zich diep in het kruis getast wanneer ik de gemiddelde gristen konfronteer met zijn hypokrisie en zelfbeklag .Weet je eigenlijk wel wat de befaamde Amsterdamse copywriter Fred Portegies Zwart over mij zei in 1976? Nee? Nou, dan zal ik je dat toch nog even vertellen: " Fred van der Wal? Die jong en heeft een naar alle kanten schietende torpedobootjager in zijn bek". Een aanbeveling! Gelijk had ie! Als je de mensen niet recht op d’r lui hun smoel en tege lijkertijd- Godt zegen de greep- bij de klamme kloten pakt, pak je ze nergens meer! Dan heb je je rechten voor goed verspeeld! Je moet pakken wat je pakken kan! Uit wringen en aanschroeven die hap om daarna ze er af te draaien! Zeiden wij vroeg er in Amsterdam niet zo tref fend; Klootzak? Touwtje d’r om, dan heb je een broodzak. Dat was nog voor de uitvinding van het opklapbare aluiminimum brood trommeltje dat zo prima paste onder de zwart rubberen snelbinders achter op de dienstfiets, gestald voor de metershoge blauwe ijzeren deuren van de King peper muntfabriek waar ik in de pauze met mijn padvindersmes het celluloid van de handvaten van andermans rijwiel sneed om het materiaal met een ver grootglas in de zon aan te steken. Dat we onder aanvoering van Ben v. O. gelijk de koplamp, het achterlichtje, de ventielen, het zadel, de bin nen- en buitenbanden maar ook de bedrading mee namen ging in één moeite door. Kreatief dat we waren in die tijd van de padvindersfluit gatvindersfluit! Maar dat blad van jullie wordt toch wel gedrukt of komt het bij voorbaat toch niet door die wurgende kristullukke censuur van die vreselijke school van jullie? En je kent toch wel Nora Grace v. O. met d’r wipneus, d’r strohaar en d’r spille poten, die dochter van de eigenaar van dat dansinstituut in Amsterdam zuid? Waarom hebben de lelijkste wijven altijd van die mooie namen? Vlaggen die de lading dekken? Maar dat blad van jullie, dat…
Ja, desnoods gaan we het stencillen in de fietsenkelder onder ons instituut waar slechts een zuinig gloeipeertje van 40 watt verlichting brengt.
O, maar dat is een heel goede instelling van U. Licht en uitzicht; daar gaat het toch om als je jong bent! En 40 watt nog wel, terwijl U het op Uw leeftijd best met 25 of 15 kunt doen! Nee, U heeft helemaal geen klagen! Het draaien aan de zwengel van een stencil machine is een heel wat gezondere tijdspassering dan voorturend geilpompen, tepeldraaien, porno kijken of wiet roken. Staalt de triceps en dat is mooi mee genomen. Zo hebben wij toen we jong waren ook tijdschriften gemaakt, daar kwam dat lied ook van daan onder het draaien aan de stencilmachine " In een blauw geruite kiel" en de eerste under ground film die we maakten in de silver six ties hebben we ook met niks en niemendal gedraaid. De titel van die rolprent? " Met jouw waldhoorn tussen mijn alpen!" Porno aus Tirol maar dan opgenomen in Kennemerland ergens in een duinpannetje. Op super acht gedraaid met een simpel Super 8 Eu mig ka meraatje. Experimentele film. Zwart wit. Mijn bisexuele vriendinnen Mila, Marijke en Yvonne stonden o.a. model. Ik heb bonnen na laten drukken om aan materiaal te komen. Allemaal oplichting en zwendel, dat wel, maar we hadden wel een avond vullende porno bioscoopproduktie in het grijze circuit van het toen nog klandestiene filmhuis op de Zeedijk, zonder rookvergunning want de brandweer was Heer en Meester, die wakkere spuitgasten konden er geen genoeg van krijgen. De titel van mijn tweede film? Krijg nou gauw tieten! Die geef ik niet vrij! Die heb ik al bij voorbaat aan de pornomaffia verkocht. Dat gaat je verder niks aan! En verder die co-produkties "Bruiden voor één nacht" en "Ontmaagd door de S.S." naar de gelijknamige roman en "De Uitredding" over blanke slaven en slavinnen die vlak voor hun executie door een islamitische beul worden gered door een peleton SAS commandos. Waar gebeurd! Al die wijven kwamen trouwens prima terecht want die waren afgetraind met de varkenslederen zweep en de bullepees! Zijn nu allemaal goed geëpileerde direkteursvrouwen in Wassenaar of Aerdenhout met gladde, gebronsde benen, keiharde rechtop staande, goed doorknede, enigszins beduimelde siliconentieten en met een gladde poes als de gesmeerde bliksem in het eigen overdekte zwembad. Maar het vol gende nummer van jullie magazien komt toch wel uit zeker? Anders betaal je gewoon de drukker niet, die ouwe rukker, stuur je gewoon de rekening naar het ministerie, of je slaat een oud opoetje neer en berooft haar van d’r AOW-tje of je draait de direkteur van jullie school financieel een poot uit. Die heeft poen zat! Je ziet er goed uit, dus je kunt best wat zwart verdienen met je poes en anders ga je er toch mee op de kermis staan! Heeft U het in die experimenteerzucht de jeugd zo eigen ook wel eens als meisje met een meisje gedaan, mevrouwtje? En beviel het? Ik ben persoonlijk vierkant voor de gelijkslachtelijke liefde, want er is eigenlijk geen andere optie voor mij. Er is wat mij betreft toch echt geen grotere vorm van vertrouwelijkheid tussen de klamme, zure lappen in bed dan met malkanders eigen gesteven geslacht bij de hand! Ik heb niet zoals mijn geachte collegae altijd geredeneerd; met je lul in je hand kom je door het ganse land (maar niet heus). Als je jong bent, natuurlijk wel, dan doet dat allemaal flink opgeld als je een beetje schoon geschapen bent en niet al te preuts! Wat had U nou gedacht? Dat ik op mijn leeftijd nog een ordi naire potloodventer in piemeltjesland ben, die als pikkienoga zijn handel niet aan de straatstenen kwijt kan? Niks hoor! Integendeel! De vraag overstijgt het aanbod! Laatst nog kreeg ik per email een vorstelijk aanbod om full time sexslaaf te worden van de harde, strenge, meedogenloze Meester Ger in Coevorden en vlak daarna een mailtje van de Haagse kunsthandelaar Anton G. uit de Dordogne of ik met hem in het homohuwelijk wilde treden. Ik heb het niet serieus in overweging genomen, maar kan het aanbod uiteindelijk toch niet honoreren . Hooguit in de Haarlemmer Hout ging ik in het verleden nog wel eens met mijn spuit bij tijd en wijle op jacht bij de hertenkamp, maar dat is vertrouwd terrein, want ik woonde daar tien jaar vlak bij in H. tussen 1957 en 1967 en toen hadden ze aids nog lang niet uitgevonden, dus was het zo safe als de pest! Mij valt dus niets kwalijk te nemen. Nee, waar ik vandaaan kom, daar komt U nog niet één-twee-drie mee weg! En wel de villabuurt van Heemstede want als iemand uit een goed nest komt, got sammekrake…! Breek me de bek vooral niet open! En dan wil ik het hier niet hebben over die periode in Haarlem van sept. 1965 tot juni 1968 toen ik enige tijd samen woonde met de twintig jaar oudere homosexuele sadomasochistiese radiotechnicus Ton J., die de touwtjes vanaf het begin goed in handen had in zijn flat. Als ik van iemand het klappen van de zweep heb geleerd en het dansen naar andermans pijpen…! Ik kon mij met ere in die heroische jaren Le Petit Prince de la Pipe noemen!
U bent toch lid van Christian Artists? Een lekker zootje daar, als geraffineerde perverten als U daar ook al lid van kunnen worden!
Die konklusie is voor Uw rekening. Ik zal het zwijgen er toe doen. Het benauwende christendom zoals dat in de evangelische en pinksterhoek wordt beleden heb ik al in 1996 ver achter mij gelaten. Ik geloofde er sowieso nooit een hout van. Eigenlijk heb ik nooit ergens in geloofd behalve in mijzelf en de mijnen, maar voor de vorm en de koffie met koek na af loop bezocht ik wel eens zo’n misselijk makende denominatie, totdat ik er echt genoeg van kreeg. U moet het voornamelijk als masochistische zelfkwelling zien. Ik kon het handen klappen, het vrijblijvende gelul en geleuter van die sukkels en misfits niet meer aan horen op de lange duur! Toen heb ik ook al die kalvinistiese kuttekoppen genadeloos de deur uit getrapt en getimmerd. Mijn kleine eigen kristallnacht. Ik geniet als ik de gelovige medemens op masochistische wijze zie lijden als hij/zij zichzelve in geestelijke spagaat aan het eigen kruis spijkert en wil daar graag op elk denkbare wijze aan mee helpen. Nee, nooit echt spijt van gekregen. Ik wil met liefde andermans kruis in mijn nek dragen, als hij/zij eerst onder de douche is geweest en de schaamdelen heeft geparfumeerd. Pijn is fijn als het in een eroties kader staat en met leer meer sfeer. Goed gedoseerd en langs lijnen van geleidelijkheid doch met mate. Daarom koop ik als sadomasochist met kerstmis nooit een spar maar altijd een pijnboom. Het evangelische christendom van die E.O. aanhangers houdt de vooruitgang tegen dat weten we toch al sinds jaren. Een lid van een pinkstergemeente te H. wil de fotos van mij zien in lingerie, daar heb ik geen bezwaar tegen, maar hij durfde het uiteinde lijk voor zijn geloof toch niet aan. Het zijn gotverdomme net de middeleeuwen waar je mee te maken hebt. Als ik die slappe, leeg gelopen tieten van die kaatje-kippekut-de-domineesvrouw Ina de Haan zie, mijn ex-klasgenote van 1960-1965, terwijl het vroeger echte volle vleespompoenen waren, dubbel D dikkerds, die de beha uit kabbelden, dan lusten de honden er nu geen brood meer van, zelfs niet als je haar vanaf de eerste etage naar beneden zou gooien zoals Jezebel over kwam…het is allemaal de beste anti reklame tegen het christendom die Ina de Haan! Mijn zegen heeft ze! Ik ken een voorganger (P.d.V.) van een pinkstersekte die tot half tien des ochtends op zijn nest ligt te rotten en zijn volgelingen, die halve zolen, zijn niet veel beter, een enkele uitzonde ring daar gelaten zoals de door mij zeer gewaardeerde, begaafde musicus J.B. te H. en zijn zo charmante echtgenote P. met haar mooie kop! En dan wil ik het tot slot ook nog even over mijn eens zo spannende griffermeerde ex- minnares Els D. hebben want daar ben ik ook nog niet helemaal klaar mee gekomen! Ze blijkt nu lid van de Worl Servants, die Meppeler plattelandsvrouwen vereniging en draagt als zij naar haar christelijke lagere school gaat een eigele zeiljopper en een gigan tiese kleppet tegen het zonlicht dat elke onwaarachtigheid ontmaskert! In heur schoolvakanties gaat ze per businessclass aeroplane nikkertjes helpen in Afrika of maakt een busreis met de Meppelse Gristelijk Griffermeerde Reisvereniging naar de Oekraine om zichzelf na afloop heel wat beter te voelen dan de daar aanwezige armoedzaaiers en hongerlappen.
