MATHILDE WILLINK: REMEMBER ME DARLING!

Mail uitwisseling tussen drs. Huub Mous, ex consulent beeldende kunst Friesland en Fred van der Wal over het Museumplein te Amsterdam, Carel en Mathilde Willink, Gerard Reve, Ernts Jan Engels, Orlow, het atelier complex aan de Tweede Nassaustraat, gesubsidieerde kunstenma kers en ander klein leed.

fred van der wal zei, 18 december 2008 op 13:28

Waarmede weer eens bewezen wordt dat foeballuh een proleten sport is voor studenten die hun hersens in hun achterpoten hebben zitten. Ik woonde van 1944 tot 1978 in Amsterdam en sprak Willink in 1967 eens in een antiquariaat in Amsterdam centrum. In het jaar 1976 was Mathilde Wil link aanwezig bij een expositie van mijn werk in een galerie in de Runstraat. Ik was gekleed in drie delig, donkergrijs streepjespak met bolhoed en paraplu als ware ik een figuur uit een surrealistisch schilderij van Ma gritte. Het artistieke hoofdstedelijke krullebol schorum droeg toen bij voorkeur Mao jasjes of het obligate spijkerpak met een pakkie halluvve zware van de weduwe uit de morsige kontzak gestoken, zoals de gemiddelde, talentloze tekenleraren nu in Fries land en Groningen nog steeds doen.
Mathilde poogde indruk op mij te maken door de trap van de eerste verdieping van de galerie af te dalen en voor mij op korte afstand haar rok op te schorten waaronder zij geheel sliploos was. Ik ben één van de velen in de hoofdstad die haar poes heb ben mogen aanschouwen en draaide me terstond gegeneerd om. Ik ben niet gediend van dat soort aan hankelijkheidsbetuigingen van vreemde, bizar geklede dames en hield mij altijd verre van het gedrogeerde tuig waar zij mee om ging.

Als Amsterdam zuid bewoner in de Palestrinastraat van 1944-1957 heb ik menigmaal op het IJsclub terrein dat nu Museumplein heet gespeeld en regelmatig de daar toen nog aanwezige WOII bunk ers beklommen, er fikkie gestookt, vuurwerk afgestoken, met pijl en boog plus houten zwaard rond gelopen en met de latere academicus Hans Laurentius gevoetbald en specifiek het koppen beoe fend.

fred van der wal zei, 18 december 2008 op 13:38

Ik woonde jaren in de Nieuwe Spiegelstraat ter hoogte van het Kerkstaat kruispunt en zag Willink bijna dagelijks gearmd met Mathilde door deze straat lopen, toen hij nog niet de aanstellerij van hippe post Sixties kleertjes en lang haar zich had aange meten. Willink en Mathilde, beiden in Eng else stijl gekleed, zich onopvallend ge droegen. In de jaren zestig toen ik behoorde tot de vaste groep van Galerie Mokum schilders de “Nieuwe Figuratieven” heb ik meegemaakt dat Willink voor een groeps tentoonstelling in de galerie zijn werken kwam brengen met een bakfiets.
En dat Heer Mous kan geen Friese kunst aap of tekeleraar met schilderkunstige preten ties mij na zeggen! Nou U!

Huub Mous zei,18 december 2008 op 14:08

Ik pas. Gij zijt waarlijk wonderbaarlijk.

