NATUURTAART MARTINE RASING, PANNENKOEK OF DOORGESUDDERDE PEKING EEND A LA CARTE?

NATUURTAART MARTINE RASING, PANNENKOEK OF DOORGESUDDERDE PEKING EEND A LA CARTE?

Citaat 2 - 06 - 2010

Martine Rasing

In mijn early twenties leefde ik voornamelijk als een vleermuis. Ik dronk whisky alsof het water was, rookte als een schoorsteen en bracht mijn nachten dansend door in discotheek de Roxy in Amsterdam.

Ik stond niet voor de middag op. Dat kon makkelijk omdat ik werkte als kok en pas om een uur of drie moest beginnen. Mijn eten moest wel lekker zijn, maar over de voedingswaarde ervan dacht ik niet echt na.

Sowieso dacht ik niet echt na. Dat kan je je permitteren als je een jong en sterk lichaam hebt en geen last krijgt van het mitrailleurvuur dat je er dagelijks op los laat. De prijs komt pas later of, als je geluk hebt, helemaal niet.

De jaren gaan langzaam voorbij en ik merkte dat ik een paar dagen moest bijkomen als ik een nacht flink had gefeest. Dat weerhield me nog steeds niet echt, tot het echt niet meer ging en mijn lichaam en geest me dwong tot meer aandacht. Mijn lichaam pikte het misbruik niet langer meer en meldde zich ziek. Het duurde een paar jaar voordat ik weer volledig genezen was.

Zelfkennis is een mooi ding. Het beeld dat de van huis uit oppervlakkige mevrouw Rasing van zichzelf schetst is niet bepaald positief. De tol die zij heeft moeten betalen voor een hoofdstedelijk losbandig leven zij haar gegund.

Wie in het los geslagen walgelijke discotheek milieu zijn heil ooit heeft gevonden kan zich niet verheugen in mijn belangstelling doch slechts rekenen op mijn persisterende minachting.

In een klimaat waarin De Volkskrant afgleed naar een gematigd linkse kopie van De Tele graaf is een ex-diskotheek juffrouw ongetwijfeld een aanwinst voor de redactie. Eventueel voor de garderobe.

Mijn abonnement op de Volskkrant heb ik begin mei 2011 opgezegd.

Mejuffrouw Rasing zal als redactie asssistente en ex-kokkin ongetwijfeld hebben gezorgd op de Volkskrantburelen voor een uitmuntend bakje koffie met zelf gebakken appeltaart- haar voornaamste talent- en het op tijd rond brengen van vegetarische Pizzas in de vroege avond voor het personeel dat overwerkt.

Ik zie in deze het treffende evenbeeld van juffrouw Jannie van Jiskefet in de sketches Debiteuren-Crediteuren voor mij als ik aan de functie van Rasing denk en krijg visioenen van pannenkoekenhuizen en de onaangenaam ogende rond wandelende pannenkoek Sylvia Witteman, de onbenulligste columniste die ik ooit heb gelezen en haar job te danken heeft aan het hoofdredacteurschap van haar echtvriend.

Het poffertje Sylvia heeft de ronde zelfingenomen vol gevreten pannenkoek kop die hoogst waarschijnlijk bij de Volkskrant Nieuwe Stijl hoort.

Uiteindelijk is de niet echt appetijtelijke mejuffrouw Rasing van het pyknische tiepe op mid delbare leeftijd toch nog aan een huwelijks kandidaat gekomen en vierde haar huwelijk in stijl tuttebel, trutmans & co als ik de fotos mag beoordelen met mijn selectieve, moderatieve, esthetische kunstenaarsoog.

De jurk die zij droeg flatteerde haar niet.

Na haar tijdelijke promotie bij de Volkskrant redactie van koffiedame tot moderatrice ging het snel berg afwaarts met het Volkskrantblog o.a. door een raadselachtige vorm van modereren van de steeds mindder bfrekwwent verschijnende weblogs.

Een absoluut dieptepunt was haar verschijnen met hond bij een cabaret avond van een mij vijandig gezinde weblogger die om zijn schrale lerarenpensioen op te vijzelen voor bejaarden huizen en aanverwante instellingen zoveeelste rangs Freek de Jonge imitaties voor de vuist weg geeft en onder de niet begrijpende, tandeloze oudjes veel applaus oogst.