Els. D., Uw ogenschijnlijk zo streng gereformeerde geliefde uit de Silver Sixties, zei onlangs nog over U tegen haar vriendin I. de H. …
Ze kan beter haar mond houden met die hemelse HeereJezusnogantoeMariakoekiesblik in d’r ogen en d’r natte, hete onderbroek die nu vol met yoghurt zit. Ik herinner het mij nog zo goed; ik hoefde maar naar een niet nader te omschrijven intieme plek te wijzen in heur ondernavelse of ze kon binnen vijf minuten haar slipje uitwringen als een natte dweil dankzij al die afscheideningen en hormo nale stromen. De stoom sloeg letterlijk van haar hogedrukkookpan af. Het pleit voor de jongedame en mijn verleidingskunsten, dat wel. Waar hebben we het over? Het is vruchtb’re grond om met de pikhouweel in te ploegen gebleken, die griffermeerde genitaliën, zo leert ons de Vaderlandsche Geschiedenis! Overvloeiende van melk en honig, bloed, zweet en tranen…de kanker aan hun lip kun nen ze krijgen…allemaal!
Uw eerste boek "Een vuilnisroos uit Franeker" refereert aan het ingeslapen Friese provinciale leven?
Oh, nee hoor, dat ziet U dan toch helemaal verkeerd. Als metafoor voor het leven in Holland, okee, maar dan ook verder geen gelul! En er wordt echt niet op elke bladzijde een stevig potje geneukt of gevingerd. Ik ben Jan Cremer niet, zeg! Heeft U gelezen van die rel bij een lezing over mijn werk in Langezwaag? Nee? Welke krant leest U eigenlijk? Die lezing gaf ik voor een volle bak heel begees terd publiek in die omgebouwde school met dat lekkende dak in de hoofdstraat, waar een door de eigenaar zelf gemaakte clown op een plestik riool buis (zelfportret) de voorbijganger hatelijk nakijkt en uit lacht. Ik had die dag net kennis genomen van de dwingende persbericht en van Osama Bin Laden. Ik kan je zeggen; niet door heen te komen. Het was echt Arabisch voor mij. Abacadabra. Een bord vol woestijnzand met zure kamelenmelk. Ik zeg tegen het ademloos luisterende publiek: Ik vind Saddam H. met zijn cous cous snor wel een geschikt tiepe voor de shoarma tent hier op de hoek en dat knorrige, bebaarde ventje Bin Laden daar op de grens van Afghanistan een heel pittig baasje met een paar fluwelen ogen om in te verdrinken. En ik relativeer dat onmiddellijk door mij hardop af te vragen hoe hij nou ’s avonds zijn tulband af doet; wikkelt een naakte buikdanseres die behoedzaam af terwijl ze haar met Opium geparfumeerde weelderige tieten en heur gitzwarte wilde woestijnschaampoes onder zijn verneukte neus duwt of gooit hij de ietwat carnavaleske hoofdbedekking met een plof nonchalant op de Onyx salon tafel met massief gouden poten waar het bezwete hoofd deksel zich vettig vast zuigt aan het tafelblad als een blauwe kwal aan de dubbel F cups van een niets vermoedende zwemster te Zand voort nog voor de eerste zandbank bij aflandige Oostenwind? Zelf zwom ik met D. in de silver sixties nog wel eens met levensgevaar tot aan of voor bij de tweede zandbank. En ik beweer nog steeds dat die christenen ontzettend veel kunnen leren van de Islamietjes. Hoe die opkomen voor hun geloof, die staan er voor en vliegen pardoes door een flatgebouw om hun gelijk even op te halen, daar bo ven bij de afdeling debiteuren-crediteuren. Terwijl het christendom niks terug doet en daaglijks op misdadige wijze wordt geschof feerd door die hangjurken van de linkse partijen en op de radio en telebuis door de VPRO. Dan zeg ik; vroeger had je fatsoen en dat werd gotzijdank bepaald door de kerk en de dominee of de pastoor die je stevig bij je kloten pakte, ze even speels driehonderdzestig graden omdraaide, je tegelijkertijd keihard recht op de bek pakte met zijn weke, natte, glibberige slobberzoenlippen, de tanden ketsten tegen elkaar zo hard dat er kleine stukjes glazuur van af sprongen, hoe hij, die Godsman van omhoog, je liefdevol over je haar streek terwijl hij zich aan je willige vlees moeiteloos vacuum zoog, je van ontuchtige verlangens bevende hand dwingend naar zijn stopverfkleurige gesteven geslacht bracht en je beval daar het algemeen gangbare liefdewerk te verrichten aan de naaste zoals de catechismus voor schreef, hoe je niet gehinderd door morele overwegingen uitbundig zijn ballen kneedde, zijn luststaaf pompte en peunde terwijl hij je vaardig masturbeerde met de ene hand die niet wist dat de andere hand je kundig anaal klaar vingerde en na een kwartier of drie mutueel pompen en peunen diep zuchtte, de verlossing voor de zoveelste keer nabij leek, hij drie keer Ho-ho-ho in seksjuwelen extase riep en dan kon je er weer een week tegen aan maar niet voor dat je je handen en mond had gewassen met groene zeep, dat ontsmette tenminste nog een beetje. Hem ook trouwens, want daar was de volgende al weer op het spreek uur. Communicantjes zat. De stiekeme vijftiger jaren, daar heb ik het dan over. Die tijd van beugelflessen, punttietbehas, uit kokosmat ge maakt nefa dames verband, gekoppeld aan nette arremoede, zwitsal, lodaline, wederopbouw, hoofdluis en arbeiders in hunne zuur ruikende jaeger hem metjes, noeste, norse nijveraars op gezondheidssandalen, een mud briketten in de badkuip als kolenhok want wassen kostte een paar centen, de brilkriemkuif aërodynamisch op het voorhoofd gebeiteld, die op de fiets massaal naar de fabriek gingen met het opvouw bare, uitklapbare aluiminimum broodtrommeltje onder de half verteerde, kruimelige zwart rubber snelbinders achter op vast geklemd. Ik heb het gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven. Dan denk ik weer aan het nudisten tijdschrift " Zonnevrienden" waarin ik mij vermeidde in fotos van prachtig gebouwde naakte mannen en vrouwen, die mij seksjuweel zeer op wonden en dwongen de hand aan mijzelve te slaan. De zwart gelakte Fongers fietsen met de gezondheidszadels met een gleuf er in voor de koeling en de afvoer van anussappen toen we Fokker en de RSV nog hadden en de kolenmijnen. Geen wonder dat er overal in Amsterdam zadelsnifters, veelal ongehuwde mannen op leeftijd, rond liepen, die gebogen over de leren zadels zich stonden te masturberen en verhit de anale geur gemixed met de leerlucht opsnoven van mannen en vrouwen, die zich in die tijd nog niet zo vaak wasten. Het was de tijd van: Al is het wijntje zuur, het blijft op tafel…en anders was daar wel de scheerriem op de blote popo op de maat van die vaderlandsche tophit Koffie, koffie, lekker bakje koffie, jongens wie wil d’r nog één? Of een potje billekoek met de vlakke hand. Hoe kweekt men masochistjes? Als ik je nou vertel dat de Nederlandse vertaling van die andere puike pop song van die olijke Britse flierefluiters aan de Birma spoorweg The March Over the River Kwai Bridge vertaald werd in Haarlem met "Miesje, heb jij je vliesje nog" dan kunt U zich voor stellen dat ik toch meer een exponent van The Silver Sixties was.
Na Uw debuut in 1966 zwoer U het decadente leven heel even af, maar voor Uw nieuwste boek " In praise of the anus" ging U van uit Frankrijk toch weer regelmatig terug naar het Amsterdamse limbo van heroine, hasj, amfetaminen, crack, homo-, bi- en transsexuelen en stelt vast dat je dieper in de goot niet kunt liggen dan daar.
Het gaat in mijn verhalen niet langer over welgestelde adolescenten die de weg kwijt zijn en meisjes uit arbeiderskringen ongewenst zwanger maken, jongens afkomstig uit gefortuneerde milieus van de welstands buurten in Bloemendaal, Overveen, Aerdenhout en Heemstede in de silver sixties. In " Kruisgang" dienen de drugs en de bizarre sex niet als opwekkende party talk, maar alleen als tijdverdrijf voor het onderlijf om de verveling van het alledaagse te verdrijven, waar ik een Meester in ben. Ik verveel mij geen ogenblik. En afwijk ende sex of nachten doorhalen en doorzakken hebben niets met de modieu ze modellen- of uitgaanswereld te maken noch met trendy discos waar ik kind aan huis was in mijn Amster damse periode. Hier struint een totaal los geslagen kunstschilder als peintre maudit humorloos langs de terrassen des levens, zoekt zijn zielheil in de Satanskerken en zijn fysieke genot des nachts langs de baan in de Haarlemmer Hout op zoek naar een venerie se, puisterige, broodmagere broodpoot of dwangmatig aan sex verslaafde gehuwde homosexuele ouderlingen van de gereformeerde kerken vrijgemaakt buiten verband op art. 31 of desnoods gaat hij voor een paar euro dollars mee met een ranzige flikker die hem met liefde wil pijpen zon der condoom voor vier eurootjes. En aan gezien we al decennia lang midden in het aidstijdperk zitten is het begrijpelijk dat de hoofdpersoon van mijn nieuwe boek elke maand een polikliniek voor geslachtsziekten be zoekt voor de zoveelste aids- en hepatitis b test.
