FRED VAN DER WAL: “IK BEN NOG NET ZO GESTOORD ALS EEN OP HOL GESLAGEN DRAAIDEUR VAN DE SOCIALE DIENST!”

Fred van der Wal: “Ik wilde altijd al niets worden, dus werd ik vanzelf maar kunstenaar voor het gemak!”

Twaalf maal per jaar werd de beeldend kunstenaar Fred van der Wal opgenomen in een psychiatrische inrichting in verwarde toestand. Hieronder beschrijft hij zijn her inneringen, gevoelens, dromen en ge dachten...

“IK WILDE ALTIJD AL VANZELF NIETS WORDEN, DUS WERD IK VAN ZELFSPREKEND MAAR MODERN KUNSTENAAR! DAAR HOEF JE NIKS VOOR TE KEN NEN EN KUN JE EEN LEVEN LANG VRETEN VAN DE INSTANTIES OP ANDERMANS KOSTEN!
IN HET GEKKENHUIS HEB IK ONLANGS PAS MIJN WARE ROEPING GEVONDEN!!! HIER BEN IK GELUK KIG: IK VOEL NIETS, IK KAN NIETS, IK ZAL NIETS, IK WIL NIETS, ALLES IS NU HELEMAAL NIETS EN NIETS IS ALLES, DUS ECHT “ZEN LIKE”, ZOALS DE STIJVE ENGELSMAN HET ZO TREFFEND ZEGT IN ZIJNE TOFFE TONGVAL MET DIE STIFF UPPER LIP.
IK BEN GEREDUCEERD TOT EEN GROTE NUL EN OOOOH, BOY, IT FEELS SO GOOD!!! SLA MIJ! HIT ME WITH YOUR RHYTM STICK! HIT ME NICE AND HIT ME QUICK! ”

Fred van der Wal: “Je hebt te maken met je minderen, je kinderen, je vrouw en ver der; schijt aan de buren en daar gaattie nog een keer!”

Mijn geloof was lange tijd de wetenschap. Ik geloofde wat ik zag. En verder was er niets. En toch ben ik enorm Alfa inge steld. Ken letterlijk geen A voor een B. Re kenen? Nooit geleerd! Volgde een dozijn scholen zonder succes. Overal afgetrapt. Pro beerde het toilet van de ulo in Heemstede in brand te steken. Kwam niet verderd an de eerste klas. Rookte twintig joints op een dag. Ik leefde in een primitieve wereld vol bijgeloof. Net als die di recteur van de klasieke akademie voor de schilder kunst in Groningen, dat post hippie gedoe waar ze lekker vinger verven onder leiding van een maffe kunstenaar.
Waar ik dan in leefde? Een universum waar in geweld, incest, tegennatuurlijke seks juwaliteit en bi zarre sex praktijken schering en inslag waren. Ik ben de mili taire dienst uitgebonsjoerd met S 5. Niet te hou den. Ik wilde de hele barak uitmoorden met een vrachtwagen vol explosieven on der het motto: Maak het leger leger!
Die slogan leek me heel zinvol. Ik smeekte op mijn knieën om een Falgeweer met een stoot maga zijnen om de hele compagnie plus het kader uit te roeien. De corpscom mandant keek wat benauwd.

Ik heb op paranormale manier door gekregen waar de mensheid vandaan komt. Ik weet bij voorbeeld zeker dat vrouwen van de planeet Venus komen en mannen van de planeet Pe nis. Verder snap ik ner gens een reet van en doe mijn best ook niet. Ik wilde altijd al niets worden, dus werd ik maar kunste naar. In de loop van de jaren ben ik bij mijn stiel gebleven. Mijn naaste familie verloor zichzelve in klankschalenthera pie, theosofie, astrologie, zwarte magie, spiri tisme, antroposofie, de dwaalleer rooms ka tholicisme, Cochenille fantasietjes, rebirthing, reïncarnatie therapie of volgden de cursus “Zoek de wildeman in jezelf”.
Nou, als ik ergens in ben geslaagd is het dat wel! Op een gegeven ogenblik trapte ik van elke bouvier de ribben door zijn vacht naar buiten en trok brandende kolenhaar den met een mud briketten van de muur en smeet die de monies lachend van het balkon elf verdiepingen naar beneden. Tot het een keer mis ging. Ik was te ver gegaan. Te veel kachels naar beneden gesmeten. Er zou den op die manier doden vallen in de Bijl mer. Het kon gewoon niet. Het moest een keer ophouden. Je kunt niet altijd maar je gang gaan alsof je alleen op de wereld bent! Je hebt te maken met je minderen, je kinderen en je vrouw!

