Brief van een moeder aan haar zoon die ze nooit gezien heeft

Brief van een moeder aan haar zoon die ze nooit gezien heeft

Juli 2002 ontving ik een brief van mijn biologische moeder, die mij in samenwerking met de vader nog voor mijn tweede levensjaar weg gaven aan de grootouders waar ik op groeide.
De vader zag ik zelden en mijn moeder een maal per jaar een uurtje op mijn verjaaardag. Ze vond het een “opgave “om te komen. Haar drie kinderen had ze nooit gewild, beweerde ze elke keer. Belangstelling toonde ze niet.Ik weet nog dat ik een keer vroeg:
”Wie is die Mevrouw?”

De brief:

Voorthuizen 2-12-04

L.S.

In al je zogenaamde schijfsels die jij voor literatuur verslijt, maar in wezen pornografische vullis zijn die strafbaar in de zin vaan de wet zoals mij mede gedeeld is door de Stichting Verzet 1940-1945 die achter mij staan als ex-verzetsstrijdster in het bezit van het verzetsherdenkingskruis, vermeld je o.a. dat je altijd maar wat aan liegt, dat heb ik al veel eerder gemerkt uit verhalen over jou die de ronde doen in familie kringen.

Fred van der Wal: De kwalificatie vullis is voor de rekening van briefschrijfster die behalve de Roomse catechismus nog nooit een behoorlijk boek heeft gelezen. Haar drie kinderen nooit gewild tijdens haar 6 jaar huwelijk? Was ze in die jaren dan afwezig of er niet helemaal bij met haar kop toen ze op de krik werd genomen? Verzetsstrijdster? Zoals iedereen na de oorlog in zijn/ haar verhalen “verzet” had gepleegd door een eigen geteeld sigaretje te roken, op de zwarte markt een brood voor 100 gulden te kopen of een keer naar radio Oranje te hebben geluisterd om het gewauwel van koningin Wilhelmina uit Londen te horen. Het verzet stelde niets voor. Amateuristische padvinderij van een stel psychopaten die onder normale omtandigheden in de bajes of het gekkenhuis waren beland.
Verhalen die de ronde doen in familiekringen? Ze nam geen deel aan familiekringen.

Enige op- en aanmerkingen op jouw afgedrukte leugens: Ik ben nooit onder psychiatrische behandeling geweest van een psycholoog of psychiater. De pastoor van ons dorp heeeft mij de absolutie gegeven en ik ben vrij van elke schuld na mijn askruisje en besprenkeld te zijn met wijwater. Ik zal in gewijde grond begraven worden. Jij niet als anti-papist. En ik heb nooit niet helemaal gesproken over ons uitgeebreide verzetswerk, dat zo gvaarlijkw as dat we met het hele gezin, jou incluis, in het concentratiekamp hadden kunnen belanden. Achteraf gesproken zou dat een aardig lesje voor jou zijn geweest, want wie niet horen wil moet voelen, missschien had je dan een toontje lager gezongen, want zoals de ouden zongen piepen de jongen. Je beweert dat het slecht met mij is afgelopen? O, ja? Slecht? Hoezo slecht? Ik ben er beter aan toe dan jij als gore uitvreter en parasiet van de maatschappij.

Fred van der Wal: De al of niet plaats gevonden psychiatrische behandeling van mijn vader en moeder heb ik uit de mond van mijn grootouders en tante gehoord. De pastoor werd in 1963 op mij afgestuurd door de zo genaamde “moeder”, om de enige, Heilige Roomskatholiek kerk te aanvaarden als enige autoriteit op aarde en de Paus als God. Ik heb geweigerd het dorpspastoortje te te ontvang en. De roomse rituelen deden mij denken aan de midddeleeuwen.
Merkwaaardig dat een zogenaaamde verzetstrijdster het conccentra tiekamp ziet als ideaaal opvoedingsgesticht. Mevrouw heeft een leven lang haar tweede echtgenoot, een beroepswerkeloze loodgieter in de WAO verzorgd en met de paplepel als een baby gevoerd.

De jaren dat ik voor J. en S. ging zorgen deden mij mijn drie kinderen vergeten. Het was alsof ik ze nooit had gehad. Ik ben 9 jaar werkzaaam geweest in de maatschappij als 4 talig steno typiste op een groot scheepvaartkantoor met doorgroeimogelijkheden-ik typte de lange lijsten met aankomst en vertrektijden van schepen de hele dag uit tegen een hongerloontje- en wat deeed jij behalve in je nest liggen rotten als verwend kring in een Heemsteedse villa en meiden achterna lopen door de zogenaamde artiest uit te hangen die je niet bent en nooit zult zijn? Ik heb gewerkt voor Mr. Ivo Möller, consul-generaal van Denemrken, een eerbaaar persoon met eeen hoge status en de advocaten Mr. M.G. van Hall en Mr. A.C. Olislagers, hoog staande figuren met een moraal waar jij nog niet aan kunt tippen.

Fred van der Wal: In roomse kringen is de reikwijdte van het geheugen omgekeerd evenredig met heet aantal zetels dat de KVP in de 50-er jaren in de tweede kamer haalde. Het is mooi dat de mevrouw die zich mijn moeder durft te noemen een ondergeschikte positie als typgeit verwierf, daar zult U mij niet over horen.
In een Heemsteedse villa in mijn nest liggen rotten? Hoe geheel anders was de werkelijkheid. Ik stond elke dag om half zeven op om naar de halte van bus 3 aan de Binnenweg te lopen om kwart over zeven om vijf jar lang naaar de Da Costakweekschool, Koepellaan 8 te Bloemendaal te gaan. In de Heemsteedse villa heb ik gewoond van 195 -1967. Na de kweekschool werkte ik zwaar onderbetaaald anderhalf jaar in een antiquariaat in Amsterdam centrum. Geld interessseerde mij niet in die tijd.