Ik dacht als interviewster dan ook een totaal uitgewoonde half waanzinnige hologige artiest aan te treffen toen ik een afspraak met U maakte, maar niets is minder waar. Uw gezondheid trekt al weer wat bij, de hepatitis aanvallen lijken overwonnen, de ademhalingsmoeilijkheden voorbij, de herpes genitalis onder drukt, de aidsvirusremmers blijken heel aardig aan te slaan, de drank, de drugs en de bizarre sex prak tijken heeft U nog niet helemaal geminimaliseerd tot een randverschijnsel maar het gaat de goede kant op en U blijkt voor negen uur ’s avonds niets te drinken, slikken, snuiven of spuiten. U bent weer terug gekeerd tot het vegetarisme, terwijl U zelfs het uiterst riskante barebacken definitief vaarwel hebt ge zegd. In Uw novelle "Als ik van verre in de spiegel kijk moet ik al kotsen van mijzelf" neemt U afscheid van het ruige leven en de sadomasochistische bisexuele sien maar nog niet het Fist Fuck gebeuren?
Ik hoef niet zo nodig meer wild om mij heen te trappen of mijzelf in gevaar te brengen met bizarre groepssex sessies en totale dronkenschap! Decadentie is namelijk ook niet alles in het leven heb ik pas ontdekt. En wat het ellendige Amsterdam city betreft:" Ik heb net een plechtige eed gezworen daar nooit meer te gaan wonen. De stad is tot een open gaskamer verworden. Amsterdam is niet meer de schuldeloze stad van mijn bedreigde jeugd. De smeerlapperij, de verontreiniging, de agressie, het afgrijselijke multikulti denken, de no go areas, de stress, het verkeer, de afleiding, de hoererij en de ontucht, het gebrek aan schoonheid en natuur, het Vondelpark dat elk jaar tien centimeter dieper weg zakt in de modder van het laagveen en waar niets aan valt te doen. Ik ben een campagne begonnen met stickers: " I hate Amsterdam". Ik ben zelfs geen lid meer van de Nederlandse Liga Voor Bisexuelen. Ik ben ook niet langer promiscueus. Roze zaterdag vier ik niet meer en om mij op een plat bo dem in de Amsterdamse grachten nog langer naakt of in dameslingerie gehuld mij af te laten trekken door een man in een leren pak met een zweep in zijn klauw is mij een brug te ver. Ik heb niets tegen een vaste relatie met een gehuwde homo- of bisexuele man, maar wel tegen promiscuiteit en exhibitionisme. En hij moet niet te ma ger zijn want wat dat betreft houd ik van kwantiteit en kwaliteit. Onder de vijfenengentig kilo ga ik niet. Ik zal nooit een intieme relatie beginnen met een hetero man. Die neiging om heteros te bekeren tot het ware bi- of homosexuele leven heb ik niet.
Uw statements komen eerlijk gezegd net iets al te overtuigd over. Ik geloof U maar half! U komt namelijk cool, calm and collected over. Uw wanen zijn geregisseerd, Uw paranoia binnen de perken, Uw perversies lijken reclame materiaal uit een tv spotje voor de Satanskerk.
Uw visie is de mijne niet, dat heb ik al eerder vast gesteld. Ik ga betreffende het waarheidsgehalte er maar niet verder op in.
Als ik " In praise of the anus" lees met als ondertitel "De avonturen van een perverse kunstschilder" blijkt dat U het eigenlijk alleen nog maar bonter heeft gemaakt. U kunt er werkelijk geen genoeg van krijgen anaal genomen te worden door mannen zowel als vrouwen met een wild om zich heen slaande S.M. hobby en voorbinddildos.
De hoop heeft het in mijn proza al weer gewonnen van het pessimisme, maar wel wil ik nog een novelle over mijn leven van de twintig jaar schrijven van 1969-1989 waarin werkelijk geen lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel viel te ontwaren. Het wordt een verslag van het verrotte leven van Fred van der Wal dat begon met een buitengewoon ongelukkige start in de veertiger jaren van de vorige eeuw en hoe hij vijf maal ontsnapte aan een voortijdige dood. De verhalen voeren U mee naar de peilloze afgrond van de Amsterdamse under ground met zijn half waanzinnige zwervers, daklozen, transsexuelen, drugsverslaafden en mislukte, aan alcohol verslaafde kunstenaars die van de contraprestatie leefden op kosten van de belastingbetaler. Hierbij ben ik geen koele afstandelijke beschouwer met het potlood in de hand zoals de overbetaalde stadscroniqueur Martin Bril van de Volkskrant, maar ik ga wel met al die losers wken lang hand in hand op pad, slaap samen met ze in een slaapzak onder bruggen, maar niet voor ze zich grondig hebben gedoucht, pleeg roof overvallen, aanrandingen en rip deals en ga telkens blubberend kopje onder in het riool van de zelfkant via het maatschappelijke afval putje van de grote stad, maar kom toch steeds weer boven al is het soms op het randje en tegen wil en dank, zo nu en dan zelfs met een drol in mijn bek. Ja, dan is het slikken of stikken!
Maar was het nou echt nodig om zo diep te gaan?
Ja, dat was het. Ik doe alles tot in het extreme. Toen ik op die vreselijke opleiding voor onderwijzer zat was ik op de gezondheidstoer onder invloed van mijn streng gereformeerde vriendin, die het altijd weer had over dat zij zo " natuurlijk mogelijk wilde leven". Ik vond dat pure shit, maar voor de ware liefde heb je heel wat over. Ik zei tegen haar dat ze beter een koe kon worden als ze zo natuurlijk wilde leven. Toen het uit ging met die nymfomane jonge vrouw was ik nog net geen drieentwintig en dacht; ik heb jaren lang mijn tijd zitten te verdoen. Ik begon die kweekschool en alles wat daar mee te maken had te haten. Ik wist; er is meer, dit is niet alles, dit is absolute bull shit. Ik heb stof nodig om te schrijven en te schilderen. Ik kan niet fantaseren, daar ben ik niet romantisch genoeg voor, weet je. Ik heb de realiteit nodig en de realiteit heeft mij nodig. Het is een en al symbiose. Ik heb het echte leven nodig. Als je een kunstenaar wilt zijn leef dan als een kunstenaar en speel niet de gereformeerde boerenlul die niet verder komyt dan zijn knauwerige dialekt lang is. En waar vond je het ware artiestendom in the silver sixties? Juist: In Amsterdam en niet ergens in Rotterdam, Groningen of Friesland bij die boertjes. Amsterdam was tien jaar lang het kolkende, kokende centrum van kunst, vrijheid en allerlei subcul turen en daar hoorde ongebreidelde sex ina lle variaties ook bij. Voor mij lagen daar de onderwerpen voor mijn verhalen en schilderijen voor het op rapen. In 1996 heb ik al die gereformeerde klootzakkies de deur uit getrapt en daarmee ook hun schijnheilige gristelijke smoesjes. De nacht van de lange lullen, noemde ik dat, naar analo gie van de nacht van de lange messen. Met mij is de S.S. de kunst binnen gemarcheerd hebben ze wel eens ge zegd bij de linkse kliek, maar daar lach ik om.
U zegt dat met een bittere glimlach?
Ja, dat zeg ik. Dat kun je pas zeggen als je zelf aan losers drug number one begint, crack en vooral als je dat smerige spul rookt met hoererende transsexuelen, psychies gestoorde hoerenjongens, dwangmatige travestieten en gillende relnichten op doorweekte bedden in smoezelige achteraf hotelletjes in de Warmoesstraat te Amster dam. Ik gebruik mannen en vrouwen als wegwerp artikel om mijn externe secreties in kwijt te raken. Snotlap pen, meer zijn zij niet.
Wat trok U aan in deze helse sferen?
Simpel. Ik kon niets anders vinden dat verder van de griffermeerde gezindte af stond dan deze mensen die maar liefst man en vrouw tegelijkertijd zijn en dat uit vieren op allerlei manieren en ook nog eens verslaafd aan drugs en alcohol, maar vooral aan de snelle sex zijn. De homosexuele broer van die gereformeerde brave E.O. produ cent H. v. S. was HIV positief en lag in een New Yorkse flat weg te rotten op een matras op de kale beton vloer met als enig meubilair een zwart leren zweep en een paar handboeien naast hem. Het handvat van de zweep was tevens een dildo dus het was werkelijk een multi functioneel instrument uit het sadomascochistiese pain en plea sure assortiment. Mijn afdalen in die sexuele hel was A Dogs Day Inferno en daarom ook A Hell Of A Job. Dieper in de perverse waanzin kun je niet afdalen dan ik heb gedaan in de achterliggende jaren. Ik zeg daar op tegen elke liefhebber van het kinky genre: At your service! Mijn geheime drijfveer was altijd al mijn nieuw schierigheid naar, ja, zeg maar gerust niet aflatende verslaving aan abnormale sexpraktijken die gingen van jongs af aan van tegennatuurlijke incest tot sadomasochistische wurgsexsessies of anale sex met een of meer hoog geplaatste personen. Je weet niet wat je mee maakt als je met vier mannen tegelijk bezig bent op en rond het bed. Ik heb het meer dan eens mee gemaakt. Mijn eigen broer was homosexueel. Ja, wurgsex is weer een ander chapiter. Als ik mijn vingers om de strot van een slachtoffer vleidde als ik hem anaal had gepenetreerd, net als bij het kippenneuken op de Veluwe, je voelt in de doodsstrijd de kringspieren onwillekeurig wild samen trekken en dat voelt goed, zo goed…En het moet wel abnormale sex zijn want lekker gezellig onder de molton deken met iemand slap vrijen, daar hoef je bij Fred van der Wal echt niet mee aan te komen want dan valt hij in slaap of pakt een boek over Zwarte Magie. Als je zo gestoord bent als ik en dat was ik altijd al, daarvoor ben ik ook een paar jaar onvrij willig opgenomen geweest in Vogelenzang en in een TBR kliniek na die gevangenis straf, dan wil je steeds gekkere, krankzinniger sex. Dat spreekt toch vanzelf? De Amsterdamse sex sien was voor mij gewoon een reusachtig pretpark waarin ik op zoek ging naar steeds andere kicks. Natuurlijk zit er ook een junkieachtige onrust en verslaving achter. Je wilt steeds krankzinniger sex omdat je ervaart dat het je rust geeft, maar zonder het je te realiseren ga je langzaam aan vierkant met kop en kont de vernieling in. Zeker in combinatie met grote hoeveelheden drank en drugs. Op een gegeven moment vind je het normaal te filosoferen over het pas begraven lijk van een lekkere jonge meid om dat op te delven met een paar man van de Satanskerk waar ik lang bij was en daarmee om twaalf uur ’s nachts een orgie mee te vieren onder het ritueel oproepen van de Satan en zijn demonen. Nou, dat wil dan wel aardig lukken, hoor. Reken maar van yes! Over die gebeurtenis heb ik een verhaal geschreven. Daar hebben ze me bij de Satanskerk nog voor willen kruisigen als offer aan de Boze! Ik had het bijna nog gedaan ook in mijn euforie! Zelf ben ik natuurlijk ook een boze.
