Ik wil niet langer artiest heten...

Ik wil niet langer artiest heten...ik wil artiest zijn! En Zoenvis hoort ook niet thuis in de ballen bak!

Kunstschilder Frank Forrest: Ik koos na 1955 bij uitstek toch echt niet voor de mannen alleen om daar plezier mee te maken. Al snel ontdekte ik als jongeling de geneugten van het aan trekken van zijdezachte lingerie en dan gaat er een wissel om in je psychoseksjuwelen set van norm en en waarden. Als de wisssel om is spoort de trein op een geheel ander traject verder en passeert alle stations met de stoomfluit.

Als je die fotos eens van mij wilt zien in dameslingerie maken we toch een aparte afspraak in de achteerkamer van eine kleine Konditorei? Iedereen mag ze zien en zijn of haar voordeel mee doen, hoor!

Copyright free!

Zoals het een vertegenwoordiger van de Underground betaamt!

The sixties for ever, dus daar gaan we met onze tune "Wat Hangt Er Uit Die Gouden Fluit!"

Ik wil de fotos ook wel per brief op sturen.

Ik ben met mijn postzegels waar onze vorstin op staat namelijk al lang de schaamte voorbij!

Nee, ik heb niets te verbergen als republikein; mijn niet al te tolerante echtgenote met haar op d’r tanden, Barbara Barbarian, in de wandeling Tante Bibs genoemd, weet daar uiteraard grotendeels het fijne wel van, maar toch niet alles en dat is mooi meegenomen, want de meeste vrouwtjes moeten er niet zoveel van hebben als hun wederhelft in lingerie op de maat van zweep slagen van en met dominante of onderdanige gevoelsgenoten allerlei uitzinnige bokkesprongen op de haverkist bij elkaar kaatst tijdens besloten bijeenkomsten van de Landelijke Sado Masochistische Travestie & Transseksualiteits Vereniging "De Gouden Zweep" en de Friesche zuster vereniging "De sulveren Swipe", aanhangers van aktiviteiten die Godt en Het Dikke Boek vanaf den beginne streng verboden hebben, want als we daar aan beginnen als gelovigen is het end zoek en zien we er alras uit als een KLM gipsvlucht uit een skivakantie oord.

Stel je voor dat we daar met zijn allen aan gaan beginnen dan is het eind toch zoek, dan rijden de treinen helemaal niet meer op tijd en lopen wee met zijn allen op krukken! Verder ben ik een goud eerlijke boy met een hart van klatergoud die gewoon voor de vuist weg redeneert van Zwijgen Is Spreken En Zilver Is Goud waarmee deze jongeheer alleen maar wil aangeven dat alles inwisselbaar is behalve de Grote SuperZoenvis, daar kan ik om aperte geloofs redenen niet aan beginnen om die terug te brengen naar de ballenbak van IKEA of de flessenbak van AH en dan ook nog driedubbel statiegeld terug te eisen.

Dat is toch ook onzin, want Zoenvis is helemaaal niet van glas, sluit zichzelf niet af meet een kurk en lood, hoort niet thuis in de ballenbak, maar is verchroomd roestvrij gegoten van Blood and Guts, een merknaam Zweeds Staal net als Generaal Patton in WO II, maar nu dwaal ik toch af. Alsof je alles maar mag zeggen wat je voor de ongeschoren artiestenbek komt!Alleen een paar ruim denkende goede vrienden en vriendinnen die gotzijdank bijna geheel taboeloos door het leven gaan zijn op de hoogte van mijn uitspattingen in het verleden die begonnen op m'n veertiende levensjaar en beslist niet in Frankrijk vol continu door gingen nadat die Aids Welle de kop op stak.

Een goede, seksjuweel eigentijds ingestelde van Opzij vriendin merkte jaren geleden terecht op: "Nou hebben wij vrouwen net de beha en de jarretel gordel als vrijgemaakte vrouwen afgezworen en trekken jullie ‘m gotsamme weer even snel aan! Dat schiet toch niet op!" Dat vond ze wel een grote teleurstelling! Ze is toen beha verbrandingen gaan organiseren wat ik echt kapitaal vernietiging vond. Het is dus ook nooit iets geworden tussen ons, ondanks dat ze wel belangstelling had, want wie aan mijn beha, jarretel gordel, tangaslipje, nylons of onder jurk komt, die komt toevallig aan mij en wie aan mij komt zal het weten, want als ik namelijk mijn ogen sluit, dan issu er niet meer, dus kijk maar lelijk uit! Dan breekt de hel los en wordt het net als in Amerikaansse gevangenissen neuken of vechten! En niet gewoon neuken, maar prijsneuken en ook niet gewoon vechten, maar kooi vechten. Kooien genoeg bij de hand in de bajes.En bloed is nog altijd zoeter dan honing beweerde surrealist Salvador Dali!

Hele hordes homo- en bisexuele mannen en vrouwen hebben in de silver sixties altijd om mij heen gezwermd als bijen rond de honingpot vanaf mijn veertiende om verhit mijn geur op te snuiven! Als paarden de stal ruiken en als echtparen echt paren hebben echtgenoten echt genoten. Het lijkt wantegeltjes wijsheid maar gaat river deep, mountain high. Denk weer aan The First Cut Is The Deepest, de tweede is ondiep. Brak beekwater. Cripple Creek. En ook die popsong van Ooooh, lonesome me. Daar kon ik met alle fatsoen geen nee tegen zeggen! Zullen wij dan bij de ontkenning blijven leven vervuld van zelfbeklag om de extistentiële eenzaamheid? Nou, daar had ik me niet over te beklagen in de Kennemerduinen! Het leek wel alsof ik honing aan mijn reet had hangen! Ze bleven maar op- en aandringen! Brutaalweg tegen je op rijen als een bouvier. Ik was er totaal niet van gediend.

