EN VAN ARTISTIEKE UITSTRALING KAN DE KACHEL NIET ROKEN.

EN VAN ARTISTIEKE UITSTRALING KAN DE KACHEL NIET ROKEN.

Men zegt in Amsterdamse kunstkringen dat U totaal geen artistieke uitstraling heeft en voor hetzelfde geld autos zou kunnen verkopen of voor een lagere schoolklas in Zuidwolde had kunnen staan met een echtgenote die aan dezelfde school staat om het schamele onderwijzersloon op te krikken zodat de fantasieloze nieuwbouw bungalow toch betaald kan worden.Het artistieke publiek wil nu eenmaal een zuipende schuinsmarcheerder in de stijl van Charles Bukowski,een hoerenloper als Karel Appel of Jan Cremer, een slaap kamerleeuw, een terpentijntijger, een totaal verzopen sexuele allesetende, vuilbekkende grove omnivoor, maar geen keurige kerkganger in driedelig pak zoals U die nota bene ook nog tot overmaat van ramp de zondagsrust respekteert van de naaste buren door niet met de motormaaier rond te gaan crossen, zijn eigen of andermans wijf niet dage lijks in elkaar timmert of wekelijks aan een sexclub uitleent en weigert geregeld naar de hoeren te gaan.

Wat die hoeren betreft;kijk maar eens naar van Gogh, die sukkel die zijn ballen er per ongeluk af schoot toen hij met een vuurwapen kraaien wilde weg jagen.
En van artistieke uitstraling kan de kachel niet roken. Het gaat ook niet om de uitstraling maar om de instraling of eigenlijk nog meer de doorstraling van de kunstwerken zelf en wat een kunstartiest in zijn eigen vrije tijd doet moet hij zelf maar weten,dat heeft niets met zijn artistieke kwa liteiten te maken.Jazeker;ik respekteer de zondags rust,kom geregeld des zondags onder het woord dat,zoals de Schrift zo treffend zegt,nooit ledig weerkeert,bezoek bij voorkeur een evangeliese ge meente,sla mijn echtgenote nooit waar anderen bij zijn en leid een leven van reinheid,rust en regel maat.Tandenknarsend ben ik lid van de suffe E.O. en glimlachend van de VPRO.Zo ziet U maar weer:de Here heeft vreemde kostgangers!

De overeenkomst tussen Nietsche en U is…

Dat we allebei de ochtend aanvingen met een kopje warme chocolademelk van het merk Van Houten Cacao.(Zie:pag. 87 uit ”Door gevaarlijke gekken omringd,”W.F. Hermans,ISBN 90 234 30735, jaar 1988,Uitgeverij De Bezige Bij)
Schreef Heere Heeresma niet eens die reklameslogans:
Van Houten zijn vrouw drinkt Droste cacao en Droste zijn vrouw drinkt van Houtens cacao.
Een heel wijze levensles,vindt U niet?

Hoe denkt U als eigentijdse kunstenaar die wel weet waar Abraham de mosterd vandaan schof felde onder de rokken van Sara over de zogenaamde pornografiese plasseks affiches van Serrano in het Groninger Museum?

Men doet maar wat men niet laten kan en of Abra ham de mosterd bij elkaar schoffelde uit de mossel van Sara of uit een andere snee,daar heb ik nooit iets van gelezen in de Heilige Schrift,dus laat ik dat liever voor Uw rekening.Wel weet ik hoe Mozes van zijn achternaam heette!

Hoe dan?

Van de Berg.

Hoezo?

Er staat geschreven:toen Mozes van de berg kwam.

Ooh, op die manier!Humor!Maar laten we het verder over die plasseks affiches hebben van Serrano, dat lijkt mij toch wat boeiender,dan dit soort tiepies bekrompen gereformeerde flauwi teiten.

Die Groningers willen het liefste op Amsterdam mers lijken en menen dat ze daar het best in slagen als ze smeerlapperij aan de muren van overheidsge bouwen hangen.Ik kan U wel zeggen:dat is nu niet het grootste ideaal dat ik tot nu toe gekoesterd heb,maar onderdehand.Als ex-Amsterdamse kun stenaar ben ik wel wat gewend op het sexuele vlak en eigenlijk heb ik alles ervaren wat er op dat vlak te ervaren valt,dus ik schrik nergens voor terug. Geen sexuele zee gaat mij te hoog,zo lang het vlees maar schoon is en vrij van allerlei ziektekiemen,dan is alles geoorloofd in mijn optiek.Ik vond het natuurlijk niet zo prettig dat Ina door een collega van school geneukt werd die hepatitis b had gehad. Als men elkaar zoals op die afschuwelijke affiches van Serrano langs de kant van de openbare weg in el kaars wijd open staande bek wil pissen,dan gaat men zijn gang maar,zoals jaren geleden al in Cali fornië de gewoonte was en dat ik zelf heb gezien te midden van de homophiele kommuniteit waar nu al het grootste deel van aan de aids is ten onder ge gaan.Als ik er maar niet onder zit als er weer ie mand staat te pissen, hè.Er is altijd wel iemand te vinden die als pispaal wil fungeren,daar kijk ik echt niet van op,want die aanbiedingen heb ik ook wel eens gehad.Die fotootjes van Serrano zijn gewoon gepikt van dat magere kreng Mapplethorpe,waar de homophiele galeriehoudster Robbie Jurka zo weg van was.Smaken verschillen!In middels is Mapple thorpe ook al lang en breed (Het kwaad straft zichzelf per slot van rekening) aan aids overle den. Tsja,wie zijn verhitte leest tegen een andere manlij ke leest wil aanschuren,zoals de Heilige Schrift zegt dat in de eindtijd gebruikelijke usance zal zijn en veelvuldig gaat geschieden, waarmee de aan kracht winnende agressieve homobeweging te verklaren valt,moet niet raar opkijken als hij binnen de kortste keren ligt weg te rotten.Ik bedoel:beter hard geblazen dan de mond gebrand aan de een of andere door velen veelvuldig besnuffelde herenbipsbapsbops.Dat kan toch niet gezond wezen!In 1965 was het nog helemaal niet de gewoonte om met plas seks in de weer te zijn.Toch bracht de adspirant schoolmeester Kees Bregman fotos van zichzelf mee naar het onderwijzers examen waarop hij uit voerig stond te plassen in een grote,vooroorlogse gebarsten witte w.c. met houten bril.Hij dacht hier mede de rijksgecommitteerde te behagen,maar dat is totaal anders uitgepakt,want die liet hem veront waardigd zakken!Die dacht ook; zo meteen gaat hij hier een potje staan rukken om de witte bruidssluier uit zijn eigenste lul te trekken en dat kunnen we niet hebben onder schooltijd!
De fotograaf van die scabreuze fotos was de bekende zeefotograaf C. van der Meulen.Ik heb niet alleen aan hem heel goede herinneringen,maar meer nog aan zijn nichtje Catwaar ik een nacht mee doorbracht in juli 1968 in de Nieuwe Spiegelstraat 48 en ik vond dat ‘t wel voor herhaling vatbaar was.
Voor verdere intieme details;zie mijn autobiografie “Fred van der Wal,herinneringen,dromen en gedachten. ”Uitg.Nomanspress,1999.
De ongekuiste uitgave,de first draft, is nu reeds onder de toonbank bij de kunstenaar aan huis verkrijgbaar.

Beeld van ongrijpbare kunstenaar is voorbij

Beeld van ongrijpbare kunstenaar is voorbij beweert open deur intrapper A. Zijderveld

Anton Zijderveld: De tijd dat de artistieke avant-garde zich in besloten kring vrolijk maakte over het ‘klootjesvolk’ ligt al ver achter ons.

Fred van der Wal: Wat is een ongrijpbare kunstenaar? En wie moet hem grijpen? Typisch de mening gangbaar binnen de AA kringen (AA, afkorting Academische Arrogantie). De artistieke avant garde zoals ik die in de jaren zestig in Amsterdam mee maakte was niet bepaald geïnteresseerd in het etiketteren van een sociale klasse, zoals de vooringenomen cliché denker Zijderveld beweert.

Anton Zijderveld: Na ruwweg 1960 wilden jonge kunstenaars afscheid nemen van het burgerlijke leven dat in de jaren voor de oorlog en in de jaren vijftig zo dominant was.

Fred van der Wal: Zijderveld is niet erg op de hoogte. Waarschijnlijk heeft deze professor nog nooit gehoord van De Vijftigers die een heel wat minder burgerlijk leven leiden dan de gesubsidieerde kunstenaars in de zestiger jaren om over de surrealisten en dadaïsten van het interbellum maar helemaal te zwijgen

Anton Zijderveld: Studenten bestormden de autoritaire bastions van de professorenuniversiteit.

Fred van der Wal: Meneer Zijderveld heeft het over de namaak opstand Parijse studenten die met de Franse Revolutie in het achter hoofd ook revoluutsietje wilden spelen in het Maagdenhuis te Amsterdam. Hollanders, exponenten van een kleurloos transitoland dat net als de Japanners groot is in imitatie.

Anton Zijderveld: Jonge kunstenaars wilden afrekenen met de figuratieve beeldende kunst.

Fred van der Wal: Dat is nieuw; Vanaf 1964 propageerde Vrij Nederland de diepte intervjoes van Bibeb over o.a. het surrealisme en realisme van een aantal Nederlandse kunstenaars waaronder Moesman, Escher, Willink e.a. Rond Galerie Mokum te Amsterdam groepeerde zich een aantal realisten en surrealisten vanaf 1964, die de trend voor de hernieuwde belangstelling voor een figuratie met surreële invloeden in luidde.
De jaren 60 was een periode waarin New Fig, Nouveau Realisme en Nederlands Realisme de bloedeloze achterhaaalde post abstract expressionistische epigonen steeds meer naar de achtergrond drongen. Zijderveld had moeten weten dat het abstract expressionisme hoogtij vierde in de jaren 40 en 50 en in feite niets nieuws bracht. De abstracte kunst is onderdehand een 100 jaar oud en om die richting moderne kunst te noemen is een merkwaardig anachronisme.

Anton Zijderveld: de tonale muziek en het traditionele toneel die de werelden van kunst en cultuur domi neerden.

Fred van der Wal: Zijderveld ziet voor het gemak de grote invloed van de pop muziek over het hoofd en de diverse vormen van de Jazz, bijv. de hernieuwing van de Blues traditie in Engeland vanaf 1963

Anton Zijderveld: Het werd op beide fronten ideologische verdedigd met een beroep op Marx en een politieke afwijzing van het kapitalisme.

Fred van der Wal: De modieuze aanbidding van Marx en het verheerlijken van de Frankfurter Schule betrof een minderheid van de kunstenaars die zich in de extreem linkse BBK verenigden met eind jaren zestig een Maoïstische afsplitsing. Het betrof enkelingen. De veelal voor militaire dienst op psychische of lichamelijke defecten afgekeurde, vaak half analfabete kunstartiesten zetten fotos in het BBK blad van Che Guevara en PLO strijders met geheven Kalasjnikows. Zelf te laf en te lamlendig om zich voor iets in te zetten dat niet in het eigen belang was beriepen zij zich op lamzakken als Krishnamurti en andere vage profeten van het ongerijmde.

Anton Zijderveld: Jargon. Dat was maar jargon. Waar het echt om ging, was een afrekening met de (klein) burgerlijkheid van hun ouderlijk huis, met het bourgeois publiek dat werd aangeduid als ‘klootjesvolk’.

Fred van der Wal: De benaming Klootjesvolk was een scheldnaam die bij Provo hoorde. Een beweging van voornamelijk oninte ressante, bont geklede, carnavaleske, arbeidsschuwe, anti intellectuele maatschappij vijandige elementen die dankzij een zwak gezag en een publiek, stuff rokertjes die in de picture kwamen van journalsiten die op zoek waren naar kleurrijke figuren zonder veel taleenteen zoals Simon Vinkenoog, d profeet van het veerboden sigaretje. In Friesland staat deze anti maatschappelijke stroming onder de kunstenaars een halve eeuw na dato anno nu nog hoog in aanzien bij een tiepe artiest dat zich voornamelijk heeft geconcentreerd rond de Oude en Nieuwe Bildtdijk.

Anton Zijderveld: Studenten bezetten de universiteiten. Een kleine groep artistieke heethoofden van de toneelschool verstoorde toneelvoorstellingen door met tomaten naar de acteurs te gooien, en klassieke concerten in het Concertgebouw door met ‘knijpkikkers’ een snerpend lawaai te produceren.

Fred van der Wal: De voorman van de onrust stokende acteurs was Jan Joris Lamers, die via terreur en lawaai zich de posities in de toneelwereld trachtte te verwerven waar hij tegen in opstand kwam.

Anton Zijderveld: De kunstenaars leefden zich uit in wat zij als ‘echt modern’ zagen, namelijk abstracte beeldende kunst, absurdistisch toneel en atonale muziek. Het was allemaal bedoeld als een protest tegen en aanval op de autoritaire, elitaire werelden van de wetenschap en de kunst. Daar voorbij richtte men de pijlen natuurlijk op de nationale en gemeentelijke politiek. Die moest voor het financieren van deze vernieuwing zorgen.
(…) Beethoven, Vermeer en Tsjechov werden verfoeid.
Jan Cremer riep dat al die schilderijen van Rembrandt en consorten in het Rijksmuseum op de vuilnisbelt gegooid konden worden.

Fred van der Wal: Jan Cremer heeft nog nooit één goed schilderij gemaakt. Hij kan beter zwijgen met zijn één jaar Ulo. Zoals Jan Dibbets eens zei over een museale tentoon stelling van fake artist Cremer; het werk is de spijker nog niet waard waar het aan op gehangen wordt. Cremer is een slecht schrijver en een nog slechtere schilder. Ik las eens een briefje van zijn levenspartner Babette. In 14 zinnen 20 spelfouten. De doorgaans nadenkende weblogger Kokopelli meende dat ik een belegen Jan Cremer zou zijn. Hij heeft het mis. Ik heb niets met deze auteur, die als navolger van Kerouac met invloeden van Wolkers, Miller, Hemingway en Mickey Spillane zijn boek schreef. Cremer is zoals zo vele auteurs de schrijver van één boek.

Anton Zijderveld: Karel Appel, gevraagd naar de methodiek van zijn woeste schilderijenproductie zei: ‘Ik rotzooi maar wat aan’.

