19 nov. 1985. Arti et Amicitiae, half negen ‘s avonds. Ik zit aan de bar naast Adriaan Morriën. De televisie uitzending schiet me weer te binnen waarin Morriën vertelde dat hij als jongeman daaglijks zijn kop uren uit het raam stak om de passerende vrouwen te beloeren en onderdehand zich af zat te rukken. Niet voor niets kwalificeerde auteur W.F. Hermans collega Morriën als abject naar aanleiding van erotiese konfessies van de laatste. Aan de overkant van de bar zitten twee kennelijk zeer homofiele heren van middel bare leeftijd luidruchtig be schonken te wezen.
”Ik houd van mannen met volle lippen om mee te wippen,” roept de oudste man.
”Je boft dat je dunne lippen hebt,” zeg ik tegen Adriaan Morriën.
Morriën (lacht, mompelt) : ”Dan zijn ze bij mij toch aan het verkeerde adres”.
”Ik ben daar ook niet echt dol op,” zeg ik eensgezind onze eigen kleine samenzwering der heterosexuelen ondersteunend.
“Meneer Morriën, ik heb bijzonder genoten van de uitzending van de VPRO radio van het gesprek tussen Joop van Tijn en Uw beide dochters. U kwam daar bovendien als vader wel heel bijzonder uit de verf”.
Morriën (verlegen): “Ja, dat hebben meer mensen mij gezegd.”
“De sfeer van het gesprek was uniek.”
Morriën (typies meeslepende stem geluid): “Het was een beetje van een ginnegapperige gezelligheid. Van Tijn deed het ook uitstekend, zoals hij dat allemaal opving”.
‘Ik heb geprobeerd om het cassettebandje dat ik van de uitzending opnam aan mijn dochters te laten horen, maar ze hadden nog geen belangstelling. Ik denk dat ze nog te jong zijn om de charme van de discussie op te pakken.”
Morriën: “Hoe oud zijn je dochters?”
“Veertien en zestien en voluit aan het puberen”.
We praten verder. Ik laat hem de verhuiskaart met drie fotos zien van ons grote klassisistiese huis in Garijp. Er staan fotos van Ina en mij, maar ook een foto van het front aanzicht van het huis en een beschrijving van tuin en huis.
Morriën vertelt over zijn laatste ontmoeting met W.F.Hermans in het concertgebouw bij het boekenbal.Hoe hij (Morriën) stond te praten met Jan Mulder en Hermans niets in de gaten had en ze nog niet in het vizier had gekregen toen hij op ze af kwam en abrupt omkeerde toen hij in de gaten kreeg dat het Morriën was.
“Kijk” Zie je dat?Hermans druipt af! Wie zou dat verwachten van het monster uit de gruwe lkamer van Hermans.” zei Jan Mulder,”
“Ja” lachte Morriën, ”Typies, hè, hoe iemand zijn rancunes nu al meer dan dertig jaar voedt en koestert!”
Ik bied Morriën iets te drinken aan. Aarzelend vraagt hij of het een konjakje mocht zijn. ”Uiteraard” zeg ik en bestel een konjak en een glas bier in een groot formaat van een halve liter. We praten verder over Lucebert en Buddingh’. Ik vraag of hij het afkrakende stuk in de NRC van Hermans over het dagboek van Buddingh’ terecht vond.
Morriën: “Nee, helemaal niet! Hermans heeft dat nodig, hè, om anderen af te kraken en kapot te maken.”
“Zeg maar gerust de stront in te trappen.”
Morriën “Zo kun je het wel stellen.”
“Ook iets dat je volgens Hermans niet mag zeggen.
Morriën: “Volgens Hermans kan er maar één iets zeggen…”
“En dat is Hermans?”
Morriën: “Zo kun je het wel stellen!”
“Heb je wel eens iets gelezen van Bukowski?” vraag ik hem om zijn mening over een van mijn favoriete auteurs te horen.
Morriën: “Ja.Vooral “De moord op Ramon Vasquez” en die verkrachting van dat jonge meisje zijn mij bij gebleven”.
“Het zijn verhalen die zich in de herinnering inbranden,” zei ik.
Morriën: “Omdat hij aan iets raakt dat fundamenteel in ons allemaal zit”.
“Dat denk ik ook! Bukowski was laatst nog op de Duitse tv. Hij is daar veel populairder dan bij ons. Ik hoorde onlangs dat het broertje van Heere Heeresma, Marcus, zichzelf de Bukows ki van Nederland noemt”.
Morriën: Je hebt altijd weer van die schrijvers die een voorbeeld nodig hebben om te volgen”.
“Toen mijn echtgenote die uitzending zag waarin je vertelde over afrukken-met-kop-uit-raam vond ze dat schandalig, maar ik moest er erg om lachen”.
Morriën (grijnst): ”Ik vind dat je zulke dingen gewoon moet kunnen zeggen. Op hetzelfde moment dat ik me lig af te trekken doen tienduizenden mannen ter wereld precies hetzelfde”.
“Miljoenen, volgens mij!”
Morriën: “Misschien nog wel meer en raakt de aarde er door uit zijn evenwicht, maar waar het eigenlijk om gaat is dat vrouwen er over het algemeen geen idee van hebben dat sexualiteit in het leven van de meeste mannen een hele grote rol speelt en dat zij er voortdurend op uit zijn om hun sexuele wensen te bevredigen waar, wanneer en hoe vaak ze maar kunnen”.
“Ja, maar onderdehand denkt mijn echtgenote dat je een grote, gore sexmaniak bent!”
Morriën: Over sex gesproken. Ik kom binnenkort in een programma over incest. Toen mijn beide dochters klein waren en ik ze op het potje zette kwam het vaak voor dat ik een erektie kreeg. Ik vond dat allemaal heel opwindend! Had jij dat nou ook?”
“Nee. Helemaal niet.Ik vond het gewoon werk dat gedaan moest worden om te voor komen dat ze er een knoeiboel van maakten,” zei ik wat onthutst bij het merkwaardige, in mijn optiek , zieke idee van mijn gesprekspartner.
Morriën: ”En heb je nooit dat ze je nu opwinden?”
“Absoluut niet! Nooit gehad ook! Ik moet er gewoon niet aan denken. Ze zien er niet uit in die punkjekkies en hun soldatenschoenen. En afgezien daarvan:Ik denk dat ik voor zulke ideetjes nog net wat te normaal ben!”
Morriën: “Toch zijn er talloze mannen die wel door de aanblik van hun dochters in staat van hevige opwinding geraken. En als je ze naakt ziet, wat dan?”
“Nou, niks dan. We lopen zo vaak in de badkamer of op het strand naakt. Het doet me ge woon niets. Een verleidelijk geklede, goed opgemaakte, gepassioneerde vrouw die zich openlijk aanbiedt met haar te tonen intessante, sexy underwear doet me meer.
Lingerie. De taart moet goed verpakt worden. Ik ben helemaal niet zo sterk op ongebreidelde sexualiteit gericht. Enige selektie is toch wel op zijn plaats. Incestueuze verlangens heb ik nooit gekoesterd. Ik geloof dat ik altijd meer naar emotionele intimiteit dan naar direkte sex heb gezocht. Sexualiteit is voor mij altijd een sluitstuk van een relatie geweest en nooit een begin punt of een uitgangspunt.Ik ben ook niet bepaald een Casanova, hoor ,eerder het tegen deel. Ik heb genoeg aan één sexuele relatie met liefst een gepassioneerde dame die geen taboes kent in bed en soms best een beetje dominant mag zijn en sexueel zo haar eisen stelt. Ik houd niet van doetjes of cementzakken in bed, hoor! Er moet wel leven in zitten! Het moet er tusen de klamme lappen wild aan toe gaan ! Een stevige blonde of zwartharige, bij voor keur artistieke of intellectuele vrouw van boven de veertig en of die nou uit de leer en SM sien komt of een keurig, hooggehakt ,goed gekapt secretaresse bedrijvig in een kokerrokje Het geagiteerde geluid van haar hakken van de high heels op het parket of de plavuizen.