Zit ik hier niet gewoon met een sexueel gefrustreerde kunstenaar te praten die alleen maar zijn eigen lul achterna loopt?
Ik ben op mijn twaalfde, dertiende levensjaar verkracht door een aantal klasgenoten in de kleedkamer van het gymnastiek lokaal en ervoer dat niet als vernederend maar als heel opwindend. Voor mij was onderdanigheid de weg bij uitstek en wanneer wordt je pas goed op je plaats gezet? Juist! Als je je helemaal open stelt voor de lul van de ander van achteren of via de mondelinge kennismaking. Ik durfde aanvankelijk voor die verkrachting plaats vond ook niet te douchen in het bijzijn van mijn verkrachters, want ik had de borsten en tepels van een meisje van zestien en dat zagen ze door mijn bloese heen heel goed en dat hitste ze op. Heel begrijpelijk. Ze waren in hun vroege tienerjaren bloedgeil. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Ik was zelf de aanleiding. Misschien heeft dat wel gemaakt dat ik mij aangetrokken voelde tot transsexuelen, bi- en homosexuelen, travestieten en sadomasochisten. Pas na mijn zestigste kwam ik via een internet advertentie terecht in het Fist Fuck circuit en dat was even wennen voor iemand die zijn hele leven alleen maar door een dildo of een lul was geneukt. Ik heb heel lang gedacht; ben ik wel een man of eigenlijk een vrouw of in het gunstigste geval een tus senvorm. Daar kon ik heel goed mee leven. Androgynie is mij van jongs af aan op het lijf geschreven. De buste houder van mijn zuster en tante trok ik als tiener al aan en ik had al gauw een dozijn setjes lingerie van mijn vriendinnen onder mijn matras liggen. Ik ben met sex begonnen toen ik twaalf was met jongens en mannen, vanaf mijn een twintigste tot vierentwintigste met een vrouw, die me bewaakte als een Cerberus en daarna met vrouwen en mannen, waarbij ik in de loop van de tijd een steeds sterkere voorkeur voor mannen kreeg. Na vijftien verhoudingen tussen 1963 en 1988 met vrouwen had ik het wel gezien. Ik kon kutspek niket meer luchten of zien. Het had zijn glans voor mij verloren. Het komt allemaal op hetzefde neer. Mannen hebben meer te bieden sexueel en emotioneel. En verder breng ik die mensen tussen de klamme lappen een aardig stuk hu mor, veel wijsheid, gekoppeld aan mijn uigebreide seksjuwelen repertoire en uit dien hoofde ook veel geluk op het erotiese vlak. Ik ben een hoer. De geile onderstroom blijft vanzelfsprekend altijd wel in mijn verdorven ziel rond kolken dus moet ik in Parijs geregeld naar het "Musee de l’erotisme" om bij te komen. En ik moet dan een kijkje nemen in Pigalle waar de hoeren zitten. De zucht naar bizarre sex blijft een ongeneeslijk virus- het zit in mijn genen-, al zal mijn geestelijke immuunstelsel er niet meer zo vaak van in de war raken. Komt ook omdat ik niet meer de hele dag aan een stuk door zit te zuipen, hasj te roken, barbituratente slikken of coke te snuiven. Al een jaar of drie niet meer maar ook niet minder. Ik moet gewoon me nooit meer te buiten gaan aan drank en drugs zoals in het verleden, dat staat voor mij al lang vast. Ik zou hier in Parijs met al die geuren en kleuren om mij heen in het Parc du Luxembourg best wel een joint lusten, maar dan weet ik dat ik weer onvermijdelijk over de schreef ga, dan weet ik dat ik voor goed verloren ben, dan gaat niet alleen mijn echte dikke bankrekening er aan maar vooral mijn geestelijke bankrekening. Mind blowing. Blow Up. Loopt verkeerd af, dat heb ik al bij zo veel getalenteerde mannen en vrouwen gezien. Dus kuier ik ’s avonds door het Bois de Boulogne met in mijn achterhoofd: " Don’t fuck the catpissmotherfuckinshitladies withouw rubber in their holyshitasses. Moeilijk heb ik het er wel mee, want die omgebouwde kerels zien er uit als prachtige meiden. Je raakt er van in een soort tran ce wanneer al die meiden als een verleidelijke slang rondom je heen lopen te sissen en gracieus om je heen be wegen. Je blijft maar uren lang koetje keuren en speuren naar nog mooier, nog geiler, nog afwijkender. Dus denk je: nog even dat meisje bekijken of bij die en die hoer langs, want misschien is zij die ene unieke van prins tot prinses omgebouwde sexmachine waar je altijd al op zoek naar bent geweest. Je zoekt tevergeefs naar een kunstmatig paradijs tussen hun dijen en billen, in de hete monden en anussen maar het is de vraag of het daar ligt. Over hoeren kan ik altijd heel goed praten met Jaap Voorhans, leraar scheikunde, maar ook met de hoeren lopende ex-echtgenoot van de sexueel los geslagen bisexuele Mila H., die psycholoog is en de handenarbeid leraar Leo Musch, die echt een kenner is en regelmatig naar Thailand vliegt om zijn lusten te blussen. Als hij in Maarsen is bezoekt hij altijd weer dezelfde hoerenboot voor een colaatje met tik van een dominante vrouw.
De Amsterdamse wallen bezocht U vaak met andere gesubsidieerde kunstenaars die daar hun stipendia en reisbeurzen kwamen verbrassen?
Dan had je weer eens een stipendium van tien twaalf mille binnen gehaald en draaide dat in een nacht er door heen. De meisjes achter de ramen vond ik meestal een beetje zielig. Het waren bepaald niet de slimsten. In hun gedrogeerde, lege ogen zie je de reflectie van een harde, meedogenloze wereld waar gescoord moet worden. Ik maakte daar zelf heel lang deel van uit, maar wil er niet meer bij horen. In Amsterdam heb ik toen het cone floating ontdekt als alternatief voor de darkroom. Je gaat een pikdonkere tank binnen en dan zweef je uren lang lang uit in een tank vol zout water. In de baarmoeder werd mijn bestaan al bedreigd doordat mijn moeder abor tus heeft willen laten plegen, dat vormt je. Ja; die tank is een subsituut baarmoeder. Volgende keer als ik van uit Frankrijk in Amsterdam ben ga ik weer. Het is beter dan welke drug ook. Het is een vorm van zuiverheid die ik als tegenhanger van al die ranzigheid om mij heen moet hebben.
Uw verhalen klinken erg vreemd vooral omdat U er veel plezier aan lijkt te ontlenen om verkracht te worden. Is dat voor een man niet een unicum?
Ach, met sex heeft het wel veel te maken, hoor maar ook met macht. Sex is voor mij niet een soort goudleer be hang, maar de harde werkelijkheid. Ik ben daar nooit verward over geweest. Integendeel. Ik wist heel goed wat ik deed. En ik lijd als alle grote kunstenaars natuurlijk aan wat de Franse decadenten noemen: de nostalgie naar de goot, de modder van de levensstroom, wentelen in de blubber en de goot als een varken. De achterkant van het gelijk. Anus Mundi. Ja; ik ben een pathologische decadent. Een uitwas. A suitable case for treatment, noemde een bekende psychiater mijn geval eens. Ik wil ook helemaal niet genezen, hoor, wat dacht je? Integendeel! Mijn levenswijze is te verleidelijk en te bevredigend om zo maar op te geven uit de een of andere religieuze of moralistische gril. Als ik weer een schilderij had verkocht en gecasht had moest ik naar de transsexuele hoeren in het Bois de Boulogne om het uit te vieren. Is dat zo abnormaal? Iedere ware kunstenaar doet hetzelfde!
De ranzigheid van Uw verhalen en belevenissen doen denken aan de stukjes die Charles Bukowski voor de Los Angeles Free Press schreef in de zestiger jaren.