Op het Zandvoortse strand waren begin jaren zestig heel wat welgestelde aardige, grijzende, goed gebruinde heren in strakke, zilverkleurige slipjes mijn favorieten, want die vijftigers en zestigers hadden onveranderlijk een tiet vol met poen en om me te laten nöken door een lager technisch geschoolde flenzenstanzer uit de vier ploegendienst zonder condoom met rouw randen rond zijn brokkelige nagels in het Vliegenbos of Oranjewoud op een opblaasbare luchtmatras die langzaam leeg loopt door de dorens van een braamstruik daar bedankte ik toch echt voor, want je blaast je eerst een half uur het leplazerus en om je buiten adem te laten opkrikken door lager technnisch geschoolde ruwe klanten met hun holpijp gaat mij net een brug te ver, dan nog liever een academicus uit het juridische veld die als vrijetijdsvulling berg beklimmen heeft en jodelt als een Zwitser tijdens het orgasme. Over berg een dal; klinkt mijn hoorngeschal. Heeft ook te maken met twee reetbruine ogen.

Zoiets als een luchtmatras wordt snel een twistpunt onder gevoelsgenoten! Blaas jij of blaas ik, jofele pik? Daar kon je uren over doorgaan dus werd het gewoon wie het langste lucifers houtje trok. Gaat 't nou in het leven om de dikste l*l (drieletterwoord; plat voor manlijk geslachtsdeel) de sappigste k*t (drieletterwoord; plat voor vrouwelijk geslachtsdeel) of om de dikste porte monee en de grootste benzineslikker?

Ik denk het maar eens aan Wim D. te gaan vragen die het astrologisch tot op de bodem uit kan wichelen met zijn wichelroede.

Je moet verder wel aan je eigen goesting in het seksjuwelen leven tegemoet komen, maar dat betekent nog niet dat ik Jan en Alleman zo maar straffeloos in mij op neem! Ik ben Syb Soa niet, ddie langharige druiloor van die pop band, maar het is wel heel eigentijds dat al die teven uit de dicos rond lopen te waggelen met een broek vol schimmels en een zootje venerische aandoeningen waar geen genezing meer voor mogelijk is!Over de van der Wal die het schip keert gesproken, zeg! Zullen we het daar eens even over heb ben bij gebrek aan verdere serieuze werkzaamheden?Die Friese veneriese discotheekwijven hebben allemaal treurig hangende kwarkbillen. Ik heb veel liever een schoon gewassen, manlijk ingestelde academicus in bed waaraan ik na afloop vraag als ie voor Pampus ligt: "Advocaatje leef je nog?" Net als in dat kinderrijmpje over Pampus Apen Drillen. Dan zet ik wel even een kleuter stemmetje op, alhoewel ik in eerste instantie niets heb met die actie groep "Rijg een kleuter aan je leuter"! Ik vind dat verkeerd. Ook de Heilige Schrift waarschuwt daartegen.Wist U dat ik in de eerste klas van het christelijk lyceum in de Moreelse straat te Amsterdam door een half dozijn klasgenoten gepakt ben in de kleedkamer van de gymzaal? Ik had er geen enkele moeite mee hoor! Ik heb ook geen verzet geboden! Integendeel! Bejjebesodelatafeld! Ik denk dat ik ze zelfs onbewust heb opgegeild en uitgedaagd! Nee, daar heb ik geen trauma van over gehouden, hoor! Ik vond het gewoon lekker! Ik wist mij gewoon een soort Boontje die om zijn loontje kwam op dat geheiligde moment. Jack and the Beanstalk of zoiets. Het was meer een puike leerschool voor later. Ik heb er zo mijn voordeel mee kunnen doen! Zal ik je die fotos van mijzelf in dames kleding toch nog even voor de zekerheid laten zien?Is puik illustratie materiaal voor je artikel of die lessen maatschappijleer! Nee? Nou, dan niet! Het leven is een eenmalige aanbieding!"Ik bedank hem voor het edelmoedige aanbod en besluit ruim op af stand van deze vreemde, bi zarre, ontaarde man te blijven en mij niet te laten mee slepen met zijn wilde fatasieën en afwijk ende gedrag, hoezeer mij dat ook boeit als buitenstaander en te denken geeft. Noemt de de door hem bewonderde Rotterdamsse Ria in de Lorum, in- en in keurige echtgenote van de direkteur van Calvinist Artists, die naar zij zegt nog nimmer een scheve schaats heeft ge reden in seksjuweel opzicht, hem niet in een brief vol komen immoreel? En was hij daar niet weinig trots op? Hij wel! Die Frank Forrest.Wat een Catpissmotherfuckersholyshit Asshole toch?

OVER KUNST PRATEN ZONDER ZWAARWICHTIGE WOORDEN? JA, DAT IS MOGELIJK! (DEEL 2)

OVER KUNST PRATEN ZONDER ZWAARWICHTIGE WOORDEN? JA, DAT IS MOGELIJK! (DEEL 2)

Zodoende stelt auteur dezes vragen over de kunst en beantwoordt ze ook nog in een vloek en een zucht en dat is meer dan een klucht, dat is reality TV en dan is TV NIET de afkorting van Transvestite.

Een groot gedeelte van mijn betoog zal worden gewijd aan de beschouwing van een aantal belangrijke maar ook totaal onbelangrijke werkstukken die de pretenties van de maker niet waar maken. Hoe bedroevend!

Dit is heel zeker niet het minst boeiende deel van mijn betoog in Deel 3 zult U ondervinden. Immers, de moderne kunstenaaar stelt de oppervlakkige beschouwer op het eerste gezicht voor menig raadsel of kruiswoord puzzle, die hij tevergeefs tracht op te lossen en zich de hersens af pijnigt tot aan migraine aan toe, maar een millimeter verder komt hij niet.