Ik ken een stijl gereformeerde automatiseringsambtenaar in Leeuwarden die beweerde dat orale sex De Zonde Van Jezebel was. Ik vroeg hem hoe hij aan die wijsheid kwam, maar hij had het in een Amerikaans zendingsblaadje van de pinkstergemeente gelezen.
Eigenlijk denk ik dat de ware vrouw een fiksie is, behalve dan mijn eerste liefde E. Haar hartstocht was mij soms te veel. Ze kon er geen genoeg van krijgen!
Ik kan er boekdelen over vol schrijven, maar het zou wel onder het hoofdstuk porno worden geklassificeerd en dat kan nooit het doel van de literatuur zijn.
Dat zoek ik in de vrouw! Eeuwigheidswaarden! Vriendschap, vrede en broederschap! In jonge vrouwen ben ik niet echt geïnteresseerd. Liever de wat rijpere vrouw,die van huis uit door haar opvoeding gewend is de poes niet alleen goed te onderhouden en regelmatig door de huisarts te laten checken, maar die vooral haar intieme delen vrij houdt van kiemen en vreemde smetten en als ze dan die blanke top der duinen puik in de Chanel weet te zetten, dan is alles weer okee!”
Zo gruwde ik bij die vreselijke mededelingen van dat gefrustreerde,onbenullige, Haarlemse vrouwtje J. S.,van die vreselijke familie salonsocialisten,die de kunstuitleen terroriseerde met haar wansmaak en mij ten huize van Els B. volkomen ongevraagd mededeelde dat zij altijd in de Haarlemse kliniek voor veneriese ziekten gratis terecht kon bij de beroemde dokter Peter Lens, als ze weer eens voor de zoveelste keer een “schimmeltje”had opgelopen. Ik wist werkelijk niet waar ze het over had, want ik kende in die tijd alleen de schimmel die Sinter klaas tussen zijn benen had en die had daar maar één keer per jaar last van.”
Morriën: ”Weet je wat me nou echt heel erg intrigeert en interesseert?Twee vrouwen die het met elkaar doen, waar ik naar kan kijken!”
“Misschien is dat ook wel leuk, als het tenminste twee mooie vrouwen zijn, anders kan ik me daar ook niet erg voor interesseren.”
Morriën: “Heb je als kunstschilder geen vriendinnen die dat wel even voor je willen doen?”
“Ik heb helemaal geen vriendinnen en voor zover ik ze had waren dat altijd van het aan gepaste soort welopgevoede, keurige, antiseptiese meisjes die onderwijzeres werden en er conventionele ideeën op na hielden van huisje, boompje, beestje en verder niets.
Ik zou het aanmoedigen als mijn echtgenote een relatie met een aantrekkelijke, blonde vrien din,wat oudere, goed door de wol geverfde dame onderhield omdat ik ver moed dat vrouwen elkaar sexueel veel meer te bieden hebben dan man en vrouw. In de jaren zestig had ik een biseksuele vriendin die het met een sensuele, blonde vrouw deed. Ze was zelf zwart harig, leek een Spaanse. Dat had me toen wel leuk geleken ,om er aan deel te nemen of gewoon eens een kijkje te nemen bij hun aktiviteiten, maar ze wilden het voor zichzelf houden en daar legde ik me uiteraard bij neer. Ik vond dat eigenlijk heel redelijk en diskreet. Zelfs toen de mooie Madeleine, het naaktmodel van akademie ’63 gehuld in slechts een handdoek mijn atelier binnen kwam, stuurde ik haar , enigszins geschokt ,verontwaardigd weg. Zo direkt wil ik niet benaderd worden! En vergis je niet: Ze was een prachtige, donker harige schoonheid waar ik geen enkel bezwaar tegen had als ze het subtieler en iets roman tieser had aangepakt. Ze verspreidde daarna het gerucht dat ik exclusief homosexueel was, omdat ze haar zin niet kreeg!
Twee dagen geleden sprak ik nog mijn ex-vriendin, Lila,die het wel eens met vrouwen deed, maar toch overwegend hetero is. Ze is nu in de veertig , maar heeft nog steeds een heel mooie kop. Achttien jaar geleden heb ik een korte relatie met haar gehad. Haar lijf was het mooiste vrouwenlijf dat ik ooit gezien heb! Ze was alleen niet te houden. Als ze een paar kadetjes ging halen om de hoek kwam ze acht uur later terug en was door ten minste twee dozijn kerels geneukt.
Zo hield ze er van. Was je met haar in een behoorlijk restaurant, bood ze gelijk de ge rant aan om even in de keuken te gaan helpen. Nou, daar voelden die koksmutsen met hun lange messen wel voor! Die wilden ze wel even slijpen voor het karwei! Van dat soort onmogelijke dingen.
Ze neukte het liefst met negers, die vindt ze het beste neuken van allemaal, die gedr geerde rastakoppen met bloed doorlopen ogen, die de hele tijd high zijn van de hasj en blanken haatten, behalve als ze de vrouwtjes kunnen naaien.
Ze was niet helemaal normaal en kan plotseling in huilen uitbarsten. Een teken van depres siviteit. Niet dat ik mij daarvoor in gezelschap schaam, hoor, helemaal niet! Het is integen deel heel interessant! Men trekt er en plein publique nog eens de aandacht mee! Wat wil je nog meer als kunstenaar dan het vermogen de vrouwen in tranen te doen uitbarsten alleen al door je aanwezigheid?
Ze drinkt vijf keer zo veel als ik en heeft nog nergens last van als ik al bijna van mijn stoel val.Rookt daarna nog vijf of zes sticks. Doet haar ook allemaal niets. Alleen wordt ze dan iets ontspannender, maar tegelijkertijd ook nauwelijks aanspreekbaar. Ik val na een pilsje al bewusteloos als ik teveel wiet daarna rook. Ik kan geen hele nachten doorzakken zoals Yacintha en Monique en dan des ochtends om zeven uur een strandwandeling van 25 km. gaan maken. Ik heb mijn rust nodig om normaal te kunnen funktioneren. In elk geval heeft ze wel eens een of meer vrouwen en ook nog honderden kerels geneukt en is eigenlijk al lang de tel kwijt. Daarbij vergeleken ben ik maar een mietje.Een droogbloeier. Ik heb slechts twaalf vrouwen bemind en met een paar van die vrouwen slechts een keer of twee in successie naar bed geweest. Thuis hingen bij Lila affiches van Lenin,Mao, Stalin en Che Quevara boven haar bed, misschien heeft dat iets met haar sexuele appetiet te maken gehad. Daar werd ik gewoon gelijk impotent van!Keek ik omhoog van het bed en zag dde priemdende ogen van moordenaars.
Ik vind dat weinig selektieve geneuk een beetje riskant in deze tijd.
Ik blijf toch maar liever gezond.
Ze was vroeger een bloedmooie meid met een fantasties lijf, maar nu ziet ze er wat uitgeteerd uit. Alleen haar kop is delikater dan ooit. In elk geval is het neuken haar niet in haar kouwe kleren gaan zitten, want ze is broodmager en vroeger was ze nog al gevuld.