De snorkende aankondiging door de Freek de Jonge impersonator Frans Muthert dat Isis Nedloni en Fred van der Wal belachelijk zouden worden gemaakt, een bericht dat ondersteund werd door enkele paladijnen/Volskrantbloggers, allen vrindjes van de zesde rangs komiek, die zelfs zo nu en dan mochten mee varen met het zeilbootje van de potsen maker als ze hun kritiek maar voor zich hielden, was de reden voor Isis en mij om vooral niet te komen. Hoe koopt een potsenmaker zijn aanhang?

Een moderatrice, die als betrokkene bij de beoordeling van webloggers en weblogs de schijn van partijdigheid dient te vermijden hoort niet thuis op een dergelijke festiviteit die in de jaren vijftig ongetwijfeld veel succes op de jaarlijkse school avond van een middelbare school zou hebben opgeleverd, maar nu een achterhaalde, melige zaak is.

Het Volkskrantweblog onder bewind van hoofdredacteur internet redactie GJ Bogaerts was aanvankelijk bedoeld om een vorm van burgerjournalistiek te introduceren waarbij de professionele journalistiek en de webloggers elkaar zouden inspireren.

Het conservatieve, logge blok van de schrijvende journalistiek bleek een niet te onderschatten tegenstander van de webloggers en vooral de ombudsman met zijn semi opgewekte kop juichte voorbarig met de pennelikkende journalisten mee dat het Vkblog ging verdwijnen. Niet veel later was hij zelf ontslagen en besteedt zijn tijd in de WW met vissen.

In de loop van de jaren hanteerde de moderatie van Vkblog een steeds striktere vorm van beoordelen en werd polemiek onder de merkwaardige term “metabloggen” verboden. Het behoorde bij het onmoedigingsbeleid met als gevolg dat webloggers weg liepen.

Geruime tijd geleden heb ik al eens geschreven dat de moderatie en de internet redactie bewust het Vkblog wilde politiseren en tot een instrument van de sociaal democratie maken waarin van de pot gerukte socios over het lot van de wereld hun trommeltje mochten roeren.

Politiek correcte solidariteit met de mond beleden kost immers niets.

De dagboek- en ego documenten op het Vkblog, die m.i. tot de meest lezenswaardige behoorden, waaronder bijdragen van Isis Nedloni en Klaverblad, maar ook mijn bijdragen, waren vanaf het begin in de ogen van de moderatie ongewenst, maar werden oogluikend toegestaan.

Mijn vermoedens van een totaal willekeurig moderatiebeleid van mejuffrouw Rasing is bevestigd door het gehoor geven van haar kant van potsenmaker Muthert die de moderatrice smeekte om mij een schorsing op te leggen vlak voor het sluiten van het Vkblog.

Pannenkoeken specialist Rasing heeft daar gehoor aan gegeven en op gronden die geen weblogger duidelijk waren zoals mij in mails van mijn medestanders duidelijk zijn gemaakt, mij een onbegrijpelijke schorsing opgelegd.

Het is mij altijd duidelijk geweest uit correspondentie dat de moderatie op zijn zachtsts uitgedrukt niet bepaald een bewonderaar van mijn weblogbijdragen ooit is geweest, doch dit geheel terzijde.

De gehele mail correspondentie heb ik overigens opgeslagen.

Ik vermoed dat mejuffrouw Rasing ondanks het omhelzen van natuurvoeding, Ligakoeken en natuurgeneeswijzen nog steeds geteisterd wordt door een residu aan slechte eigenschappen van uit haar discotheektijd.

Laten wij hopen dat de koffie die mejuffouw Rasing weer als vanouds rond brengt er niet onder geleden heeft en moge zij bij een volgende salaris ronde niet gepasseerd worden. Die pas getrouwde stelletjes op leeftijd hebben het in de herfst van hun leventje hard nodig. Nog net zijn zij de houdbaarheidsdatum niet voorbij. Voor hoe lang is de vraag.

ELSJE STROETINGA & DE SPOKEN UIT HET VERLEDEN

ELSJE STROETINGA & DE SPOKEN UIT HET VERLEDEN

Misja ontmoet 3 sept. 2011 in gezelschap van Robin A. in de post hippie commune Ruigoord

Elsje “Elysee” Stroetinga met haar huidige partner en zijn hartelijk ontvangen met glazen wijn in het huis waar Elsje woont als zij niet in haar huis in de Dordogne verkeert.

