NATUURTAART MARTINE RASING, PANNENKOEK OF DOORGESUDDERDE PEKING EEND A LA CARTE?

NATUURTAART MARTINE RASING, PANNENKOEK OF DOORGESUDDERDE PEKING EEND A LA CARTE?

Citaat 2 - 06 - 2010

Martine Rasing

In mijn early twenties leefde ik voornamelijk als een vleermuis. Ik dronk whisky alsof het water was, rookte als een schoorsteen en bracht mijn nachten dansend door in discotheek de Roxy in Amsterdam.

Ik stond niet voor de middag op. Dat kon makkelijk omdat ik werkte als kok en pas om een uur of drie moest beginnen. Mijn eten moest wel lekker zijn, maar over de voedingswaarde ervan dacht ik niet echt na.

Sowieso dacht ik niet echt na. Dat kan je je permitteren als je een jong en sterk lichaam hebt en geen last krijgt van het mitrailleurvuur dat je er dagelijks op los laat. De prijs komt pas later of, als je geluk hebt, helemaal niet.

De jaren gaan langzaam voorbij en ik merkte dat ik een paar dagen moest bijkomen als ik een nacht flink had gefeest. Dat weerhield me nog steeds niet echt, tot het echt niet meer ging en mijn lichaam en geest me dwong tot meer aandacht. Mijn lichaam pikte het misbruik niet langer meer en meldde zich ziek. Het duurde een paar jaar voordat ik weer volledig genezen was.

Zelfkennis is een mooi ding. Het beeld dat de van huis uit oppervlakkige mevrouw Rasing van zichzelf schetst is niet bepaald positief. De tol die zij heeft moeten betalen voor een hoofdstedelijk losbandig leven zij haar gegund.

Wie in het los geslagen walgelijke discotheek milieu zijn heil ooit heeft gevonden kan zich niet verheugen in mijn belangstelling doch slechts rekenen op mijn persisterende minachting.

In een klimaat waarin De Volkskrant afgleed naar een gematigd linkse kopie van De Tele graaf is een ex-diskotheek juffrouw ongetwijfeld een aanwinst voor de redactie. Eventueel voor de garderobe.

Mijn abonnement op de Volskkrant heb ik begin mei 2011 opgezegd.

Mejuffrouw Rasing zal als redactie asssistente en ex-kokkin ongetwijfeld hebben gezorgd op de Volkskrantburelen voor een uitmuntend bakje koffie met zelf gebakken appeltaart- haar voornaamste talent- en het op tijd rond brengen van vegetarische Pizzas in de vroege avond voor het personeel dat overwerkt.

Ik zie in deze het treffende evenbeeld van juffrouw Jannie van Jiskefet in de sketches Debiteuren-Crediteuren voor mij als ik aan de functie van Rasing denk en krijg visioenen van pannenkoekenhuizen en de onaangenaam ogende rond wandelende pannenkoek Sylvia Witteman, de onbenulligste columniste die ik ooit heb gelezen en haar job te danken heeft aan het hoofdredacteurschap van haar echtvriend.

Het poffertje Sylvia heeft de ronde zelfingenomen vol gevreten pannenkoek kop die hoogst waarschijnlijk bij de Volkskrant Nieuwe Stijl hoort.

Uiteindelijk is de niet echt appetijtelijke mejuffrouw Rasing van het pyknische tiepe op mid delbare leeftijd toch nog aan een huwelijks kandidaat gekomen en vierde haar huwelijk in stijl tuttebel, trutmans & co als ik de fotos mag beoordelen met mijn selectieve, moderatieve, esthetische kunstenaarsoog.

De jurk die zij droeg flatteerde haar niet.

Na haar tijdelijke promotie bij de Volkskrant redactie van koffiedame tot moderatrice ging het snel berg afwaarts met het Volkskrantblog o.a. door een raadselachtige vorm van modereren van de steeds mindder bfrekwwent verschijnende weblogs.

Een absoluut dieptepunt was haar verschijnen met hond bij een cabaret avond van een mij vijandig gezinde weblogger die om zijn schrale lerarenpensioen op te vijzelen voor bejaarden huizen en aanverwante instellingen zoveeelste rangs Freek de Jonge imitaties voor de vuist weg geeft en onder de niet begrijpende, tandeloze oudjes veel applaus oogst.