Binnen een kwartier stond er een ambulance met gillende sirene en stormden vier wit gejaste zieken huisbroeders naar binnen en wilden me van mijn rotan stoel sleuren, maar ik bleef vast hou den. Ik ben een vast houdend tiep. Toen hebben ze me met stoel en al de ambulance hardhandig inge kwakt en heb ik daar jaren vast gezeten op de gesloten afdeling. Ik houd van een har de aanpak als soft SM-er.
Ik ben ook een gevaarlijk man, zeiden ze. Daar moest ik dan toch zo homerisch om lachen dat ik niet meer bij kwam en dan jensten ze weer de spuit in mijn billen. Lekker hoor! Ik ben een fan van scarifica tie en piercings! Naaldkunst ligt mij ook. Plat gespoten en nog niet gaar. Nou heb ik heel wat in mijn billen gehad als metro seksjuwelen man tijdens mijn jaren in de hippe sien tussen al die biseksjuwelen, dus een spuit kan er ook nog wel bij.
Ik weet zeker dat ik de incarnatie ben van Leonardo Da Vinci. Nee, niet van de Grote Vincent Van Het Heilige Oor, zoals mijn moeder beweert, die nu malende is en in een Wozoco weg vegeteert. Ze is zo gek als een rottende ui. Niet meer af te pellen. In het gekken huis waar ik tientallen ja ren zat opgeslo ten had je vijf Jezussen, twee Jozeffen, drie Napoleons en vier Marias, dat werden enorme vechtpartijen over en weer, geloofsstrijd noemden ze dat, maar ze had den nog geen Leonardo Da Vinci, die ben ik toen maar geworden voor het gemak.
Je kunt altijd weer kiezen in het leven. Ik was liever een Jezus of Maria geworden, maar die plaatsen waren niet meer vrij, dan was er opstand uitgebroken in het lei pespeis.

Ik was genezen toen er een psychoot naast me kwam zitten die plosteling begon te schreeuwen: ”OOOOOhhhhhhh, Mijn Godt! Wat een ellende! Jouw aura ziet helemaal paars! Dat komt nooit meer goed! OOOOOOhhhhh, wat erg voor jou! Is er een dokter in de zaal? Dokter!”
Ik had geen idee waar het op sloeg, rende overstuur in paniek naar de dichtstbijzijn de WC pot die tot aan de rand gevuld was met dunne stront en stak mijn hoofd er in om het voor eeuwig te verstoppen. Zo bruin had ik het nog nooit gegeten. Het was echt slikken of stikken! Daarna ging ik weer terug naar de huiskamer van de gesloten afdeling maar wel in een dwangbuis. Ik was toen nog erg mager en droeg tijdens mijn identiteitscrisis een vlotte bloemetjes jurk omdat ik toen nog vol op in mijn tra vestie fase zat. Ik had net de cursus “Zoek de vrouw in je zelf met je kop on der lijn elf” achter de rug, dus liep ik nogal Anima gericht rond met een beha waar sili conen vullingen in de cups zaten om het wat volume te geven. Het oog wil ook wat. Ik ging dus voor een D cup. Ik ga nog altijd voor een D cup; Mijn geliefde heeft een D cup. Dat is pas echt my cup of tea. Een dubbel F cup is mij net een maatje te groot. Daar bezwijkt een normaal mens on der.

