Hollandse gefrustreerde Rotterdamse artiest Rommert Boonstra misdraagt zich tijdens opening expositie in de Bourgogne

Hollandse gefrustreerde Rotterdamse artiest Rommert Boonstra misdraagt zich tijdens opening expositie in de Bourgogne en maakt zich onsterfelijk belachelijk

Ik was mijn expositie aan het inrichten in het Romaanse kerkje La Chapelle de Corbe lin (zie foto) in de Bourgogne toen ik een schorre woedende stem buiten in de felle zonlicht hoorde schelden en vloeken op mij en mijn werk. Ik houd wel van een relle tje en was geamuseerd.
Ik ben wel wat gewend van de Hollandse beeldende kunstenaartjes dus keek er niet van op . Zwaaiend van tred en met maaiende armen kwam hij binnen. Waarschijnlijk had de man zich moed ingedronken. Ik stak mijn hand uit want ik had hem één keer op een Bro cante markt even gesproken. Stralen zweet dropen van zijn asgrauwe gezicht .
« Een hand ? » brulde hij. « Een hand? »
« Ja, een hand, goed gezien! » zei ik laconiek .
« Vuile gore klootzak! Lul! Rotzak! Lafbek! Fascist! » schreeuwde hij
« Aangenaam, mijn naam is Fred van der Wal », zei ik .
« Wie denk je wel dat je bent om hier tentoon te stellen met je rotsooi ? » was zijn vraag.
« Wie denk jij wel dat je hier zo binnen kan komen. Man je bent bezopen ! Dit is geen openbare ruimte. Je bent hier niet welkom! » zei ik terug.
Ik zag dat hij een pak 80 grams A 4 papier in zijn hand had waar hij mee zwaaide voor het gezicht van de organisatrice van de expositie, een vrouw die heel rustig bleef ondanks zijn ordinaire geschreeuw
Nierproblemen, was het eerste dat ik dacht toen ik het grauwe gelaat van de woedende man zag. Zo meteen krijgt hij ook nog een attaque of een hartaanval, kunnen wij de rotsooi opruimen want die lui laten altijd alle lichaamssappen gelijk lopen. Uit zijn verwarde betoog begreep ik dat hij bezwaar maakte dat ik mijn fotorealistische tekeningen in zijn woonomgeving exposeerde, want hij beschouw de dat als zijn gebied waar geen andere kunstenaar zich zou mogen manifesteren. Territoriumdrift.
Hij begon in het Frans te brullen tegen de organisatrice dat ik een pornograaf was, een schoft, een peintre criminel, een psychopaat en of ze wel wist wie ik was. Hij had artikelen van mij gekopieerd van mijn weblog en wilde ze vertalen.
« Ga je gang ! Het is altijd prima voor een auteur als hij vertaald wordt !» zei ik.
« Ik zal er voor zorgen dat je van het internet af moet ! Voor goed ! » schreeuwde hij.
Hij bedoelde het Volkskrantweblog.
« Ik zal alles vertalen in vlekkeloos Frans wat jij hebt geschreven en dat stuur ik naar de Burgemeester van La Chapelle en van Couloutre en naar de Conseil General en de politie! » krijste hij..
« Vooral doen ! Vergeet Sarkozy niet en Segolène Royal, die zullen zich ernstig zorgen maken over de impact van je acties! Misschien kun je subsidie aan vragen!» smaalde ik.
De kunstartiest zou me een proces aan doen in Frankrijk vanwege in Nederland gepubli ceerde verhalen van mijn hand, want volgens hem bestond er geen vrijheid van menings uiting in Frankrijk .
« Ga je gang ; we hebben een uitstekende advocaat die onze zaken behartigt, boven dien vergis je je deerlijk! Ik woon hier al vijf jaar! Jij bent maar een toerist!» zei ik rustig.
« Ik zal er voor zorgen dat je in heel Frankrijk niet meer aan de bak komt », raasde hij verder.
« Frankrijk is heel groot, daar kun je een dagtaak van maken. Bon courage ! » grapte ik.
Op twee centimeter van mijn gezicht bleef hij tegen me gillen als een oud wijf. Ik rook zijn vieze adem en hoe hij uit zijn kleren stonk. Een smerige ouwe mannenlucht van een onaangename AOW-er.
« Ga naar huis, man, je tanden poetsen; je stinkt uit je bek ! »,concludeerde ik gedecideerd.
Hij zou de journalist van Le journal du centre zijn, beweerde hij tegen de organisatrice ;
« Dat bent U niet », zei zij heel rustig. Hij pakte een goedkope digitale camera en begon links en rechts mijn werk te fotograferen. Ik was het een beetje zat.
« Laten we de gendarmerie bellen, je schendt mijn auteursrechten, daar in het cachot weten ze wel raad met een lastpak », zei ik tegen mijn echtgenote en de organisatrice.
Dat kalmeerde de niet echt erg dappere kunstenmaker. Hij liep snel weg naar zijn vouwfietsje.
« Je werk is rotsooi en ik ga een actie tegen je beginnen op internet ! » .
« Veel succes, boy ! Doe de groeten aan je lieve vrouwtje of is ze weer eens weg gelopen ? », vroeg ik nieuwsgierig . Bij de meeste relaties is het : kunstenaar in huis, stront in de tent ! Haal nooit en kunstenaar in huis want binnen twee maanden word je dochter plosteling erg dik of is je zoon tot homo bekeerd. Kunstenaars kennen geen moraal, hun richtingaanwijzer is hun pik .
Hij liep de expositieruimte uit en klom op zijn fietsje. Ik zag de man als eenzame fietser moeizaam tegen de wind in de heuvel op fietsen. Het viel ook niet mee dat Franse landschap, zelfs niet voor een monkelende, mummelende bejaarde met psychische problemen.
De opening verliep verder vlekkeloos. Toespraken van de burgemeester, veel aanwe zigen, de helft Hollanders de andere helft Fransen; het werd een geanimeerde middag en het zou nog tot diep in de nacht een rumoerige avond worden met zang en dans en heel veel flessen wijn.
Zondagochtend stond op het Volkskrantweblog maar liefst drie lasterlijke artikelen van deze overspannen meneer waarin hij opriep om mij te bestrijden met alle Web log gers samen. Ik stuurde een mail met een klacht naar de internetredactie vanwege ophitsing en laster. Een paar dagen later waren de bijdragen gewist onder druk van de redactie; ik kreeg bijval van een aantal web loggers waaronder een gepassioneerde verdediging door de befaamde Isis Nedloni die wij niet licht zullen vergeten. De sma delijke aftocht van kunstenmaker Rommert Boonstra in de Bourgogne en op het weblog was een feit. Isis stuurde mij een kopie van een slijmerig mailtje van de kunstenaar waarin hij nader mondeling contact met haar zocht. Ook die actie mislukte. Isis noem de hem "Bonestaak Stalker" en "Sperziebonenfotograaf" vanwege zijn flauwe foto werkjes van sperziebonen.
Twee dagen later zag ik hem eenzaam op zijn fietsje naar Créantay fietsen. Het regen de behoorlijk. Ik draaide het raampje van de auto open en riep vrolijk : « Vat geen kou, boy ! »
Onze auto trok snel op. We reden rakelings langs hem heen door een modderplas. Water spatte nu ook van onderen tegen hem op.
Zijn gelaatsuitdrukking was grimmig . Een man die alleen stond in zijn rancunes koelt misschien af in een stortbui. Zeker als je hem aanmoedigt vanuit een voorbijrijdende auto.