Fred van der Wal: Zijderveld gaat graag ver terug. Het is een uitspraak uit de vijftiger jaren. Een statement door Karel Appel epigoon Jan Cremer nagebauwd

Anton Zijderveld: Een Nieuwe Tijd zou aanbreken. Muziek werd anti-muziek, chaotische productie van lawaai, beeldende kunst werd anti-beeldend en leverde vreemde objecten op en toneelvoorstellingen leken steeds meer op bewegingen en geluiden uit een krankzinnigengesticht. Publieksopbrengsten waren er nauwelijks.
Dat moest door rijkelijke subsidies worden opgevangen. Bestuurders in het cultuurministerie en in de stadhuizen waren bevangen door het snobvirus, wilden niet voor conservatief doorgaan en sluisden de subsidies door naar deze in wezen anti-artistieke beweging.

Fred van der Wal: Zijderveld heeft een punt met de laatste alinea van bovenstaand commentaar. In Friesland woonde ik in Friesland een toneelstuk van Elmar Kuiper bij waarin deze zestiger jaren opvattingen anno 2010 nog eens dunnetjes werden over gedaan.Een toneelstuk warain een aantal psychopatische paljassen als opgeverfde dozen waren verkleed met in ene hoek van heet toneeel één droefgeestige druiloor die geen meisje kon krijgen en daardoor aan bal last en jeuk aan zijn peuk leed.
Het werd opgevoerd in het knauwerige Friese dialect dus de helft ging aan mij voorbij. De Leeuwarder Courant schreef uiteraard een juichende recensie.
In Friesland komt alles vijftig jaar later op artistiek gebied. In Amsterdam kwam ik over huis bij een derde rangs actrice van het gsubsidieerde toneel die er prat op ging dat in de zalen waar zij op traden vaak niet meer dan drie, vier bezoekers waren. Zij was “links” en tegen reclame. Voor zo lang als het duurde. Een paar jaar later sprak zij reclamespots in. In de jaren zestig ontmoette ik enkele toneelspelers en regissseurs in Amsterdam. Ik heb zelden zulke arrogante kunstartiesten mee gemaakt. Zum Kotzen.

Anton Zijderveld: Maar nu gebeurden er in deze modernistische stromingen vier dingen. Ten eerste, werden de ouder wordende jongeren in toenemende mate elitair en arrogant, neerkijkend op het ‘gewone’ volk, ‘het klootjesvolk’, waardoor ze zich maatschappelijk isoleerden. Ze werden evenwel al snel als ‘interessante’ avant-garde door de merendeels progressieve politiek omarmd en via subsidies financieel ondersteund. Daardoor werd de avant-garde een voorhoede, in ieder geval een relatief kleine, spraakmakende en macht vergarende elite.
Wellicht het meest fatale was, ten vierde, dat het publiek waar kunst toch van afhankelijk is grotendeels wegbleef en kunstenaars steeds meer kunst voor medekunstenaars produceerden. Dat moest natuurlijk wel rijkelijk worden gesubsidieerd. Kortom, van de vernieuwing waar telkens zo groot over werd opgegeven, was geen sprake meer.

Fred van der Wal: Vernieuwing? Is kunst hetzelfde als de voorjaarsmode op de catwalk van de Prêt à Porter in Parijs? Vernieuwing van wat? Ik zag voornamelijk een kunst die technisch ambachtelijk slecht in elkaar zat en arm aan ideeën was, uitgevoerd door “kunstenaars”die te vaak het vak niet beheersten.


Anton Zijderveld: In de huidige discussie over de zogenaamde kloof tussen kunst en volk wordt echter een punt over het hoofd gezien. Dat kort geschetste modernisme is inmiddels gelukkig merendeels passé. Peter Schat was één van de jonge heethoofden uit de modernistische muziek, hij componeerde zelfs muziek voor en in opdracht van het voorheen zo gehate en geminachte Concertgebouworkest.
De modernistische, elitaire avant-garde heeft inderdaad ten onrechte haar enclaves via subsidies in stand kunnen houden.

Anton Zijderveld is emeritus hoogleraar sociologie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam

Beeld van ongrijpbare kunstenaar is voorbij

Beeld van ongrijpbare kunstenaar is voorbij beweert open deur intrapper A. Zijderveld

Anton Zijderveld: De tijd dat de artistieke avant-garde zich in besloten kring vrolijk maakte over het ‘klootjesvolk’ ligt al ver achter ons.

Fred van der Wal: Wat is een ongrijpbare kunstenaar? En wie moet hem grijpen? Typisch de mening gangbaar binnen de AA kringen (AA, afkorting Academische Arrogantie). De artistieke avant garde zoals ik die in de jaren zestig in Amsterdam mee maakte was niet bepaald geïnteresseerd in het etiketteren van een sociale klasse, zoals de vooringenomen cliché denker Zijderveld beweert.

Anton Zijderveld: Na ruwweg 1960 wilden jonge kunstenaars afscheid nemen van het burgerlijke leven dat in de jaren voor de oorlog en in de jaren vijftig zo dominant was.

Fred van der Wal: Zijderveld is niet erg op de hoogte. Waarschijnlijk heeft deze professor nog nooit gehoord van De Vijftigers die een heel wat minder burgerlijk leven leiden dan de gesubsidieerde kunstenaars in de zestiger jaren om over de surrealisten en dadaïsten van het interbellum maar helemaal te zwijgen

Anton Zijderveld: Studenten bestormden de autoritaire bastions van de professorenuniversiteit.

Fred van der Wal: Meneer Zijderveld heeft het over de namaak opstand Parijse studenten die met de Franse Revolutie in het achter hoofd ook revoluutsietje wilden spelen in het Maagdenhuis te Amsterdam. Hollanders, exponenten van een kleurloos transitoland dat net als de Japanners groot is in imitatie.

Anton Zijderveld: Jonge kunstenaars wilden afrekenen met de figuratieve beeldende kunst.

Fred van der Wal: Dat is nieuw; Vanaf 1964 propageerde Vrij Nederland de diepte intervjoes van Bibeb over o.a. het surrealisme en realisme van een aantal Nederlandse kunstenaars waaronder Moesman, Escher, Willink e.a. Rond Galerie Mokum te Amsterdam groepeerde zich een aantal realisten en surrealisten vanaf 1964, die de trend voor de hernieuwde belangstelling voor een figuratie met surreële invloeden in luidde.
De jaren 60 was een periode waarin New Fig, Nouveau Realisme en Nederlands Realisme de bloedeloze achterhaaalde post abstract expressionistische epigonen steeds meer naar de achtergrond drongen. Zijderveld had moeten weten dat het abstract expressionisme hoogtij vierde in de jaren 40 en 50 en in feite niets nieuws bracht. De abstracte kunst is onderdehand een 100 jaar oud en om die richting moderne kunst te noemen is een merkwaardig anachronisme.

Anton Zijderveld: de tonale muziek en het traditionele toneel die de werelden van kunst en cultuur domi neerden.

Fred van der Wal: Zijderveld ziet voor het gemak de grote invloed van de pop muziek over het hoofd en de diverse vormen van de Jazz, bijv. de hernieuwing van de Blues traditie in Engeland vanaf 1963

Anton Zijderveld: Het werd op beide fronten ideologische verdedigd met een beroep op Marx en een politieke afwijzing van het kapitalisme.

Fred van der Wal: De modieuze aanbidding van Marx en het verheerlijken van de Frankfurter Schule betrof een minderheid van de kunstenaars die zich in de extreem linkse BBK verenigden met eind jaren zestig een Maoïstische afsplitsing. Het betrof enkelingen. De veelal voor militaire dienst op psychische of lichamelijke defecten afgekeurde, vaak half analfabete kunstartiesten zetten fotos in het BBK blad van Che Guevara en PLO strijders met geheven Kalasjnikows. Zelf te laf en te lamlendig om zich voor iets in te zetten dat niet in het eigen belang was beriepen zij zich op lamzakken als Krishnamurti en andere vage profeten van het ongerijmde.

Anton Zijderveld: Jargon. Dat was maar jargon. Waar het echt om ging, was een afrekening met de (klein) burgerlijkheid van hun ouderlijk huis, met het bourgeois publiek dat werd aangeduid als ‘klootjesvolk’.

Fred van der Wal: De benaming Klootjesvolk was een scheldnaam die bij Provo hoorde. Een beweging van voornamelijk oninte ressante, bont geklede, carnavaleske, arbeidsschuwe, anti intellectuele maatschappij vijandige elementen die dankzij een zwak gezag en een publiek, stuff rokertjes die in de picture kwamen van journalsiten die op zoek waren naar kleurrijke figuren zonder veel taleenteen zoals Simon Vinkenoog, d profeet van het veerboden sigaretje. In Friesland staat deze anti maatschappelijke stroming onder de kunstenaars een halve eeuw na dato anno nu nog hoog in aanzien bij een tiepe artiest dat zich voornamelijk heeft geconcentreerd rond de Oude en Nieuwe Bildtdijk.

Anton Zijderveld: Studenten bezetten de universiteiten. Een kleine groep artistieke heethoofden van de toneelschool verstoorde toneelvoorstellingen door met tomaten naar de acteurs te gooien, en klassieke concerten in het Concertgebouw door met ‘knijpkikkers’ een snerpend lawaai te produceren.

Fred van der Wal: De voorman van de onrust stokende acteurs was Jan Joris Lamers, die via terreur en lawaai zich de posities in de toneelwereld trachtte te verwerven waar hij tegen in opstand kwam.

Anton Zijderveld: De kunstenaars leefden zich uit in wat zij als ‘echt modern’ zagen, namelijk abstracte beeldende kunst, absurdistisch toneel en atonale muziek. Het was allemaal bedoeld als een protest tegen en aanval op de autoritaire, elitaire werelden van de wetenschap en de kunst. Daar voorbij richtte men de pijlen natuurlijk op de nationale en gemeentelijke politiek. Die moest voor het financieren van deze vernieuwing zorgen.
(…) Beethoven, Vermeer en Tsjechov werden verfoeid.
Jan Cremer riep dat al die schilderijen van Rembrandt en consorten in het Rijksmuseum op de vuilnisbelt gegooid konden worden.

Fred van der Wal: Jan Cremer heeft nog nooit één goed schilderij gemaakt. Hij kan beter zwijgen met zijn één jaar Ulo. Zoals Jan Dibbets eens zei over een museale tentoon stelling van fake artist Cremer; het werk is de spijker nog niet waard waar het aan op gehangen wordt. Cremer is een slecht schrijver en een nog slechtere schilder. Ik las eens een briefje van zijn levenspartner Babette. In 14 zinnen 20 spelfouten. De doorgaans nadenkende weblogger Kokopelli meende dat ik een belegen Jan Cremer zou zijn. Hij heeft het mis. Ik heb niets met deze auteur, die als navolger van Kerouac met invloeden van Wolkers, Miller, Hemingway en Mickey Spillane zijn boek schreef. Cremer is zoals zo vele auteurs de schrijver van één boek.

Anton Zijderveld: Karel Appel, gevraagd naar de methodiek van zijn woeste schilderijenproductie zei: ‘Ik rotzooi maar wat aan’.

Fred van der Wal: Zijderveld gaat graag ver terug. Het is een uitspraak uit de vijftiger jaren. Een statement door Karel Appel epigoon Jan Cremer nagebauwd

Anton Zijderveld: Een Nieuwe Tijd zou aanbreken. Muziek werd anti-muziek, chaotische productie van lawaai, beeldende kunst werd anti-beeldend en leverde vreemde objecten op en toneelvoorstellingen leken steeds meer op bewegingen en geluiden uit een krankzinnigengesticht. Publieksopbrengsten waren er nauwelijks.
Dat moest door rijkelijke subsidies worden opgevangen. Bestuurders in het cultuurministerie en in de stadhuizen waren bevangen door het snobvirus, wilden niet voor conservatief doorgaan en sluisden de subsidies door naar deze in wezen anti-artistieke beweging.

Fred van der Wal: Zijderveld heeft een punt met de laatste alinea van bovenstaand commentaar. In Friesland woonde ik in Friesland een toneelstuk van Elmar Kuiper bij waarin deze zestiger jaren opvattingen anno 2010 nog eens dunnetjes werden over gedaan.Een toneelstuk warain een aantal psychopatische paljassen als opgeverfde dozen waren verkleed met in ene hoek van heet toneeel één droefgeestige druiloor die geen meisje kon krijgen en daardoor aan bal last en jeuk aan zijn peuk leed.
Het werd opgevoerd in het knauwerige Friese dialect dus de helft ging aan mij voorbij. De Leeuwarder Courant schreef uiteraard een juichende recensie.
In Friesland komt alles vijftig jaar later op artistiek gebied. In Amsterdam kwam ik over huis bij een derde rangs actrice van het gsubsidieerde toneel die er prat op ging dat in de zalen waar zij op traden vaak niet meer dan drie, vier bezoekers waren. Zij was “links” en tegen reclame. Voor zo lang als het duurde. Een paar jaar later sprak zij reclamespots in. In de jaren zestig ontmoette ik enkele toneelspelers en regissseurs in Amsterdam. Ik heb zelden zulke arrogante kunstartiesten mee gemaakt. Zum Kotzen.

Anton Zijderveld: Maar nu gebeurden er in deze modernistische stromingen vier dingen. Ten eerste, werden de ouder wordende jongeren in toenemende mate elitair en arrogant, neerkijkend op het ‘gewone’ volk, ‘het klootjesvolk’, waardoor ze zich maatschappelijk isoleerden. Ze werden evenwel al snel als ‘interessante’ avant-garde door de merendeels progressieve politiek omarmd en via subsidies financieel ondersteund. Daardoor werd de avant-garde een voorhoede, in ieder geval een relatief kleine, spraakmakende en macht vergarende elite.
Wellicht het meest fatale was, ten vierde, dat het publiek waar kunst toch van afhankelijk is grotendeels wegbleef en kunstenaars steeds meer kunst voor medekunstenaars produceerden. Dat moest natuurlijk wel rijkelijk worden gesubsidieerd. Kortom, van de vernieuwing waar telkens zo groot over werd opgegeven, was geen sprake meer.

Fred van der Wal: Vernieuwing? Is kunst hetzelfde als de voorjaarsmode op de catwalk van de Prêt à Porter in Parijs? Vernieuwing van wat? Ik zag voornamelijk een kunst die technisch ambachtelijk slecht in elkaar zat en arm aan ideeën was, uitgevoerd door “kunstenaars”die te vaak het vak niet beheersten.


Anton Zijderveld: In de huidige discussie over de zogenaamde kloof tussen kunst en volk wordt echter een punt over het hoofd gezien. Dat kort geschetste modernisme is inmiddels gelukkig merendeels passé. Peter Schat was één van de jonge heethoofden uit de modernistische muziek, hij componeerde zelfs muziek voor en in opdracht van het voorheen zo gehate en geminachte Concertgebouworkest.
De modernistische, elitaire avant-garde heeft inderdaad ten onrechte haar enclaves via subsidies in stand kunnen houden.