Heb jij ooit ook maar iets nuttigs uitgevoerd in je verspilde leven? Of alleen slechts 9 jaar (!) steun getrokken van de zogenaamde BKR regeling waar je niet in thuis hoorde. Vanaf het begin moest je echtgenote voor het inkomen zorgen zoals de gewoonte in jouw familie was?

Fred van der Wal: In 1964 haalde ik mijn diploma van de kweekschool als onderwijzer met de aan tekeningen gymnastiek en handenarbeid. Sept. 1965 werd ik lid van een Haarlemse kunstenaarsgroep. April 1966 vertrok ik van de hoofdakte 3 maaanden voor het examen om full time te gaan schilderen en werkte tegelijkertijd in een antiquariaat te Amsterdam. De acht jaar BKR waren geen fullt ime BKR jaaren, maar gedeeltelijk door mijn verkopen.Mijn echtgenote gaf een middag in de week les aan een bijscholingscursus voor docenten. Van 1974 -1976 was zij adjunct directrice akademie De Schans te Amsterdam. Jaarlijk exposeerde ik mijn werk 12 tot 14 keer per jaar. Het betekende per dag een 10 uur werken aan mijn tekeningen en gouaches. Ik woonde in de Nieuwe Spiegelstraat en mijn atelier was op drie minuten loop afstand aan de Prinsengracht.
Na 1972 kwam de belangstelling voor mijn werk in een stroomversnelling. Ik werd lid van Arti et Amicitiae en Pulchri Studio.

De aanslag op het pand Utrechtsestraaat 40 in 1947 is weer gefantaseerd door jou met jou zelf aals held vaan het verhaal, terwijl je nog geen 5 jaar oud was. De waarheid is zo:
Ik had net Bobby op bed gelegd om hem een schone luier te geven. Net verlieten wij de slaaapkamer toen de kogel in sloeg, dwars door de ramen. Jij was niet eens thuisop dat moment; je was weer eens in de Palestrinastraat in de Concertgebouwbuurt bij je grootouders om verwend te worden.

Fred van der Wal: Ik stond voor het raam van de kamer die uitzag op de tuinen achter de Utrechtsestraat
Ik hoorde een schot. De kogel sloeg 10 cm. Boven mijn hoofd door het raam achter in de muur.Ontsnapt aan de dood voor de tweede keer nog voor mijn vijfde levensjaar.

Onze winkel in de hoofdstraat van Renkum was een kapitaal pand door je opa voor ons gekocht. Het hele interieur had hij ook betaald, we kwamen in een gespreid bedje terecht. Je vader had nog geen jaar ulo en moest aan het werk omdat hij in Amsterdam de hele dag rond hing in slecht gezelschap of op het voetbalveld.
Onze boekhandel was erkend door de Vereniging ter Bevordering van de belangen van de boekhandel als enige boekhandel in Renkum. Wij hadden een uitleen leesbibliotheek van 6500 boeken in maar liefst vier taalen, voor die tijdd een kapitaal, een bescheiden kunsthandel, als die nog had bestaan hadden we jouw werk nooit aangenomen omdat we alleen met echte kunstenaars om gingen, met schilders, schrijvers en in Renkum beroemde dichters, waar jij wel op neer zal kijken. We hadden een klein filiaal in Heteren, dat stond op mijn naam. Wij werkten voor ons geld, dat heb jij nog nooit gedaan als uitvreter.

Fred van der Wal: Uit het relaas blijkt dat mijn ouders een winkel met inrichting kado kregen als huwe lijks geschenk. Niets op tegen, maar geen eigen verdienste waar mevrouw zo hoog over op geeft als haar ideaal.

Ik ben geen orthodox roomse katholieke vrouw want ik ben het met de paus en de kerkelijke wetten niet eens als gescheiden vrouw.
Waarom ben je zo stinkend jaloers op een integere begaafde kunstschilder Henk Helmantel? Ik heb Henk opgebeld en die liet zijn minachting voor jou en je werk duidelijk blijken, dat zegt mij genoeg. Hij zei letterlijk:
“Ik heb nog nooit geen goed schilderij van die van der Wal gezien. Als kunstschilder kan ik hem niet erkennen. Ik heb nu eenmaal een naaam en hij niet. Ik heb zelfs nog nooit van hem gehoord. Ook mijn manager drs. Van Seventer kent hem niet en dat zegt genoeg!”

Fred van der Wal: Ik vind het geen aanbeveling als iemand voor de roomse kerk kiest of hij nu orthodox is of niet. Jaloers op Henk Helmantel ben ik niet, want een ulo leerling die nooit een boek leest, daaar wil ik niet zo veel mee te maken hebben omdat daar niets mee te besprekee valt. Ik heb Helmantel twee maaal ontmoet in zijn huis en eenmaal bij een cconferentie van vrijgemaaakt gerformeerde art. 31 tekenleraren die zich kunstenaaars noemen. Ik heb geen sympathie voor roomsen noch voor gereformeeerden.
Als Henk Helmantel beter uit zijn ogen had gekeken dan had hij bij zijn manager Hans van Seventer twee schilderijen kunnen zien die deze doctorandus van mij kocht. De naar binnen gekeerde, niet al te ruime blik van Helmantel is uitsluitend op zichzelf en ezeltje schijtgeld gefixeerd.

(wordt vervolgd)