Wij beschouwen o.a. de vele imitatie Picassos, zoals de zogenaamde, zelfbenoemde Picasso van Amsterdam in zijn schamele pogingen de grote voorbeelden na te volgen en een aantal andere kunstenaars van diverse aard en kwaliteiten.

Auteur dezes neemt U als kenner van het veld mede naar boulevards van artistiek mededogen en duizelingwekkende vergezichten over berg en dal vervuld van het hoorngeschal van Fred van der Wal, maar ook brede panoramas van lieflijke kleuren, terwijl hij onderdehand zijn zoetgevooisde stemgeluid in het snoeperige rozevingerige oortje laat klinken, want via het oor is de weg naaar de k*t nu eenmaal zoals wij heteromannen allen weten, onderdehand steelse blikken werpend op de curve van Uwe borsten, billen en wat dies meer zij aan heerlijkheden des vlezes om zo nu en dan in momenten van uiterste inspiratie terloops zijn handen te laten wappperen onder Uw gesteven etage rok, en langs llijnen van geeledielijkheid even met de virtuele lift ter hoogte van de derde verdieping, zodat het spirituele peil snel daalt en de bloedddruk nog sneller stijgt. Goed voor de aanmaak van dopamine en feronen.

Laat de gelukshormonen stromen. Artiesten zijn nu eenmaal stuk voor stuk geilneven en/of- nichten.

Toch kan zich slechts op deze wijze een frisse, verrassende kijk op het artistieke leven van de eigen tijdse mens in rap tempo ontwikkelen.

Wat wil auteur dezes eigenlijk behalve grijpen en graaien, snokken en snaaien? Ach, weet hij veel!

Voor alles wil onze Fred van der Wal U ter wille zijn en dat hij daar heel ver in gaat heeft menigeen tot schade en schande moeten ervaren. Is hij dan niet de rappe ruitenzoeker en flinke stevigerd? De barricade kunstenaar? De profeet van het ongerijmde? De ondernemer van het ongewisse?

Door roeien en door ruiten?

Ja, hoor, hij is het allemaal en nog veel meer, waarover later, veel later.

Voor alles wil hij U wel in Uw waarde laten , zo lang hij seksjuweel zijn zin maar krijgt, de kleine dwingeland uit piemeltjesland.

Hij wil voor alles U verklaringen geven voor het onzichtbare dat de kunstenaar zichtbaar wil maken en dat gaat ver. Wij denken dan aan het sprookje van vrouw Holle. Hij dringt de kijker niets op, integendeel, prijst zijn eigen werk voortdurend aan en kraakt het werk van de colle gaatjes even hard af en wel met verve.

Hij wil bemiddelen tussen het kunstwerk en de wijd open staande in- en uitgangen van de onbevoordeelde kijker, die de intrinsieke waarde van het kunstwerk door de open poriën van de huid naar binnen opslurpt en zich op verkwikkende wijze laat laven aan andermans/-vrouws genie. Even de batterij op laden.

Zelf moet de de lezer cq –es kiezen, oordelen, verwerpen of accepteren en dan moeten wij weer aan die in- en in slordig levende Ramses Shaffy denken met zijn lach, huil, bidt en bedonder. Rare vent die Ramses, daar heb ik nooit eeen eitje mee willen tikken. Hij zal wel regelmatig de lullensmid hebben moeten bezoeken.

Daarom poog ik bevattelijk te schrijven voor de eenvoudigen van geest die ook wel een willen weten van hoe en wat en waar het om gaat in het kunstenaarsplantsoen.

Kunst is nu eenmaal gesublimeerde kinky sex, anders was ik er nooit aan begonnen.

Gewichtige taal wordt bij voorkeur vermeden in de rondgang die U met onze kunstartiest maaakt door heden, verleden en toekomst en Fred van der Wal gaat U als goeroe voor op Uw levensspoor, maar wij dienen vooral niet te vergeten dat elke goeroe een giro heeft.

Mag ik effe vangen, ligt hem in de mond bestorven.

Elk wanbegrip wordt trouwens ontmanteld en gefileerd tot op het kunstbot, slechts het filigrain van het zenuw weefsel blijft over en dan zult U zeggen: Geen gezicht 2011. Existentiële angst wordt aldus afdoende bestreden en zo hoort het ook. Liefde zonder vrees, schreef Chesser toch? Om die reden vraag ik de cursiste van de vrouwelijke kunne een doorkijkbloese te dragen en leuke niksigheidjes aan lingerie er onder. Graag geparfumeerd op de zeven Heilige Plaatsen. Een aardige schaambos, maar is de poes geschoren, dan is er nog niks verloren. De cup size doet er niet toe.

De opzet van de zondagmidag causerie is min of meer origineel; het is eigenlijk een verslag, een slijtageslag als The Battle Of The Bulge, een denkbeeldig twistgesprek onder sloten

drank en schalen bitterballen, een voortdurende interactie met enkele geperveteerde kunst vrienden en evenveel halluvve gare kunstvijanden, over onderwerpen die diep gaan en ook nog ver, waarbij het bekende Truth or Dare een grote rol speelt.

Zang en dans op tafel is geheel niet uitgesloten, maar van een uitvoerige befpartij voor de klok twaalf slaat op het grasgroene laken van het biljart van Arti et Amicitiae kan geen sprake zijn, maaar is het één minuut na twaalven, Triple Witching Hour, kan er weer van alles. Een nieuwe dag, een nieuw geluid.

Elke aanwezige speelt zijn eigen rol, zingt zijn eigen lied en heeft alle ruimte voor artistieke inbreng op elk vlak onder het motto Kom In De Kring Doe Je Eigen Ding en zing, zing, zing, kleine klotebibber mmet je boterbabbel!