Anton Zijderveld is emeritus hoogleraar sociologie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam

Zij noemt hem taalbeest

Fred van de Wal: veelwijverij in dameskleren

In het kader van we hebben het hier nooit over het Volkskrantblog en de Weekend zijn we al helemaal niet, is het aardig om eens te kijken wie Fred van der Wal is. Fred is een Volkskrantblogger, die de gemoederen aldaro bezig houdt met zijn opbloeiende liefde voor Isis Nedloni. Fred houdt naast de gemoederen ook zichzelf bezig. Bovenal is hij kunstenaar. Hij exposeerde meer dan 250 keer in Nederland en in landen over de hele wereld. Fred wordt gezien als één van de belangrijkste representanten van de Nederlandse realisten. Onze kunstenaar is geen kleine jongen, qua schilder. Nu weten we dat het beoefenen van schone kunsten niet als vanzelfsprekend garant staat voor een mooie romance, zodat wij verder keken. Per slot van rekening gunnen we Isis het allerbeste, na een leven vol kommer, kwel en andere onsmakelijkheden.
Fred blijkt zich nogal te roeren in het leven en op internet.

Fred is een biseksueel, die zich het liefst hult in vrouwenkleren en aardig in het rond neukt. Ik draag al sinds mijn veertiende een jarretelgordel, damesslipje, nylons, bustehouder, onderjurken, soms een rok of jurk en ook wel panties, zegt de kunstenaar op vrouwblog. Natuurlijk moet een ieder dat voor zichzelf weten, maar denkt U eens aan de volgende uitspraak van zijn nieuwste verovering Isis Nedloni: Ik aai zijn mannen lijf en pellen we kleren, telkens als een vers welriekend stukje huid naakt in het licht valt, zuigt Beest ze warm zoenend en bijtend alsof ze voor het eerst geboren zijn. Dat moet een vermakelijke striptease zijn, compleet met rondvliegende jarretelgordels, weggeslingerde bustehouders en panties die landen op de schemerlamp.

Wij vrezen dat de sekspartij na de komische uitkleedpartij dooft als een nachtkaars. Ik ben met hem gegaan in 1967 maar hij kon niet eens neuken. Tenminste niet zo als ik gewend was. Hij is een mietje en een nepkunstenaar die vrouwen uit vreet, weet Cats Schrijer, met wie de kunstenaar een relatie onderhield ons te melden. Tom Laurijssens vertelt ons over Freds SM voorkeuren: wie hing er in nylons, jarretelgordel, tangaslipje,beha en onderjurk op pumps bij mij in de touwen als bisexuele travestie S.M.-er? Juist! Fred van der Wal. Tussen de bedrijven door scheldt Fred iedereen die hem voor de voeten loopt de tiefus, op het internet en in real life.

Al met al een kleurrijk personage, onze Fred. De relatie met Isis zien wij niet standhouden. We laten de kunstenaar daarover zelf aan het slotwoord: Fred van der Wal, die neukt in een week meer dan een griffermeerde ouderling in tien jaar.

This entry was posted on maandag, januari 1st, 2007 at 9:31 pm and is filed under Robert Engel. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
73 Responses to “Fred van de Wal: veelwijverij in dameskleren”
François Labarbe Says:
januari 1st, 2007 at 9:42 pm

Wel een beest, die Fred
christinA Says:
januari 1st, 2007 at 9:53 pm

Die Isis, ze heeft hoop ik voor haar, toch een beetje info opgedoken……
Dan zou t verder toch volkomen ok zijn , bij partners met gelijke wensen en blahblah zo verder.
Conan de Rabarber Says:
januari 1st, 2007 at 9:57 pm

Dat beloofd nog geinige stukjes van de hand van Isis op vkblog. Niet dat de eerdere stukjes van Isis niet geinig waren, maar ik hoop echt dat die twee een reality soap gaan krijgen.
Conan de Rabarber Says:
januari 1st, 2007 at 10:11 pm

nog een oud vrindje van Fredje
Robert Engel Says:
januari 1st, 2007 at 10:16 pm

LOL @ Conan
TRS Says:
januari 1st, 2007 at 10:22 pm

dit lijkt wel *kuch* onderzoeksjournalistiek *kuch*
Wil Vanblootenbil Says:
januari 1st, 2007 at 10:29 pm

Dat moet een vermakelijke striptease zijn, compleet met rondvliegende jarretelgordels, weggeslingerde bustehouders en panties die landen op de schemerlamp.

Ach, wat is mijn leven saai geweest! Had ik ook maar kunstenaar geworden!
Conan de Rabarber Says:
januari 1st, 2007 at 11:07 pm

Fred van der Wal: veelwijverij in dameskleren (deel 2)

De Freule is wakker en “not amused”

Isis Nedloni Says:
januari 2nd, 2007 at 12:28 am

Ach ,jullie goedkopen hadden weer geen genoeg voer tot schrijven en flatsen en bullshit stukje in elkaar…als een stelletje amateuristische….sensatiebakkerige…leugenachtige malloten…..Maf kezen!!!!! Fred is de meest liefste, heerlijkste,eerlijkste,verrukkelijkste, intelligentste ,provocerende,Bukowski achtige man,waar jullie ooit over zullen schrijven…eehhhhh…In iedergeval bedankt voor de reclame!! Alhoewel menige niet doorleefde preutse of gelovige lezer jullie trash onmiddelijk geloven…zielig is het…echt zielig…Gelukkig nieuwjaar!!!!

Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 12:32 am

Mevrouw Nedloni,
Wilt U Uw taal enigzins kuisen? Wij zijn hier met nette mensen onder elkaar.

Dank U.
Het lijk van Pim Says:
januari 2nd, 2007 at 1:10 am

heerlijkste,eerlijkste,verrukkelijkste,

Ach, als je op crossdressers valt…
Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 2:22 am

Ga je nou ook verhuizen naar Frankrijk, Freule Isis?
Wil Vanblootenbil Says:
januari 2nd, 2007 at 2:58 am

Misschien ben ik abnormaal, maar een vent met jarretels komt mijn huis echt niet in.
Ook niet als het onder kunstexpressie valt.
Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 10:04 am

Nog een gelukkig nieuwjaar, namens de freule

Isis Nedloni / 02-01-2007 09:30
Ja, het is Robert Engel…die is weer op het spot pad om Isis Nedloni te sarren….ach…ik sta boven jou goedkope fratsen, my dear…Je hebt me op jou site je al een keer virtueel opgehangen…al verkracht…met een bijl in mijn hoofd gehakt….tssssss….dan is dit natuurlijk niks…bij dat vergeleken….en als de redactie niks onderneemt…ach…dan vinden ze het blijkbaar ook tot den sensatie/vermakelijkheids structuur behoren…en dat is zeer in…in deze goedkope platte tijden…GELUKKIG NIEUWJAAR ROBERT ENGEL! EN CHRISTINA…EN CONAN…EN LA FARBE….ALIAS LUCAS WAS HIER…….tsssssss…stumpers….
François Labarbe Says:
januari 2nd, 2007 at 12:34 pm

Die Isisgriet schijnt me wel aardig te vinden. Ik reageer dus nooit op haar logs… heb al tijden niets meer van haar vernomen maar ze gedenkt me wel steeds in dit soort BLO-opstelletjes. Maar hier bij LWH krijgt ze iig de aandacht waar ze zoveel behoefte aan heeft… wordt ze weer eens een keer op de pot getild, krijst ze als een speenvarken… ze vindt het wel lekker… he, moppie?
Isis Nedloni Says:
januari 2nd, 2007 at 1:20 pm

Stelletje lullemieten en schijtbakken zijn jullie…wat een brutaliteit om mijn adorabele Fred van der Wal zo neer te zetten…Gelukkig is dit maar een flut site je…dus het maakt niks uit.Wisten jullie trouwens dat jullie precies zo reageren als de Christelijke fundamentalisten in Friesland waar Fred jaren lang zijn kunstambt uitoefende? Tja…je bent jong ,kunstenaar en wilt wat provoceren…ach dan trek je toch effe een paar sexy dames kledij aan en de hele goegemeente uit de jaren 60 en 70 op zijn kop…hahahaha…en dan nog achtervolgt het hem…30 jaar later!!!! Kun je nagaan wat een impact het allemaal heeft in kleinburgerlijke kringen…Goh, wat zullen Johnny van Doorn en Vinkenoog wel niet allemaal voor hun kiezen gekregen hebben uit de Christelijke Nederlandse hoek!
Ik dacht trouwens dat jullie zo tegen de onderdrukking zijn.Nou…als er iemand is verguisd of onderdrukt door de Christelijke zogenaamde fatsoenlijke gemeenschap, dan is hij het wel! Dus jullie pakken nu echt de verkeerde beet.Logisch dat ie af en toe wat voor zich uit buldert.
En dan die leugenachtige persoonlijke beledigingen…Wat een brutaliteit!!!
Als er iemand integer, zachtaardig en bonafide is, dan is het Fred van der Wal wel!!!
Als je nu slim bent dan ga je je op een intelligentere manier in deze Bukowski schrijftrant kunstenaar verdiepen en zet hem eens in een mooier daglicht ipv net zo doortrapt als de oude garde van de jaren 60 te zijn.Of houden jullie wel van dat soort fundamentalistische visies en streken?
TRS Says:
januari 2nd, 2007 at 1:56 pm

ik geen gelukkig nieuwjaar? oehoooooeeeeeeehhhh
Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 2:23 pm

Isis, laat hem zijn boek maar opsturen naar de redactie, dan zullen onze kunstcritici Van Blootenbil en Engel er zich over buigen en een passende boekbespreking plaatsen.
Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 3:19 pm

Fred van der Wal: veelwijverij in dameskleren (deel 3)

Er zit een essentieel verschil in het feit of je dameskleren draagt om te provoceren, en je bij good old Fredje Laurrijssen thuis laten afrossen in die kleren, terwijl je in de touwen om meer smeekt.
Er zit ook een essentieel verschil in het feit of je je laat onderdrukken door Christenfundamentalisten en je de kuierlatten neemt naar Frankrijk, om vanuit je kasteel met je eclatante succes de hele wereld uit te lachen.
Tot zover RESPECT.
Het verval van de noeste kunstenaar, type Erik uit Turks Fruit, zit hem in het feit dat ie Gristenen op een goedkope manier begint uit te schelden op een EO forum en zijn romantische verval.
Dat laatste is evident aanwezig, als ie een gefrustreerde om aandacht snakkende stoephoer als Isis Nedloni begint te neuken en dat breed over het internet uitmeet. Verval?
De dood is bij de man al ingetreden, en hij weet het niet. En Isis glijdt zich suf daarop.

Wil Vanblootenbil Says:
januari 2nd, 2007 at 4:14 pm

in Friesland waar Fred jaren lang zijn kunstambt uitoefende? Tja…je bent jong ,kunstenaar en wilt wat provo ceren…ach dan trek je toch effe een paar sexy dames kledij aan en de hele goegemeente uit de jaren 60 en 70 op zijn kop
En dat is Kunst?
Hoe trek je eigenlijk ‘een paar kledij’ aan, Isis?
O, wacht; dàt was de Kunst.

dan zullen onze kunstcritici Van Blootenbil en Engel er zich over buigen en een passende boekbespreking plaatsen.
Zeg, doe me een lol! Dan moet ik eerst het hele Bukowski oeuvre door gaan nemen!

Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 4:35 pm

Welnee. De enige overeenkomst tussen die twee betreft de drank en de baard. En de veelwijverij wellicht. Maar ja, leg dat Isis maar eens uit. Vrouwen kiezen per slot van rekening voor foute mannen, las ik laatst in de Viva.

Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 6:14 pm

Parbleu! Zuigvis zit nu al onder de knoet bij Gleufspier, hij heeft ons getrakteert op een echte Nutloni IP-Ban! Mijn dag is weer helemaal goed.

François Labarbe Says:
januari 2nd, 2007 at 6:20 pm

‘t Laat mij ijs en ijskoud… kwam toch al nooit bij die jarretellen specialist

François Labarbe Says:
januari 2nd, 2007 at 6:20 pm

jarretellen ?????

François Labarbe Says:
januari 2nd, 2007 at 6:21 pm

Zit ik weer in de moderatie *huil*

Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 6:23 pm

Zeg, doe me een lol! Dan moet ik eerst het hele Bukowski oeuvre door gaan nemen!

ooooooowwww Bukowski, ik las per ongeluk dat het beide Bukake liefhebbers waren

Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 6:35 pm

Ik zag het, dat de hele Lucawashier goegemeente was geband door die ruige man. Ik reageerde er dan ook passend op. Bij Lucaswashier ownen we nu eenmaal dat vk blog. Gisteren uit het niets op nummer een, nu weer regaren en ondertussen zijn we nog met iets grappigs bezig, in het kader van onze totale lul. En dan heb ik zelfs een PERMANENTE ban, zoals de redactie dat zo mooi weet te omschrijven. Ben benieuwd of onze Bukake de reactie lang laat staan. En zo niet, hij leest hem wel.
MUHAHAHAHAHA.

ZOENVIS / 02-01-2007 15:35
I.p. ban en reactie verwijderd voor/van Robert Engel, Conan, Christina, La Farbe alias de lucaswashier goegemeente

Robert Engel (ip: 85.195.123.26) / 02-01-2007 18:18
Zeg Zoenvis,

Ben jij nou die robuuste kunstenaar, die noeste man, die ruwe bolster blanke pit, die grote schrijver, die zich over op het internet in grove bewoordingen uitlaat over Gristenen, SGP en andere lieden die Uw persoontje niet welgevallig zijn?

Dan kun je toch op zijn minst wat kritiek op je eigen typetje velen? Of is het zo dat alleen jij gelijk hebt, en in het geval dat een ander gelijk heeft, dan heb je toch gelijk, omdat je een IP bannetje uitdeelt? Zo deden ze dat bij de Nazi’s ook, weet je?
En weet je ook? Engel doet niet aan IP bans. Dat werkt niet bij hem. Dat zag je gisteren maar weer, met dat fraaie stuk van onze site, dat de hele dag bovenaan de ranglijst stond, alhiero.

Met hoogachtende groet,
Robert Engel

Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 8:01 pm

Dat noem ik slopen. Onze Fredje van der Jarretelletjes heeft zijn hele blog maar van het net gehaald. Onze ruige, noeste, drieste kunstenaar toch. En we drongen niet eens aan.

Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 8:18 pm

deze doet het nog gewoon, hij heeft 1 pagina verwijderd

Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 9:02 pm

Het lijkt er wel op dat Isis al de bons heeft gekregen van’m ;-) ze reaguurt zich een slag in de rondte op zijn vkblogje, echt sneu, maar Pantyman laat niks van zich horen. (zichzelf per ongeluk verhangen met een jarretel?)

TRS Says:
januari 2nd, 2007 at 9:07 pm

HOERRRRR

Conan de Rabarber Says:
januari 2nd, 2007 at 9:13 pm

Die gast is ook echt niet te lezen, vd Wal menstrueert meer woorden dan een Kouwes op speed, helaas bezit vd Wal nog geen minuscuul flintertje van de genialiteit van Kouwes.

François Labarbe Says:
januari 2nd, 2007 at 9:19 pm

Ik denk dat echtgenote van Fred-de-jarretel-tijger ‘t in de gaten heeft gekregen en ‘m vervolgens een deegrol in z’n hol heeft gedouwd… dat vertraagt natuurlijk zijn reactiesnelheid… ‘t zit zo ook wat lastig achter de ordinateur daar in Frankrijk…

Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 10:52 pm

Inderdaad. Want wat ik mis in het hele verhaal, is de scheiding van Van der Voorbindlul en die vrouw van hem, die Ina van der Wal - Bosse.

Robert Engel Says:
januari 3rd, 2007 at 12:09 am

fred van der wal / 18-12-2006 12:44
lieve isis, wat heb je eigenlijk een aangenaam ogende benen en gestalte plus een mooie kop, maar dat heb ik je al tienduizend keer verklaard, dus nu dan voor de tien duizend en eenste keer. Op naar het miljoen…

En Isis trapt er met open ogen in.
Conan de Rabarber Says:
januari 3rd, 2007 at 12:10 am

ze heeft behoefte aan een vaderfiguur. Hoe oud istie, 73?

Robert Engel Says:
januari 3rd, 2007 at 12:13 am

Lijkt mij meer 89. Zij is toch 73?

fred van der wal Says:
januari 9th, 2007 at 9:42 am

Menig Engels des lichts is een kind van de duisternis zo waarschuwt de H.S. ons en ook Engel zit niet helemaal koosjer in malkander, alhoewel ik er zeer van heb genoten hoe ook de meest kritische webloggers waar onder meheer Engel in mijn pseudo otobiografiese verhalen trappen.
Waar de waarheid ligt? In het midden? Laten wij de middenweg bewandelen,d aar in de Watergraafsmeer, U weet wel, op weg naar de Wethouder Franken weg en dan even langs het Mariotteplein 17, op zoek, naar wat, maar niet naar de verloren tijd…U mag het zeggen, Engeltje! Ik luister wel. In jarretelgordel, nerveus opgensneden tangaslip, nylons, beha met speelopeningen, strak onderjurkje, pumps ter grootte van kanos en lagen make up. Komt U ook eens langs voor een grote beurt?

Conan de Rabarber Says:
januari 9th, 2007 at 10:14 am

He daar hebben we Taalbeest! Zekers, wij beleven ook veel plezier aan deez’ koninklijken romance, deze juvenile uitspatting van vleesch ende ongeharschte kuiten. Hoe hebben we ge noten toen daar die vul kanische uit barst ing van geriatrisch oe stroegeen tot ene weder op standing van verbale test osteron salvo’s leidde. Droge Isis in den leer bij de Lof der Zot heid, dat gaf schraal’hoop op nieuwe in zichten voor den verdorde Egyptische poes, zou ze eindelijk de geheime kamer met inzichten ontsluit en het talent to t relatie veren tot zich nemen? Zou den rooden heksch zich de sleutel tot humor bemacht igen? Helaasch, bij d’n eerschte beproeving zakte den Gleufspier zwaar door het ijsch, hoewel wij ver moeden dat Danny La Rue toch een ietwat dempende invloed op heur kolkenden incontinente wateren heeft uit ge oefend toen de rakkers van LWH ene parodie waagden te plaat sen. En waarom strooit gij hier met adressen, gij grijze schelm?

Robert Engel Says:
januari 9th, 2007 at 5:48 pm

Hey lulletje zoenvis,
Ik een grote beurt? Ha! I’m way out of your league. Waarom doe je het anders met Isis Nedloni en loop je er te koop mee alsof je het stuk van de eeuw hebt veroverd?
(Engel) ain’t the same ballpark, ain’t the same league, ain’t even the same fuckin’ sport, you dwarf.
Waarmee ik meteen de bom voor 2007 lanceer: de scrample. Een written sample uit een filmscript. Deze was natuurlijk uit Pulp Fiction, maar dat snapt de oplettende lezer natuurlijk als vanzelf.

Conan de Rabarber Says:
januari 9th, 2007 at 6:39 pm

@Robert, ja ‘t is net Kouwes onze Fred, alleen weten we zeker dat het bij Kouwes een act betreft en bij Fred niet.

fred van der wal Says:
januari 11th, 2007 at 3:48 pm

ach meneer lucas wasnergens en komt nooit niet ergens aan, dat stuk frustraat heeft het over Kouwes? De naam alleen al. Jaloers pikkie, hee, meheer Lucas komt er niet. Liever een Zoenvis in de hanmd dan tien Lucassenkomtnergens in de lucht, want die ploffen naar als een loden Zeppelin

Conan de Rabarber Says:
januari 11th, 2007 at 4:02 pm

shit, Fret gebruikt opeens interpunctie, dat moet je niet doen Fret, daar wordt je niet beter leesbaar van.
Robert Engel Says:
januari 11th, 2007 at 4:03 pm

Loden Zeppelins komen niet van de grond, lulletje freddewater, zoals het oude spreekwoord luidt, ontstaan in de tijd dat Plant en Page een nieuwe band oprichtten die volgens hun vrienden niet van de grond zou komen.
Als metofoor dus totaal ongeschikt, mijn waarde taalbeest, omdat de geschiedenis bekend is, omtrent die loden zeppelin.

Conan de Rabarber Says:
januari 11th, 2007 at 4:06 pm

Fret loopt waarschijnlijk de hele dag aan zijn vingers te ruiken, vandaar dat het afkalven van zijn frontale lobben nu wat sneller gaat.

fred van der wal Says:
januari 11th, 2007 at 5:12 pm

alle pseudoniempjes van bovenstaande piemeltjes dienen alleen om op een onderkruiperige, laffe, kinderlijke manier weg te duiken uit angst. Wat jullie doen is roepen in het donker naar een onzekere overkant waar niemand luistert.
Geef mij maar de Grote Meedogenloze Mooie Muze waar jullie in je stout ste dromen niet aan kunnen tippen en in het geheim verhit haar geur pogen op te snuiven als zij voobij gaat aan jullie goesting. Ja, Isis is het stuk van de Eeuw en ziet de kleintjes zoals jullie gewoon over het hoofd en wimpelt ze weg met een achteloos handgebaar van haar artistieke handen. En kijk: daar vallen ze om, die flinke jongens Barbarbersteel, Engeltje die niet eens op andermans tong kan piesen, Labarbe lik me reet, voor ik het vergeet, deze rond wandelende butt plug, die kont op wielen, en wil wil wel met zijn geurige blootebipsje die bagger schijt, alleen Christina Keeler mag mee doen met Kiele Kiele, maar dan virtueel…

Conan de Rabarber Says:
januari 11th, 2007 at 5:19 pm

owww Fret, wat ben je geil als je vieze praatjes verkoopt!

christinA Says:
januari 11th, 2007 at 5:32 pm

Tja Coon, gekrulde haren, zinnen én lingerie.
Tis meegenomen dattie onleesbaar schrijft, spaart tijd.

Conan de Rabarber Says:
januari 11th, 2007 at 5:43 pm

och mumke, Fret kan wel bluffen over z’n mooie garderobe en pumps, maar in werkelijkheid is die sexy lingerie al jaren vervangen door een papieren pamper en ‘n rollatortje. Je mag die twee retardo’s natuurlijk ‘t geluk niet ontzeggen, dat zou gemeen zijn want ze passen goed bijmekaar. Het doet me wat denken aan die serie waarin Corky ook eindelijk verkering krijgt, …met het verschil en geluk natuurlijk dat Fret en Crisis al jaren niet meer kunnen reproduceren.

Robert Engel Says:
januari 11th, 2007 at 5:51 pm

Ja, Isis is het stuk van de Eeuw en ziet de kleintjes zoals jullie gewoon over het hoofd en wimpelt ze weg met een achteloos handgebaar van haar artistieke handen.
Gelukkig hoeven we Fred Jarretet nooit meer serieus te nemen. Voor zover iemand dat al deed.

Conan de Rabarber Says:
januari 11th, 2007 at 6:03 pm

En dat “achteloos handgebaar” van La Isis kennen we wel ja: madame gaat krijsen en stampvoeten als een klein kind met bloedvat vernauwing bij alles wat vagelijk naar kritiek op haar kunsss en dichterlijke proesta ruikt.
Robert Engel Says:
januari 11th, 2007 at 6:14 pm

Waarom zou ik mijn excuses aan Conan moeten aanbieden? Iemand die mij constant heeft lastig gevallen met vreemde reacties en hem daarom bij de bagger heb gezet. Ja, kijk maar op dat gecopieerde lijstje, daar staat racisme, intriges en bagger en nog wat. Wat een dom spel.Pak lekker iemand anders. Weet je…ik heb in levende lijve intriganten meegemaakt. Psychopaten, intriganten,verkrachters,gewelddadigheden, gangsters, onderwereld en ben dat leven lang geleden ontvlucht, overwonnen en dwaal ik rond tussen de zgn brave burgerij en jullie hebben dezelfde kenmerken als al die gekken.
Alleen dan laffer, achter internet!
Jullie gebruiken straks deze tekst weer om mij in de maling te nemen.
De bijdrage hiervoor word ik weer in de maling genomen!!!!!!
.Het is andersom.
JULLIE BIEDEN EXCUUS AAN MIJ AAN! Goedkoop tering zooitje!!!
Reacties vervalsen!!!
Namen vervalsen!!!
En dan aan mij vragen of ik mn excuse aan bied!
FUCK YOU!!!!
PARTY IS OVER!
IK VERTREK VAN HET INTERNET!
NOOIT MEER KOM IK MEER HIER!
HET VOLKSKRANTBLOG KAN ME OOK GESTOLEN WORDEN
NOOIT MEER ENER VERZOENINGSPOGING!!
NOOIT MEER ZAL IK VREDE OF RUST PROBEREN TE ZOEKEN!
IK HANG MEZELF OP
IT WAS NICE MEETING YOU

Da’s inderdaad een schoolvoorbeeld van een achteloos handgebaar. Staat er hier vol van.

fred van der wal Says:
januari 14th, 2007 at 8:45 pm

Haarlem is het riool dat verstopt raakt door pseudo artistiekerige lulletjes als Lucaswas nergens en komt nooit ergens. Haarlem is een stad van ge frusteerde klootzakkies die huizen hoog op kijken tegen Amsterdam waar ze nooit aan te pas zullen komen. Haarlem is het dorpje van fake artiesten en kroegtijgers met de grote babbels over het boek dat ze nooit zullen schrijven en het schilderij dat ze nooit zullen schilderen. Haarlem is de stad van Godfried Bomans en daar is alles mee gezegd. Haarlem is een achterlijk gat vol stukken frustraat en inteelt en zo kan ik nog wel even door gaan…

fred van der wal Says:
januari 14th, 2007 at 8:46 pm
En daar woont de slappe piemel Lucaskomtnergens…

christinA Says:
januari 14th, 2007 at 8:59 pm

@fred
Haarlem is de stad waar ik geboren ben en waaraan niks mankeerde tot allerlei zogenaamd kunstzinnige types er zich vestigden in de zestiger jaren.
Lucas woont natuurlijk niet in Haarlem.

Conan de Rabarber Says:
januari 14th, 2007 at 9:47 pm

Last van Gilles de la Tourette, Fret? Arme stumpert, ‘t zit ook in die twee vingers waar je mee typt, hè?

Robert Engel Says:
januari 14th, 2007 at 9:54 pm

Da’s een man van de feiten, die Van der Wal. En dat stellen we best op prijs.

Conan de Rabarber Says:
januari 14th, 2007 at 10:02 pm

Ik weet wel wat het is met Frek, hij wil dat we weer een topic aan hem wijden. Te krenterig om via de geeikte media dat bakstenen boek van hem aan te prijzen komtie hier zeuren. Stuur eens een review exemplaartje Fret, ik heb nog wat extra ballast nodig in m’n parasolstandaard
lucaswashier » Blog Archive » Gastcolumnist: Fred van der Wal Says:
januari 14th, 2007 at 10:46 pm

[…] Vandaag roerde travestiet, kunstenaar, Taalbeest, Isis Nedloni neukert en veelwijver Fred van der Wal zich weer. Met een wel erg sterke reactie. Zo sterk, dat wij Fred verwelkomen als gastcolumist. Over Haarlem. En Lucas./ Fred, a vous. […]
fred van der wal Says:
januari 18th, 2007 at 10:18 pm

Ja, Isis is het stuk van de eeuw, goed gezien Luukje en aan haar valt heel wat meer te beleven dan aan een ranzige gefrustreerde nep- en namaak intellektuweel zoals jij, een van de vele impotente paljassen van de Hollandsche scheld kultuur
fred van der wal Says:
januari 18th, 2007 at 10:18 pm

Ja, Isis is het stuk van de eeuw, goed gezien Luukje en aan haar valt heel wat meer te beleven dan aan een ranzige gefrustreerde nep- en namaak intellektuweel zoals jij, een van de vele impotente paljassen van de Hollandsche scheld kultuur

Robert Engel Says:
januari 18th, 2007 at 10:30 pm

Dat begrijpen we na een enkel keertje zeggen ook wel, Frettepet. Hoe noem je jouw reacties hier, overigens? Cultureel verantwoorde literatuur? Geloofwaardig is het in elk geval niet, als je Isis het stuk van de eeuw noemt.

fred van der wal Says:
januari 22nd, 2007 at 1:18 pm

Roberta,
Je hebt gewoon geen idee wie Isis is en wat ze te bieden heeft! Ja, niet aan jou, maar dat spreekt toch vanzelf, klein gifkikkertje…

Conan de Rabarber Says:
januari 22nd, 2007 at 1:42 pm

Baai the weej Fret, je hebt weer aflevering uit de serie The Bawled and the Pityfull gemist, wel ff klikken ja, we werken hier niet voor de kat z’n kut.

Conan de Rabarber Says:
januari 22nd, 2007 at 1:45 pm

En zoals Kouwes het prachtig uitdrukt, Fret is onze eigen huis-inde lek-juweel.