B. zei, 18 december 2008 op 15:32

‘t wordt haast tijd voor een Pleinmuseum

fred van der wal zei, 18 december 2008 op 16:22

Eerder voor een Fred van der Wal museum met Huub Mous als onbezoldigde vrijwillige hulp sup poost derde klasse in uniform met banden van goudgalon en tressen om zijn importantie te bena drukken!

fred van der wal zei, 18 december 2008 op 16:25

Het moment dat Mathilde Willink met haar gymnasium achtergrond zich aanmeldde bij het kunst his torisch insitituut was zij al ver heen en goed ingevoerd in het Amster damse coke circuit met zijn cri minele aanhang. Alleen onnozele, pukkelige student jes die nog nooit een teef hadden gekeesd hiel den hun adem in als die gedrogeerde slet voorbij kwam en haastten zich naar hun studentenkamer om zich te gaan afrukken. Ik speelde van jongs af aan met kinderen van hoeren, SS-ers, NSB-ers, psychopaten, moordenaars en inbrekers, was heel wat gewend als Amsterdammer.

fred van der wal zei,18 december 2008 op 16:28

Spelfout: Alleen onnozele, pukkelige studentjes die nog nooit een teef hadden ge keesd of onder d’r staart gekeken, hielden als academische adspirant kuttenkijkers hun adem in als die gedrogeerde, afgeneukte slet in haar Fong Leng todden voor bij kwam! En dat ze haar een kogel door d’r paar denkop hebben geschoten heeft ze aan zichzelf te danken, want wie met de Mob spot, zal het we ten!

Huub Mous zei, 18 december 2008 op 18:09

Die foto van Mathilde Willink komt uit de Nationaal Archief Beeldbank (http://beeld bank.nationaal archief.nl). Het was de enige passende foto van het Museumplein die ik kon vinden. Foto’s van de huidige situatie zijn zeer droevig. En van de vooroor logse situatie (ijsbaan) veel te romantisch. Over igens kan ik me niet herinneren dat Mathilde ooit in mijn bijzin haar rokken heeft opgetild om zo een blik te gunnen op het ontbreken van haar slipje. Ik was kennelijk niet interessant genoeg voor haar. Overigens ben ik graag bereid Fred van der Wal op zijn woord van eer te gelo ven, maar ik houd toch ook serieus rekening met de mogelijkheid dat zijn ietwat overspannen erotische verbeel dingskracht met zijn geheugen aan de haal is gegaan. Hoe dan ook, si non è vero è ben trovato.

fred van der wal zei, 18 december 2008 op 21:33

Geachte Heer Mous,
Mag ik dan repliceren met het Latijnse spreekwoord: "Marcus Aurelius at liveras per ges as sureau gurrekies" (vertaald voor niet Latinisten: Marcus Aurelius at liever asperges als zure augurrekies).

Ik heb geen enkele sympathie voor dat vreselijke mens Mathilde ooit gekoesterd. Bovendien was mijn echtgenote bij die gebeurtenis aanwezig dat zij haar ongeschoren, weelderige poes ventileer de. Ik vermoed dat mevrouw Mathilde den Doelder Anschluss met mij poogde te krijgen net zoals de joviale Hoeratrut-schilderes Jacqueline de Jong in 1972 in het ateliergebouw aan de Tweede Nassaustraat Amsterdam. Eén van de vele vrouwen (en mannen) die mij in het verleden begeerd hebben. Als ik daar een boekje over ga open doen verbleekt de porno van Jan Cremer er bij tot een kookboek voor aanhangers van de art. 31 vrijgemaakt gereformeerde kerk buiten verband.
Wat mij overkwam op erotisch gebied als ravissant ogende barricade kunstenaar in het verleden reeds vanaf mijn twaalfde levensjaar (vroeg rijp, vroeg rot, vroeg wijs, vroeg zot) is Huub Mous als provinciale ambtenaar begrijpelijkerwijze nooit over komen.
Ik behoor niet tot de grauwe Friese doorsnee artiestjes die U gewend bent, Heer Mous en waar U op neer kunt kijken vanuit Uw academische Ivoren Toren.