Wij menen als recensent te mogen zeggen dat auteur van dit stuk er inderdaad aardig in is geslaagd de draad vast te houden en de boeiende en o-zo-belangrijke gesprekken over ditjes en datjes op artistiek gebied op een dusdanige wijze in te leiden , dat diepe inzichten worden verworven alsof het niets kost en aldus verdieping na verdieping in de geest via mind fucking praktijken geconstrueerd worden. En waarom ik nu plotseling aan die lullige film van de familie Trapp moet denken zou ik toch echt niet weten, want ik zie toch echt veel liever de film Gooische Vrouwen om kennis te nemen van het Ware Leven!

OVER KUNST PRATEN ZONDER ZWAARWICHTIGE WOORDEN? JA, DAT IS MOGELIJK!

OVER KUNST PRATEN ZONDER ZWAARWICHTIGE WOORDEN? JA, DAT IS MOGELIJK!

Ik heb een grote hekel aan collegaatjes die denken dat ze met nep-filosofische flauwe kul aan moeten komen dragen als het over kunst gaat. Hoe dommer het collegaatje, hoe ingewikkelder zijn onduidelijke, schijnbaar hoog dravende mededelingen. Ik kan U namen noemen van deze lijders aan de doe-maar-moeilijk-dan-lijkt-het-nog-wat ziekte. Een uiting van de vaderlandse domineees cultuur van hoor wel naar mijn woorden maar zie niet naar mijn (artistieke) daden, nat die zijn niet om aan te zien ondanks jaren academie blote wijven klup.

Wij leven naar men zegt in een zeer verwarde tijd, waarin normen en waaarden overboord wworden gekieperd als de stront emmer aaan boord van dat leuke zeilbootje van die weblogger, hoe heettie ook weer. Vergeten, omdat er niets aan die meneer te onthouden viel.

Niet dat het mij is opgevallen dat we het zo moeilijk met ons zelf hebben, maar dat is een andere zaak.

De devaluatie van de kunst en de minachting voor kunstenaars heeft het maatschappelijk denken geïnfecteerd. Een zomergriepje.

Menigeen wil onze tijd verstaan, zijn bestaan zin geven, het persoonlijke geluk najagen als hoogste doel, en mee praten over licht en uitzicht in het kunstenaarsplantsoen.

Niet gehinderd door enige kennis van zaken kan een enkeling soms toch nog aardig uit de hoek komen als uitgerangeerde wetenschapper met een puik maandgeldje en een slagschip vaan een kijvend wijf.

Wat drijft de kunstenaar behalve vervulling van zijn honger naaar sex, drugs, rokkenrol en rolletjes bankpapier om rond te lopen in bordelen en speelholen met zóón tiet vol met poen dat de habitués bij het blek dzjekken denken met het uitbotten van een trans te maken te hebben.

De ware kunstenaar maakt openbaaar wat er aan verboden verlangens, tegen natuurlijke begeertes, duistere kinky sex driften, sadomasochistissche koortsachtige dromen van niet te beteugelen rituele lusten en liefde in het mensenhart leeft en groeit en altijd weer boeit.

Welnu, zegt auteur dezes, die U wel even wil voorlichten in uwe onnozelheid en onwetend heid; ocharme, ieder levensfase kent zijn charme en daarmee uit met de fluit, draaien aan het wiel in een kiel met een blauwe ruit, net als Michiel de Ruyter.

Voor wie niet in de gelegenheid was van uit zijn kleine achtergrond zich intensief bezig te houden met de Kunsten en in het bijzonder de moderne kunst, die ons regelmatig voor onoplosbare raadsels plaatst met zijn banaliteiten en platitudes, lijkt het een barrière die gelijk een kaasteelmuur niet te nemen valt.

Hij/Zij raakt de weg kwijt in de jungle van de vele kunstverschijnselen en modestromingen van het moment, zo vluchtig dat hij er slechts hijgend achter aan kan hollen.

Auteur dezes neemt de lezer(-es) liefdevol bij de hand, vervuld van dubieuze bijgedachten uiteraard, daar is hij als licht ontvlambaar tiepe kunstenaar voor. Zal hij U met een virtuele machete een weg voor U banen door het oerwoud van de vele kunstbeschouwingen en soms weinig aangename kunst uitingen?

Voorwaaar ik zeg U: Ja! Dat zal hij!

En zult U nieuwe inzichten verwerven en een gans andere set aan morele overwegingen in geplant krijgen?

Ja, hoor, het hele pretpakket ligt voor U klaar!

Fred van der Wal (U vraagt? Wij draaien!) neemt de lezer mee naar het kunstenaarsplant soen, waar het in de rozentuin aangenaam vertoeven is met een keil, anders niet, dan blijven de dorens over. Zie de magistrale studie over dit onderwerp: “Send me the roses, tomorrow you’ll take the thorns”.

Mahlzeit dus.

Zo heb ik mij al voeg tot doel gesteld de (on)zin van de moderne kunst U kenbaar te maken als Uw lijf therapeut, door U iets te laten zien, het tipje van de geslsuierde muze op te lichten van heur mini jupe opdat Uw droom werkelijheid wordt, anders heeeft U er nog geen zak aan. .

Je m'excuse pour les éventuelles erreurs linguistique, zei de boer. Zo riep ik eens in een chique typisch Frans trut restaurant in Langres luidkeels “Vive la France et la bière Hollandaise Mayonaise”, hetgeen mij eerst op tien seconden stilte kwam te staan en daarna op applaus.

Geeft niks meneer van de Wallen, zult U zeggen in Uwe vergevingsgezindheid, hetgeen ik minzaaam accepteer indien U niet verder gaat en mij mijn weg met U laat begaan anders zeg ik ook : Krijg nou wat!