Robert Engel Says:
januari 22nd, 2007 at 1:57 pm

Roberta,
Je hebt gewoon geen idee wie Isis is en wat ze te bieden heeft! Ja, niet aan jou, maar dat spreekt toch vanzelf, klein gifkikkertje…
Kijk, Fretteket, het verschil tussen jou en mij is dat je mij niet hoort over vrouwen. Dat is een kenmerkend verschil. Mannen die veel lullen over neuken en tepelklemmen, die neuken nooit. Die mannen hebben iets te compenseren. We kennen allemaal de loser met een grote muil aan de bar, die met hangende pootjes afdruipt als zijn vrouw hem belt. Het is het verschil tussen de loser en de winners. Ofwel je praat erover, ofwel je zwijgt en doet het. En als je er dan toch over praat, noem dan een lekker wijf het stuk van de eeuw. Niet Isis. Die maakt nog niet eens kans op de titel stuk van de dag in een inteeltgemeente als Ermelo.

En weer is het tijd voor een wrample:
Losers always whine at their best, winners go home and fuck the prom queen.
Sean Connery, The Rock

fred van der wal Says:
februari 20th, 2007 at 4:13 pm

een homo die een oordeel geeft over een vrouw als Isis? laat me niet lachen; boy; ga jij nou maar gauw met je lul in je hand door piemeltjesland…

Conan de Rabarber Says:
februari 20th, 2007 at 4:18 pm

Je praat dubbel, geriatrische trafo.

Robert Engel Says:
februari 20th, 2007 at 4:19 pm

Da’s twee keer. Maar wat te denken van een homo die Isis neukt? Vergeet niet dat jij aantoonbaar homo bent, Wallekepalleke van me.

Conan de Rabarber Says:
februari 20th, 2007 at 4:21 pm

heheheh, hij blijft sputteren die van der Wal, hebben we toch veel plezier an zo.

Robert Engel Says:
februari 20th, 2007 at 4:24 pm

Kleine investeringen lonen, dat zie je maar weer.

Conan de Rabarber Says:
februari 20th, 2007 at 4:32 pm

Toch heeft die ouwe geilbaard nog geluk dat Isis hem nog wil: op die leeftijd en met zulke broze botje achter je rollatortje lopen is gevaarlijk, zeker als je net als Fruts lijdt aan priapisme. Nou kannie lekker in zijn rolstoeltje zitten terwijl Isis hem door het dorpje doordouwt. Lekker he Fruts, die wind weer eens door je dunne witte haartjes? Isis, vergeet niet om z’n kin af en toe droog te deppen, kan dat ouwetje ook niks aan doen dat hij uit de mondhoeken kwijlt.
Leave a Reply

Website

Lucaswashier is proudly powered by WordPress
Entries (RSS) and Comments (RSS).

Zij noemt hem TAALBEEST. Hij noemt haar zijn MUZE. Zij is zijn ZOENVIS. Hij haar GITARMAN. Hij noemt haar een DANSTER. Een WOORDPRINSES. Zij vind hem een LO(N)KVOGEL. Hij haar een GLEUFDIER. Samen zijn het RODINLIEFHEBSTERREN. GENIE KINDEREN. KUNSTGEKKEN. IDIOTEN. LIJPO’S. KLEFKEZEN. VOORAANSTAANDE VOLKSKRANTBLOGGERS.
Wij zijn ER TROTS OP U het nu al HET GELUKKIGSTE PAAR van 2007 te mogen VOORSTELLEN. Fred “ZOENVIS” van der Wal en Isis “GLEUFDIER” Nedloni. Feliciteren kan hier.

In het kader van we hebben het hier nooit over het Volkskrantblog en de Weekend zijn we al helemaal niet, is het aardig om eens te kijken wie Fred van der Wal is. Fred is een Volkskrantblogger, die de gemoederen aldaro bezig houdt met zijn opbloeiende liefde voor Isis Nedloni. Fred houdt naast de gemoederen ook zichzelf bezig. Bovenal is hij kunstenaar. Hij exposeerde meer dan 250 keer in Nederland en in landen over de hele wereld. Fred wordt gezien als één van de belangrijkste representanten van de Nederlandse realisten. Onze kunstenaar is geen kleine jongen, qua schilder. Nu weten we dat het beoefenen van schone kunsten niet als vanzelfsprekend garant staat voor een mooie romance, zodat wij verder keken. Per slot van rekening gunnen we Isis het allerbeste, na een leven vol kommer, kwel en andere onsmakelijkheden.
Fred blijkt zich nogal te roeren in het leven en op internet.
Fred is een biseksueel, die zich het liefst hult in vrouwenkleren en aardig in het rond neukt. Ik draag al sinds mijn veertiende een jarretelgordel, damesslipje, nylons, bustehouder, onderjurken, soms een rok of jurk en ook wel panties, zegt de kunstenaar op vrouwblog. Natuurlijk moet een ieder dat voor zichzelf weten, maar denkt U eens aan de volgende uitspraak van zijn nieuwste verovering Isis Nedloni: Ik aai zijn mannen lijf en pellen we kleren, telkens als een vers welriekend stukje huid naakt in het licht valt, zuigt Beest ze warm zoenend en bijtend alsof ze voor het eerst geboren zijn. Dat moet een vermakelijke striptease zijn, compleet met rondvliegende jarretelgordels, weggeslingerde bustehouders en panties die landen op de schemerlamp.
Wij vrezen dat de sekspartij na de komische uitkleedpartij dooft als een nachtkaars. Ik ben met hem gegaan in 1967 maar hij kon niet eens neuken. Tenminste niet zo als ik gewend was. Hij is een mietje en een nepkunstenaar die vrouwen uit vreet, weet C. S., met wie de kunstenaar een relatie onderhield ons te melden. Tom Laurijssens vertelt ons over Freds SM voorkeuren: wie hing er in nylons, jarretelgordel, tangaslipje,beha en onderjurk op pumps bij mij in de touwen als bisexuele travestie S.M.-er? Juist! Fred van der Wal. Tussen de bedrijven door scheldt Fred iedereen die hem voor de voeten loopt de tiefus, op het internet en in real life.
Al met al een kleurrijk personage, onze Fred. De relatie met Isis zien wij niet standhouden. We laten de kunste naar daarover zelf aan het slotwoord: Fred van der Wal, die neukt in een week meer dan een griffermeerde ouderling in tien jaar.

This entry was posted on maandag, januari 1st, 2007 at 9:31 pm and is filed under Robert Engel. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
66 Responses to “Fred van de Wal: veelwijverij in dameskleren”

François Labarbe Says:
januari 1st, 2007 at 9:42 pm

Wel een beest, die Fred

christinA Says:
januari 1st, 2007 at 9:53 pm

Die Isis, ze heeft hoop ik voor haar, toch een beetje info opgedoken……
Dan zou t verder toch volkomen ok zijn , bij partners met gelijke wensen en blahblah zo verder.

Conan de Rabarber Says:
januari 1st, 2007 at 9:57 pm

Dat beloofd nog geinige stukjes van de hand van Isis op vkblog. Niet dat de eerdere stukjes van Isis niet geinig waren, maar ik hoop echt dat die twee een reality soap gaan krijgen.

Conan de Rabarber Says:
januari 1st, 2007 at 10:11 pm

nog een oud vrindje van Fredje

Robert Engel Says:
januari 1st, 2007 at 10:16 pm

LOL @ Conan
TRS Says:
januari 1st, 2007 at 10:22 pm

dit lijkt wel *kuch* onderzoeksjournalistiek *kuch*
Wil Vanblootenbil Says:
januari 1st, 2007 at 10:29 pm

Dat moet een vermakelijke striptease zijn, compleet met rondvliegende jarretelgordels, weggeslingerde bustehouders en panties die landen op de schemerlamp.

Ach, wat is mijn leven saai geweest! Had ik ook maar kunstenaar geworden!

Conan de Rabarber Says:
januari 1st, 2007 at 11:07 pm

De Freule is wakker en “not amused”

Isis Nedloni Says:
januari 2nd, 2007 at 12:28 am
Ach ,jullie goedkopen hadden weer geen genoeg voer tot schrijven en flatsen en bullshit stukje in elkaar…als een stelletje amateuristische….sensatiebakkerige…leugenachtige malloten…..Maf kezen!!!!! Fred is de meest liefste, heerlijkste,eerlijkste,verrukkelijkste, intelligentste ,provocerende,Bukowski achtige man,waar jullie ooit over zullen schrijven…eehhhhh…In iedergeval bedankt voor de reclame!! Alhoewel menige niet doorleefde preutse of gelovige lezer jullie trash onmiddelijk geloven…zielig is het…echt zielig…Gelukkig nieuwjaar!!!!
Robert Engel Says:
januari 2nd, 2007 at 12:32 am

ALLEEN TOEGANKELIJK VOOR DE VOLWASSEN LEZER

ALLEEN TOEGANKELIJK VOOR DE VOLWASSEN LEZER

OPGEDRAGEN AAN AUTEUR: AVONTURIER WILLEM WATERMAN, NAAR AANLEIDING VAN EEN ZIJNER VERTELLINGEN, GEREVISEERD EN HERSCHREVEN DOOR FRED VAN DER WAL