Morriën: ”Interessant allemaal…”
“En ze is al weer twee weken weg bij haar man. Een doctor in de psychologie die weten schappelijk medewerker is aan de universiteit. Verdient net zo veel als I. Heeft een computer waar hij liever elke avond achter gaat zitten dan achter zijn wijf aan als ze naar bed gaat. Hij geeft haar vervolgens een oppervlakkige kus, wrijft drie keer over haar arm en gaat monomaan mompelend naar zijn werkkamer statistiese gegevens uitwerken van zijn onderzoek. Volgens haar probeert hij tijdens de schaarse keren dat ze nog met elkaar neuken moeizaam en half beneveld door de drank zijn slappe lul bij haar naar binnen te duwen, zonder enig tastbaar resultaat en dat noemt ze een grove belediging voor de eigentijdse vrouw anno nu in het algemeen en voor haar in het bijzonder. Daar bedankt ze toch hartelijk voor,zegt ze. Een slappe lul! Daar is ze niet voor in de wieg gelegd!Zij niet!Maar wie eigenlijk wel?Ze lult iedereen de oren van het hoofd af.Uren lang.Ze praat zo lang en zo veel dat je er al lang geen zin meer in hebt.Ze heeft de merkwaardige eigenschap om normale mannen omver te lullen tot ze voor goed impotent zijn en daar voelt ze zich goed bij.
Ik begrijp ook wel dat gevoelige, artistieke, culturele mannen er niet tegen op gewassen zijn,dat die ‘m zo gauw mogelijk smeren. Daarom importeert ze haar half of heel analfabete minnaars uit het Caraïbiese gebied,die weten van wanten,maar nergens anders van!Ze liet me een keer fotos zien van naakte negers met grote,over ontwikkelde geslachtsdelen,waar ze wel pap van lustte.Ik zei toch al dat ze niet helemaal normaal is!Ze is ook een tijd omgegaan met een zwarte pooier.Ze zegt trots dat ze een talent heeft voor het selekteren van mannen die goed kunnen neuken.Neuken is haar lust en haar leven.Nergens blinkt ze in uit,behalve daar in!En dat ze je de oren van je kop oeuwehoert tot je er horendol van wordt,maar dat doen zelfs de niet al te appetijtelijke vrouwelijke leden van de evangeliese omroep, is niets bijzonders.Op een dag werd ze wakker en waren haar soepele,grote,overvolle borsten(ik heb ze zelf gezien,dus ik weet waar ik over praat!) die nacht leeg gelopen.En ik houd nog zo van grote,volle,soepele borsten!Het waren alleen nog maar een paar lege zakkies zonder enige inhoud en ze begrijpt nog niet hoe dat kan.Het is de weg van alle vlees,zei ik.Ze heeft er mogelijk toch te veel en te vaak in laten knijpen,daar kan een opblaas speelgoedballon ook niet tegen.Wat wil je:ze is boven de veertig,dan is het langzamerhand toch bekeken,dan raakt de koek op.Maar hoe het kan dat die eens zo prachtig gevulde snoeptafel plotseling leeg liep,daar kan niemand een antwoord op geven. Zelfs de medici niet! Haar collega op kantoor zei voldaan dat de tijd waarin ze het met haar mooie lijf kon maken definitief voorbij was.”
Morriën: ”Je hebt van die vrouwen…”
“Maar die zijn heel zeldzaam…” vul ik aan.
Morriën: ”Theun de Winter heeft een interview met me gemaakt over mijn visie op vrouw en. Het zou in Playboy verschijnen, maar hij heeft er, denk ik, nog steeds niets aan gedaan. Ik denk dat ik het interview maar terug vraag, want ik kan het goed voor een boek gebruiken, waar ik op het ogenblik mee bezig ben. Die interessante vrouw waar je het over had…”
“Ze zit momenteel diep in de sado-masochistiese sien. Haar man is een echte s.m-er, zoals zo veel psychologen en psychiaters. Gaat naar de hoeren en werkt met kaarsen en zo. Alleen wil zij ook wel eens wat anders dan elke avond weer een set tepelklemmen op haar gevoelige uiteinden. Altijd weer die palen van hakken aan in bed om hem aan te sporen, die netnylons die overal aan blijven haken, die leren tangaslipjes en dan zo’n vetleren bustehouder met speelopeningen, die zo vreselijk knelt, ze is een beetje blasé op dat punt. Ze vindt het leuk voor een keer of twee in de week, maar niet elke avond.In zijn burola vond ze zwepen, riem en, tepelklemmen, dildos en elke keer weer andere s.m. bladen. Nogal logies dat ze meer neigt naar andere vrouwen.”
Morriën: ”Die vrouw waar je het steeds over hebt lijkt op…
“Die vrouw uit dat verhaal van Bukowski. Het poolhondennummer , over die vrouw die steeds maar weer uit haar bol wilde gaan, die als een loopse teef bij het dansen tegen alles en iedereen dat op twee poten rond liep op stond te rijden, die voortdurend uit was op kicks, die er nooit genoeg van kon krijgen. Binnen tien sekonden was ze zo vertrouwelijk met de bar keeper waar je ook maar was, dat het leek alsof ze elkaar al jaren lang intiem kenden. Ik was eens in een zeemanscafetaria vol ruwe zeebonken die aan de bar hingen op de Zeedijk, toen bood ze de kellner,een halfbeschonken, onguur, pokdalig, krimineel tiepe aan om samen met hem even de chocolade op te warmen achter de bar, dat moet je vooral in zo’n soort café zeggen, dat ziet iedereen gelijk zitten. Er ging gelijk een gejuich op!
Alleen ziet niemand mij dan meer zo zitten in zo’n kroeg, dus na nog een paar van die happe nings verbraken we op mijn instigatie de relatie. Ik had behoefte aan rust, had in die tijd nauwelijks te vreten, al maanden geen inkomen meer en had andere dingen aan mijn hoofd dan een lichtelijk gestoorde,onhandelbare, heet gebakerde juffrouw, hoe aantrekkelijk ze dan ook mocht zijn. Ik had de hele dag honger, was meer dan dertig kilo lichter dan nu. Broodmager. Ik was te mager om te neuken. Elke dag moets ik zien te overleven. Soms haad ik niet meer dan vier dubbeltjes op zak.
Ze was natuurlijk daarbij ook nog een vreselijk praktiese vrouw, hè, want ondanks dat ze uit een felrood fanatiek nest van salonkommunisten kwam, woonde ze met haar ouders aan de Heemsteedse Dreef, waar ze tussen de andere bewoners parias waren, niemand wilde zich met ze bemoeien, alhoewel de aardappels bij Mila thuis niet alleen in de schil werden gekookt, maar met zilveren bestek naar binnen geprikt en opgelepeld werden om klokslag zes uur.
Niet alleen naaide ze diezelfde middag een half dozijn knopen aan mijn camel winterjas, maar nam daarna de haakpennen ter hand en in een vloek en een zucht haakte ze me daar even een knaap van een ijsmuts met een pronte pompoen er op en een paar witte wollen wanten voor mij in elkaar. Die wanten verloor ik dezelfde avond al in de trein naar Amsterdam, daar niet van, maar mijn witte wollen muts heb ik voor het naaktgeslacht weten te behouden tot ver in de jaren ’75 en dat is toch een kunststuk van belang voor een jongeman die altijd zijn parapluie, das en handschoenen overal verliest en vervolgens nooit meer terug vind en dat alles onveranderlijk binnen een week na aanschaf,zodat ik ieder jaar dat de r in de maand zit een kapitaal aan kleding kwijt ben. Lila heeft dat verliezen van mijn wanten toen kunnnen ondervangen door het nieuwe paar door middel van een koord dat vastgenaaid werd aan de voering van mijn jas te bevestigen. Ik geloof dat bezorgde moeders dat ook wel bij de kleuter jasjes doen”.