Er zijn namelijk kantjes aan mij, nou, niet om over naar huis te schrijven en ik dan toch soms zó lelijk doen tegen mensen die het beste met mij voor hebben, maar dat houdt het spannend, zullen we maar zeggen.

Chantilly lace (with a pretty face)* is er niks bij als we het over mijzelve en mijne neigingen hebben, vergeleken qua complicaties van ontwerp en uitvoering.

Het leven blijft kantklossen en doorknopen, dan zie ik nog Catharina S. op de fiets met haar kantkloskusssen de Nieuwe Spiegelstraat en mijn bestaan uitfietsen sept. 1967 in heur witte jas met die goudkleurige speld die een blaadje eikenloof verbeeldde.

Les één dus.

Zodoende stel en beantwoord ik Uw vraag naaar de zin van Uw leven, Uw sluimerende verlangens, Uw onvrede met Uw habitat, allemaal zaken die die het wezen van de moderne kunst raken. Vraagt aan Freddy en het komt voor de bakker!

• De fifties rock song Chantilly Lace vertolkt door The Big Bopper, tiepe Fatso The Cowboy, jammerlijk omgekomen samen met Buddy Holly, de zingende bril en Ritchie Valens, een southern ogende altoos glimlachende dikkige vetkuif die de tophit Donna zong en ooit de lieveling der homoseksjuwelen was.

(wordt vervolgd)

ZE ZEGGEN GELD BRENGT GEEN GELUK. IK GELOOF DAAR NIETS VAN!

ZE ZEGGEN GELD BRENGT GEEN GELUK. IK GELOOF DAAR NIETS VAN!

Eigenlijk voel ik me beter dan ooit. Ik ben gezond. Gelukkig heb ik goede genen en sterke benen die de weelde dragen.

Een gesprek over het belang van een flinke dosis creativiteit en praktisch verstand.

Wat vindt u zo interessant aan het rijke milieu dat u beschrijft in Uw biografie?

Ik ken heel wat goed gesitueerde mensen die er een royale levensstijl op nahouden. Ze hebben een mooi huis, een chique auto, een aantrekkelijke vrouw in spannende lingerie met opgeschoren bikinilijn, gladde oksels en benen. Moderne epicuristen. Levensgenieters. Geen tobbers, maar dobbers en een dobber komt altijd boven water.
Het zijn misschien wel snobs in de ogen van hen die moeizaam door het leven schoffelen en zich over het milieu druk maken of zorgen over de allochtonen literatuur hebben, die ik in principe niet lees, maar ik voel toch sympathie voor de well to do bovenklasse als ik soms weken laang in hun ruim bemeten tuinen, zwembaden en villas verwijl.
Mensen met negatieve compensatiedrang zeggen dikwijls ‘Geld brengt geen geluk’.
Ik geloof dat niet echt.
Van geld kan je genieten. Heel intens. Piet platzak de pleurislijer gaat maar op een bankje aan de zuid boulevard van het ordinaire Zandvooort zitten met een lik ijsje in zijn hand, dan is ie ook gelukkig, denkt ie.

Geef mij maar die rijke klasse van patsers, proleten en jofele pikkeen, die houden van exclusieve wijnen, van bijzondere auto’s, mooie, sensuele, aaibare vrouwen, die hun poes niet met miauwen over het allochtonen probleem of met pissen verslijten.
Toch eet ik net zo lief in een goedkoop eethuys als Het Broodthuys in Leeuwarden als in de Coupole in Parijs.

Ze beweren dat ik ondanks mijn miljonairstatus mijn dochter van de voedselbank laat vreten.
Haar man is bij haar weg gelopen en nu leeft ze van een bijstandsuitkering met drie kinderen. Een ieder moet ergens van vreten. Ik zou het geen enkel probleem vinden als ze uit de voedselbank hamburgers zou halen die de houdbaarheidsdatum al lang hebben overschreden en duidelijk fosforiserende groene plekken vertonen, licht geven in het donker, dan kun je altijd de weg naar je mond vinden. Van de frisse dus!

Bij elke hap van mijn biefsstuk die ik naar binnen werk in de besloten sociëteit Arti et Amici tiae te Amsterdam, denk ik echt geen seconde aan de hongerlapjes in de Serengeti als ik een glaassje Ammareto of bellen konjak naar binnen klok.
Enkele webloggers betwijfelen mijn financiële status. Ze vergeten dat je met twee grote villas al gauw miljonair bent. Het geld zit grotendeels in de huizen. Toch liggen hier afschriften van bankaccounts met zes cijfers voor de komma. Neee, ze zijn niet welkom hier.

In het begin van mijn carrière als weblogger werd ik niet goed begrepen. De meeste gewetens volle “kenners” van het Vkblog schreven: ‘Ach, hij zou beter kunnen ophouden met schrijven. Hij is uitgeluld! Hij moet maar gaan schilderen, maar dat kan hij ook niet!’
Het hoort bij de salonsocialistische kinnesinne kultuur in Holland, het domineesland bij uit stek. De kliekjesgeest, de inburgerlijke pvda mentaliteit die mij wezensvreemd is.
Wie vallen mij voortdurend aan? Aanhangers van de partij van de afgunst, groene linske humorloze juffrouwen. Thuisbreisters die op Donald Duckschoenen in zelfgebrejen truien rond lopen die op een uitgerekte, oversizede sok met een knol er in lijken.
Gefrustreerde, talentloze collegaatjes, uit het maatschappelijk bestel gezette randfiguren met dranakproblemen, arbeids ongeschikte rancunelijers, halve psychoten, gepensioneerde leraren Nederlands, rabiate wijven van non valeurs en een uitgerangeerd, drankzuchtig Haarlems leraresje dat al om tien uur ’s ochtends ladderzat op de bank in de Viva ligt te bladeren en zich het schompes rookt aan zware sigaretten. De langzame wals van een gedoseerde zelfmoord.
In Vlaanderen waren de reacties wel meteen positief op Basic Publishing en Writeshistory wat mijn teksten betreft. Dat ronde, Vlaamse, gul ronddborstige ligt mij wel. Ik hoor tien keer liever het Vlaams dan het Fries.