Ik heb de handen opgelegd gekregen van heiligen, hoeren en homos, magnetiseurs en -seuses, profes sionele masturbeuses en masturbateurs, sterren voor mij uit laten wichelen, horoscopen getrokken, waarzeggen de geesten opgeroepen en toen die steeds maar bleven liegen weer enkele reis terug naar de hel gestuurd, die gore klootzak ken, ascendanten bepaald, necromantie beoefend, naalden dwars door tepels en voor huid gestoken gekregen bij wijze van sadomasochistische acupunctuur, dan komt de waarheid er vanzelf wel uit, het gaat in het leven van een kunstenaar om waarheids vinding, koffie dik gelezen, uit thee blaadjes de toekomst voorspeld gekregen, een tarotje gelegd, een I-Chingetje ge worpen, een cockringetje om gegespt, tepel klem men met krokodillenbekken aangezet met loden visgewichten verzwaard, dildos en op blaasbare buttpluggen naar binnen ge werkt, mijn stront laten op koken en de zware metalen er uit laten zeven, de pis kijker bezocht, die niet van mijn lul af kon blij ven, de iriscopist diep in de ogen gekeken, omgekeerd aan het Andreas kruis gehangen om mijn uithou dingsvermogen op de proef te stellen, uitzinnig van stevige billen koek genoten, diverse zwepen mijn tere huid laten kussen tot de vellen er bij hing en, daarna uren lang nat gespoten met ijskoud water om weer te kalmeren, maar het heeft allemaal niets geholpen.
Ik ben nog steeds zo gek als een loden deur die onder hoogspanning staat en be gint te smelten. Een meltdown, net als in Tsjernobyl. Er hoeft maar een bries op te ste ken of U zit onder de fall out en valt U uit voor U het zelf weet, hahahaha!

“Wie ben jij eigenlijk?”vraag ik arrogant aan de behandelende psychiater. Hij zegt dat hij de psychia ter van dienst is. Ik zeg terug dat ik daar helemaal niet van gediend ben. Ik ben helemaal niet in dienst geweest! Ik heb dienst geweigerd! Wat zullen we nou beleven? Een oproep? Kunnen ze nog lol aan me beleven in het peloton als ik boven op mijn slapie lig te rossen. Opzouten met je handel! Ik mag dan wel met een lastgeving van de rechter via een dwangopname in een gekkenhuis zitten, net als ga leriehoudster Dieuwke Bakker indertijd, maar dat betekent nog niet dat ik echt gek ben.
De wereld daarbuiten is gek. Stapelgek. Mijn familie is gestoord, die moesten ze maar eens opsluiten, mijn moeder en zuster aan de elektro shock apparatuur leggen om hun harde schijf voor goed te wissen in hun bovenkamer. Onder het spanlaken met die hap of een paar weken in een dwang buisje. Electrofolteren. Een beetje martelen moet kunnen. Stinkende heelmeesters maken zachte wonden, zo zegt het spreekwoord. Ik ben gek op torture sites!

“Aaaarghhh….ïnteressant vak, maar zeker een zwaar vak, hè met al die gekken om je heen?” zeg ik spottend tegen de Psych.
“Een heel interessant vak en toch een mooi vak! Ondanks alles! U bent goed op de hoogte! ”antwoord hij zuinig.
“Wij moesten elkaar maar eens spreken over tal van onderwerpen! Het einde van de we reld. Ik weet wanneer de datum is maar mag het niet verder vertellen! Laten we wat met elkaar gaan babbelen! Of het nest in duiken! Eerst neuken, dan praten,” stel ik hem voor.
“Goed idee,” zegt hij.
“Zou je wel willen, hè, vuile klootzak! En jij maar een uurloon opstrijken van vier honderd euro als gekkendokter! Zie ik zo bleek? Fuck you!”zeg ik en steek mijn mid delvinger naar hem op. Hij reageert niet. Ik maak een gebaar met mijn wijsvinger tegen mijn voorhoofd dat hij de gek is en niet ik, trek een lange neus, laat een roffelende scheet en maak vervolgens een koket huppelpasje zodat hij er langs kan.
“De psychiater! De psychiater! Hij is de man die komt altijd later; hij is de wilde man, die me lekker pakken kan, die geeft me psiegies een flinke optater, de psychia ter, de pyschiater…leve de koningin, want daar gaat de koning bij in, anders was het geen koningin!”zing ik vrolijk.
Een zelf gemaakt lied dat me aankondigt bij de andere patiënten. Ik heb er altijd veel succes mee. De begeleiding op mijn elektriese guitaar is slechts twee akkoor den, net als in Heroin van Lou Reed, dat gaat nooit mis. Als de psychiater zich om draait ben ik al lang weer verdwenen, de academicus ver bluft achter latend. Ik kan weer even normaal doen.