Morriën:”Vrouwen zijn meer genegen tot handtastelijkheden onderling dan mannen,is mijn ervaring.”
“Dat is ook nogal door onze kalvinistiese kultuur bepaald, in het bijzonder door de opvoe ding. Handjes boven de dekens, hè” zeg ik spottend.
Morriën: ”Ik denk dat het onder vrouwen onderling veel vanzelfsprekender is omdat zij het eerste kontakt hebben met de borsten van de moeder en die ervaring willen ze later maar al te graag herhalen”.
“Dat lijkt een wel heel Freudiaanse visie. Volgens jou is dat de reden van de fundamenteel biseksuele aard van de vrouw?”
Morriën: Ik denk het wel.”
“Ik kende een vrouw die graag masturbeerde bij fotos van vrijende vrouwen en ik heb daar weinig moreel bezwaar tegen. Die scenes in de film Caligula tussen die twee Romeinse,jonge vrouwen waren estheties erg mooi, maar daarom ook heel steriel. Het was nog net niet porno grafies. Vorige week zag ik Histoire d’O deel twee, soft sadomasochisme in wide screen technicolour, gefilmd in een exotiese omgeving met aantrekkelijke mannen en vrouwen, maar zo steriel, zo totaal leeg, geen enkele verhaallijn, geen passie, alleen superkoele soft porno en die is slaapverwekkend” .
“Is het histories dat uitgever van Oorschot op een feestje Hermans het raam uit heeft willen gooien en dat Carmiggelt dat toen verhinderd heeft en zo de Nederlandse literatuur een grote dienst heeft bewezen?”
Morriën: ”Of daarmee de Nederlandse literatuur een grote dienst is bewezen weet ik nog zo net niet. Ik was op dat feestje trouwens helemaal niet aanwezig. Wel was ik op een feest bij van Oorschot toen hij een man die een beetje te close met zijn vrouw aan het dansen sloeg een enorme trap in zijn rug verkocht. Ik weet nog dat zijn vrouw een roos in haar mond had en toen stopte ze gelijk met dansen na die trap en gaf hem niet één klap maar wel vijf muilperen achter elkaar.”
“Had ze die roos nog steeds in haar mond terwijl ze die muilperen uitdeelde of liet ze die vallen?”
Morriën: ”Dat weet ik niet meer zo goed. Van Oorschot begon toen vreselijk te schreeuwen: ”Zien jullie het goed? Vertel maar heel Amsterdam rond dat van Oorschot door zijn vrouw geslagen werd!”
“Dat is een zwakke argumentatie en en een slechte verdediging van van Oorschot zijn kant”.
Morriën: ”Dat is ook heel zwak, maar hij zei het toch en misschien had hij ook wel teveel gedronken. Daarna eiste hij dat iedereen weer gewoon verder ging dansen, de muziek was al lang gestopt, er heerste een afwachtende, pijnlijke stilte, niemand had ergens meer zin in, het gezelschap leek bevroren en de aanwezigen vertrokken snel. Die bewuste roos die zijn vrouw in haar mond had gehad lag verfomfaaid op de grond, harteloos vertrapt door de aanwezigen”.
Van Oorschot bezocht de boekkhandel van mijn vader in Renkum zowel als in Amsterdam .De uitgever zeulde een grote, loodzware koffer met zijn laatste uitgaven met zich mee, haalde er een boek uit,prees dat luidkeels aan,pakte mijn vader vervolgens bij de revers van zijn jasje en beet hem toe:”Dat boek is zo goed,dat moet je gewoon nemen !Eerder ga ik niet weg! En je neemt niet een of twee boeken, maar gelijk vijfentwintig!” Het resultaat was dat van Oorschot niet vertrok voor hij tenminste tien boeken had gesleten.
Ik besluit het nogmaals over W.F. Hermans te hebben: ”Jef Geeraerts noemde Hermans boek Onder professoren een slecht boek en Uit talloos veel miljoenen vond hij ronduit truttig”.
Morriën: ”Maar dat is de wereld van Wim Hermans ook ten voeten uit. Een en al getrut in de marge. Dat is zijn milieu. Daar teert Hermans op. Hij kan niet anders! Dat is zijn achtergrond! Wat wil je ook met een vader die schoolmeester was!”
“Ik heb het met genoegen gelezen. De persiflage die jij in Tirade hebt geschreven (Het grote W.F. Hermansnummer), daar heb ik vreselijk om moeten lachen. Het is perfekt gepersifleerd met een zeldzaam gevoel voor humor. Hoe lang heb je daar over geschreven?”
Morriën: ”Kort. Heel kort. Ze vroegen me van Tirade vlak voor de deadline nog een stuk te schrijven. Ik heb toen tot ‘s ochtends half acht aan één stuk zitten schrijven.”
”Het kwam over als een gedegen stuk werk en niet als een haastklus.”
Morriën (stoicijns): ”Dat is ook een stuk routine.”
Zo origineel als Hermans lijkt is hij niet. Hij heeft zich laten inspireren door Camus en Sartre, maar daar heeft hij het zelden of nooit over”.
Morriën: ”Zijn vroegere werk wel, maar vooral het latere werk is door Freud geïnspireerd.”
“Dat heeft hij zelf wel toegegeven, maar ik denk dat het een rookgordijn is om zijn werkelijke bronnen niet te onthullen.”
Morriën: ”Dat is wel mogelijk…”
“Vind je het niet een groot nadeel en een beperking om een literair oeuvre aan een (pseudo) wetenschappelijke hypothese op te hangen?”
Morriën: ”Ik vind van wel en daarom doe ik dat ook niet. Trouwens waarom de ene schrijver zo veel succes heeft en de andere niet dat is toch iets waar je nooit achter komt”.
“Maar dat is bij beeldende kunstenaars net zo. Het heeft te maken met de heersende mode. Op de juiste tijd en de juiste plaats met het juiste werk aanwezig zijn en vooral heeft het te maken met de relaties die je hebt. Vanaf het moment dat ik in Friesland woonde verkocht ik in Amsterdam niets meer en wilde geen galerie mijn werk meer vertegenwoordigen. Ze zien je in Amsterdam als verrader, zodra je die stad verlaat en in Friesland als een kulturele gast arbeider die daar niets te zoeken heeft. Alleen het wonen is er heel mooi. Je vertoeft er konstant in een grote tuin, net als in Bloemendaal, waar ik mijn schooltijd doorbracht en waar ik best naar terug zou willen keren, ware het niet dat woonruimte er onbetaalbaar is”.
Morriën: ”Ken je trouwens dat boekje over mijn dochters?”
“Ja. Alyssa en Adriënne.”
Morriën: ”Nou dan weet je wel hoe ik over een en ander denk.”
“Het idee om een boek over je dochters te maken vind ik een goed idee, omdat het zulke bijzondere dochters zijn”.
Morriën: ”Vooral Alyssa had een fotografies geheugen, die weet je precies te vertellen bij welke gelegenheid je vijftien jaar geleden dat en dat kostuum aan had”.
“Dat heb ik zelf ook. Ik kan moeiteloos een gesprek van twintig jaar geleden woordelijk reproduceren en heb een sterk visueel geheugen voor dezelfde zaken die je net noemde. Morgenochtend schrijf ik onze conversatie woord voor woord uit en reken maar dat ik niets oversla!”