U staat bekend om uw research. Alles is gedocumenteerd. Voor Uw weblogs over de context van beeldende kunst was dat allicht niet anders?

Ik heb heel veel gecorrespondeerd met archieven en medewerkers van musea. Vooral drs Marina R. is mij zeer ter wille geweest in het verschaffen van inside informatie over ICN en verschafte mij eeen promotie werkstuk over het decennia lange hap-snap aankoopbeleid van de overheid. Ik kom daar nog op terug. Het is een heel geccompliceerde zaak.

Neemt de research nu minder tijd in beslag dan vroeger?

Ik verloor vroeger meer tijd, omdat ik in heet begin nog niet genoeg wist. In de jaren tachtig deed ik er een halve dag om een tekst of een ingezonden brief zo mooi mogelijk te schrijven. Nu schrijf ik al meer dan 20 jaar over beeldende kunst. Het heeft mij een bepaalde reputatie opgeleverd. Collegas zijn bang voor mij omdat ze zelf doorgaans niet kunnen schrijven of schilderen.
Ik ken het kunstenaarsmilieu dus vrij goed.
Ik laat mijn teksten soms ook een enkele keer nalezen door vakmensen. Immers, betrapt een lezer me op ook maar de minste fout, dan denken mensen meteen dat ook de rest van het verhaal vol onwaarheden zit.
Eigenlijk ben ik zo nu en dan een new journalist, ik presenteer feiten die ik ken of die ik bestudeerd heb, een enkele keer in de vorm van een verhaal, novelle of schets.
Dat is immers veel indringender dan een droog artikel. Je kan dat niet allemaal zomaar uit je duim zuigen.
Soms kom je uitgerangeerde academici tegen die mij met hun gefrustreerde vrouwtjes de les pogen te lezen over een onderwerp waaar ze niets van af weten, dan licht ik ze geduldig voor en ontvang dankbare mails, waar ik heel blij mee ben.

U heeft veel collegas personages neergezet die gedreven worden door blinde ambitie, geebrek aan talent en onnozelheid. Vanwaar die interesse?

Overambitieuze, domme, talentloze mensen zijn tot waanzinnige dingen in staat. Het heeft te maken met woede, narcisme en psychopathie.

Heel wat auteurs schrijven om hun demonen te bezweren. Is dat ook zo bij u?

Nee. Ik schrijf om de dingen een chronologische plaats te geven. Je maakt de gekste dingen mee. Een of andere Friese meneer die geen werk heeft en ’s nachts weblogs schrijft over mijn werk of waar ik woonde en waar totaal niets van klopt. Hij beweerde meer van mij af te weten dan ik zelf wist.
Eigenlijk schrijf ik heel graag en er spoken altijd ideeën door mijn hoofd en dan denk ik ‘Hier wil ik iets over schrijven of dàt is de moeite waard’.
Het kost mij geen enkele moeite. Ik schud het zo uit mijn mouw. Tussen twee lachbuien door schrijf ik. Het schrijven gaaat ’s ochtends het best.
Als mijne kop zo barstensvol gedachten zit dan probeer ik door middel van het schrijven weer orde te scheppen. Ik heb nooit een gebrek aan onderwerpen. De manier waaróp ik het zal schrijven, de stijl, dat vind ik niet het moeilijkste. Ik roffel het uit de toetsen. In het begin corrigeerde ik de tekst niet eens op spel- en stijlfouten

Schreef u ook als adolescent?

We moesten op de kweekschool verhandelingen schrijven voor het vak Nederlands bij meneer Kip, soms over de meest onmogelijke onderwerpen. Ooit luidde de titel ‘Het land achter Gods rug”. Ik schreef toen slechts een enkele zin ‘Dat land bestaat niet’.
Ik moet zeggen dat de directeur van die bekrompen christelijke kweekschool er nog vrij goed op gereageerd heeft. Wel kreeg ik een 1 voor de moeite. En 500 strafregels. Ik was toen al 21 jaar. Zinloos. Het kenmerkt de Hollandse schoolmeesters mentaliteit. Drie maanden voor het hoofd akte examen haakte ik af. Nooit spijt van gehad, ook niet toen ik een paar jaar in financieel kommervolle omstandigheden moest leven. Van 1965 tot zomer 1968 had ik soms niet te eten.

Had u een gelukkige jeugd?

Absoluut niet. Vele huiselijk geweld, verwaarlozing, ziekte, pro juventute. Op de lagere school ging ik een half jaar niet naar school als 7 jarige en zwierf door Amsterdam, langs de grachten en in de havens in gezelschap van ontheemde oorlogskinderen. De mooiste tijd van mijn leven.

U praat in werkelijkheid in gezelschap niet graag meer over het verleden. Omdat die episode uit uw leven te pijnlijk is?

Ik vind: wie er iets over wil weten, moet mijn weblogs maar lezen.

U bent sinds vier jaar de geliefde van Isis Nedloni. Heeft zij een grote invloed op u?

Zeker. Vraag het haar maar. Vroeger was ik echt een wild beest. Een drankorgel. Ik zou nu niet stellen dat ze me getemd heeft, soms kan ik nog wel eens losbarsten. Maar laat ons zeggen dat ik toch wat beheerster ben.
Vroeger liep ik rond met Ibicenzer cowboylaarzen, een Afghaaanse jas, die ik voor 200 gulden kocht in 1967 bij Willem de Ridder, in de Alexander Boersstraat, waar het kantoor van Hitweek was gevestigd, Amsterdam zuid. Hij importeerde ze uit Afghanistan. Ik liep rond een gescheurde jeans of een strakke roze broek, brandgaatjes van de sjek in mijn truitjes, ik dronk veel, zocht ruzie, ging op stap met jongens met eeen Porsche of met de Amerikaanse paracommando/kunstenaar Michael P. Dat is toch allemaal veranderd.