Huub Mous zei, 18 december 2008 op 22:04

Tweede Nassaustraat? Dan woonde u in dezelfde straat als Ernst-Jan Engels, met wie Gerard Reve begin jaren zeventig een heftige relatie onderhield, hetgeen zijn weer slag heeft gevonden in het brievenboek ‘Ik had hem lief’ (1974). Ernst-Jan Engels was beeldend kunstenaar. Ik heb uw schrijf sels altijd in een Reviaanse context ge zien. Dat sadomasochisme, die wonderlijke obsessies, niet alleen met seks, maar ook met religie. Kan het soms zijn, dat U Ernst-Jan Engels bent? ik heb u al eens eerder betrapt op plagiaat (de scheet in een glas wijn uit ‘Lieve Jongens’ die u op Julius Wijf fels projecteerde). Zeg eens eerlijk, bent u soms Ernst-Jan Engels? U zoudt mij een groot genoegen doen met deze primeur.

fred van der wal zei, 18 december 2008 op 23:43

Heer Mous,
Julius Wijffels is altijd een hele lieve jongen geweest en zijn vriendje die van kraaltjes en andere schmuck leuke sieraden maakte misschien ook wel. Ik ben één keer bij hem thuis geweest in 1978. Gelijk de laatste keer, want ik heb niets met het Friese homo sirkwie.
Gotsijdanck ben ik niet de beklagenswaardige Ernst Jan Engels, U behoort beter te weten met w opleiding. Ik woon de niet in die afbraakbuurt maar had mijn atelier in de Tweede Nassaustraat 8 van 1972 - 1978, en zat daar tusen een zootje artistiekerig gedrogeerd schorum waar ik geen con tact mee had met uitzondering van de oudere schilder Hans Engelman die naast Willink woonde aan de Ruysdaelkade en waar hij bon je mee kreeg.
Mijn werk verkocht toen als warme broodjes tot afgunst van de salon communistische contrapres tatie zenuwelijers die daar als ratten in hun holen huisden, lawaai trapten via versterkers, trom petten, een Hammond orgel en saxofoons, dat horen en zien je verging en als ze even op adem wilden komen zaten te snuiven, roken, slikken en spuiten. Ik heb mij verre gehouden van drugs. Ernst Jan Engels kan men moeilijk een serieus kunstenaar noemen. Gezakt voor zijn psychologie tentamens opteer de hij voor de contraprestatie waar iedere schlemiel toen in kon komen, net als in Fries land. Ik heb Ernst Jan Engels één keer gesproken en dat was voor mij voldoende om verder afstand te nemen.
U vergist zich in mijn plagiaat plegen, de scheet opgevangen in een glas wijn heb ik van mijn doch ter Misja opgestoken, die deze gewoonte nog steeds koestert dus ik drink liever geen wijn bij haar thuis en houd het bij een flesje bier dat gesloten is met een kroonkurk. Ik ben nauwelijks bekend met het werk van Reve, geen groot bewonderaar van deze clown en heb op De Avonden na slechts secundaire literatuur over hem gelezen. Mijn voorkeur, zoals al eerder gezegd ligt bij Hermans, Bukowski, de vroege Wolkers, de vroege Heeresma, Campert en de eerste twee boeken van Cremer.
Ernst Jan Engels en zijn vriendje Teigetje hebben in 1981 in een misdadige coup de gang en mijn atelier in brand gestoken met drie vaten olie die voor mijn deur ston den. Onbegrijpelijk, want ik had niets tegen hem maar ook niets voor hem. Als ik die bewuste dag van de brandstichting aanwezig was geweest dan had ik het niet kunnen na vertellen.
In elk geval is meneer Ernst Jan opgeborgen in een psychiatrische kliniek. Enige in teresse in zijn ver dere levensloop heb ik niet.
In het atelier naast mij zat de altoos zwetende dikzak Steven Kwint die op orkaan kracht die depri merende droef toeter muziek van Ben Webster draaide waar ik tegen in dan The Velvet Under ground liet dreunen om geluid met geluid te verdrijven. Ik kreeg toen al brieven van beroemde Pop kunstenaars als Rauschenberg en Wesselmann. En met Steven Kwint in zijne alcoholische roes is het ook slecht afgelopen.
Mijn kunst kritische schrijven heeft zijn wortels in wat Lucassen, Dibbets en van Elk poneerden eind zestiger jaren, begin zeventiger jaren, commentaar dat ik zie als een frisse wind door de onrustige, onoverzichtelijke, mistige zestiger jaren cultuur.
Ernst Jan Engels kocht kitschdoekjes op het Waterlooplein voor een paar gulden die hij tot mijn er gernis inleverde bij de BKR commissie Amsterdam die ze aankocht voor 7000 gulden per stuk.
Een artikel over het Gekkenhuis aan de Tweede Nassaustraat heb ik in voorbereiding en dat is geen vrolijk verslag. Er is een moord gebeurd op een kunstenaar, schietpar tijen , diefstal en het is een dusdanig luguber gebouw dat mijn echtgenote er ’s avonds niet durfde te komen als ze mij tegen twaalf uur ophaalde. Ik was gewend van ’s ochtends negen tot twaalf uur in de avond elke dag te werken met korte pauze het avond eten.
Mijn “belangstelling” voor religie? In tegenstelling tot de schertsfiguur Reve koket teer ik daar niet mee. Ik heb een christelijke kweekschool door lopen en kwam tot schade en schande in 1963 met de bevindelijk gereformeerden in nauw contact die aan de wieg van de EO stonden. Het tiepe veramerikaniseerde christendom waarbij voor het Kruis een levensgroot Dollar teken staat.
Mijn veronderstelde SM voorliefde? Ik zie deze letterlijk zo boeiende richting als uitvloeisel van de Body Art en de Art Noir. Sex is voor mij geen issue van belang.