Advocaat Beenstra uit Leeuwarden, die tot curator was be noemd in het bankroet van Onze Frank Forrest, had hem wel gesommeerd zijn sleutelbos van café De Spil af te geven, maar er liepen nog ettelijke pseudo ex-barkeepers rond, meestal bekakte werkstudenten, benevens Cat, die allemaal beschikten over talloze kopiesleutels. Waar geen mens naar vroeg, want niemand kon het wat verdommen. Het leek wel een inloophuis voor half zat krimmeneel Amsterdam. Zo lang er drank in het vat zat was het feest en anders knokken tot in de hal, een loojen pijp voor het geeval.
Voorbijlopende klanten en andere hoerenlopers hadden ook al snel op gemerkt, dat het oude slot niet was vervangen, en dat daarbinnen alles er nog precies zo bij stond als zij het onlangs hadden waar genomen.
En op een goede avond wilde het Lot, dat deze zelfde rood harige Cat en Mike elkaar weer na lange tijd ontmoetten. Dat moest gevierd worden en Mike zoop als een aap de ene na de andere kopstoot op!
Hij klom op een eikenhouten tafel en haalde die avond in de volle kroeg ten aanschouwe van het verbijsterde kroeg publiek zijn lul uit zijn gulp en legde die met een blaadje sla tussen een wit kadetje en riep: “Wie wil er een broodje pikkelillie?”
Een studente spijkerschrift trok de konsekwentie van de aangeboden verse waar en prikte in de aangeboden worst met een vorkje.
Het bloed spoot er uit en het werd een spoedopname in het Wilhel minagasthuis waar de hele zooi weer aan elkaar genaaid werd want de lappen frikando hingen er bij!.
Fred van der Wal, Haring Arie, Ibis Nolenski, Zwarte Joop en Flip van der Burgt, en ik zelve zei de gek en nog wat losse lieden uit de warme buurt bij elkaar zaten in De Oude Wester, op de hoek van de Rozengracht, toen Onze Frank daar binnen kwam steigeren en stuiteren want hij had ‘m al weer behoorlijk om en dat was anders dan een broodje half om of een koffie verkeerd; van zijn tenen tot aan zijn haarwortels ston ie vol gelaaien met sterke drank en te zien aan zijn duivelse grijns in een uitermate balsturige bui.
Hij wilde een aantal nachtclubs af en had nog maar een tientje of zoiets op zak, dus dat zou al bij de portier van de eerste de beste roze gelegenheid al stront op leveren nog voor hij binnen was en uit monden op aftocht met stille trom en een bebloede kop voor Frank die tot zijn spijt niet echt een goede vechter was dankzij zijn slechte conditie en gebrek aan doorzettingsvermogen zodat de twee bokslessen die hij vanaf de bank had bijgewoond niet hadden geresulteerd in een afge trainde vechtmachine.
Integendeel; hij was met zijn bleke kop zo leptosoom als een half verzopen regen worm na een lente buitje.
Op dat moment was er juist een dispuut aan de gang tussen eigenaar Johan en Rooie Rufus, Rochus en Tinus Tussengas welke laatste een aanvullend kredietje wilde in de vorm van een half flesje Jonge Jajem om mee te nemen, wat niet zo vlot wilde lukken, dus de situuwaatsie werd met de minuut dreigender.
Op dat moment brulde ineens Cat, die bij vlagen nog gekker en geiler was dan wij allemaal bij elkaar: “Kom maar lekker met mij mee, Rufus - ik heb nog een sleutel van de Spil, die staat nog vol met door de curator gekonfiskeerde flessen. De hele gotskolere boel is daar toch failliet en ze hebben een belastingschuld van een paar ton omdat ze de boel jaren lang flesten. Kan ons wat verdommen wat er van gaat kommen! We zuipen de tent gewoon leeg! En daar na: Een stevig potje neuken op
de bar en Breekfeest! Slaan we alles kort en klein en dan de hens er in.”
Het werd ineens even heel stil.
Er zitten daar in die kroeg altijd een heel stel vaste Jordaners die in de haven of bij Artis als dierenoppassers in het olifantenhok werkten, drollenscheppers die wel wat gewend waren meet een slurf en alle goeie Jordaners hebben iets van stiekeme stukken ongeregeld in zich na die schietpartij bij dat oproer in de dertiger jaren.
Je zag al die ontuchtige hoerenlopers oren zich spitsen als die van herdershonden, die een van geilheid jankende loopse teef ontwaren.
Maar, maar ... dat mag toch niet van de polietsies?” zei de één of andere slappe lul met een kop van stopverf die voor het zestiende jaar rechten bleek te studeren aan de UVA en Hans Meijerbroek bleek te heten. Hij was net de vorige week door zijn lieve vrouw Aaltje Knopendoos het huis uit geflikkerd omdat hij al het vakantiegeld had verzopen.
Ach, sodemieter op, gannef! Weten wij veel!” riep onze uit de zand gronden der kanninefaten getrokken nep- en namaak Balkanstoot uit de grond van haar hart, dat misschien wel niet van 22 karaats goud was maar dan toch tenminste van doublé of roestvrij staal.
'Als jullie daar over vijf minuten de deur open vinden... kunnen jullie dat dan helpen? En wat doen we met een open deur…? Juist! Die gaan we binnen want dan haddenz edie deur maar moeten dicht timmeren vanwege de schulde aan de brouwerij!'
Zeven minuten later had Jopie nog maar een klant over, en dat was een toevallig binnen geraakte koeterwalende Italiaan, die natuurlijk door niemand werd ingelicht. Er is gelukkig geen volk zo eenkennig als de Prinsengracht-Jordaankliek en allochtonen werden toen nog terecht gemeden als de pest omdat er in the sixties geen allochtonen waren in Amsterdam behalve de beroepsneger Martin Sterman op zijn boot en een danser uit New York die met Adèle Bloemendaal de kachel aan maakte. Heette die niet Donald Jones?
En toen wij (overeenkomstig de fabel van La Fontaine) - na die enkele minuten van afwachten - de Spil binnen kwamen, stond Cat op haar gewone plaats achter de tapkast, en nam juist de telefoon op.
'GotskolereMoederMaria aller Balkanbewoners in den Hoge! Wat heb ik nou aan mijn kutflappen hangen?' brieste zij vol ontzag.
'Zelfs die kuttelefoon is nog niet eens afgesneden!'
'Geef hier dat ding!' brulde Frank die altijd al in moderne kommunikaatsie middelen was geïnteresseerd.
'Ik gaan de meiden opbellen! Dat wordt neuken en zuipen en zuipen en neuken!'
Dat is nog eens vrouwonvriendelijk om het over neeuken tee hebben in het openbaar!” meuterde een zwaar brillende politiek korrekte oud-dierenarts uit Friesland die net naar de hoeren was geweest, omdat ie 'm wel eens ergens anders in wild stoppen dan in een koeienkut of een paardenhol en voor het gemak van de WAO vrat vanwege manisch depressief gedrag. In één van zijn manische buien had hij het met de omstreden kunstenaar Fred van der Wal aan de stok gehad. Zijn ruime uitkering zoop ie op in de kroeg, samen met jerry, een geflipte slager, die de hele dag rond liep in smoking om de grote meneer uit te hangen.
Niemand gaf sjoege.
Op boerenkinkels als de Friese dierenarts werd niet gelet. Hij moest toch de laatste trein halen, zodat het probleem zichzelf oploste.
Nu zijn er, vanzelfsprekend, weinig situaties die inspirerender werken dan de mogelijkheid om zich met man en meid te wijden aan het droog- en uitzuipen van een toch al failliete kroeg.
Met ware raketsnelheid suisde de mare van bar tot kroeg en vice versa door heel kunstzinnig Amsterdam. Iedereen raakte high – alleen al bij het idee dat er uit te vreten viel- daar kwam geen stikkie aan te pas. Elke brochum nam zijn kansen waar om te scoren.
Het duurde geen uur, of het vrijwel voltallige Spil publiek, plus wat uit andere etablissementen meegelopen fellow-travellers, derde weggers, drankorgels en kroegtijgers, hoste, tierde en lalde half ontkleed in het rond in de morsige ruimte.
De orgie zelf - dat is bij de reconstructie in daarop volgende dagen exact vastge steld - begon op het moment, dat een Amerikaanse griet, die we bij het seksblad Lollipop Lickmepick gebruikten als naaktmodel voor biseksuele groepsseks scènes waar het mokkul wel pap van lustte, boven op het buffet klom, en daar een potje wild go-go ging staan dansen, tot Theo van Koningsbruggen een arm omhoog stak, en met een behendige ruk haar minislipje naar beneden trok, waarna zij dat het publiek in schopte, haar rok optilde en in haar natuurlijke schaambos erop los cancande. Niets nieuws onder de zon wat betreft het gesubsidieerde artiestenpublikje met zijn aan- en inhang.
Op zichzelf natuurlijk helemaal niets bijzonders, in onze kringen, maar dit geanimeerde tafereel bracht het lesbisch koppel Miep Zwiep en Margo Springfonteyn zodanig in vervoering, dat zij innig omstrengeld aan het dansen sloegen, in tussen de rechterhand tot over de elleboog ver in elkaars opengeknoopte spijkerbroeken en van boven met halfopen geile bekken in elkaars oortjes hijgend en afwisselend hun handen in mal kanders crotch of bloesje lieten verdwijnen het geen de hetero heren van de weeromstuit tot ongekende geile hoogten opjuinden.
Een zich zelf genererende dynamische groepsseksituuwaatsie zoals gangbaar in het Eroties Café en de parenclub De Grote Vrijheid!
Iets dergelijks was zelfs in de Spil kroeg nog nooit vertoond.
Dit café was duidelijk altijd een half filosofies praat- en zuiphuis ge weest vol gesubsidieerde suffe filosoferende kunstartiesten, mafketels met gelul over kunst en vliegwerk uit Limburg, over powezie, toneel, film, literatuur en museumpolitiek waar ze zelf niet aan te pas kwamen, was niet van de lucht, het leek vreetkroeg De Vette Bobbel uut Maastreech wel, maar dan minder netjes, alhoewel ik van Martin Welman zelf gehoord heb dat ze na een uur of twee daar ook geregeld op het biljart lagen te neuken en die sjieke sociëteit aan het Rokin waar door het groene laken op een en dezelfde plek al gauw versleten was en kringen vertoonde vanwege de geslachtelijke sappen.
Af fijn, een k*t is geen konijn in dit kultureel gezelschapje waar nimmer intieme handtastelijkheden boven tafel voor kwamen, van welke aard ook, maar nu draaide de windwijzer met een straffe wind honderdtachtig graden om van kultureel naar kuttureel .
Maar na het faillissement golden de aloude regels van burgermansfatsoen en moraaaltheologie gotbetert al lang niet meer - dat werd instinctief door iedereen begrepen: er was nu net als in het bijna neer gestorte vliegtuig dat net niet verongelukte boven de Atlantiese Oceaan waar de brood magere Friese Beeldhouwster Eja Siepman en de verneukte neus Lode Piemelaer, die doekjes van Jan Roeland naschilderde, getuige van waren als passagiers van een goddeloze groeps sekssituuwaatsies aan boord met het karakter van een generaal seksjuweel catch-as-catch-can, waarbij de stemming er aardig in begon te komen, net als op dit moment in de Spil. Van barbediening was uiteraard vanaf het eerste begin geen sprake of vorm van overleg geweest: iedereen greep de fles en het wijf dat hem het beste aanstond, en handelde daar mee naar goed dunken.
De enkele nogal netjes gehuwde vrouwen uit het gezelschap, plus wat in de stroming mee naar binnen gevoerde meisjes uit d concertgebouwbuurt stonden daarbij met stiekem glinsterende oogjes om zich heen te kijken - zo in de trant van: zolang wij zelf onze kleren maar aanhouwen, mogen we best kijken naar andermans losgeslagen uitspattingen, hebben we nog wat om straks bij het vingeren te memoreren en wat het maagddenvlies betreft; wie wat bewaart, die heeft wat. Nou - die uitspattingen lieten dan ook niet lang op zich wachten.
Onze Amerikaanse, blonde geile gogo-danseres, een geboren snol, boven op de bar geraakte zo opgehitst door het algemeen gejuich, dat zij succes sievelijk al haar kledij het gepeupel in had geslingerd tot aan haar kletsnatte slipje, want gog-go dansen geilt op, daar krijgt ieder leeuk misje het warm van en daar ze zo nu en dan een balletgetraind been zo steil de lucht in stak kreeg ze als bij elke toneeelvoorstelling een open doekje, omdat het publiek een eerste rangs inzicht verkreeg in haar veelvuldige gebruikte goed ingenaaide goud op snee editie van een puur Amsterdamse ras vagina van de hoogste klasse.
In de volgende fase kreeg een ons volkomen onbekende dame in een opoejurk diezelfde jurk van onder bij de zoom beet gepakt en tot over haar oren omhoog gesjord.
Zij bleek er geen draad onder aan te hebben, en ondanks haar geroep en gespartel werd die jurk boven haar hoofd met een leren veter tot een dot ineengeknoopt.
Dat had mede als gevolg, dat haar armen veilig in gepakt zaten en tegen spartelen er niet langer bij was.
Iemand der aanwezigen goot nu een glas cognac leeg over haar weelderige schaampruik, waarna een langharig jongmens voor haar op de knieën zeeg, de armen om haar bilwerk sloeg en begon te roepen: 'Madonna, madonna! Holy Maria in den Hoge!' met periodieke kussen op haar intieme goed gekutkapte met alcohol doordrenkte haardracht.
Van de natte gemeente", schreeuwde Fred van der Wal boven het gejoel uit en klokte een fles Sancerre achter elkaar naar binnen. Het was van hetzelfde merk die hij jaren later aan Zoenvis zou geven.
Het mokkul dat nu kletsnat was van de cognac gilde het uit en niet alleen van de pret, want de drank zette haar k*t in vuur en vlam tot groot leedvermaak van de toeschouwers! Daar was toen nog juist de ruimte voor, want er bleven steeds meer mensen binnendringen, waardoor alles steeds dichter opeengepakt raakte.
Het meest verwonderlijke in het geheel was, dat een groot deel van het publiek daar zo vriendelijk en waarnemend tussen door stond, zonder merkbaar ergens van in opwinding te geraken, alsof ze zulke liederlijke tafereeltjes daaglijks bij moeder de vrouw thuis mee maakten tussen de schuifdeuren en mischien was dat ook wel zo.
Op een gegeven moment verloor de gogo-danseres eindelijk haar even wicht ( het werd tijd!), en lazerde ze naakt zijwaarts neer op de hoofden en ijlings opgestoken armen van de eerste en tweede rij publiek langs het buffet, waar zij met luid gejuich werd ontvangen en ruggelings op wat bar krukken neergelegd alsof zij op het altaar van het hete vlees zou worden geofferd aan de godt van de ontucht. Daarvan heb ik haar die avond niet meer overeind van zien komen, want de een na de andere brochum stopte zijn veneriese natte l*l diep d’r in.
Maar in tussen was het ook al zo stampvol geworden, dat elk redelijk over zicht kon worden af geschreven.
Een tweetal studenten sociologie met een cassette recorder en een student kunsthistorie in wie wij de latere Meestervervalser GeertJan Jansen herken de drongen zich door het volksgewoel heen en stelde hier en daar in dring end bedoelde vragen over de kunsthistorische en sociale relevantie, die niemand de moeite nam, serieus te beantwoorden.
Zo nu en dan kwam er uit de meute iets aparts in het eigen waarne mingsveld, zoals een Jeroen Bosch-achtige groep van vier leden, die met de linker handen een deerlijk ontblote dame aan armen en voeten tussen zich in zeulden en met de rechterhand hun rond zwiepende penissen leken te gebruiken om zich al molenwiekend als een helikopter een weg te banen door het publiek... in de richting van een schemerige ruimte voorbij de bocht van de bar, waar wat stoelen stonden rondom lege houten bierton nen. Uit die hoek kwam al enige tijd veel seksjuweel geladen lustgekrijs en opgewonden rumoer van die krijsketel... tot een gillende dame in een paarse jurk met hoepels van oorringen in haar oren iedereen deed opschrik ken met luid gekrijt om hulp: 'Der zit gotverdommu iemand hartstikke dood te bloeden op de plee en het is deze keer vast geen abortus!'
Daar troffen wij inderdaad een afschuwelijk tafereel aan. Een zekere Hans Meijerbroek: een klassiek mislukt student, die zich voor doktorandus uitgaf en enorm ingewikkelde verhalen bedacht om iemand voor een tientje te tillen, lag half bewusteloos op de knieën met de armen rond de porseleinen plee-pot, die vol lag met stukjes geronnen bloed. 'Jezus Maria Keristussene ziele nog an toe – niks aabortus, die goosser heb een maagbloeding als je het mij vraagt! Die maakt het niet lang meer! Die kenne we gelijk beter met een ziekenfondstaxi naar het leipespeis weg brengen! Return to sender!'
'Dat heb je nou altijd met die studentikoze gereformeerde zenuwpezen., die kristullukke klootzakken van de VU werken zichzelf de vernieling in! Eige schuld dikke bult. Laat ‘m stikken in zijn bloed!'
'Leg niet te zeiken , man en bel de G.G.D. spoed eisende hulp en de polietsies anders zitten we hier zo meteen met een dooie op de pispot en kunnen we bij buro Marnixplein gaan verklaren wat er aan de hand is.
Voor je het weet ga jezelf nog voor schut! Bellen, die hap, kolerelijers! Je ken een mens tocch niet in zijn eige bloed laten stikken? Of wel soms? Wat zijn jullie voor eeen teringlijers!'
Bellen, daar was niemand erg vlot mee, want die kordate knapen met die witte jassen van de GGD en de zwarte uniformen met hoerapetten pasten niet in de algemene feestelijke sfeer, vond men terecht en van de polietsies had niemand een hoge pet op!
Bovendien was de telefoon continu in gebruik bij lieden die gratis opbellen naar hun neukie in de States of famielje in Verweggistan niet zomaar lieten lopen voor een melding dat er eentje lag te kreperen. Ieder voor zich en Godt voor ons allen gold bij uitstek in De Spil!
Tot ineens de slimme Gertrut Tothebel van Mandelpit bis Bieszlook de betrokkene in de oren gilde: 'Kloothommeljurken! Het is helemaal geen bloed! Het zijn ingemaakte kersen! We worden belazerd door die miesgasser! Trek die knakker door de plee met ze veneriese kolensjouwers rotkop!' Bij de reeds gemelde reconstructie, de volgende dag, werd duidelijk, dat Meijerbroek een speciale cocktail had zitten hijsen van waterglazen, halfvol met inge maakte kersen op sap, plus pure wodka. Kun je echt heel goed stapelkots in je gorgel van worden als je het mixt met sterke drank. Het was vroeger in de Spil nooit erg helder verlicht geweest, en nu raakte het laatste elek trisch licht ook nog gedoofd doordat de rekeningen niet betaald werden en werd vervangen door wat druiperskaarsen in flessen op het buffet om sfeer te scheppen. Dat maakte wat schuchtere lieden een tikje brutaler, maar onder alle om standigheden was het in deze opeen gedrongen meute toch al volko men uitgesloten om liggend, of zelfs comfortabel zittend, ontucht te bedrijven: men mocht al blij zijn, als er tussen het gedrang voldoende speling kon wor den gevonden om een lul zijn natuurlijke erectie te verschaffen en tegen de reet van een ander op te schuren... hetgeen hier en daar toch wel leek te gebeuren.
Merkwaardig was, dat niemand de moeite scheen te willen nemen zijn of haar partner mee te nemen naar de eigen woning - iedereen wilde er toch wel bij blijven en ik heb zelden zoveel staan de mensen op zoveel impro visorische wijzen met elkaar zien vozen, vingeren, aflebberen en weettik veel wat nog meer mogelijk is tussen kreatieve personen met een hete broek. En gezopen dat er werd!
Het onderscheid tussen de sexen telde voor niemand meer! Vrouwen met mannen, vrouwen met vrouwen, mannen met vrouwen en mannen met mannen, onder, op- en boven elkaar! Menig verstokte hetero werd die avond omgeturnd van mono tot de stereo wijze van omgaan met de naaste!