Zijn er zaken waarover u spijt hebt?

Nee, ik heb geen grein spijt. ‘I never apologize’, een credo dat ik onderschrijf. Spijt is wat de bok schijt. Ik kan ook niet tegen sentimentaliteit. Mensen die voortdurend zichzelf beklagen en die verdrinken in zelfmedelijden: vreselijk. Ik vertel de waaarheid en niets meer daan de waaarheid. De meeeste collegas hebben in het leipespeis gezeten. Ik ga weinig met ze om. Ze zijn op de vingers van één hand te tellen en dan houd je nog genoeg vingers over om een glas Gato Negro aan te vatten en een stick tusen wijs- en middelvinger te houden.
Ik ken een artiest die opgevoed is door vrouwen. De vader afwezig.
Het verklaart zijn gebrek aan loyaliteit. Er is iets mis gegaan in het identificatie proces. Het heeft geresulteerd in een labiel, onbetrouwbaar, jaloers, ontevreden karakter. Daar wil ik niets mee te maken hebben.
Ik denk dat een gebrek aan sentimentaliteit en een dosis praktisch verstand heel belangrijk zijn voor de gemoedsrust van een mens. Ken je de boeken van Charles Bukowski? Fante? Johnny van Doorn? Schitterend, een geknipte handleiding voor het leven.

Waarmee bent u nu bezig?

Ik ga een aantal boeken publiceren, dit jaar komen er vier uit. En er zijn tentoonsstellingen vast gelegd tot in 2012. Ik ben een zondagskind.

Boek "Zit er nog leven in je scheur?" Bestseller?

BOEK "ZIT ER NOG LEVEN IN JE SCHEUR?" BESTSELLER?

“….EN NA DAT PIJNLIJKE GROTE ZWIJGEN IN HET UITMUNTENDE CHINESE RESTAURANT TE AKKRUM ONTWEKEN WIJ ELKAARS BLIKKEN SCHUW EN GINGEN WEER ALS EVEN TEVOREN VERDER MET DE HAAIEN VINNENSOEP SLURPEND OP TE LEPELEN, WANT DIE KUN JE VANZELF NIET KOUD LATEN WOR DEN VOOR ER VINNEN IN GAAN GROEIEN!”

Het aangrijpende boekje van de Rotterdamse Ria LaRivière met de titel “Een scheur in je leven” (of was het “Is er nog leven in je scheur?” Excusez! Ik ben de titel even kwijt!) maakte enige indruk op U en sloot naadloos aan bij Uw er varingen sinds 1964 met tal loze vertegenwoordigers van de evangeliese en charismatiese bewe ging?

Nu heb ik weinig met Rotterdammers en met Rotterdamse kunstenaars of Haarlemse kunstenaars helemaal niet, dus dat komt goed uit. Okee, ik vond C.B. Vaandrager wel een baanbreker, maar de rest. Daan van Golden beroemd door een handjevol schilde rijen uit 1964 , roem waar hij nu nog op teert, dat is mij te kort door de bocht. Ik heb een Rotterdamse kunstenaar leren kennen die hier in de Bourgog ne vlak bij woont en die fijne meneer heeft tijdens de openings toespraak minderwaardige opmerkingen tijdens een opening van mijn schilde rijen gemaakt in Musee Maupertuis, omdat ik niet de laatste mode wens te volgen van flauwe videootjes en fotootjes van het tiepe een plaatje bij een praatje.
Toevallig stonden er Nederlandse vrienden van ons naast hem die het onmiddellijk hebben door gebriefd. Ik heb die meneer daar op per email de toegang tot ons huis ontzegd want ik laat me niet koeio neren door een dillettant.
Ria heeft ook niet voor eeuwig alle sympathie mijnerzijds, want ze is veel te mager, slaapt slecht, is onrustig in bed en daar zal ik niets aan toe of af doen, want eenmaal gezegd, blijft gezegd en dat staat als een huis in de Vinex. Op betonnen palen! Hooguit voor twintig jaar, dat soort nieuwbouw wijken, terwijl ons huis in 1790 werd gebouwd naar men zegt, maar dat dondert allemaal niks. Ria? Geen echt monumentale vrouw! Iemand waar je na één seconde al aarzelend Yes tegen zegt omdat No out of the question is, dan moet je wel. Wat zij ook vraagt, dat doet er niet toe. Ze krijgt van mij het voordeel zonder twijfel. Prima gerestaureerd , geparfumeerd, redelijk gekleed en aardig gekapt boven de hersens die werken tegen de klippen op, zegt ze, daarom is ze broodmager en dan al die problemen met het Leven met een grote El, dat gaat niet in je kouwe kleren zitten. Aldus gaat zij niet geheel pro bleemloos door het leven, soms met groen haar soms met blauw haar, soms in een Hummer, dan weer op een opoefiets! Nou U! Kommermaareensom in ingeslapen evangelieland waar iedereen in een zesdehands middenklasser rijdt!

