OVER KUNST PRATEN ZONDER ZWAARWICHTIGE WOORDEN? JA, DAT IS MOGELIJK!

OVER KUNST PRATEN ZONDER ZWAARWICHTIGE WOORDEN? JA, DAT IS MOGELIJK!

Ik heb een grote hekel aan collegaatjes die denken dat ze met nep-filosofische flauwe kul aan moeten komen dragen als het over kunst gaat. Hoe dommer het collegaatje, hoe ingewikkelder zijn onduidelijke, schijnbaar hoog dravende mededelingen. Ik kan U namen noemen van deze lijders aan de doe-maar-moeilijk-dan-lijkt-het-nog-wat ziekte. Een uiting van de vaderlandse domineees cultuur van hoor wel naar mijn woorden maar zie niet naar mijn (artistieke) daden, nat die zijn niet om aan te zien ondanks jaren academie blote wijven klup.

Wij leven naar men zegt in een zeer verwarde tijd, waarin normen en waaarden overboord wworden gekieperd als de stront emmer aaan boord van dat leuke zeilbootje van die weblogger, hoe heettie ook weer. Vergeten, omdat er niets aan die meneer te onthouden viel.

Niet dat het mij is opgevallen dat we het zo moeilijk met ons zelf hebben, maar dat is een andere zaak.

De devaluatie van de kunst en de minachting voor kunstenaars heeft het maatschappelijk denken geïnfecteerd. Een zomergriepje.

Menigeen wil onze tijd verstaan, zijn bestaan zin geven, het persoonlijke geluk najagen als hoogste doel, en mee praten over licht en uitzicht in het kunstenaarsplantsoen.

Niet gehinderd door enige kennis van zaken kan een enkeling soms toch nog aardig uit de hoek komen als uitgerangeerde wetenschapper met een puik maandgeldje en een slagschip vaan een kijvend wijf.

Wat drijft de kunstenaar behalve vervulling van zijn honger naaar sex, drugs, rokkenrol en rolletjes bankpapier om rond te lopen in bordelen en speelholen met zóón tiet vol met poen dat de habitués bij het blek dzjekken denken met het uitbotten van een trans te maken te hebben.

De ware kunstenaar maakt openbaaar wat er aan verboden verlangens, tegen natuurlijke begeertes, duistere kinky sex driften, sadomasochistissche koortsachtige dromen van niet te beteugelen rituele lusten en liefde in het mensenhart leeft en groeit en altijd weer boeit.

Welnu, zegt auteur dezes, die U wel even wil voorlichten in uwe onnozelheid en onwetend heid; ocharme, ieder levensfase kent zijn charme en daarmee uit met de fluit, draaien aan het wiel in een kiel met een blauwe ruit, net als Michiel de Ruyter.

Voor wie niet in de gelegenheid was van uit zijn kleine achtergrond zich intensief bezig te houden met de Kunsten en in het bijzonder de moderne kunst, die ons regelmatig voor onoplosbare raadsels plaatst met zijn banaliteiten en platitudes, lijkt het een barrière die gelijk een kaasteelmuur niet te nemen valt.

Hij/Zij raakt de weg kwijt in de jungle van de vele kunstverschijnselen en modestromingen van het moment, zo vluchtig dat hij er slechts hijgend achter aan kan hollen.

Auteur dezes neemt de lezer(-es) liefdevol bij de hand, vervuld van dubieuze bijgedachten uiteraard, daar is hij als licht ontvlambaar tiepe kunstenaar voor. Zal hij U met een virtuele machete een weg voor U banen door het oerwoud van de vele kunstbeschouwingen en soms weinig aangename kunst uitingen?

Voorwaaar ik zeg U: Ja! Dat zal hij!

En zult U nieuwe inzichten verwerven en een gans andere set aan morele overwegingen in geplant krijgen?

Ja, hoor, het hele pretpakket ligt voor U klaar!

Fred van der Wal (U vraagt? Wij draaien!) neemt de lezer mee naar het kunstenaarsplant soen, waar het in de rozentuin aangenaam vertoeven is met een keil, anders niet, dan blijven de dorens over. Zie de magistrale studie over dit onderwerp: “Send me the roses, tomorrow you’ll take the thorns”.

Mahlzeit dus.

Zo heb ik mij al voeg tot doel gesteld de (on)zin van de moderne kunst U kenbaar te maken als Uw lijf therapeut, door U iets te laten zien, het tipje van de geslsuierde muze op te lichten van heur mini jupe opdat Uw droom werkelijheid wordt, anders heeeft U er nog geen zak aan. .

Je m'excuse pour les éventuelles erreurs linguistique, zei de boer. Zo riep ik eens in een chique typisch Frans trut restaurant in Langres luidkeels “Vive la France et la bière Hollandaise Mayonaise”, hetgeen mij eerst op tien seconden stilte kwam te staan en daarna op applaus.

Geeft niks meneer van de Wallen, zult U zeggen in Uwe vergevingsgezindheid, hetgeen ik minzaaam accepteer indien U niet verder gaat en mij mijn weg met U laat begaan anders zeg ik ook : Krijg nou wat!

Er zijn namelijk kantjes aan mij, nou, niet om over naar huis te schrijven en ik dan toch soms zó lelijk doen tegen mensen die het beste met mij voor hebben, maar dat houdt het spannend, zullen we maar zeggen.

Chantilly lace (with a pretty face)* is er niks bij als we het over mijzelve en mijne neigingen hebben, vergeleken qua complicaties van ontwerp en uitvoering.

Het leven blijft kantklossen en doorknopen, dan zie ik nog Catharina S. op de fiets met haar kantkloskusssen de Nieuwe Spiegelstraat en mijn bestaan uitfietsen sept. 1967 in heur witte jas met die goudkleurige speld die een blaadje eikenloof verbeeldde.

Les één dus.

Zodoende stel en beantwoord ik Uw vraag naaar de zin van Uw leven, Uw sluimerende verlangens, Uw onvrede met Uw habitat, allemaal zaken die die het wezen van de moderne kunst raken. Vraagt aan Freddy en het komt voor de bakker!

• De fifties rock song Chantilly Lace vertolkt door The Big Bopper, tiepe Fatso The Cowboy, jammerlijk omgekomen samen met Buddy Holly, de zingende bril en Ritchie Valens, een southern ogende altoos glimlachende dikkige vetkuif die de tophit Donna zong en ooit de lieveling der homoseksjuwelen was.

(wordt vervolgd)