Ik meen te mogen zeggen, dat zelfs die Romein Claudius of de zuur realistiese schilder Chris van Geest ervan aan het stotteren zou zijn geraakt als ie tenminste niet al stotterde.
De jukebox daverde onophoudelijk door op topvolume “Blue Suede Shoes” en verse flessen werden boven de hoofden op dienbladen doorgegeven aan wie maar pakken wilde. En toen ontstond er in eens uit het niets een ontzag wekkende vechtpartij om niks zoals meestal. Dat had je met die vetkuif rokkenrol platen uit de fifties! Daar kreeg je gewoon een kind van, die al lang achterhaalde muziek, dat werkte op je nerven! Nee, gaf mij maar Fen Morresson of de Zingende Zusjes. Ik heb al eerder achteloos vermeld, dat er zich onder de vaste klanten ook ex-parachutist en bevonden, en aanverwante rauwe knapen uit de rouwdouwers karateschool van Jon Bluming sport school “Oyama”.
Wie daar kampioen werd kon zich gerust we reldkampioen noemen, want het nivo was hoger dan in Japan. Elke zichzelf respekterende pooier of kunstenaar van één meter negentig en honderdvijfentwintig kilos schoon aan de haak trainde zich daar de ballen uit zijn broek. Vandaar, dat er in de Spil ook nooit iemand handtastelijk werd, want dan was het eind zoek. Karatejongens als Jacob Olie of Fred van der Wal stampten dwars door zes centimeter hardhout zonder blikken of blozen en als het even mee zat en iets beviel ze niet bij iemand thuis dan douwden ze de gastvrouw voorover met d’r kop in de houten bak met pindas, gingen in de hoek van de kamer zitten kakken, pisten de brandende open haard uit, verkrachtten de vrouw des huizes en haar minderjarige dochters in een simultaan partijtje op de korte keu, trokken een brandende kolenhaard uit de muur om die vanaf de eerst etage de Prinsengracht in te kwakken.
Zo had kunstschilder Fred van der Wal eigenhandig een valse bouvier zijn ribbenkast dwars door zijn vacht heen geschopt met een ura mawashigeri en 'm daarna de nek gebroken met een blikem snelle slag van zijn hand kant ondanks dat hij een grote dierenvriend was. Alles had zo zijn grenzen in de simpele optiek van onze kunstartiest.
Er waren die avond in De Spil echter uit andere etablissementen ook een tweetal (niet algemeen bekende) travestieten komen binnen dwarrelen waaronder één uit Friesland, die als cameraman bij de Fryske Omrop werkte. Nu bestaan er mannelijke travestieten die er, goed opgemaakt en met de juiste kleren aan en make up op d’r ontuchtige smoeltje, uitzien als de meest bloedstollende heerlijke geile wijven met van die lik me en pak me smoelen waar iedere gezonde Hollandsche jongen voor plat gaat. Vertel de geperveteerde Fred van der Wal wat!
Dat hou je soms echt niet voor mogelijk... tot je aan je eigen seksjuwelen geaardheid gaat twijfelen en na een paar potjes pils geen enkel bezwaar meer hebt tegen een travestiet of een transeksueel die zich een paar lekkere tieten met bijbehorende jampot deksel grote tepels heeft laten zetten in de transgender kliniek van Dr. Vogel waar wat afgevogeld wordt.
En bijna iedereen weet langzamerhand wel in het kreatieve circuit dat Fred van der Wal vanaf zijn zestiende levensjaar ook geregeld een paar zwarte naadnylons aantrok, benevens een spannende jarretel gordel, een nerveus opgesneden slipje en een knaap van een doorkijkbustehouder om zich zo nu en dan te laten oppikken in de Haarlemmer Hout als hij Els Dubbeldam naar de trein had gebracht, toen hij tussen 1957 en 1967 in Heemstede woonde, dat vond iedereen toen al heel normaal in de sien.
En laat een van die rauwe ex-huurlingen uit Rodesia daar aan de bar van De Spil nou als een expresse trein gaan tippelen op een van die twee lollepotcostumières kampioenen. En die travestiet, die wist vanzelf niet beter dan dat ze straks mee naar huis met een gezonde geile ruim denk ende hetero of biseksjuwelen knakker zouden gaan voor wat lol in de badkuip of in bed... wist DIE veel?
Die waren nog nooit eerder in de De Spil geweest. Die dachten in die alge mene geile bende: 'Dit is me nog eens een práchtkroeg, zeg! Dat ik die niet eerder heb ontdekt! Die zijn hier echt voor van àlles in! Hier kan ik mijn gram nog eens halen! This is paradise regained and paradise by the dashboardlight!'
En die stonden verheerlijkt ruggelings als divas die in hun minijupes op klaar komen stonden tegen de wand geleund met half geloken slaapkamerogen, die bonken van huurlingen lonkend te versieren en maar op te geilen tot kookhitte. Tot die ene knaap zijn hitsige klauw begerig onder die leren rok stopt om even koetje te keuren. In de verwachting een handvol sappig, opgezwollen k*tspek aan te treffen.. en daar tot zijn verrassing een forse penis in erektie met een paar goed ontwikkelde testikels in de houdgreep heeft. En me daar toch godverdomme kwáád wordt... en gelijk die tra vestiet begint af te tuigen en in z’n kolere zijn pruik van zijn kop rukt.
Daar sprongen toen allerlei andere even ruimdenkende lieden op en tussen, met zeer uiteenlopende bedoelingen, en iede reen had ineens wel weer een vriendin of een billenmaat, die even het leven uit moest worden geholpen of juist verdedigd tegen algemene aantijgingen. Messen flitsten in het schaarse kaarslicht en hier en daar werd zelfs een gas pistool getrokken. Verschillende gasten grepen ook gretig de gelegenheid om ouwe vijanden een ram recht op de bek te geven, een kruisslag, een trap in de ballen of een peut in de maag die een Zwaargewicht Kampioen Boksen niet zou mis staan tijdens een partij over vijftien ronden, onregle mentaire, doffe klappen in de nek, die tegen de barspiegel weerkaatsten, snijtanden vlogen in het rond met de bebloede wortels er nog aan, kletterden tegen de plavuizen als een gebroken snoer pa rels- ach, bloed spoot in het rond: u weet hoe dat gaat onder echte vrienden in het geperveteerde artistieke kroeg leven, daar kan een kunsthandelaar Pieter “peanuts” Breekhout uit Kortezwaag over mee lullen, die kwakte een glas rode wijn over de Haute Couture dress van een metgezellin van mij in 2001.

Welnu - toen grepen de buren, tatoeage apen uit de bouw met honkbal knuppels in en zijn er drie auto's van de politie knuppelend aan te pas gekomen om de zaak te ontruimen. Dat werd ook nog een enorme heisa, want toen het gevecht een maal goed op gang raakte was de helft van het vrouwvolk - al dan niet op de grens van een orgasme, want martelen, moorden, marcheren en geweld geilt iedereen op - half gekleed of liever ontkleed, de gracht op gevlucht of het water in gekieperd om af te koelen, met achterlating van tasjes, schoenen, kondooms, dildos, vibrators, zweepjes, pepper spraybussen, Derringers, handboeien, tepelklemmen, lipsticks, king size pakken maandverband, flagyl tabletten tegen de kutschimmels, spuitbussen haarlak, al of niet gebruikte tampons of andere vrouwentroep.
Veel lol viel er voor de politie overigens niet aan te beleven, want geen mens wilde een aanklacht indienen. De sfeer verbroederde na afloop met de minuut. Iedereen was weer als vanouds de dikste vrienden met mekaar en stonden elkaar met bebloede koppen, blauwe plekken, schrammen en builen weer als vanouds af te lebberen en met blikken van verstandhouding lachend toe te drinken!
Geen mens ook bracht de politie ervan op de hoogte dat het betrokken café officieel al weken failliet was. De absolute kick voor de insiders kwam, toen Onze Frank door de Sterke Arm bedreigd werd met de waarschuwing: “Nog één keer zo’n grapje , en U bent uw vergunning voor goed kwijt!”
Ach, Heren, doe me dat niet áán!'” jammerde de al maanden failliete, beroepswerkeloze Frank hypokriet.
Ik zal zorgen dat het nooit meer voorkomt, heren, maar trek mijn ver gunning niet in, anders ben ik mijn broodwinning en mijn wijf kwijt aan Fred van der Wal, die tippelt al jaren op d’r!” slijmde hij onderdanig.
"Voor deze ene keer dan, maar laat het niet weer gebeuren!”
De medeburgers die dat gezellig avondje hebben meegemaakt, praten er onder elkaar weemoedig nog wel eens over. En het was er alleen maar door begonnen omdat Cat, de dorstige Rooie Rufus, Rochus de Rufter, Bertus Stijgerpijp samen met Tinus Tussengas aan een simpele fles jonge jajem wilde helpen als smeermiddel voor een gortdroge, schorre strot. Frank zei later tegen mij: 'Ik ben de volgende morgen met die dolle Mafk*t stiekum nog effe gaan kijken naar de kolereklotezooi van de vorige nacht. De barkrukken aan barrels, geen glas meer heel, de spiegels naar got, de bierpomp half afgebroken, in de spoelbak lag een walmende drol, door geseken slipjes lagen in de toiletten, bebloede maandverbanden, opgezette tampons ter dikte van kachel pijpen verstopten de spoelbakken en de grote spiegelruit was gebroken door een tafeltje dat er dwars door heen naar buiten was gegooid.
Ik lazerde na drie passen al op mijn bek. Het was er spekglad. De hele tegelvloer was één glij baan van plassen drank, ingetrapte bitterballen en kroketten, tevergeefs vergoten bloed, stront en rottend sperma.
Je glibberde op het geil gewoon de gracht in! Bah. Niks voor mij als propere boy!'
Maar aan die studenten sociologie is die avond helemaal niet besteed ge weest. Die orgie was niet sociaal bewogen geweest, de falsifikatie theorie van Popper was er niet op van toepassing en dan hebben ze er statisties niks aan op de Universiteit, die positivisten, geloof ik, maar dat moet ik even vragen aan die Groningse Hans doktorandus van Seventer die van de hoed en de rand weet als het de algemene veldtheorie van de echtelijke gristullukke samenleving in vrijgemaakt gereformeerd kunstmaand verband betreft. Gotsalmeliefhebbe!
Ik ben de kleurrijke Mike Podulke na zomer 1969 uit het oog verloren. Ik wist dat hij en zijn maten je met liefde mee trokken in de algemeen gangbare gallemiesse in een neer waartse spiraal.
De weg naar de hel is geplaveid met drankgelagen, gebroken bierglazen en kroegmaten. Daar had ik geen zin in.
Ik ontmoette Mike nog één maal op een warme zomermiddag in een gracht enkroeg waar hij strontlazerus zat te ravotten met de roemruchte Haring Arie, een bekende vechtersbaas en pooier van de Wallen, die zijn otobiografie aan het schrijven was.
Voor het eerst had ik minachting voor en medelijden met Mike. Ik zag hoe een groot talent al zijn kansen vergooide en ten onder ging in de drank.
Ik voelde iets van mededogen, pijn, spijt en onmacht dat ik hier niets aan kon veranderen en besloot dat ik hier niet meer bij wilde horen.
Ik ben na een tiental pilsjes opgestaan en weg gelopen zonder te groeten of af te rekenen. Gulle Mike keek immers niet op een paar pilsjes meer of minder. Huiswaarts. Onze dochter was nog geen half jaar. Ik zette een streep onder mijn verleden van drankzucht, tegennatuurlijke uitspattingen, ontucht, roof moord, doodslag, overspel, groepseks, zwarte magie, rituele moord, mensenoffers, geweld en drugs. Ik was besloten een brave burger te worden. Getemd door Kerk, Kut, Karnaval, Kaas en Kapitaal. In het gareel gehouden door het lieve vrouwtje. Gevangen in het huwelijk. De grote Kut val van het officiële boteerbiefje was dichtgeklapt nadat ik aan als een muis figuurlijk aan de muizenval met het blok kaas dat k*t heet had geroken. Ik zat gevangen. Ik werd een karakterloze meeloper. Net als al die andere BKR artiesten. Lekker slijmen met de subsidieverleners. Stroop smeren, reten en hielen likken tot je tong een stuk grof schuur papier was geworden.
Nou hangt het er natuurlijk vanaf wat er aan een te likken reet vast zit want ik ken enkele mannen en vrouwen die ik met liefde gerimd hebt en ook nog een die ik uitvoerig ga rimmen, maar dat is de laatste en haar naam ga ik hier niet noemen want dan staat heel de kunstwereld van Arnhem en omstreken op zijn achterste, harige benen of kromme poten. U moet maar wachten op mijn otobiografie, daar kunt U het allemaal fijn in lezen over vijftien jaar.
Nee, ik ben nooit gepakt door justitie! Ik beken! In moreel opzicht ben ik mischien schuldig! Wie zal mij oordelen? Wie is een held? Hij die straffeloos onvoor zichtig is geweest Ik was altijd al zo link als een looien deur! In 1975 ver trok Mike naar Duitsland en woonde in Bremen samen met een Duitse kleuteronderwijzeres. Hij exposeerde zijn werk nog een maal in Amstedram in een kroeg. Hij gebruikte het pseudoniem Gabriel Peczuro uit het boke Lieve Zuster Ursula van Henk Romijn Meijer, een boek waar ik zelf ook nog in voor kom. Ik kwam bij Mike Podulke jaren over huis toen ik nog in de Nieuwe Spiegelstraat woonde. Zijn huis was op de Leidsekade. In 1988 overleed Mike veel te vroeg. Ouder dan 66 jaar zou hij niet worden. Ik heb veel van hem geleerd. Hoeveel fotos van tentoonstellings opening en in Galerie Mokum in de sixties heb ik niet waar hij op staat? Soms denk ik aan hem en rouw…maar niet voor lang! Mijn leven gaat door. Andere verten roepen, andere horizonten ontplooi en zich. Ik zal nog eens doorbreken naar boulevards van mededogen, samen met de Maan godin Isis...