Morriën: “Wat lees je nog meer?”
“Jerzy Kosinski” .
Morriën: ”Ik heb hem bij de Bezige Bij ontmoet toen hij Nederland aandeed. Ik was erbij toen we hem van Schiphol af kwamen halen. Kosinski besteedde veel aandacht aan mij totdat hij door kreeg dat ik niet de direkteur van de Bezige Bij was”.
“Heb je hem daarna nog gesproken?”
“Nee. Hij was druk in gesprek met de direktie sekretaresse. Hij besteedt overal altijd veel aandacht aan secretaresses van zijn Europese uitgevers”.
“Omdat ze de eerste barrière op weg naar de direktie vormen?”
Morriën:”Ik denk het.”
“Dus Kosinski is eigenlijk een literaire streber?”
Morriën: “Je kunt ook zeggen dat hij zijn zaken goed behartigt.”
“Alleen zijn eerste boek vond ik adembenemend, de rest is een zwakke echo van een donderslag bij heldere hemel.”
Morriën:”Dat zie je meer bij schrijvers dat ze slechts één boek publiceren dat er uit springt en bij Kosinski is dat De Geverfde Vogel.”
“Ik vond het een hallucinerend boek, zonder één dialoog.”
Morriën: ”Ik vond het ook heel erg goed.”
“Zijn andere boeken zijn van die sociologiese romans waarin ik mij maar moeilijk kan verplaatsen.Hij schijnt nogal aan zelfmythologisering te doen. Op fotos staat het bij voorkeur in het gezelschap van VIPS. Een tamelijk ijdel mannetje. Het waarheidsgehalte van zijn boeken schijnt nogal omstreden te zijn. Intrigerend is dat hij een voorliefde heeft voor trans seksuelen en travestieten.
Morriën: ”Hij is biseksueel, dat moet jou toch in het bijzonder aanspreken.”
“Wat vind je van die boeken van Jef Geeraerts? Niet zo lang geleden zijn we bij hem op bezoek geweest in Gent. Het is nogal ongebruikelijk om bij een Belgies auteur onaange kondigd aan te komen, maar hij heeft ons toch heel vriendelijk onthaald”.
“Morriën: ”Ik heb hem pas ontmoet. Een heel aardige man. Zijn vrouw Nora trouwens ook.”
“En daar is alles mee gezegd wat zijn literaire positie betreft?”
Morriën: “De Gangreens zijn heel goed.”
“En de rest is heel zwak. Dat Teken van de hond. Het geleuter van toen onze Jef een Jefke was. Dat gaat er bij die Belgen misschien in. Om van die breedvoerige,ongeïnspireerde misdaadverhalen maar te zwijgen. Een absoluut dieptepunt in de twijfelachtige carrière van een auteur die niets meer te vertellen heeft.”
Morriën:”Dat zie je wel meer…”
“Jeroen Brouwers vindt het grote shit wat Geeraerts tegenwoordig publiceert . Hij hoopt op een nieuwe aflevering van de Gangreens.En ik ook”.
Morriën: ”Heb je eigenlijk wel eens iets van Vestdijk gelezen?”
“Wie niet? Een stuk of twaalf boeken, maar er is me weinig van bij gebleven. De mateloze bewondering die Martin Hartkamp voor Vestdijk heeft kan ik niet met hem delen”.
Morriën: ”Hartkamp denkt dat hij zich Vestdijk als alleenrecht kan toe eigenen.”
“Martin Hartkamp was mijn ex-klasgenoot van het Vossiusgymnasium.
In 1968 ontmoette ik hem voor het laatst. Hij vertrouwde me toe dat hij net Bibeb gesproken had en dat hij tegen haar had gezegd: ”Over vijf jaar sta jij bij mij op de stoep in de Lange Leidsedwarsstraat om me een interview af te nemen. Nu ,17 jaar later , is het interview er nog niet van gekomen en zijn de eerste boeken van Martin helaas bij de Slegte te koop voor de prijs van een zak patates zonder mayonaise, maar ik hoop dat het gaat veranderen.
“Morriën: ”Heb je terug tot Ina Damman gelezen?”
“Ik heb de Anton Wachter serie in een keer uitgelezen!”
Morriën: ”Zie je nou wel! Daarnet zei je nog dat je Vestdijk niks vond!”
“Ik bedoel eigenlijk meer die pseudo historiese romans die op Jamaica of Haiti spelen, waar hij nog nooit geweest is, dan heb ik nog liever een sociologies verhaaltje van Kosinski over het oostblok, die weet tenminste uit ervaring waar hij over schrijft!”
Morriën: ”Ja, dat vind ik ook niks, maar je moet het bij Vestdijk niet allemaal op één grote hoop gooien.”
“Je hebt gelijk. Ik vind het wel boeken die je maar één keer leest en geen tweede. Zullen we er dan nog maar eentje nemen?”
“Morriën:”Ja,dat lijkt me een goed idee.”
“Hetzelfde dan maar?”
Morriën: “Als ik niet onbescheiden ben.”
Ik bestelde bij martin nog eeen keer hetzelfde.
Morriën: ”Je zou toch eens de Russiese auteurs uit het fonds van van Oorschot moeten lezen.”
“Nog nooit een van gelezen. Met wie moet ik beginnen?”
Morriën: ”Je zou Toergenjev kunnen nemen.”
“Dat zal ik maar even noteren, anders ben ik het onder invloed van de alcohol morgen totaal kwijt.”
Morriën: “Hoe ben je met Hartkamp in kontakt gekomen want ik neem aan dat je na het Vossius gymnasium elkaar totaal uit het oog verloren was?”
“Hij kwam jaren later, in 1967, het antikwariaat van mijn vader in de Nieuwe Spiegelstraat 46-48 te Amsterdam binnen lopen, samen met Heeresma. Ik werkte enige tijd in deze zaak tot ik in de contraprestatie kwam. Martin heeft me nog gewaarschuwd voor Heeresma, dat hij totaal niet te vertrouwen was en alles en iedereen oplichtte en hem zeker geen tekening zonder kontante betaling moest leveren, anders kon ik wel naar mijn centen fluiten.