Een paar weken later zien we elkaar weer. De geneesheeer directeur van de inrichting heeft me ge vraagd om met hem te praten, omdat het maar niet lukt om vast te stel len aan welke ziekte hij lijdt. Borderline? Posttraumatische stress stoornis? Borderline met psychotische trekjes en een handvol sexuele af wijkingen? Schizo affectieve stoornissen? Vitale depressie met randpsychotische verschijnselen?
En O, jee, hij heeft een lange geschiede nis van drugsgebruik, dat komt er ook nog eens bij. Misschien dat ik er als psychia ter nog iets van kan maken als de brokstuk ken zijn opgeveegd. Mijn patiënt doet denk en aan die kunstenaar Erik uit Turks Fruit van Jan Wolkers. De blauwgrijze melancho lieke ogen zijn nog steeds dezelfde. De pupillen zijn niet langer verwijd. Zijn aanvankelijk zo glazige drugs roes ogen hebben plaats gemaakt voor een doffe oog opslag, de ogen half gesloten vanwege de zware anti psychotica die hem intraveneus onder dwang zijn toegediend. Er zijna ltijd wel en opaar geod getrainde zieken broeders te vindne die er van genieten om een patiënt eerst in elkaar te slaan voor ze hem tot overgave dwingen. Toch zit er als vanouds nog heel wat pit in deze me neer. Hij vuurt vragen op mij af waar ik geen antwoorden op weet. Hij heeft theorie tjes over het ont staan van de kosmos, die ik al tien tallen malen eerder heb ge hoord van drugsverslaafden. Hij weet waar de mensheid vandaan komt, op welk evolu tionair punt zij is aangekomen en waar het allemaal naar toe gaat. Naar punt Omega, beweert hij stellig, maar dat punt ligt nog heel ver weg. Ik herinner mij de boek en van Teilhard de Chardin. Achterhaalde rub bish van een rooms patertje met geldings drang. Ik luister naar de verwarde verhalen van mijn patiënt. Hij heeft een grote boodschap. In zijn broek, denk ik.
Hij raast maar door: ”Mijn echte identi teit achter mijn identiteit is een groot raadsel waar achter een vraagteken staat, zo groot als die letters van The Hollywood Sign in Beverly Hills. Ik zweef name lijk nog steeds in een elf dimensionale wereld met een oneindige hoeveelheid tijdassen, stemmingen, vibra ties en kleuren. Kosmies dus. Ik ben een zwerver in het heelal. Een ruimtewande laar die van zijn life line is los gesneden met een anaal vibrator als aandrijf me chanisme. Een reet raket met een kort lontje. Jonge, als die ont brandt dan schiet je uit de kammen met een turbo tietvaart. Een anaalvibrator is een sexu ele aanjager, daar is de JSF niks bij. Daarom ben ik ook een ras kunstenaar. Ik maak wel eens een liedje namelijk op het toilet, begeleid door het blaasorkest der darmen. Wil je het horen? Ik heb heel wat bruine bonen gegeten, dus met dat blaas orkest zit het wel goed. En ik zing het al leen op het toilet met mijn broek naar beneden. Kom je even mee naar achteren? Even een punt zetten!”
Ik loop met hem mee. De toiletruimte is klein. Hij stroopt zijn jeans en onder broek af en gaat zitten op de bril. Een enorme erec tie is duidelijk zichtbaar. Ballen als een paar stierenkloten onder aan een paardenlul. De hele flora en fauna paraat. Het lijkt Artis wel. Zingen windt hem seksjuweel op. Dit gaat een vruchtbare samenwerk ing worden, gonst het door mijn verhitte, verwarde brein
Hij begint een lied te zingen over zijn moeder die hem verlaten heeft toen hij an derhalf was en de reden van zijn drugs verslaving. Hij gaat maar door met kras sende stem en zo vals als een kraai. Elke noot is off key. Dankzij zijn blaasorkest der darmen ruikt het al gauw niet erg fris meer in de kleine ruimte waar de ventila tie te wensen over laat. Ik besluit geen lucifer af te steken vanwege het ontploffings gevaar. Methaangas. Voor je het weet lig je na een explosie groggy op de gang met de pleebril om je nek.
Ik bevind mij in een pijnlijke situatie. Ik moet er niet aan denken; betrapt met een patiënt op de WC. Zal ik dat de direc tie kunnen verkopen als therapeutiese activi teit passend in het behandel plan? Kunnen we niet beter op dit moment actie onder nemen? Hij lijkt zich dat ook te realiseren en begint woest van geilheid te mastur beren. Een schrale troost. Ik zie graag masturberende mannen en vrouwen om dat die zo fijn met zichzelf bezig zijn. Ik houd er van al vrouwen zichzelf zijn, vooral in het sekjsuwelen veld.
Doelgerichte activiteiten. Even vernauwen zijn ogen zich. Hij begint van geilheid te loens en, maar zingt toch door, omdat hij niet weet wat er gaat gebeuren als hij op houdt met zingen. Ik besluit de impasse te doorbreken en zeg: ”Nou, dat wordt tenmin ste niet voor het zingen de kerk uit als ik jou zo zie…!”
“Kun je nog zingen, zing dan mee!” moedigt hij mij aan. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen, trek de zipper om laag, doe mijn tangaslipje naar beneden en begin vro lijk synchroon mee te masturberen. Hij zet er vaart in en gaat over van een handma tige draf in een razende galop. Ik moet wel volgen om in de kadans te blijven. Als snel begin nen we tegen elkaar op te krijsen. Sex zonder geluid is halve sex. Halve sex is geen sex. Wij maken geluid voor een half peloton van de Bijzondere Bijstands Brigade tijdens een nachtelijke attack op een vijandelijk kamp. Helemaal los gaan we. We komen beiden heftig klaar op hetzelfde moment met een kosmiese klaar kom schreeuw, die er uit knalt van onder uit onze ballen naar omhoog em via de stemban den zich vorm geeft: ”Rabierrrrrelullllllll…”klinkt het dierlijke grauwen. De spet ters zitten tot tegen het plafond. Voor je het weet is het hier een druip steengrot waar de grotten van Han niks bij zijn. Kunnen we mis schien toegang heffen om de dure medicijn en te kunnen bekostig en. De sitiatie is pijnlijk en benauwend. Ik trek mijn natte slipje weer recht en maak mijn jeans vast. Mijn lul af vegen vergeet ik zoals gewoon lijk. Ik vind WC papier een tiepies kapita listiese Westerse overbo dige luukse. We verlaten het toilet en gaan naar de huis kamer van de inrichting.