Mijn tentoonstellingen in Galerie Mokum 1967-2006

Belangrijkste groepstentoonstellingen:

1967.Galerie Mokum, Amsterdam. (Nieuwe Figuratieven)
Anne Frankhuis,Amsterdam (Onder auspiciën van Galerie Mokum)
1968.Zomertentoonstelling Galerie Mokum,Amsterdam.
1969.Gemeentemuseum Arnhem. (Onder auspiciën van Galerie Mokum)
Galerie Mokum, Amsterdam. (Eenmanstentoonsstelling)
Kunstforum Göhrde, BRD. (Onder auspiciën van Galerie Mokum)
Galerie Schürmann,Helmstedt,BRD. (Onder auspiciën van Galerie Mokum)
Galerie Mokum,Amsterdam.
1970.Rondreizende tentoonstelling “Vijftig Jaar Nederlands Realisme.”Amstelveen, Assen, Apeldoorn, Zaan
dijk, Sittard,Nijmegen, Eindhoven,Stockholm. (Onder auspiciën van Galerie Mokum)
Galerie Mokum, Amsterdam.
Liljevachs Konsthall,Hollandsk Realism,Stockholm. (Onder auspiciën van Galerie Mokum)
1971.Galerie Mokum,Amsterdam.
1972.Rondreizende tentoonstelling “Tien Jaar Galerie Mokum.”(Amsterdam, Apeldoorn, Hapert)
Galerie Mokum, Amsterdam.
Portal Gallery,Londen.Contemporary Dutch fantasy and Magic realist painting. (Onder auspiciën van
Galerie Mokum)
1977.Galerie Mokum,Amsterdam.
1978. Zomer tentoonstelling Galerie Mokum,Amsterdam.
Wintertentoonstelling Galerie Mokum,Amsterdam.
1979.Galerie Mokum,Amsterdam.
2005. Galerie Mokum. Hreinnringstentoonstelling Dieuwke Bakker.

VOORWOORD BIJ “ AL IS HET WIJNTJE ZUUR , HET BLIJFT OP TAFEL!”

VOORWOORD BIJ “ AL IS HET WIJNTJE ZUUR , HET BLIJFT OP TAFEL!”

Zoals de grote Nieuw Testamentische Paulus in de onfeilbare Heilige Schrift eens en voor altijd zo overduidelijk en vooral onnavolgbaar zegt: “Ik wil een iegelijk uit nemender achten dan mijzelve.”

Proficiat!Een ijzersterk statement!

Fred van der Wal zou daar cynies aan toe willen voegen wat de kollegaatjes in het kunstenaars plant soen betreft:

”Ik wil een iegelijk uitnemender achten dan mijzelve,maar hij/zij dient dat dan wel eerst even te bewijzen,
want voor niks gaat de zon op en treedt voor je het weet een levenslange bijstandsuitkering in werking!”
Alstublieft, dank U wel! Pot voor meneer!
Die zit! Prachtig geformuleerd, niet waar? Dat kunt U tenminste vandaag nog in Uw zak steken! Daar heeft U geen wisselgeld bij nodig!

U zult het zoals gewoonlijk wel weer met mij eens zijn:Zo’n zelden in kunstenaarsland vertoonde fan tastiese breedheid van visie en dan ook nog die zelden vertoonde ongebreidelde grootsheid van op vatting waar de ex-Amsterdammer Fred van der Wal in al zijn onmetelijke ruimheid van denken nu al decennia lang op Friese doorlopers in lijkt te gros sieren,die verfijnde,culturele,grootsteedse bree ding (in tegenstelling tot die Friese en Groningse zwak begaafde kunstknakkers met dat afgeknepen, onver staanbare dialekt en die gemene,afgetrokken noorde lijke rukkerskoppen) gekoppeld aan dat heldere,tran cedentale licht van zijn geniale op de Renaissance gebaseerde kunstenaarschap (volgens kunst histo rikus Drs. J. Corver,Groningen) maar vooral dat wijdse,vanzelfsprekende perspektieviese uitzicht op de harde alledaagse werkelijkheid in het algemeen, uiter aard in kombinatie met een woordeloze eensgezindheid in het bijzonder met de zo sympatieke RPF voorman de Zeeuwse ex-houthakker Leendert van Dijke ten aanzien van zijn onverbiddelijk afwijzen van de eigentijdse, los geslagen, steeds vaker vluchtend in de verslavende zinsverdovende roes van de tegennatuurlijke ontucht van de weinig smakelijke of op enigerlei wijze tot de heterosexuele verbeelding sprekende in het wilde weg homohuwelijkende aidsofielterige medemens en dan ook nog die indolente,misselijk makende naar Sex voor de Buch loerende Veronicakijker daarbij opgeteld om de finale rekening van het maat schappelijk failliet te presenteren,nou, daar sluit Fred van der Wal met ten hemel schreiend geheven protest lap vol slordig gekalkte slogans en de fier op gestoken middelvinger naar zowel het tegemoet komend- als het achterliggende snel verkeer,zich weer eens van harte bij aan!Wat U!Krijg nou wat! Eigen volk eerst!
“En wat de o-zo-gevoelige artistieke,griffermeerde, doch voornamelijk onnozele kollegaatjes van die ta lentloze rankunelijers van de op kalvinistiese leest geschoeide vrijetijdsverenigingen Christian Artists van die bleekscheet Leen de la Rivièra of die ama teuristiese kunst beoefenaren vergaderd in die gezel ligheidsvereniging Art Revisited van de Griffer meerde Glimpieper die Groningse padvinder Hans doktorandus Sukkel-van Seventer verder betreft als ik hun magere resultaten minachtend in ogen schouw neem dan denk ik toch wel het meest aan die prachtige tophit van die pure,met een brede ka meelkleurige Stetson kojboj hoed vast gekit op zijn briljantiene vetkuif de aldus afdoend goed gemut ste All American Country Boy Hank Locklin “Plea se help me I’m falling!!!”

Het vorige, in eigen beheer uitsluitend voor intimi uitgegeven boek “Daaaaag dagboek”, waarvan de eerste druk uit slechts enkele gratis uitgereikte exemplaren bestond en een luttele 183 paginas telde (weliswaar in corps 10 pt. gedrukt zodat er me toch een joekel van een lap tekst overblijft om te verwerken en te overdenken van achter de door het ziekenfonds betaalde hoornen dubbelfocus leesbril met de onbreekbare licht getinte polycarbonaat gla zen sterkte plus drie tegen speciaal tarief verstrekt aan de verziende medelander en anders gekleurde Afghaanse en Afrikaanse import,die de boel hier komt verzieken) en in tegenstelling tot de voor een veel breder publiek gekorrigeerde ongekuiste twee de druk van drie honderd zes en veertig paginas,wel een groot aantal illustraties heeft,schreef de sinds 1976 niet langer door de over heid gesubsieerde beeldend kunstenaar Fred van der Wal in een tijd spanne van drie maanden voor de verjaardag van zijn geliefde oudste dochter Misja Natalie Pauline.
Een bofkont van het zuiverste water,aangelengd met pure Wiskey Malt,want het is me een brok van een meid waar iedere barman voor siddert als hij uit de verte haar door de wiskey en zware sjek gebro ken stem hoort donderen nog voor haar strakke Dub bel D cups opdoemen aan de horizon!
Het eerste werk van Fred van der Wal “Dàààg Dagboek” betrof een verzameling van bijeen gesprokkelde dagboekfrag menten van een vrij wel aaneen gesloten,zeer turbulente periode uit het boeiende,veel bewogen leven,dankzij de knijptubes van dokter Vogels biofor cecreme altijd weer in zijn proza verrassend jong gebleven rimpelloze,naar Chanel Egoiste geurende auteur/kunstschilder Fred van der Wal (de enige niet naar tenenkaas stinkende in Friesland woon ach tige beeldend kunstenaar) op zijn vrijetijds ge zondheidssandalen.Niet voor niets lakte hij zijn na gels in 1979 nog donkerblauw en rood!
Het was me trouwens wel een verzameling pakken de stories in dundruk betreffende meneer de kunste naar Himself,zijn echtgenote en de twee in de horeka sektor aktieve dochters, van oudsher toch al twee moeilijk opvoedbare blonde stoten van meiden van heb ik jou daar met borsten uit de dubbel D cup klasse, gedeeltelijk zich afspelend in het morsige uitgaanscircuit van het suffe,weinig beschaafde Friesland in die Wonder Years van 1984 tot 1988 toen alles kon op elk gebied en enkele afgedrukte fragmentariese brokstukken van de daar op vol gende rustige,ingetogen,bijna kuise jaren van kriste lijke,evangeliese bezinning,diep gravende Bijbelstu dies,kontemplatie op eenzame hoogtes in de Arden nen,toch wel de Himalaya van de Belgen en temidden van de glooiende heuvels van de Morvan,waar bij rusiende beken veel gezongen werd of stukken voor gelezen uit een werkje van C.S. Lewis door het echtpaar A.& H. Fonteyn en tallzoze bespiegelingen uitend tegen malkander met een blikje coke in de hand op Parijse kerkhoven,in de voorjaarszon gezeten op koele,blauwgrijze graf stenen die de graven van internationale beroemd heden nog enige opsmuk gaven,maar ook dat omzien in verwondering naar elkaar in de stinkende subway van Londen en die jarenlange keiharde konsolidatie van de toch altijd al gerieflijke finan ciële positie op de beurs en vervolgens om wakker te blijven de nog hardere konfrontaties dan ooit met de griffermeerde semi-artistieke medemens,alsmede andere stiekeme E.O. klootzakkies en vrome incest plegers van 1988 tot 1998,toen Fred van der Wal gaandeweg de belangstelling voor het regelmatig bijhouden van een dagboek voor goed verloor en tot 1993 zich vier keer per week intensief bezig ging houden met zijn full contact kyokushinkai karate training om die te kenleraren van Christian Artists eens en voor goed mores te kunnen leren.De dienstweigerachtige,uiterst rielekste,niet stuk te krij gen beroepskunstenaar Fred van der Wal,die tijdens zijn veel te korte leven drie keiharde Oosterse vechtsporten intensief beoefende en daar ook nog drie eerste kyu graden in haalde (alsof je een em mer leeg gooit!) stopte op 53-jarige leeftijd met de gerespekteerde martial arts en liet de superieu re,Japanse full contact vechtkunst van de lege hand voor wat het was.Zijn enige kommentaar toen hij met een machtige direkte vuiststoot dwars door zes centimeter hout stootte was:”Don’t look back!!!”En daarmee kunnen wij het als labiele,overgevoelige stijve harken met een simpele levenslange bijstands uitkering in het artiestenplantsoen als zijn kollega het mee doen.Er zijn nu eenmaal in de kunst Heren en slaven en Fred van der Wal is een Heer…!!!
Zong de langzamerhand bejaarde,achterhaalde pro testzanger Bob Dylan niet voor niets over the empty handed painter of your streets,waarmede weer alles voor vandaag tot aan de dagsluiting verklaard is? Enfin,genoeg geluld!Zo kunnen we nog wel uren aan een stuk door gaan!
Het beheer,de administratie en het verbouwen van de vijf huizen (vermeerdert men huizen,dan ver meerdert men smart,placht Fred van der Wal altijd te zeggen) die de zo succesvolle, onstuitbare van der Wals tot 1996 bezaten eisten bovendien veel te veel tijd op voor bezigheden van sportieve,hetzij introverte of reflektieve aard waar de bespiegelende kunstenaar zich zo vaak als artistieke Narcissus gaarne aan overgaf tijdens het bloemen plukken. Neemt men daarbij de drukke job van de echtgenote van de zo bevlogen artiest als full time docente aan de NHL te Leeuwarden in ogenschouw dan ziet U wel dat de beide echtelieden niet bepaald uit de goot komen of de hele dag achter het raam werke loos saffies met mariehu-wie-wat-war-wana hebben zitten draaien van onversneden pruimtabak gemix ed met okselbaai.
In 1996 verkocht Fred van der Wal het laatste van de huizen (G.Japicxstraat 39) in Leeuwarden.Het leverde hem als onder een gelukkig gesternte gebo ren hoog begaafde zakenman-artiest uiteraard geen wind eieren op en de vervolgens goed gekozen be leggingen in courante Nederlandse aandelenfondsen leverden binnen een ander half jaar meer dan zeven tig duizend gulden netto rendement op.Tellen wij daarbij het wachtgeld van meer dan vijftig duizend gulden netto per jaar van zijn echtgenote bij op en nemen wij de financiële reserves van het echtpaar van der Wal van tegen de drie ton cash in acht,dan begrijpt U dat de van der Wals,die zonder een cent begonnen en zelfs in de sweet silver sixties geen na gel hadden om genoeglijk hun eigen of ander mans reet te krabben er langzamerhand warmpjes bij blij ken te zitten en al jaren lang onder de kunst paeda gogiese,steeds zorgelijker kijkender kulturele kol legaatjes die hun ganse bestaan voor de klas dienen te slijten uiteindelijk toch de lachende derde blijk en!En zo hoort het ook!Wie risikos in het leven neemt moet beloond worden!Menig tekenleraar wil zijn als een wild stromende rivier,maar met behoud van maand salaris en dat gaat nu eenmaal niet!
Het arbeidsloze inkomen is volgens onze artistieke, romantiese levenskunstenaar die Fred van der Wal uiteindelijk is toch maar het mooiste inkomen!De kunstenaar die zegt zijn magistrale meesterwerken tussen twee lachbuien door te vervaardigen draait er echter zijn hand niet voor om!
Alleen al het sorteren van de niet altijd op volgorde juist gedateerde handgeschreven,soms nauwelijks leesbare,beschimmelde,zwaar besmeurde dagboek bladen die uit alle gaten en hoeken van het huis werden opgescharreld kostte dagen aan een stuk. Het nauwelijks te ontcijferen,soms raadselachtige materiaal;slordige,doch enthousiast neergepende in tieme konfidenties in een minutieus,sierlijk,maar bijkans onleesbaar handschrift tijdens zonnige rust- en vakantie periodes in Nederland,Belgie,Enge land,Duitsland en Frankrijk was vaak nauwelijks leesbaar.Tevens ging door slordig beheer een aan zienlijk gedeelte (enige duizenden paginas tekst en fotos betreffende de Renkumse jaren 1942-1944,de Amsterdamse jaren 1944 – 1957,de Heemsteedes en Bloemendaalse jaren 1957 - 1967 en wederom die hippe Amsterdamse jaren 1967 – 1978) van de herowiese jaren van voor 1984 verloren bij de vele verhuizingen die de van der Wals ondernamen.In zijn gansche leven verhuisde de artiste peintre meer dan twintig keer.Het zoeken naar zijn allereigenste “roots” bechouwde hij dan ook als onbegonnen werk,te meer daar de ene tak van de familie uit mid den-Frankrijk (Beauvais) en de andere uit Fries land afkomstig was.