Hij heeft echter niet alleen kontant betaald maar ik kreeg ook nog een gesigneerd exemplaar van Bevind van zaken van hem kado. Ik heb dus niet bepaald te klagen. Ik geloof ook helemaal niet dat hij er op uit was om me te besodemieteren. Ik was nogal verlegen in die tijd en niet zo spraakzaam en dat interpreteerde hij als zou ik van de homophielterige kant zijn. Hij ging naast mij zitten op die vreselijke rieten bank die toen al lang uit de mode was en pakte mijn schakelarmbandje beet,dat ik van Yacintha te leen had,dat fascineerde hem geloof ik heel erg.Zijn echtgenote,Loekie Cornets de Groot,die het beste bewijs is dat de mensheid toch van de apen afstamt, zat op de grond wijdbeens garnalen te pellen op een oude krant.Het was allemaal een beetje genant.Een onsmakelijk gezichtIk dacht dat hij zelf van de verkeerde kant was omdat hij het steeds maar had over mensen die hij kende die “ook zo”waren en ik had in die tijd geen idee wat hij bedoelde.En hij voegde er aan toe dat hij als geboren en getogen Jood uit de oud testamentiese bedeling geen mannen die bij mannen lagen over huis kon hebben.Ik dacht echt dat hij wartaal uitsloeg en voelde me helemaal niet op mijn gemak.De dichter Koos Schuur,een eens ver,aangetrouwd familielid van mij ,vertelde dat Heeresma helemaal niet van Joodse maar van Friese afkomst was en alles aan elkaar loog om zich interessant te maken. Heeresma rebbelde maar door:”Zo meteen komt die filmer Erik Terpstra,ik noem hem altijd Erika,want die is “ook zo” en daar ga ik een film mee maken die het einde van alle films betekent,die gaat weken en weken internationaal in alle hoofdsteden draaien,dat is nu al zeker!.”Hij sprak met een geaffekteerd stemgeluid dat leek op een vreemd mengsel van Hermans,Bomans en van het Reve”.Die Terpstra,die is” ook zo”herhaalde hij nadrukkelijk voor de zoveelste keer en daarom wilde hij privé niets met hem te maken hebben.Het enige wat ik wist in te brengen was:O.Meer viel er eigenlijk ook niet te zeggen.Wel moet ik toegeven dat hij nog zijn best heeft gedaan mij te introduceren bij een groot reklameburo.Het meest laffe,misselijke en hypokriete aan Heeresma heb ik altijd gevonden zijn commentaar in de Telegraaf op de dood van Sharon Tate,waarmee hij Roman Polanski en zijn echtgenote nog een trap na gaf.Heeresma is een lafbek en een poseur,maar vooral een leugenaar.Heeresma een karateka?Een tweede dan?Laat me niet lachen!Hij slaat nog geen deuk in een kuipje halvarine!Heeresma hoort thuis in de wasserette voor ouwe wijven die hij heeft gepland aan de Middellandse zee. Achter de wastobbe, met opgestroopte mouwen anders komt zijn Ray Ban zonnebril nog onder het zeepsop!”
Morriën: ”Heeresma is gewoon een vreselijk naar mannetje!”
“Zullen we daar dan nog eentje op nemen?”
Morriën: ”Eentje dan nog. Het is al half twaalf en ik moet eens op huis aan.”
“Een mooie buurt, die plantage Muidergracht.Ik ken het daar wel want ik had in 1967 een vriendin, Catharina, die daar aan de overkant woonde. Ik bracht haar die passievolle zomer vaak van mijn huis in de Nieuwe Spiegelstraat naar haar huis. We liepen hand in hand de grachten af. Het was mooi, warm zomerweer. ”
Morriën: ”Het is een buurt om nooit meer uit weg te gaan. Alyssa en Adrienne hebben daar heerlijk gespeeld toen ze klein waren.”
Als wij in zo’n huis hadden gewoond waren we er ook nooit meer uit Amsterdam weg gegaan,maar het was altijd dat beroerde wonen met zijn vieren in te kleine,gehorige huizen in asociale,vijandige volksbuurten in Amsterdam-oud west,waar we wat opleiding en milieu totaal niet thuis hoorden en dat lieten de overige bewoners,ongeletterde arbeiders, je natuurlijk goed weten.Had je de pop herrie van een student of een ongeregeld tering
zootje werkelozen onder je niet dag en nacht aan je hoofd dan was het wel een haveloze Italiaanse familie die met zijn zestienen op drie kamers woonden.We hebben toen uit noodzaak een dure benedenwoning in de Watergraafsmeer gehuurd.Een huis met een tuin.Nu woont er de kunsthistorikus G. Birtwistle,die we de woning voor weinig geld overdeden,omdat hij in een kleine stacaravan woonde en we diepe compassie met hem hadden.We hebben wat ontwortelden en ontspoorden wederom op het goede pad gebracht en allemaal voor niks en niemendal!Kom er maar eens om in deze artistieke sien!In de voorkamer Van kunsthistoricus Graham staat nog steeds een kleine Yamaha piano.Hij kan zich een grote permitteren,maar is te gierig.De laatste keer dat ik er was speelden wij boogie woogie en blues en vertelde hij dat je bij een mondharmonica( in crossharp) in een contrasterende toonsoort moest spelen om meer spanning in de sound te krijgen,maar zoveel weet ik niet van de muziektheorie af,dus ik nam het voor kennisgeving aan.We draaiden blues en barrelhouse muziek.Voor het eerst hoorde ik de J. Geilsband en voor de zoveelste keer Joe Cocker, die plaat die werd grijs gedraaid in de Horse Club in Haarlem,waar ik nog een keer in 1967 met Catharina was.”
Morriën: ”Interessant te weten, maar ik ga maar eens op huis aan en vertel vooral je vrouw dat ik toch echt niet zo’n sexmaniak ben als het soms lijkt.”
“Nee, nee, maar onderdehand! Ik zal het haar vertellen.”
Reactie uitwisseling Vkblog fred van der wal over Morriën 15-12-2009 17:42
Dear Isis
Ik vond dat wel de afknapper van de avond toen dattie geil werd van zijn kleuterdochters. En hij heeft één van zijn dochters geneukt toen ze voor hoer speelde.
Nou, al geeft Misja me dik geld toe dan ga ik nog niet in haar tumtummetje met mijn slappe lul want volgens mij is half Leeuwarden en omgeving daar te gast geweest.
Je hebt een goedkoop pension dat heet Hoevetegast.
Wie weet zijn ze daar ook te gast geweest. Ik zeg maaar wat.
lidy 15-12-2009 20:05
Hoe dan ook. Ik ben diep onder de indruk. Geboeid gelezen!
fred van der wal 15-12-2009 20:08
Lidy
Dank voor je sympa reactie. het was een erg leuke avond tot hij over zijn seksjuwelen incestueuze driften begon toen was het voor mij finito. Ik merkte wel dat hij in zijn confidentie steeds verder wilde gaan ondanks dat ik liet blijken die ontboezemingen niet erg prettig te vinden en eigenlijk nogal beschamend.
Isis Nedloni 15-12-2009 20:32
darling taalbeest.....He bah.....vaders die hun dochters neuken....of ze nu een hoer zijn of niet....zijn in mijn ogen misdadigers.....zieke mannen.....
Oeps
de film begint
tot straks
lief beest....
Zoenvis
lidy 15-12-2009 20:36
Dat maakt het juist zo boeiend, immers je voelt die spanning en het aftasten. En dan de ontwikkeling. Je laat zien hoe je daar mee om bent gegaan. De kunst van het afleiden. Daar raakte hij door in de ban natuurlijk. Je hebt het ongelooflijk boeiend weergegeven.Het is zo levensecht. Ik zal het zeker nog eens lezen.
fredvanderwal 15-12-2009 22:54
Dear Isis
leuke film
persiflage op het western genre
fredvanderwal 15-12-2009 22:56
Hallo Lidy
Adriaan Morriën heeft een heel interessant leven geleid als auteur. Zijn biografie is de moeite waard. Als mens valt hij ondanks zijn immorele kant te preferen boven Hermans.
Joost 15-12-2009 23:45
Bijzonder sterk geschreven Fred, ik hoor Morriën b.v. praten als ik dit lees.
Desondanks heb ik dit blog aanbevolen omdat je grensoverschrijdingen
in veel opzichten wel te waarderen zijn en ik heel sterk geniet van je
taalvoering.
Zich van Verre 16-12-2009 00:57
Heb de eerste helft geboeid, met lach en traan en trekharmonica gelezen.