De snorkende aankondiging door de Freek de Jonge impersonator Frans Muthert dat Isis Nedloni en Fred van der Wal belachelijk zouden worden gemaakt, een bericht dat ondersteund werd door enkele paladijnen/Volskrantbloggers, allen vrindjes van de zesde rangs komiek, die zelfs zo nu en dan mochten mee varen met het zeilbootje van de potsen maker als ze hun kritiek maar voor zich hielden, was de reden voor Isis en mij om vooral niet te komen. Hoe koopt een potsenmaker zijn aanhang?

Een moderatrice, die als betrokkene bij de beoordeling van webloggers en weblogs de schijn van partijdigheid dient te vermijden hoort niet thuis op een dergelijke festiviteit die in de jaren vijftig ongetwijfeld veel succes op de jaarlijkse school avond van een middelbare school zou hebben opgeleverd, maar nu een achterhaalde, melige zaak is.

Het Volkskrantweblog onder bewind van hoofdredacteur internet redactie GJ Bogaerts was aanvankelijk bedoeld om een vorm van burgerjournalistiek te introduceren waarbij de professionele journalistiek en de webloggers elkaar zouden inspireren.

Het conservatieve, logge blok van de schrijvende journalistiek bleek een niet te onderschatten tegenstander van de webloggers en vooral de ombudsman met zijn semi opgewekte kop juichte voorbarig met de pennelikkende journalisten mee dat het Vkblog ging verdwijnen. Niet veel later was hij zelf ontslagen en besteedt zijn tijd in de WW met vissen.

In de loop van de jaren hanteerde de moderatie van Vkblog een steeds striktere vorm van beoordelen en werd polemiek onder de merkwaardige term “metabloggen” verboden. Het behoorde bij het onmoedigingsbeleid met als gevolg dat webloggers weg liepen.

Geruime tijd geleden heb ik al eens geschreven dat de moderatie en de internet redactie bewust het Vkblog wilde politiseren en tot een instrument van de sociaal democratie maken waarin van de pot gerukte socios over het lot van de wereld hun trommeltje mochten roeren.

Politiek correcte solidariteit met de mond beleden kost immers niets.

De dagboek- en ego documenten op het Vkblog, die m.i. tot de meest lezenswaardige behoorden, waaronder bijdragen van Isis Nedloni en Klaverblad, maar ook mijn bijdragen, waren vanaf het begin in de ogen van de moderatie ongewenst, maar werden oogluikend toegestaan.

Mijn vermoedens van een totaal willekeurig moderatiebeleid van mejuffrouw Rasing is bevestigd door het gehoor geven van haar kant van potsenmaker Muthert die de moderatrice smeekte om mij een schorsing op te leggen vlak voor het sluiten van het Vkblog.

Pannenkoeken specialist Rasing heeft daar gehoor aan gegeven en op gronden die geen weblogger duidelijk waren zoals mij in mails van mijn medestanders duidelijk zijn gemaakt, mij een onbegrijpelijke schorsing opgelegd.

Het is mij altijd duidelijk geweest uit correspondentie dat de moderatie op zijn zachtsts uitgedrukt niet bepaald een bewonderaar van mijn weblogbijdragen ooit is geweest, doch dit geheel terzijde.

De gehele mail correspondentie heb ik overigens opgeslagen.

Ik vermoed dat mejuffrouw Rasing ondanks het omhelzen van natuurvoeding, Ligakoeken en natuurgeneeswijzen nog steeds geteisterd wordt door een residu aan slechte eigenschappen van uit haar discotheektijd.

Laten wij hopen dat de koffie die mejuffouw Rasing weer als vanouds rond brengt er niet onder geleden heeft en moge zij bij een volgende salaris ronde niet gepasseerd worden. Die pas getrouwde stelletjes op leeftijd hebben het in de herfst van hun leventje hard nodig. Nog net zijn zij de houdbaarheidsdatum niet voorbij. Voor hoe lang is de vraag.