fred van der wal zei, 19 december 2008 op 10:03

Je noemt de “heftige relatie” tussen Gerard Kornelis van het Reve en de contrapres tatie “kunste naar” Ernst Jan Engels. Deze tijdelijke verbintenis was weinig hevig en waarschijnlijk meer uitge vierd in de boeken van de auteur dan in de realiteit. Eénmalig verscheen van het Reve gearmd met Ernst Jan Engels in het gebouw aan de Tweede Nassaustaat en rond 1977 is het “verlovings feest” tussen de schrijver en Ernst Jan gevierd mt een feest in het atelier complex aan de tweede nassau straat waar de Amsterdamse modieuze intellectuele fine fleur van die tijd voor was uitge nodigd, o.a. kunstverzamelaar Orlow en zijn aangenaam ogende gade. Onder haar dure bontmantel was zij zo als vaker geheel naakt, hoorde ik de volgende dag van een gnuivende beeldhouwer, die be weerde er bij haar "in" geweest te zijn en wat had mevrouw genoten. Ik heb de uitnodiging voor het feest als Lone Wolf en Se rieus Kunstenaar indertijd als enige kunstenaar uit het atelier com plex afgeslagen en ging ter con trole wel ’s avonds om een uur of elf nog even naar mijn atelier kijken of er niet ingebroken was. We kennen onze artistieke pappenheimers langzamer hand.
Het bezoekersaantal was rond de 400 personen, een grote belasting voor de vloeren van de twee schoollokalen.
Rond 1981 na de door Ernst Jan Engels en zijn vriendje Teigetje gestichte brand is de “kunstenaar” opgenomen in een inichting na gevulde flessen sherry uit het raam te hebben gegooid naar buurt bewoners die niets vermoedend in hun tuin zaten te zonnen.
Anonieme daders van de balkons van belendende percelen hebben uit wraak daar op de ruiten van de ateliers beschoten. In mijn ramen zaten 18 kogelgaten. Ik belde vanaf mijn woonadres de politie aan het Marnix plantsoen. Zij weigerden te komen en hadden pas interesse als de ateliergebruikers elkaar hadden uitgemoord, deelden zij minzaam mee.