Destijds geb ik ook Buddingh' s dagboek half gelezen. Nee, niet alle eenvoudige, dagelijkse mededelingen hebben de kracht van dekseltje van marmitepotje passend op jampotje. De kritiek van hermans is mij bekend maar ik heb die recensie nooit gelezen. Buddingh' schijnt er behoorlijk kapot van te zijn geweest, en mede-Dordechtenaar Jan Eijkelboom noemde het karaktermoord. Nu heb ik me altijd afgevraagd: wat is het verschil tussen een neersabel- kritiek en karaktermoord?
fred van der wal 16-12-2009 05:34
Zich van verre
Ik vind het moeilijk de persoon van de tekst te scheiden bij Buddingh'. Als leek op het gebieed van de powezie lijkt mij zijn poëtica sterker dan het proza van de dagboeken van deze auteur. Ik heb hem één keer ontmoet op Arti op een ochtend en toen verbaasde het mij dat hij een wisky bestelde. Zijn kennis van de literatuur ging de mijne mijlen ver te boven maar we kunnen niet alles hebben.
Als persoon leek hij mij een prettiger mens dan Hermans, maar vergeleken bij Hermans is vrijwel iedereen een prettiger mens.
Het beroemde marmitepotje. Raakvlak met de Nieuwe Stijl.
Ik heb de recensie van Hermans op het desbetreffendde dagboek van Buddingh'. Het is de vraag of de afgeserveerd auteur daaar zo kapot van was. Volgens overdreven berichtgeving meldden bronnen uit zijn
vriendenkring dat het tot een vroegtijdige dood zou hebben geleid. Andere betrokkenen ontkennen dat ten stelligste.
Eykelboom poseert als nobele ridder in hheet strijddperk vaan de literatuur. Die houding om zichzelf belaangrijk tee maken kennen we wel in polemisch Nederland.
Voor het ficctieve begrip karaktermoord is een willig slachtoffer nodig. Ja, hoor, die zijn in overvloed te vinden in de eigentijdse klaag- en claimcultuur waarin de wet geldt soft voor zichzelf, hard voor anderen.
fred van der wal 16-12-2009 05:36
Joost
In antwoord op je klacht behoud ik mij het recht voor te schrijven wat ik wil en laat mij daar niet gemakkelijk in beperken als geen valide redenen worden aangevoerd.
fred van der wal 16-12-2009 05:43
Dag Lidy
Er is zo veel positiefs te vinden in het leven en werken van Morriën dat zijn fixatie op ongebreidelde, losbandige sexualiteit hem te vergeven is. Het trof mij onaangenaam die confidenties, maar daar tegenover staat bij deze auteur zoveel talent en grote inzet voor de naoorlogse literatuur, dat ik hoogst opmerkelijk vind hoe hij zich in zijn nadagen encanailleerde met een onbenullige, los lopende, veelvuldig door artiestenvingers beduimelde juffrouw van midddelbare leeftijd met pretenties, die bij gebrek aan enig talent tot de atavistische Ruigoord commune behoort , waarbij ik nog niet op de thee zou willen komen.
lidy 16-12-2009 09:14
Fred dit gesprek is zo interessant, omdat er tal van aspecten onderhuids spelen.
Wat doet een mens als je datgene bereikt in een gesprek wat je graag wilt namelijk openheid en dan komen er confidenties die schudden aan je eigen basis van hoe in het leven te staan.
Enerzijds is er die bewondering en anderzijds de afschuw. Nu heeft Morrien veel positiefs gedaan in zn leven, zeg je, maar daarmee hoeven zijn misstappen niet 'vergeven' te zijn. Dat zijn twee zaken die je m.i. moet scheiden. Gewoon je hebt bewondering voor al het positieve en afschuw voor de ongebreidelde losbandige sexualiteit.
Vergeven is dan misschien een manier om het gesprek en de gevoelens van bewondering voor jezelf acceptabel te maken. Maar dat is niet nodig als je die twee zaken los van elkaar beschouwt. Neemt niet weg: Hoe gaat een mens daarmee om face to face in een gegeven situatie. Dat heb je laten zien.
Zo boeiend Fred.
Als iemand niet die kwaliteiten had als Morrien, hoe zou je je dan verhouden? Wat als het je broer was of je neef of je schoonzoon waarbij familiebanden en weer andere emoties spelen. Of stel dat het je baas is, waar zakelijke belangen spelen?
Je merkt ik ben er nog lang niet over uitgedacht. Je hebt me hiermee veel gegeven.
fred van der wal 16-12-2009 10:32
@Lidy
De grenzen voor wat acceptabel is liggen voor een ieder anders, daar is de uit een streng calvinistisch milieu afkomstige erotomaan Morriën een goed voorbeeld van. In de jaren '70 bereikten mij berichten van de in mijn ogen verwerpelijke sexuele moraal van degenen die in het Morriën circuit figureerden en het stemde mij niet tot grote vreugde. Zoals de toen in de mode zijnde psycholoog Henk Jurriaans, een ijdeltuit , bevriend met Marte Röling en een dochter van Morriën, die opriep tot immoraliteit op elk terrein van het leven, de moderne kunst beeldhouwer Niels Keus, bevriend met één van de dochters van Morriën kenden allen weinig remmingen. Het kunstartiestenvolkje,dan weten we het wel.
Het stond mij zeer tegen. Kwam je een aanhanger van de gekte sekte van Jurriaans tegen op een tentoonstellingsopening dan was het eerste wat hij zei: ik ben Okee, jij bent een lul.
Het maakte weinig indruk op mij. Een en ander lag in het verlengde van het corpsgebral van studenten.
Dochter Adrienne Morriën ging de prostitutie in en in het Vondelpark zat ze regelmatig begin jaren 70 met ontblote borsten in de theetuin aldaar.
Het ging mij allemaal net iets te ver.
De plaats die Morriën in nam in het naoorlogse literaire klimaat is een belangrijke. Een ieder erkent zijn verdienste als ontdekker van Herman, Mulisch, Reve, Lodeizen en Hanlo. Hij is belangrijk geweest als vertaler en binnen de VVL.
In de jaren '60 las ik wel eens de literatuurkritieken van Morriën in Het Parool waar een grote belezenheid uit sprak.
Genoeg schakeringen in zijn persoonlijkheid en levenservaring om je in zijn gezelschap niet te vervelen.
lidy 16-12-2009 12:36
Ja dat is mooi.
Ik lees jou seksuele uitspattingen op het web dan ook als persiflages. Ik heb er altijd om moeten schateren.
Maar een persiflage is iets anders dan een confidentie. Bovendien is het niet iedereen gegeven daarvan proza te maken en dan blijft vaak de platvloersheid over of het naakte feit in zn blootgelegde lelijkheid.
Maar er zijn nog veel meer interessante aspecten aan deze conversatie van jou met Morrien. Fred. Ik blijf het een fascinerend gesprek vinden en fenomenaal zoals je dat hebt weergegeven.
fred van der wal 16-12-2009 13:16
Mijn standpunt is altijd geweest dat seksjuwaliteit deel uitmaakt van een uitgebreide set van overeenkomsten tussen personen en geen consumenten artikel is dat op zichzelf staat. Er is geen Casanova aan mij verloren gegaan, cerebrale activiteiten overheersen en dat maakt het leven aangenaaam.
Als ik naar een aantal kennissen kijk van de Kennemer kliek die alleen interesse hebben in vreten, zuipen, ketting roken, patsen, brassen, feesten en prijsneuken prijs ik mijzelve gelukkig daar snel afstand van te hebben genomen.