“Misschien weet ik nu eindelijk wat de elf de dimensie is nu ik jou heb leren ken nen,” zeg ik voor de vuist weg. Hij stopt met zingen. Ernstig kijkt hij mij aan.
“Weet je dat nu pas?” vraagt hij verwij tend.
“Hoe lang heb je aan de drugs gezeten?” vraag ik, bij wijze van geveinsde interes se.
“Dertig jaar,’ zegt hij otomaties zonder er bij na te hoeven denken. De vraag is ook al vaak gesteld van af de intake ses sie.
“Wat heb je zoal gebruikt?” vraag ik op neutrale toon.
“Alles heb ik gebruikt; weed, hasj, opium, coke, heroine was mijn daaglijkse vitami ne, amfetamine mijn benzine, LSD en hele sloten wiskey en wodka…je kunt beter vra gen wat ik niet heb gebruikt! Mijn vader was trouwens zijn hele leven lang leplaze rus, die heeft ook nog in een gekkenhuis gezeten! Ik heb het niet van een vreemde! En mijn moeder schijnt ook nooit van de frisse geweest te zijn! Jarenlange thera pietjes! Helaas geen succes! Een treurig geval! Opgegeven door de H. H. medietsie!”
Hij wil nog doorgaan met de hele lijst verboden drugs af te werken maar dan staan we hier morgen ochtend vroeg nog in het toilet.
“Hoe lang heb je eigenlijk niet gebruikt?” vraag ik.
“Een paar dagen!”
In de kliniek is alles te krijgen wat een junkie hart begeert, maar hij zegt een wils besluit te hebben genomen. Hij wil niet meer. Ik denk dat hij liegt dat ie barst. Ik test hem uit.
“Heb je zin in drugs om even de werkelijkheid te ontvluchten?”” stel ik hem voor.
Hij knikt heftig van ja.
“Wil je niet een paar honderd microgram LSD om eens lekker uit je dak te gaan?” vraag ik pesterig. Hij kijkt mij met wijd open gesperde ogen hongerig aan alsof hij me elk moment kan bespringen.
“Voel je de trek in drugs?”vraag ik verder.
“Dat is de elfde dimensie. Trek, Star Trek, ruimtemannetje die door je hersens mar cheren, kaboutertjes door je maag, ” beweert hij stellig.
Ik leun achterover.
“Je bent nog steeds verslaafd. Je wilt er helemaal niet van af. Je voelt constant trek als een pas geveegde schoorsteen bij windkracht elf. Dat bepaalt dus je hele wezen, je identiteit zoals jij dat noemt, maar ik noem het je zwak te!” zeg ik ern stig.
Hij wil er over na denken. Het lukt niet. Dan wil hij weer het lied inzetten. Hij aarzelt en er klinkt een benauwde neurie alleen maar. Ook het lied wil niet meer. Als hij weer over drugs begint te zingen, bewijst hij mijn gelijk. De achterkant van het gelijk dat hij nog niets aan kan.