Bukowski ging altijd prat op de reacties van vrouwen op zijn verhalen. Ik geloofde daar niets van totdat ik een keer in 1988 bij een masochistiese vriendin logeerde in Amsterdam die bij de staf van het Rijksmuseum werkte en alle boeken van Bukowski in de kast had staan in de originele uitgave van Black Sparrow Press zowel als de vertaalde edi ties. Ik vroeg haar verbaasd:" Heb je dat allemaal gelezen? Is dat wel wat voor jou? Je bent ge emancipeerd, sexueel vrijgevochten, je hebt een goede baan, bent een bewust levende single, voert een bisexu ele levensstijl en leest boeken van een macho auteur die vrouwen misbruikt, uitvreet, slaat en verkracht. Hoe valt dat te rijmen? Ze antwoordde: Holyshit ammenaad! Ik geil op dominante mannen en wou dat ik toen hij nog leefde naar Los Angeles gegaan was om me eens flink te laten door neuken door die motherfuckin’ sun of a bastard. Ik dacht: Jaheezus Keristus nog an toe, krankzinnig wat een effect echte literatuur op mensen kan hebben. Literatuur moet tot daden aan zetten anders is het bullshit. Ik heb dat uit ervaring ook zelf mee gemaakt. Ik schreef een autobiografisch verhaal met als hoofdthema een bisexuele man die verzot is op het anaal likken van mannen en vrouwen en vooral aan face sitting is verslaafd. Toen kwamen via mijn email adres duizenden brieven binnen van mannen, vrouwen, jongens en meisjes, die me smeekten om een grote beurt van mij te krijgen, onder andere van een scheidsrechter bij het zaterdag amateurvoerbal. Een prachtige vrouw, een van een disc jockey gescheiden fotomodel van voor in de dertig schreef dat ze sinds haar scheiding orgasme- en slaap problemen had en dat ik degene was die voor de oplossing zou kunnen zorgen. Ze stuur de er een foto in lingerie bij en die was niet mis. Als ik de naam noem ken je haar vast wel. Het halve internet staat vol met haar fotos en ze is een van de meest begeerde vrijgezellen. Ze wilde me koste wat het kost (k)ontmoeten. Dat is ge beurd en elke keer als ik haar op televisie zie in een showbusiness programma denk ik terug aan het moment dat ik haar billen liet dansen op de maat van mijn tong. Op een ander moment reageerde een jonge vrouwelijke fan. Ze wilde een blind date. Letterlijk. Ik hield het eerst af om geen moeilijkheden te krijgen met mijn huidige partner, die daar helemaal niet van gediend is, na een reeks geslachtsziektes, maar ze bleef bellen. Om er van af te zijn besloot ik er op in te gaan. Ik belde haar op een zaterdag op toen ik toevallig toch in de buurt was in de Watergraafsmeer, want ik zocht de ouders van een van mijn ex verloofdes op die aan het Mariotteplein 17 woonden. Mijn jonge vrouwelijke fan woonde aan de Wethouder Frankenweg op een ruime etage en heette Ine ke. Ik zei: Ik ben over twee uur bij je, dan ben je gebaad, je huid is goed ingeolied en geparfumeerd, je oksels en de bikinilijn glad geschoren, je doet je hoge hakken aan, zwarte nylons, een jarretelgordel, geen slipje want ik wil er gelijk in kunnen als je de deur opent, je draagt een jurk en daar onder een strak opgebonden doorkijk bustehouder, want ik wil je stijve tepels zien. Je hebt een blinddoek voor want ik wil dat het een blind date is en je legt een soepele, brede leren riem klaar, want ik zal je slaan tot je vlees witheet, willig en murw is. Zodra de deur achter mij gesloten is, boei ik je handen op je rug want ik wil dat je weerloos bent en dan beginnen we meteen en als ik klaar ben gekomen vertrek ik onmiddellijk, want ik wil voorlopig nog geen relatie met je, maar wel zo nu en dan eens langs komen voor wat aangenaam divertissement. Pas als ik besluit je voor goed aan mij te binden mag je de blinddoek af doen. Ze ging daar mee van harte akkoord. Om haar op te warmen roste ik haar eerst langdurig af met de riem. Ik sloeg haar met de vlakke hand op d’r billen, buik, borsten en hard in d’r gezicht. Ze viel duizelig van de klappen tegen de grond. Het deed mij aan mijn moeder denken die ik als vierja rige kleuter tegen de grond zag getrapt en geslagen door mijn vader. Zo moet je ze temmen! Dat windt de vrouwtjes op! Ze genoot er van! Ze krijste van wellust! Ze kwam gillend tientallen malen klaar, zonder dat ik nog een vinger naar haar kut had uitgestoken. Ik dacht; dit is pas echt wonderwoman! Daarna pakte ik haar tegen de trap op. Ze kwam weer een paar keer achter elkaar klaar als een gek, krijsend en kronkelend met een vertrokken kop als de eerste de beste nimfomane snol. Ik miste nog bijna mijn vliegtuig naar Lyon die dag, maar nu komt het; toen ik daar een verhaal over publiceerde op internet kreeg ik een lawine van emails van an dere vrouwen die ook kennis wilde maken met mij. En dat had natuurlijk weer allerlei andere vreemde escapa des tot gevolg waarbij ik mij soms in de meest acrobatische lichamelijk posities bevond met een of meer vrouw en. Ik zag hier na jaren praktijk een omen in. Iedereen kent wel die kamasutra achtige hieroglyphen uit de oud heid. Zo zag ik al die sexuele posities en standjes die ik had beoefend als de geheime code tot het wereld raad sel. Dus ik dacht; als je al die standjes nou goed beschrijft en uit tekent, komt er de boodschap wellicht uit: Don’t stop fuckin’, Go Home of Go Homo. Ineens besef je dan de essentie van het leven. Binnenkort presen teer ik de uitgave van mijn eerste boek bij een internet uitg. in de seksshop van twee lesbiennes in Amsterdam. Dan neem ik gelijk ook even een kijkje in de hoofdstedelijke S.M. sien samen met mijn goede vriendin, de Ho ge priesteres van het Sado Masochisme Betty Paerl. En dan weet je na afloop weer; een beetje martelen moet kunnen, want waar blijf je anders in E.O. land? Pijn en plezier horen bij elkaar.
U bent om die reden een voorstander van het misdadige regime in Bagdad?
Ten eerste; In Bagdad, daar mag dat! En die geluidsdichte verkrachtings- annex martelkamers hebben allemaal fijne roze t.l. verlichting en prima boxspring bedden. De chroomstalen handboeien met gifgroen kunstbont ge voerd. Ik teken er voor! Vrouwen en let wel-sommige mannen van de vrouwelijke soort- willen nu eenmaal graag anaal, oraal of anderzijds verkracht worden is mijn ervaring. Ze zeggen nee, maar ze bedoelen ja en daar geef je dan gehoor aan. Je moet wel! De martelkelders draaien vol continu. Martelen hoort, daar kunnen we kort over zijn. Het is zo fijn de medemens fysiek en psiegies te zien lijden. Eerlijk is eerlijk! Als iets mij sexu eel opwindt….! En waar folteraars zijn, vinden wij nu eenmaal ook gefolterden, een ijzeren wet van Meden en Perzen, want niemand zit graag voor de kat zijn kut duimen te draaien in de WW als beroepsfolteraar. En om steeds je eigen vrouw af te rossen of in combinatie met geraffineerde sexueel getinte folteringen steeds zwaar dere loden visgewichten aan d’r stijve tepels en schaamlippen te hangen daar is op de duur ook geen lol meer aan, zo zij het al overleeft als je de befaamde zestien kilo grens passeert, want oefening, baard, kunst, dat is mijn trits als ongeschoren artistieke boerenlul. Folteraar is een zwaar vak maar een mooi vak. Je moet je hele maal in de psyche van het slachtoffer in leven. Onder de getekende huid kruipen. Figuurlijk gesproken. Waar liggen de gevoelige pijnpunten, de hang ups, hoe bespeel je de angsten en de erotiese fantasieën van de onder danige ? Hoe breek je door de grenzen heen van wat mogelijk is. Ik heb o.a. de Oosterse literatuur van het folte ren bestudeerd. Ik ben na jaren studie en praktijk onderwijs bij GrootMeesters en Groot Meesteressen begon nen als doctorandus in de S.M. en ben er langzamerhand professor in geworden. Ik kan je levend villen waar je zelf bij staat. Pijn is fijn en met leer meer sfeer, dat heb ik al eerder gezegd. Daar ga ik helemaal in mee.
En des avonds gaan de door bepaalde regimes ingehuurde beroepsfolteraars overal ter wereld in de staats merce des fijn naar het vrouwtje thuis en de gefolterden weer achter de tralies tot de volgende sessie. Ik ben heel mens lievend; ik roep altijd de dokter erbij als iemand op het punt staat voor langere tijd down en out te gaan bij de wurgsextraining om hem of haar weer snel op te lappen om snel verder te gaan waar we gebleven waren. Haast is soms geboden in de folterkamer, alhoewel ik daar niet voor ben. Zie o.a. mijn essays "Torture and Efficiency" en " Face Torture for beginners", publisher Torture Museum Productions LTD.
Uw debuut als beeldend kunstenaar in Haarlem eind 1965 zorgde al onmiddellijk voor heel wat ophef in de ingeslapen, lullige Haarlemse en Heemsteedse kunstkringen van sukkelaars en sufferds, knoeiers en charletans?
En hoe! Ze slapen daar nog steeds, hoor; het zijn net kulturele doornroosjes en zichzelf met alkohol begietende begonias, alleen zal er nooit een prinses langs komen om die kikkers te kussen en in prinsen te veranderen. Uit de bollenvelden van Haarlem of Heemstede kan vanzelfsprekend niets goeds komen. Het blijven kaninefaten. Ik ben indertijd als onbevlekte jongeman enthousiast, maar toch ook wel wat timide, het kunstenaarsplantsoen met mijn beeldende werk en gigantische kulturele bagage de luxe argeloos binnen gelopen met mijn pet ter hoogte van mijn gulp –zwaar gepantserd ga ik door het leven- voor alle zekerheid. Dáár zou het eindelijk te vinden zijn. Wat? Het paradijs van tolerantie, intellekt, mededogen, ruimzicht en wederzijds begrip. Nou, schat, ik moet je eerlijk zeggen, die provinciale Haarlemse kunstenaarswereld, ik vond het over het algemeen buitenge woon enge, nare, onwelriekende, vieze, geborneerde mensen en de zogenaamde christelijke kunstenaars die na het succes van het CDA eindelijk moed hebben gevat en ondanks een evident gebrek aan talent als padde stoelen uit de grond op rijzen, dat schorriemorrie is nog een graadje erger. Non talenten als de tekenleraar H.P., J.S., de misselijk makende AOW-er M. d. K. te Kampen, de tekenleraar R.K. of de zoveelsterangs E.O. illustra tor Willem Z. Griezelige, sec tarische betweterstiepes met agressieve kunstbaarden, stinkende, reutelende pijp en vol toffeetabak of goedkope sigaren in hun griffermeerde bakkes, die les geven als tekenleraar op de christe lijke akademie; nou, als je te stom bent voor de universiteit en te laf voor de handel dan wordt je tekenleraar, zo als dat griffermeerde minkukel M. d. K. uit Kampen Onsmakelijke representanten van de menselijke soort die malkander voortdurend besmeuren met gespeelde religieuze emoties. Het zindelijk en fatsoenlijk denken is in die christelijke kringen nul komma nul. Men buigt voor het gouden kalf van de commercie want ze verwarren nog steeds Onze Lieve Heer met Ezel tje Schijtgeld en buigen voor waarden die door mij slechts worden erva ren als de nieuwe kleren van de keizer en ik zeg daar op; lik me reet is ook een wals! Ik onderhoud gotzijdank geen enkele relatie met kunstenaarskringen en al helemaal niet in Haarlem of Heemstede. Ik verveel mij er namelijk dood, net als vroeger in de mid sixties, samen met de ingetogen, vrome Els D. in de onverwarmde griffermeerde kerk in de Watergraaf smeer.
Die kunstenaars hangen aan elkaar van subsidies en beurzen. Zij spreken niet eens meer de tale Kanaäns, maar de wollige taal van de overheden en ik ben als niet gesubsidieerd beeldend kunstenaar van mening dat deze kategorie tot de natuurlijke erfvijanden behoort. Dat zie je toch ook aan de kwaliteit van hun werk. Museum- en Galeriebezoek? Ach, wat denk je nou eigenlijk wel; daar heb ik toch helemaal geen tijd voor! Ik ben echter niet helemaal voor de volle honderd procent de maat aller dingen, zoals mij menigmaal verweten werd door die grif fermeerde Groningse glimpieper uit Aduard, Hans doctorandus van Seventer, buitenproducer met protstaat pro blemen bij de E.O., maar U vraagt ’t allemaal aan mij en U krijgt ’t van mij te horen, zonder de bijbehorende smoesjes damore, want ik zal U niet te na komen, doch geduldig voor lichten en trachten te overtuigen van mijn gelijk. Ik weet bijvoorbeeld waar ik over praat na mijn veertig jaar kunstenaarschap, want dat is niet niets!