Het gesprek met Morriën ws een toevallige ontmoeting op een avond in de herfst. Er is geen vervolg op gekomen. Ik heb nooit beroemdheden achterna willen lopen of adoreren. De vullisman of de postbode bejegen ik hetzelfde als een directeur van een grote onderneming.
lidy 16-12-2009 15:53
Nouuuuuu fred, daar zijn onderzoeken naar geweest en het schijnt toch zo te zijn dat de macht van de vanzelfsprekendheid eerder geldt in sekjuwele relaties dan dat er sprake is van een uitgebreide set van overeenkomsten, tenzij de partners van hetzelfde laken een pak zijn, zal ik maar zeggen, maar dat is een andersoortige overeenkomst, tenzij je die nu juist bedoelde, als je nu nog begrijpt wat ik bedoel , maar dat is dan uniek:))))
fred van der wal 16-12-2009 16:20
De keuze van partner zal in grote mate bepaald worden door uiterlijkheden alhoewel sociale klasse en opleidingsnivo eeen grote rol zullen spelen.
Zo vond ik het opmerkelijk dat mijn dochters partners kozen uit een veel lagere sociale klasse en LBO nivo. In het huis van de schoonouders is geen boek te bekennen en het enigee leesvoer De Telegrraaf en Voetbal International.
Ik kijk er niet op neer, maar om als enige gespreksstof foeballuh, pils en computerspelletjes te kunnen voeren heb ik lichtelijk moeite mee.
Sexuele aantrekkingkracht als enige en alles bepalende factor lijkt mij onwaarschijnlijk.
Zoals bekend is door een belangrijke onderzoeker als Kinsey in hoge mate gefraudeerd met onder zoeksresultaten.
lidy 16-12-2009 16:47
Dat zijn wijze woorden fred, de sexuele aantrekkingskracht kan het begin zijn van een relatie, maar als er niet meer in het vat zit, na verloop van tijd ook het einde inluiden.
Dat bedoel ik Fred. Als vader heb je een relatie met je kind en krijg je vervolgens de relaties van het kind in eerste instantie opgedrongen, immers je hebt er zelf niet voor gekozen en wellicht zou je uit jezelf nooit voor die aanwas kiezen. Het klinkt cru, maar zo is het wel.
En dan word je geconfronteerd met de eigenaardigheden van die aanwas waar jij niet voor hebt gekozen,misschien verafschuw je wel bepaalde trekken zoals bij Morrien. Dat kan maar zo. Kijk die Morrien daar kun je het mooie van behouden en het lelijke vergeven met voldoende distantie. Maar dat kan niet in het voorbeeld dat je noemt. Je moet dan schipperen wil je de relatie met je dochters niet op de proef stellen.
Of je kinderen nu kiezen voor een partner in een veel lagere sociale klasse, of een een hogere klasse of voor mijn part een randdebiel. Jij zit er maar mooi mee als vader. En niet iedere vader heeeft doorgeleerd voor diplomaat.
Maar terug naar die Morrien. Die zat er niet mee als vader krijg ik het idee. Die had wel een heel bijzondere relatie met zijn dochters. Did he give a damn? Heb jij een idee ?
fred van der wal 16-12-2009 16:55
In de vuistdikke biografie van Morriën blijkt dat de dochters beiden een psychiatrisch verleden hebben, ongelukkige relaties die op niets uit lopen, Morriën die sex heeft met zijn dochter, het zijn onrustbarende symptomen die niet duiden op een evenwichtig leven.
Mijn beide dochters zijn trouwens gescheiden en aldoende leert men hoop ik. Wie een huwelijks partner in een Friese kroeg zoekt komt menigmaal bedrogen uit is de les die zij uit hun besluiten hebben kunnen trekken.
Het boekje 'Alyssa en Adriënne' van Morriën is trouwens een zeldzaam leuk boekje.
lidy 16-12-2009 17:02
Ga ik lezen Fred.
Bedankt voor dit onderhoudende gesprek.
fred van der wal 16-12-2009 18:05
Behalve die indrukwekkende biografie heb ik de laatste tijd de biografie gelezen van Pim Boellaard en van Pierre Vinken. Uitnemende personalities. De moeite waard.
lidy 16-12-2009 18:22
Ik geloof dat ik me moet gaan wagen aan biografieën. Ik vind de levens van mensen en de verhalen daarover interessant. Ik heb de namen genoteerd Fred en hoop ze te vinden bij de bieb.
fred van der wal 16-12-2009 18:39
Biografie Pierre Vinken is een story over de bekende neuro chirurg /uitgever Pierre Vinken, die baanbrekende kunst historische artikelen schreef o.a. in Science en Nature over Escher en over emblemata, kreeg eens een paar kopieën van hem van zijn artikelen toen ik op bezoek was bij Elsevier aan de J van Galenstraat, hij had connecties met Geert van Oorschot, met kunstschilders, schrijvers, betrokken als redacteur Tirade en VN, bewees het plagiaaat van Buytendijk toen Vinken nog student was, stond aan het begin van de informatieverwerking van grote medische bestanden, weigerde als republikein een invitatie van Beatrix, een echte homo universalis, het leest als een detective roman.
Alhoewel ik Vinken slechts enkele malen heel kort ontmoette heb ik meer ontmoetingen in de zakelijke sfeer met zijn tweede vrouw gehad in de zeventiger jaren, een dame die nog niet in de schaadduww van Vinken kan staan en hem volgeens zijn verhaal na de scheiding financieel flink heeft uitgekleed. In 1996 was ik twee dagen bij haar op bezoek, enkele jaren geleden kreeg ik een persoonlijk verhuis kaartje van Vinken toen hij zijn landgoed verliet om naar Amsterdam te verhuizen. Een mail betreffende een surrealistische publicatie die ik nog steeds in voorbereiding heb waarvoor ik hem aan zocht om de kunsthistorische inleiding te schrijven is nog in mijn bezit.
Dat zijn toch leuke dingen.
Zich van Verre 16-12-2009 18:51
Precies, voor karaktermoord heb je een wel erg willig slachtoffer nodig, en enige veerkracht heb je nu eenmaal nodig in het leven. Was Eijkelboom een zo zich belangrijk willend makende? Ik heb hem enkele malen ontmoet, in de refusal-tijd, toen hij op het Rotterdams Noordereiland woonde) en hij maakte altijd een bescheiden indruk. Maar dat zou best facade kunnen zijn geweest. Van Hermans wordt gezegd dat ie in prive-kring erg 'aimabel' kon zijn, zoals hij het zelf eens schertsend nabauwde.
Ja die hele Juriaans en Rolling-vertoning destijds, na één blik wist je genoeg.
Ga nou effe je prachrpoza verder lezen. The painted bird, brrr....dat boek raakte me zonder toentertijd te weten waarom.
Joost 16-12-2009 19:22
Fred, ik vroeg naar je valide reden om een verleden blijvend te herhalen;
jij draait het om en zegt me: er is geen valide reden om je schrijven hierop te beperken.
Ik dacht dat ik die wel voelbaar had gemaakt, laat het verder rusten.
Behoud het recht waar ik vanzelfsprekend niet over ga; ken mijn distantie zoals al genoemd
in deze.
fred van der wal 16-12-2009 19:42
Ja, Jerzy Kosinski, geweldig boek, de rest shit, niet te lezen, en waaarom ie nou zelfmoord ging plegen is me een raadsel.
Ik vind Eykelboom Bla Bla verkopen, alsof Buddingh 'een onmondige zuigeling was. Karaktermoord? Flauwe kul. Veel respect voor een defensieve houding zoals Buddingh' toonde heb ik niet. Morriën heeft zich twee maal beter verweerd tegen Hermans. Ten aanzien van Hermans heb ik gemengde gevoelens. De manier waarop hij collegae van de RUG afmaakte vond ik laf.
Hermans aimabele kwaliteiten in de privé kring vierden hoogtij als hij geen concurrentie te duchten had.
Maar wie heet er nou ook Eykelboom? Dan kun je toch alles verwachten?