Ik schreef haar na haar teevee optreden in “Man Vrouw” dat het fascineert hoe goed sommige vrouwen zich verbaal kunnen uiten wat het ervaringen en emoties betreft. Om jaloers op te worden. Nooit zal ik haar achter naam meer schrijven als de la Rivièra, behalve nog één keer in een tot nu toe ongepubliceerde tekst van een jaar geleden waarin nu eenmaal achteraf geen verandering in mogelijk is omdat de samenhang anders helemaal zoek is, dat heb ik haar bijkans onder tranen beloofd toen ik hartstochtelijk om vergeving mijner zonden jegens haar smeekte, knielend voor haar met mijn hoofd in haar schoot, grienend als een hyena in het plaatselijke Chinese restaurant! Na heel wat glazen bier en wijn overigens, toen ik snikkend (het ging echt zo van: boehoehoe) door de knikkende knieën ging en voor enig houvast al weer haar boven benen oneindig kuis, doch stevig en bijna liefdevol omvaamde om voorlopig niet meer los te laten- hebben is hebben en krijgen is de kunst- met mijn altoos zweterige jatten en mijn wijd uitstaande vilten ouwe mannen oren, mijn aardappelneus waarboven gniepige, ontstoken rode ogen waar het oogwit geel van ziet, geplaatst in mijn aangezicht, dat knobbelige kalende hoofd onder de roos schilfers met de doorgegroeide wenk brauwen, terwijl ik met ene gemene wellustige grijns net bedacht dat het beter is twee dijen in je handen te hebben dan tien in de vogelvlucht, op bijkans symboliese wijze mijn gelaat in heur met mijn tranen doorweekte schoot legde waar ik toch even niet van terug had en zij ook niet omdat ik zo naar knoflook rook en zoals iedereen weet is dat geen aangename lucht! Publiekelijk gestorte tranen zijn nog altijd de mooiste tranen en het is grote mode, dat gejank van mannen aan de voeten van de dames, daar vallen ze alle maal als een blok voor. Het was al met al bijkans een negentiende eeuws romanties tafereeltje, een genre schilderij van een kwijnende jongeman met edele dame, die de houdbaarheidsdatum al lang voorbij was. Toch houd ik van die adembenemende klasse licht belegen dames, want zij zijn door de wol geverfd als geen andere…en dat moeten we hebben. Ze weten dat ze op hun retour zijn en zijn daarom kneedbaar der, toeschietlijker en begrijpender voor een man met zo zijn heel specifieke wensen wat de intieme omgang betreft dan de jongere garde en echt voor alles in. Ik ben ook zo tegen maagden, dara val ik bij in slaap! Het moet flink beduimeld wezen, anders is er toch geen lol aan te beleven! Je moet toch ook wat als artiest, nietwaar, anders verlies je je geloofwaardigheid! Ik bedoel; ik probeer er geregeld ook maar een punt aan te lullen!
Daar waren de omstanders allemaal heel blij mee, net als ik en ook mijn wederhelft applaudisseerde spontaan en daar na gingen we maar weer verder met de haaievinnen soep, want die kun je niet koud laten worden! We hadden ondertussen heel wat bekijks tijdens die act! Zo zie je hoe gemakkelijk je malkander kunt vinden als je niet door dogmas wordt gehinderd en je bordje al tijd op tijd leeg eet of soep lepelt met een vork in de kommotie! Haar boek is een ijzersterk werk! Ik sta er nog steeds vierkant achter! Ik heb er met vele verontruste kritikasters uit de gristelijk kring over gesproken en niemand kan haar haarscherpe analyses tot nu toe weer leggen of evenaren!Toen ik het las? It completely knocked me down! Ik beleefde weer die verschrikkelijke tijd tussen 1963 en 1966 in dat afschuwelijk gristullukke gezin van mijn vriendin Els .Ik kan en wil er niet over praten! Ik heb nog minstens een of twee keer per week nachtmerries over die tijd. Je hoort van die fijne gristenen ook geen rechtstreeks eerlijk kommentaar op dat boekje van Ria.
Men mokt, bokt, snokt, moppert, mompelt, mummelt wat in de rafelige befbaard uit de tande loze mond, verklaart haar voor kompleet ge stoord alsmede “van den duivel” en gunt haar “De Wraak Des Heer’n” op haar bordje waar des ochtends in de artistieke,aardige aangekle de centraal verwarmde flat in Rotterdam alleen maar knapperige cornflakes op liggen en voor niets anders plaats is dan een glas vers geperste jus d’orange plus –heel verstandig-ter preventie van een en ander een dozijn vitamine tabletten om de vrije radicalen in de bloeds omloop te bestrijden,maar ik vraag me nog steeds af wie er gestoord is en van de duivel of de wraak van omhoog verdient!Die evangeliesen die haar meedogenloos in de rug aan vallen kiezen niet de kant van het gemanipuleerde,n iet alleen geestelijk, maar got betert ook nog vaak fysiek misbruikte slachtoffer, maar heel hypokriet de kant van de daders! Daders zijn populair in rechts orthodox christelijke kring om dat zij het daar aangehangen macho principe huldigen waar bij alles van manlijke zijde wordt goed gepraat,zelfs incest. Je dochters onteren wordt daar met Bijbelteksten gestaafd en geaccepteerd. Men ziet in die kringen vrouwen uitsluitend als neukvee dat in de keuken thuis hoort als een koe met een (trouw) ring door haar neus in de stal in haar eigen –maar nog liever in ander mans- stront! Wie als een mij bekende ouderling zijn dochters jaren lang gebruik van maakt op onoirbare wijze (vader is de dader) hoort in de bajes en niet in funktie voor de gemeente met een schijnheilige glimlach op zijn smoel die er op gebeiteld lijkt.Er heerst een kultuur van verzwijg en in evangeliese kringen die op het misdadige af en zeer bescha mend is.En zo wil men als gristen een getuige voor de wereld zijn? Laat me niet lachen! Christelijke citroenen worden nog steeds voor kalvinistiese knollen verkocht of is het juist omgekeerd? Enfin; knollen zijn het, knollen blijven het, die fijngriste lijke kollegaatjes van me…Ik kots niet op ze, daarvoor vind ik ze te onbenullig! Ik vind het allemaal zo knollig en drollig, dat miljeutje!