Herfst 1976 initieert Elsje S. op geraffineerde wijze een ruzie met mij op Arti et Amicitiae waar Chris van Geest, mijn echtgenote, Sjouk en Rini Stigter bij aanwezig zijn.

Tot 1976 was ik bevriend met Elsje en Chris en zagen wij elkaar minstens twee maal per week.

Chris van Geest en Elsje S. waren 30 oct. 1976 uitgenodigd op mijn verjaardag met Rini en Sjouk Stigter. Mijn wederhelft had in de voorkamer de grote tafel uitgeklapt en daar gedekt voor het aantal genodigden.

Een uur voor het etentje belde Elsje S. mij op met de vraag of haar Parijse vriendin ook welkom was. Ik vond het geen enkel probleem, maar Ina die meer aan afspraken hecht wel , dus ik belde terug dat de onbekende vriendin niet welkom was.

Het botte antwoord van Elsje S. was dat zij dan ook niet met Chris zou komen.

Ik vermoed dat de daar op volgende uitgelokte ruzie op Arti een wraakneming van Elsje is geweest.

Elsje S. meende zich te herinneren dat wij in onze luxueus ingerichte vrije sector woning aan het Galileïplantsoen in de Watergraafsmeer van een houten plank aten die aan de muur vast zat en droge witte boterhammen met kaaskorsten en ham zo hard als triplex onze gasten voor schotelden.

Het is helaas bezijden de waarheid want ik had het haar achteraf graag gegund.

Sporadisch heb ik Chris daarna in de jaren tachtig nog wel eens gesproken. Zo heeft hij mij geprobeerd een aantal falsificaties van Sonia Delaunay aan te smeren die hoogstwaarschijn lijk door een bekende Hollandse kunstvervalser, waar hij connecties mee had, zijn ver vaardigd.

Deze vervalser kwam in 1969 bij mij over huis in de Nieuwe Spiegelstraat. In 1971 verbrak ik het contact met hem omdat ik niet in de beeldende kunst ben gegaan om in de criminaliteit te belanden.

Ik had bij het zien van de grafiek al meteen mijn twijfels.

Begin jaren zeventig vertelde Elsje dat ze in Parijs had gewoond, een sportwagen en een appartement daar had bezeten en als fotomodel enige tijd had gewerkt. Ik nam toen aan dat het de waarheid was. Ze zag er goed uit en paste in het modebeeld.

Als ik me goed herinner was zij ook nog eens uitgeroepen als koningin van het Hoela Hoepen. Niet iets om je voor te schamen.

Vanmiddag in Ruigoord- na bijna 40 jaar later- ontkende zij ooit gezegd te hebben dat ze fotomodel was en meende daar alsnog beledigd over te moeten zijn. De reden om op het fotomodellen bestaan neer te kijken ontgaat mij, maar is wellicht in de eenzijdig georiënteerde ex-Amsterdamse post-hippiekringen geen aanbeveling.

Toevallig dineerde ik in een restaurant in de buurt van de Kalverstraaat geruime tijd geleden waar op de witte muur een video werd geprojecteerd van Ruigoord. Heel even zag ik daar Els je S. voor bij schuiven en herkende haar direct

In eerdere weblogs op Basic Publishing en Vkblog heb ik summier aandacht aan Elsje S. en Chris van G. besteed.

Summier, omdat ik mij niet echt bezig houd met ex-vrienden of vriendinnen en het eigenlijk nog steeds veel te druk heb om me er in te verdiepen.

In op korte termijn te publiceren boeken zal ik in de marge aandacht aan ze besteden.

Ik ga conflicten uit de weg, vermijd ruzies in gezelschap en om die reden heb ik Elsje noch Chris na de gebeurtenis ooit opgezocht. Het benauwde kleine kunstwereldje van Amsterdam heb ik altijd gemeden.

Het door Elsje S. in de jaren ‘80 op Arti et Amicitiae verspreide verhaal dat mijn biologische vader een ex- S.S.-er is geweest berust niet op feiten. Integendeel, hij leefde na 1972 van een uitkering van de Stichting 1940-1945.