Hoe ik mijn dag vul? Dat zal ik U vertellen, want straks klauter ik weer met mijn glad geschoren, ingeoliede, geparfumeerde ontuchtige artiestenlijf, gehuld in dameslingerie merk Triumph, (of Passionata) onder mijn leren pak op mijn motor met verwarmde handvaten en bij windkracht elf ga ik plat voor over liggen om vaart te kun nen maken en vanwege het gewicht van de chroomstalen tepel klemmen, extra verzwaard met twee loden visge wichten en denk: godtverdomme, ooh, boy, dat voelt goed als je door een kuil rijdt, je voelt het rekken en trek ken aan je lustknoppen, je weet: de kreukelzône is voorts niet dikker dan mijn eigen dunne huid en dat realise rend geef ik dan gelijk met een gruwelijke, duivelse lach een loei gas dat ik in zes seconden van nul tot honderd vijftig kilometer per uur accelereer. En dat is dan het moment dat ik mij weer heel goed voel. Al blijf ik natuurlijk wel heel veel van mijn bisexuele vrienden en vriendinnen uit de S.M. sien houden. Daar heb ik name lijk een heel speciale relatie mee. Soms zelfs een onuitsprekelijke lotsverbondenheid in diepe geestverwant schap, want iedere Meester(es) zingt zoals hij/zij gebekt is en toch uiteindelijk afhankelijk van zijn/ haar slaaf en vice versa, dus wie is hier eigenlijk de baas? Een knappe jongen of meisje die mij dàt kan uitleggen!
Waar ligt Uw huis in Frankrijk?
In de Bourgogne, dept. Nièvre. U bent als christelijk onderwijzeres in opleiding dan ook sowieso niet welkom, want als ik ergens de schurft aan heb. Ik ben namelijk de Heere Jezus niet en ook niet een van zijn discipelen. Brieven uit gristelijke kringen worden per kerende post ongeopend retour gezonden en de telefoon meestal niet opgenomen, omdat ik al genoeg aan mijn hoofd heb. Email afzen ders uit Uw onappetijtelijke kringen geblokkeerd. Ik heb namelijk geen boodschap aan U en Uw gristelijke soortgenoten! De juiste lokatie van ons huis is geheim. Top secret. De plaatselijke S.M. folterkelder in het dorp is geopend van des ochtends tien uur tot ’s avonds twaalf uur. Het loopt er storm. Op afspraak, maar wel op tijd zijn anders ben ik op weg naar de buurt super om een plestik jerrycan van twintig liter rode wijn aan te schaffen. Die zet ik thuis op tafel, ga er als plengoffer aan Bacchus naakt of in lingerie on der liggen met een kussen onder mijn hoofd en een trechter in mijn bek, sluit de ogen in verrukking en draai de kraan open. En dan? Nou, dan voel ik mij al gauw als Godt in Frankrijk!
Waar is dat dan?
Ja, zeg, dat zal ik U gaan vertellen! Dat weet ik eigenlijk ook zelf niet. Ik weet hoe ik van hier naar daar moet komen en weer terug, dat is net genoeg. We nemen de Jaguar of een andere bolide uit onze stal aan peperdure renwagens met spaakwielen of de trein. Een overstapje vanaf het Gare de Lyon naar het Gare du Nord met de RER en binnen twee uur zijn we waar we willen wezen. Ik zie niet in waar om ik meer zou moeten weten dan dat.
Links van mij is een klaterende beek die uitmondt in een water val waar een groot houten schoepenwiel voor de gratis elektriciteit zorgt terwijl de herten en wilde zwijnen voortdaveren van vroeg tot laat over ons terras van een halve acre. En dat is mij genoeg, dan laad ik wederom mijn dubbelloops met grove hagel, want zie ginds komt de postbode, ik zie hem al gaan! We zitten op een berg dus overzien het geheel. Neen; er ontgaat mij niets. Jehovas getuigen die aan bellen dwing ik te bukken en schiet dan een lading lood in hun reet.
Toen wij hier aan kwamen op die zonnige herfstnamiddag na in de auto via de GSM op de rondweg bij Parijs te zijn opgebeld door mijn gepassioneerde hartsvriendin uit Leeuwarden, een lichtelijk beschonken Hanneke F., die mij het ene na het andere verwijt maakte als of ik haar ex-minnaar was en vreemd gegaan met haar beste vriend(in), ja, toen wij die namiddag eindelijk arriveerden on danks talloze borden met de waarschuwing "Deviation" (als iets mij aan spreekt!) werden wij door de dorpelingen natuurlijk met ge paste minachting en achterdocht bejegend en dat is goed, heel goed. Want daar kwamen die vreemde Hollandse mensen met trommels en trompetten, die in hun grove Bataafse taal luid sprekende Giganten uit het Noorden met hunne harde keelklanken en dikke bankrekeningen, marmeren pied de stals en statues, beeldhouwwerken, bronzen beelden, leuke schemerlampen, zwanedonzen dekbedden, dure grafiek, tableaux alsof zij miljonairs waren, wat dachten ze wel, die étrangers, terwijl in hun schamele Franse huizen slechts een met vliegenpoep besmeurd 15 watt gloeipeertje aan het plafond hing en de condooms voor hergebruik de vaatwasser in gingen en aan de waslijn in de moordende zon te drogen hingen tot ze verschrompelden want het ultra violet is hier bijzonder sterk. En dan was er over negen maanden alweer een kindje. Binnen enkele weken hebben wij hun hart gewonnen door de voor vijf gulden van Klaas de Jong te Oldeboorn gekochte pikhouweel zelf regelmatig ter hand te nemen en de keiharde rotsgrond te gaan ontginnen die rond ons long house ligt, want bepaald kinderachtig zijn wij nooit geweest. En dat is allemaal géén gering karwei, dat zie ik zo’n verwekelijkt lidmaat van de E.O., van nature zwemmend in een zee van zelfbeklag gemixed met en door desemd van de overbekende, softe lullig heid van een evangeliese sekte of pinkstergemeente mij nog niet één-twee-drie na doen. De buurtbewoners? Ik heb mij aan ze voor ge steld en mijn verzameling handvuurwapens getoond. En toen… ja, toen had ik direkt een relatie met ze en kreeg mijn echtgenote een paraplu van een van de monteurs en dat heeft een diepe, symbolische betekenis, want wie de plu krijgt mag ‘m houden en steekt ‘m op of vouwt ‘m dicht al naar gelang het weer. Freud zou er een hele kluif aan hebben. Een oud Bourgondisch vruchtbaarheids ritueel uit de tijd dat in Nederland de Batavieren de Rijn nog moesten afzakken en ik trok uit louter feest vreugde voor de bronskleurige ver warmde spiegel huiverend van tegennatuurlijke hartstochten mijn nieuw gekochte Pastunette aan en mijzelf als onbezoldigd vrije tijds travo woest af. De perfekte opmaat voor het aanstaande cross your heart festival. See you, folks!
Het politieke klimaat bevalt U?
Sinds ik heb gelezen dat die verkreukelde blonde zeehond BB op Lepen stemt, alhoewel ik veel meer op een zuidelijk tiepe val. Even buiten Parijs woont een kommunistische burgemeester die met zijn dragline op een pension voor Senegalezen is in gereden. Omdat ze de arbeidsplaatsen van de arbeiders bezet zouden houden. Daarbij vergeleken is het Front National, C.P. ‘ 86 of de Centrum Democra ten een uiterst fatsoenlijke partij. En heel soms, als in die dagen van voorheen, denk ik nog wel eens vol weemoed terug aan Hanneke F. Hoe zij bevlogen was!
Uw Franse landhuis is electronisch beveiligd met niet alleen tralies voor alle ramen maar ook een geavanceerd alarm systeem en video cameras?
Ik kan U hier geen mededelingen over doen. Ik heb zo mijn redenen, daar zult U het mee moeten doen. De onverwachte binnendringer wordt in elk geval warm onthaald daar kunt U van op aan. Een lijk is gemakkelijk te verbergen in een anoniem graf op dit eeuwen ou de landgoed dat diverse geheime putten, gewelfde kelders met muren waar smeedijzeren ringen ingemetseld zijn om gevangen ge nomen lustslaven aan vast te leggen en kilometerslange gangen onder de grond heeft die naar een doolhof van grotten in de berg lei den waar regelmatig de plaatselijke Satanskerk vergadert. Horen en zien vergaan je dan, maar dat moet je maar nemen voor wat het is. En dan niet te vergeten die droog gevallen dertig meter diepe put met daar boven een houten rol waaromheen met een zwengel een roestige ketting gewonden waaraan menig liefhebber aan polsen of enkels omgekeerd naakt naar beneden werd getakeld nadat ik ze eerst persoonlijk langdurig heb uitgeschud. Na drie dagen moet je ze eens horen kakelen in hun waanzin daar beneden, dat galmt om hoog en wordt het me teveel dan gaat er een emmer kokende afgewerkte frituurolie van honderdnegentig graden naar beneden. U moet weten dat ik van kindsbeen aan af en van huis uit geen enkele vorm van geweld schuw. Ik ben een warm voorstander van regi mes waar de drie M’s hoog staan genoteerd. Te weten de beginletters van Marcheren, Martelen en Moorden. Ik geloof dat de mensen ten diepste snakken naar zo’n regime. Vooral de Hollanders en Friezen. Men wil graag duidelijkheid en weten waar men aan toe is. Een democratie is een falende instelling. De Nederlandse, moderne collegaatjes hebben ogenschijnlijk wel een vrijgevochten moraal, maar het zijn slaven naar de geest, die in het geheim naar de zweep dorsten, dan pas zijn ze in het gareel te houden en bevredigd. De striemen moeten hun vlees tekenen voor ze tevreden zijn. En als ik ergens aan wil mee werken als aanhanger van de S.M. kerk… als ik aan het bewind kom worden onmiddellijk ale culturele subsidies afgeschaft, want als ik als beeldend kunstenaar het woord cultuur hoor trek ik mijn revol ver met dum dum kogels…Kijkt U eens aan; Ik schop de artistieke honden. Ze bijten mij niet, maar trekken droef jankend met de staart tussen de benen achterwaarts af. Waar naar toe? Dat is ook mij een raadsel dat uiteindelijk in de hemelse gerechtigheid, die volkomen staat van genade in die stad met gouden straten, zal worden geopenbaard.
U werd eens heel onverwachts op een zomerse zondagmiddag in een grote Friese boerderij ernstig onderhouden door de evangelische echtgenoot van een zeer aantrekkelijke, evangelische, exotisch ogende, goed geklede, op het oogverblindende af, slanke, donkerharige dame over smeltende brieven die U haar zou schrijven vol erotiese toespelingen waar zij helemaal geen aanleiding voor zou geven ?