Enige dagen na het gesprek, dezelfde kale spreekkamer, tralies voor de ramen, meubi lair dat aan de vloer vast zit geschroefd, plestik drinkbekertjes en bordjes om van te eten, een gecapiton neerde muur. Zijn haar is pas gewassen en gekamd, de jeans schoon. Geen half geloken drugsogen meer. Een levendige blik. De medicatie is aange slagen. De dosis al snel verminderd. Hij is rustig. Totaal zichzelf.
“Je hebt gelijk gehad over die elfde dimensie,” zegt hij deemoedig. Ik knik bemoe digend.
“Gooi het er maar uit, boy!” moedig ik hem aan.
“Ik had me vergist. Ik bedoelde niet de elfde dimensie, maar de twaalfde. Ik zat er een kosmos of wat naast. Niet dat het wat uitmaakt, want alles is relatief zoals de Grote Einstein al reeds zei, weet je wel,” beweert hij.
“Hoe zit het nu met de trek?” vraag ik.
“Okee, ik wil de hele dag wel een hijs van een joint nemen of iets sterkers voor on der mijn kurk, “ zegt hij optimistisch.
Ik vraag het op een zo neutraal mogelijke toon want een junk die zegt te willen stop pen is zo zeldzaam als een paarde bloem in de wei.
Hij vertelt dat hij zich niet meer kan con centreren. Hoe hij zijn gedachten niet op een rijtje kan krijgen, dat hij niet kan televisie kijken, lezen, scrabble spelen, laat staan nadenken over zijn nabije toe komst.
“Alles is nu helemaal niets en niets is alles, ik voel niets, ik ben niets, ik wil niets, ik ben een grote nul,” zegt hij en slaat zichzelf op de borst.
“Hier! Hier! Hier van binnen zit een groot gat. Het hart is uit de stad geslagen. Een leegte. Door die drugs voelde ik tenminste nog iets, weet je, een constante geilheid, maar nu helemaal niets meer. Ik kan niet eens mijn lul meer om hoog krijgen. Noem je dat soms normaal?”
Terwijl hij de symptomen van zijn ziekte , die schizofrenie heet, op somt, voel ik geen enkel mede dogen op wellen. Ik zal hem gaan vertellen wat de naam is van zijn ziekte en dat hij er nooit meer vanaf zal komen. Een oordeel vellen. En dat de medi catie het gat in hem alleen nog maar gro ter zal maken. De anti psychotica zullen al zijn gevoelens dempen. Menig patiënt is door deze medicijnen aan de drugs geraakt om ten minste nog iets te voelen. Het is een vicieuze cirkel; zonder medicatie komen de wanen en hallucinaties in volle sterkte weer onverbiddelijk terug. Hij staat voor een afschuwelijke keuze: de hel van de psychose of die van de absolute leeg te. Een Zen Meester zou er jaloers op zijn. High of Low; de uitersten van de elfde dimensie.