Ach, ja, die schattige evangelische vrouwtjes; ze zijn zo verrukkelijk onschuldig op het eerste gezicht, zo antiseptisch als een pak wasmiddel en zo rein in het geparfumeerde Lejaby slipje, zo antiseptisch, zo heilig, zo sereen als Magdalena de moeder der smarten, zo boven alles verheven, maar onderdehand…zegt de Grote Petrus niet dat de vrouw zich voornamelijk onderscheidt door heur stille inborst en heur kalme gemoed of iets dergelijks? Nou, die Petrus was volgens mij dan wel de eerste tietenkijker! Hij heeft het heel goed gezien en wat de vrouwtjes betreft heb ik veel liever een rumoerige uitborst van wilde limoenen dan een stille inborst gevangen in de onverbiddelijke cups van een meedogenloze plaatstalen tietenbedwinger met punten! Ze hebben het zo moeilijk met de wereld, de gristenvrouwen, met zich zelf en heur onderdrukte, snoeperige erotiek, zo saai als dood geslagen vanillepudding met een kers er op, vergeef mij deze metafoor voor de vrouwenborst met de tepel in erectie. De gristenvrouw, verslaafd aan een sexuele leefstijl die de mijne niet is en niet verder gaat dan recht op en neer en van daar gaan we nog een keer (want ongebreidelde sex in alle rangen en standen vindt de Heere Jezus onder E.O. aan hangers nog steeds niet erg leuk) en hun zeldzaam oninteressante echtgenoten. Dat is al langer bekend. Zoutzakken in bed zijn het. Je kunt ‘m nog beter in een zak cement van vijftig kilo stoppen om uit te laten harden, dan heb je veel meer plezier. Wat is de gristenmens meer dan een loopse reu of geile teef?
Ik was die bewuste middag met mijn wederhelft in het soms toch echt wel aangename gezelschap van Wytske en Henk V. te U. en wilde omwille van de lieve vrede toen niet op zijn onterechte verwijten in gaan. De heer des huizes, net bevorderd tot kapitein bij de luchtmacht schonk bovendien op de goede afloop een goede suid Afrikaanse rood wijn onder de veel belovende naam " Blydskap" en dat stemt mij altijd reuze mild, maar niet langer dan het glas vol is en blij werd ik er uiteindelijk toch niet van. Alleen door het kijken naar het etiket bleef ik mijn zelfbeheersing bewaren. Tersluiks voelde ik het koude, gerust stellende staal van de kolf van mijn Lüger onder mijn oksel in het juchtlederen holster. De veiligheidspal was er af. Moeiteloos zou ik een roffel weg kunnen geven, maar waarom zou ik? Ik keek vorsend naar het etiket van de fles rode wijn. Blydskap, zei ik bij mijzelf; daar gaat het toch ook om in het leven en de rest; smeer het allemaal maar aan me lul! Dat was echte mannentaal van gristenbroeders! Blydskap, blydskap en nog eens blydskap. De gesprekken gingen niet verder dan de preek van dominee Bottenbley te Drachten alwaar weer eens met de botte bijl was gehakt, die och tend. Ik liet de verwijten van Henk V. verder over mij heen komen. Hij vertelde dat zijn lieve vrouwtje het pro dukt was van eeuwen inteelt en daarom bij tijd en wijle wat vreemd uit de hoek kon komen. Ze had ze in feite niet alle vijf op een rijtje, begreep ik uit zijn relaas. Ik knikte begrijpend en concludeerde dat ze niet helemaal snik was zoals de meeste fundamentalistiese gristenvrouwen. Ik ging er verder maar niet op in. Ik lijd nu een maal als ruimdenkend geniaal kunstenaar niet aan die typisch evangelische hufterigheid en kleinburgerlijkheid, noch aan enige jaloezie op het sekjuwelen vlak. Iedereen moet maar doen wat hij niet laten kan met malkan ders ondernavelse lekkers. Ik prevelde devoot: "Halleluja!" en sloeg denkbeeldig een kruis. Toch werd daar helemaal niet blij van. Ik kreeg namelijk een mufzure beschimmelde balzakbraakselsmaak in m’n bek alsof ik in de ongewassen derde oksel van een incontinente opoe had gebeten! En wat willen we dan? Zum Kotzen? Juist! De mond waarin heel even een dode relmuis lijkt te schuilen duchtig spoelen met water en zeep, doch vooral door gaan met ademen! Even later liepen we naar de schuur naast de boerderij en gingen we in alle vrede zijn prachtige, glimmende Harley Davidson bekijken. Volgens zijn echtgenote waardeerde hij de schoonheid van de Harley meer dan haar eigen aantrekkelijke verschijning en bereed hij liever deze Rolls Royce onder de motoren om indruk te maken op jonge, loopse, willige teven dan haar. Signalen van waar de pijnpuntjes zaten tussen de echtelieden? Misschien had hij wel gelijk en viel er ook weinig aan zijn wederhelft te beleven. In elk geval wilde hij op zijn 55-ste lid worden van de Christian Hells Angels Motor Club en dat schiet lekker op, daar kun je je christelijke, vrome, wereldverbeterende, zalvende kutsmoesjes nog eens kwijt. Maanden later na het hierboven beschreven bezoek schreef ik de beide echtelieden nog een briefje dat ik het echt jammer vond dat ik al enige tijd geen warme romantische brieven meer kreeg van haar en hoe zeer zij mij deed denken aan de ravissant ogende zangeres Cher, waarvan ik een photo op ware grootte boven mijn bed heb hangen.
Ik postte mijn brief op vrijdagochtend voor de eerste lichting om er zeker van te zijn dat de echtgenoot ook thuis was op zaterdag zodat zij mijn schrijven niet gemakkelijk kon weg moffelen voor haar wederhelft, zoals zij wel eerder had gedaan. Het was allemaal zo onschuldig. Haar brieven waren in een sierlijk handschrift met paarse inkt op prachtig, met afbeeldingen van bloemen verlucht chique brief papier geschreven, altijd heel bewogen, heel romantisch en eindigden soms met de veel belovende mededeling dat ze vaak aan mij en mijn echtgenote dacht en maar niet zou schrijven wat er dan in haar op kwam. Ik vind zo iets heel normaal. Waarom zou je niet schrijven wat er in je om gaat? Ik ben nogal tolerant wat sexualiteit betreft en antwoordde uiteraard hoffelijk, doch uitermate vrijblijvend, dat de gevoelens geheel wederzijds waren, je wilt de vrouwtjes in chris telijke kringen toch ook niet altijd teleurstellen en dat wat theorie was moeiteloos in de praktijk zou kunnen worden omgezet. Ik zag daar geen kwaad in. Een trio is zo modern, maar wel met het raam open, anders gaat het zo ruiken in de slaapkamer. Wie immers in opperste vrijmaking haar dijen spreidt, spreidt gezelligheid. Haar brieven en kaarten heb ik allemaal weg gegooid. Zelfs haar fotos, negatieven en dias. Ze interesseerde mij niet meer. Vrouwen zijn inwisselbare wegwerp artikelen zeggen sommige van mijn kennissen o.a. de zeef druk ker Hans Jansen. Het komt allemaal op hetzelfde neer volgens deze categorie; twee tieten en een kut. Ik ben het er niet helemaal mee eens, alhoewel ik de aanwezige kern van waarheid in de one liner niet wil ontkennen. Een gedeelte van heur correspondentie berust in een Rijksarchief voor de geschiedschrijving want ik ben niet de eerste de beste. Misschien waren er al eerder problemen tussen de beide echtelieden geweest wat echtelijke trouw betrof. Ik zag haar daar wel voor aan, ze leek met met een vinger te lijmen, uit ervaring weet ik over de evangelische en gristelijk gereformeerde medemensch: hoe gristullukker, des te geiler, dat komt allemaal door die gore verhalen uit het Oude Testament waar ze tegen de klippen op met elkaar neuken of overspel be dreven en dàt werd niet gestraft door de onvoor spelbare God der Wrake, wel de arme Onan die zich de hele dag liep af te rukken waar verder niemand last van had, behalve dat het wat ging ruiken in de tent en onder zijn kemel haren mantel de bronstig bezwangerde geur associaties met een stoffige, zure, lekkende zolder op riep, gezond zaad ruikt naar kastanje bloesem, zei getuigedeskundige Els D. altijd, maar bij Onan was het meer Stinkende Gouwe dankzij een teveel aan van rukkenstein activiteiten, dan geurt het zaad uit de ontstoken bijbal naar be dorven garnalen…die ouwe rukker kreeg een bliksemschicht in zijn ballen kado van omhoog en viel dood ter aarde … eigen schuld, dikke bult ! Na die zondag hebben we jaren lang niets meer van boven genoemd echtpaar ge hoord. Veel zeggend! Ik heb trouwens uitsluitend interesse in intelligente, kinky dames met initiatie ven in het bloesje en een nerveus opgesneden slipje, niet in blatende gristelijke lammetjes onder de dekens, want die ma ken er niets van met heur witte of varkensroze betonnen onderbroeken. Wilt U dat niet vergeten voor U mij schrijft voor een afspraak?
Genoeg voor vandaag! U gaat wel erg ver voor een kunstenaar, die zegt…
Wat je ver haalt is lekker! Je kunt als artiest nooit ver genoeg gaan. Ondertussen zien we door de Hilton-ramen dat de lucht voor de tijd van het jaar merkwaardig blauw is en de zon fel schijnt. Naar buiten allemaal, daar klinkt de christelijke wielewielewaal via de CD speler in Freds auto die voortdurend die gevoelige, zeemzoete reli prachtsongs van Elly en Rikkert Zuiderveld uit braakt tot je er wee van wordt- een wagen sneller dan een opgevoerde BMW - met automatische ramen. We drinken Spa op het terras van een uitspanning langs de Amstel, waar Amsterdam nog het meest op Oisterwijk lijkt, en praten heel ontspannen verder. Hij haalde z’n beide dochters van school en gaf ze zelf les, omdat hij het niet eens was met de manier van onderwijs geven: Verpleegde z’n geesteszieke moeder net iets te lang als haar mantel verzorger ( d’r totaal versleten bontjas viel toch al van ellende van het knaapje en een mantel had ze al helemaal niet meer nodig want van d’r bed was ze al lang niet meer af te rotten) vier jaar lang toen zij amechtig ter neder lag, eenzijdig verlamd, beroofd van haar spraak, maar was niet te beroerd haar even goed een zachte dood te bezorgen met een paar theelepels rattenkruit in d’r glaasje kummel, want zich klem zuipen, mijn Godt, dat konden ze, die oorlogsgeneratie van zogenaamde ex-verzetsstrijders met hun vermeend heldendom…asociale dronkelappen, echtbrekers, tofelemoonse praatjes makers en beroepshoereerders! Het verzet in Nederland tegen de Duisters heeft niets voor gesteld. Breek me de bek niet open! In de oorlog had je van die "verzetsstrijders" van het tiepe als mijn vader en moeder, die meer verzet met hun grote mond na de oorlog pleegden dan ooit iets uit voerden tijdens de bezetting en eigenlijk de mentaliteit van collaborateurs hadden. Opportunisten die gewoon af wachtten welke kant het op zou gaan. Ma sochisten vinden het misschien erg opwindend om dood geschoten worden of in een concentratiekamp je te laten martelen, afzwepen of vergassen in je blote reet met een groep soortgenoten.
Toog onlangs nog persoonlijk naar het Ministerie van Justitie om inzicht in z’n ellenlange strafblad met TBR veroordeling en op te eisen in het kader van de nieuwe openheid en de wet op de privacy (het werd hem uitein delijk na veel vijven en zessen getoond in het kader van openbaarheid van geregistreerde persoonsgegevens in aanwezigheid van twee breed geschouderde gentlemen van de BVD met dubbele namen, koppen als Pit Bulls, lage bassende stemmen alsof een mud cokes werd geklopt, een klasse A license to kill op zak, smetteloos witte paleissokken, om de stierennek à la Pim Fortuyn dubbel geknoopte zijden dassen, de machtige schijngestaltes geperst in scherp gesneden kostuums van Armani. Op de achtergrond een bode erbij met een hoge rang vanwege het vele goudgalon op pak en polsen, in direkte lijn nog geparenteerd aan de opperstalmeester van Soestdijk en mogelijk zelfs een buitenechtelijk kind van de Prins, de gelijkenis was meer dan sprekend mag ik wel zeggen.... En, euh... ik bedenk zojuist dat op beschaafde wijze en zachte toon praten met dergelijke Hoge Heren met hun smakelijke aan- en inhang bij tijd en wijle zeer interessant is; zo lust ik er nog wel tien! Ik kan de strikt persoonlijke correspondentie onder kenmerk D 24050/ BA 2003/ 0743 met de Nederlandse consul, de Weledel gestrenge Heer P.J. van Sprundel te Parijs, aan U tonen, documenten op 80 grams papier met het logo Koninkrijk der Nederlanden rechts boven in Bordeaux rood gedrukt, rechts van het wapen der Nederlanden met een niet bijster martiaal ogende leeuw in kon trasterend diep blauw. U heeft niet met iemand te maken die van de straat komt. En verder wenst Fred van der Wal U vanzelf spre kend van uit het zacht glooiende Frankrijk nog veel verregen de vrije dagen toe, benevens een stoot onhandelbare ADHD kinderen, een kabinet Balkenen de 2 en een konstante aanzwellende stroom van in Swahili agressief koeterwalende bont gekleurde, hun ver meende, geschonden rechten halende, ongeschoolde analfabete allochtonen uit het Islamitische Verweggistan met het kromzwaard paraat op de koffie om de roomsoezen soldaat te maken om daar na de gastvrouw als een varken met een appel in haar bek in smakelijke mootjes met een teentje knoflook op te dienen. De schaam heuvel spiegelglad geschoren want andermans pruik in je bek is ook niet alles en haren verteren niet.
In diverse publicaties haalt U herinneringen op aan de volgens Uw visie "onvergetelijke, onvergelijke lijke, onnavolgbare, onweerstaanbare, hartveroverende, exoties ogende, verbaal begaafde, beeldschone leraresje textiele werkvormen die nog steeds veel liever anoniem blijft als alom gerespecteerde van handwerkjuffrouw en via een reintegratie traject onlangs omgeschoold tot wat pips ogende leerkracht economie van de vrouwelijke kunne te Zeist (Catharina Schrey, De Clomp 2047, Zeist. Voor wie zich nader wil bezinnen en ook wel eens willen weten hoe of wat emailt maar eens naar:
c.schreij@wp keesboeke
. nl).
Ik heb haar kort gekend, slechts een zomer in 1967, maar de impressie was overweldigend. Een echte Aha Erlebniss. Ik had haar nog zoveel willen vragen en die wandelingen langs de Prinsengracht van de Nieuwe Spiegelstraat 48 naar de Plantage Muidergracht nog eens over willen doen met haar, maar dan voetje voor voetje, eindeloos talmend tijdens net zulke warme zomeravonden als in juni 1967, maar dan op die dag die geen zonsonder- noch opgang meer kent en de Zoon des mensen zich zal openbaren als Koning der Koningen en Licht van de wereld. En weer zal ik dan haar ruim bemeten handtas met liefde dragen, mijn arm om haar slanke taille slaan als weleer en onder haar noppenzomerjurkje de draaglijke lichtheid van het bestaan ervaren en te zien hoe alle dingen nieuw worden als vanzelf.
Herinneringen aan Catharina, die tot mijn dierbaarste behoren. Ik wil er niet te veel over zeggen, want het ging bij mij althans heel diep, die verloren, onmogelijke liefde, maar het breekpunt was haar ongeneeslijke promis cuïteit en haar inflated ego. Een Zeppelin was d’r niets bij. Als 25 jarig Leidsepleinmeisje was ze helaas naar de geest van de tijd zomers openbaar toegankelijk voor iedere goed lullende loopse corpsstudent met een dikke lul en een piet vol met poen, daar kreeg ik na verloop van tijd aardig tabak van om dat ik van haar hield. Een semi arts met een befbaard waar Sinterklaas jaloers op zou zijn op een tweedehands motor die het halve Plein af neukte was regelmatig met onbeschermde leuter te gast in haar goed getrainde liefdesgrotje, dat was toen alle maal vreselijk hip in sexueel vrij gevochten kringen, waar ik eigenlijk niets van moest hebben. Daar had ik als jonge, ravissant ogende, blonde calvinistische kunstenaar met een net verbroken jarenlange liefdesrelatie met Els D. allemaal lichtelijk bezwaar tegen. Eén maal een druiper via een Haarlemse vriendin was mij genoeg. De lullensmid uit de P.C. Hooftstraat stootte de antibioticaspuit met wellust als een speer in mijn aantrekkelijke, ondeugende ronde jongensbillen. Nou is daar wel eens wat meer in gestoken op een liefdevoller manier, dus ik stond er niet echt van te kijken. Binnen twee dagen weer fit en kon ik in principe mijn oude schandalige, ontuch tige leventje weer op nemen. Toch ben ik ondanks alles na die happening geen echte beftekkel geworden. Ik heb toen zo’n slordige anderhalf jaar geen sex gehad. Ik had er weinig zin in en wierp mij met bovenmense lijke kracht op mijn beeldend werk. En met succes, mag ‘k wel zeggen.
In een droom bezoekt U, na een afwijzing door de zoveelste Amsterdamse kunstgaleriehouder, het bureau van de S.S. om U aan te melden voor militaire dienst met het doel tegen de Russen te gaan vechten in 1942 zoals meer dan twintigduizend gemotiveerde Nederlanders als goede vaderlander deden?
Dat leek me wel wat! Ik ben gefascineerd door wapens en bezit o.a. een Lüger en een dolk met een hakenkruis, die ik als tiener van een hoge S.S.-er kreeg, waarschijnlijk mijn echte vader, alhoewel ik daar geen uitsluitsel over heb gekregen in de familiekring. Men zwijgt daar liever over. Ik schaam mij daar niet voor Men fluistert over onbewezen heroiese verzetsdaden.. De vuurwapens zijn relikwieën die ik altijd bij mij draag omdat ik nogal eens door linkse of fijnchristelijke collegaatjes bedreigd wordt, het vuistvuur wapen altoos de safety pin er af en doorgeladen met dumdum munitie, die vuistgrote wonden verzoorzaakt, doordat de kogel na binnen dringen vrolijk een poosje in het vlees rond blijft tuimelen. Ik mik ook altijd op kruishoogte, dat noemen ze hier in het perfide Frankrijk Ball Trapp. Schuttersfestijn! Mijn beste Franse vriend Michel is in het gelukkige bezit van een semi automatisch high powered geweer met meer dan honderd dozen munitie, voorts een antieke schietwandelstok eveneens met munitie, een revolver Smith & Wesson punt 44 met dum dum kogels, een pijl en boog met een set pijlen alsmede een assegaai waar van de punt in zenuwegif gedoopt is.
In die droom liep ik van de Oude Zijds Voorburgwal naar de Dam via het Rokin, daar op de hoek had je inder daad een kantoorpand van de S.S. in de veertiger jaren waar je je kon melden om in Rusland het communisme te gaan bevechten, wat me heel leuk en nuttig leek gezien de oorlogssituatie. Daar hingen allemaal fotos van mooi gebouwde, echt aantrekkelijke blonde jongens met gewelfde bodybuildersborsten en uitgelezen, spitse, veerkrachtige tepels, in strakke zwembroekjes, voortvarende tiepes die allemaal op mij leken en eindeloos bokje sprongen of met horizontaal gespreide benen over paarden heen zweefden met zùkke gevulde nappen in hun broek, potent als de ziekte, dat zag je op een kilometer afstand, die sierlijk van de hoge duikplank doken als zwevende albatrossen. Nou hield ik wel van fysiek aantrekkelijke jongens en meisjes, mannen en vrouwen, van zwemmen, hard lopen, petatje oorlog en vechtsporten, maar niet zo van gymnastiek volgens het Oostenrijkse systeem waar je mee dood gegooid werd, dat vond ik, net als korf ballen, altijd iets voor meisjes, mietjes en kweekschoolleerlingen met een onduidelijke sexuele identiteit, dus ik dacht, dat is toch niets voor mij, alhoewel ik het S.S. uniform heel mooi vond en zwart mij als blonde jongeman echt heel goed stond.Die kleur geeft zo’n ca chet! Alleen zie je er echt alles op. Ik heb het dus om die reden maar niet gedaan en ben naar huis gegaan, Palestrinastraat 4 huis, de concertgebouwbuurt om een maaltje suiker bieten met een kop je surrogaat eikeltjes koffie te gaan halen. We woonden tegenover een blokhoofd van de NSB. Ik draag dan ook net als Luftwaffeheld Göring en FBI directeur Hoover indertijd, uit nostalgische overwe gingen naar wat niet langer is nog steeds zwart leren of kanten damesondergoed, rijgcorsetten, die hobby deel ik met heel wat Groningers en Friesen toevallig, een lange onderjurk trek ik ook er overheen aan, anders krijg je het zo koud van onderen als je het tuinhek moet openen voor de visite, dat is allemaal waar, dat is op aanvraag niet geheel vrijblijvend nog steeds te bezienswaardigen voor de ware liefhebber c.q. liefhebster, daar kunt U mij op af reke nen, want de geschoren schaamte, let’s talk about us, die ben ik als beeldend kunstenaar al zo verschrikkelijk lang voorbij….